Hoi meiden, Ik schrijf hier eigenlijk nooit meer (ik ben niet zo actief meer op fora), maar wij zitten nu met een dilemma dat ik heel graag wil delen. Er schrijven hier veel verschillende mensen, met verschillende achtergronden en gemaakte keuzes. Dus ik hoop veel diverse reacties te ontvangen Wij hebben 2 jongens van 4 en 1,5. Ik dacht tijdens de zwangerschap van mijn jongste dat dit de laatste keer zou zijn. Voor mijn gevoel was het goed zo. Maar nu hij 1,5 jaar wordt begint het toch weer te kriebelen. Zowel ik als mijn man zouden graag een derde kindje willen. Vooral mijn man heeft het dagelijks over zijn wens. Ik ben wat huiverig en zie veel maar's. Even onze achtergrond om te verduidelijken, waarom deze keuze voor ons wellicht wat meer beladen is. Onze oudste zoon heeft een zware verstandelijke handicap. Hij heeft klassiek autisme en een grote verstandelijke beperking. Hij is nu 4, maar functioneert op een leeftijd van ongeveer 14 maanden. Hij kan niet praten (gaat ook niet komen), is niet zindelijk (wellicht ooit) en zijn begripsvermogen is conform zijn ontwikkelingsleeftijd. Motorisch is hij gelukkig gezond. Het gaat momenteel goed met hem, maar we ondervinden uiteraard dagelijks beproevingen. Hoe hij zal groeien weten we niet, maar duidelijk is wel dat hij nooit 'volwassen' zal worden in zijn hoofdje. Verstandelijk zal hij altijd een peuter/kleuter blijven. Tijdens mijn zwangerschap van de 2de is alles rondom de oudste duidelijk geworden. Ik ben erg bang geweest voor de ontwikkeling van onze 2de. Gelukkig blijkt onze tweede zich prima te ontwikkelen en gaat het super goed met hem. Uit het genetisch onderzoek van de oudste is niets gekomen, dus geen extra aanwijzingen dat dit erfelijk is. Erfelijkheid speelt overigens zeker een rol, want er komt autisme voor in mijn familie. Mijn opa en vader hebben autisme (asperger), maar zijn hoogfunctionerend en redden zich prima. De kans dat autisme zich herhaald is dus wel aanwezig, maar de kans dat dit zo ernstig uitpakt als bij mijn oudste zoon is niet perse groot. Ik had verwacht dat een tweede mij zwaar zou vallen, gezien de grote zorgen rondom onze oudste zoon. Maar eigenlijk is het tegenovergestelde waar. Ik heb echt vanaf de eerste minuut genoten van onze jongste. Moet zeggen dat hij een makkelijke baby was, en nu nog niet moeilijk is gezien de dreumesfase. Maar het valt me echt 100% mee. Wellicht omdat we al gewend zijn aan veel 'extra' drukte en omdat onze oudste heel moeilijk was als baby/dreumes/peuter. Een kind dat je begrijpt als je iets uitlegt, aanwijzingen begrijpt, begint te praten, contact maakt...het is zo'n opluchting. Wij leven eigenlijk al vanaf zijn geboorte op een roze wolk, haha. Natuurlijk zijn er moeilijke momenten, maar de positieve momenten overheersen gelukkig. Ik denk dat de wens voor een derde ook wordt veroorzaakt, doordat wij zo genieten van alles wat de jongste wel doormaakt. Een gezond kindje, waarmee het goed gaat. Hij haalt ook het beste in de oudste naar boven, nodigt hem uit om contact te maken. De wens om nog een gezond kindje te krijgen is groot. Maar ja, dat weet je natuurlijk nooit. Dat weten wij als geen ander, dat dit geen vanzelfsprekendheid is. Het doet niets af aan onze liefde voor onze oudste, wij zijn dol op hem, maar een gezond kindje 'verzacht' ons verdriet wel. Het is helend op een bepaalde manier. Dat we dit ook mee mogen maken. Nou ja, even alle voors- en tegens op een rij. Ons gevoel zegt dat wij heel graag een derde kindje willen krijgen, als ons dat gegund is uiteraard. Voor ons zwaar wegende 'ja' punten: - Wij hebben voor de geboorte altijd gezegd dat we graag 3 kinderen zouden willen. Ons idee en gevoel van een gezin bestaat uit 3 kinderen. Voor ons gevoel mist er nog iemand. Er is nog ruimte in ons hart voor nog een kindje. - Een broertje of zusje voor de jongste waarmee hij wel kan spelen, contact kan maken, een reactie kan krijgen. Voor later iemand met wie hij kan praten over zijn jeugd, zorgen enzo kan delen (om ons als wij ouder zijn en om zijn broer). - Wij houden enorm van het gezinsleven. We hebben geen grote wensen, kunnen goed tegen de drukte van een gezin. Mijn man en ik werken beiden met kinderen, we zouden niet anders willen. Het idee 'ik ben blij als ze groot zijn want dan...' hebben wij niet echt. Wat dat betreft zie ik ook niet op tegen de komst van een baby, dat je de kleine leeftijd nog eens mee maakt. Ik verheug me er juist op! Maar we voelen ook belangrijke 'bezwaren': - Kans op herhaling van autisme of sowieso de kans op een kindje met 'iets'. We vragen ons af of ons gezin de zorg voor nog een kindje met een beperking kan dragen. Mijn man is hier heel rustig onder, hij zegt dat als het zo is, dat we het dan ook prima gaan redden met zijn allen. Ik merk dat ik wel angstig word van de gedachte van nog een gehandicapt kindje. - Geld. Uiteraard. We verdienen allebei ok. Niet heel veel, maar ook niet weinig. We zitten iets boven modaal. We zouden het prima kunnen betalen, maar ja, als ze ouder zijn wordt alles duurder. Een extra kind voor wie je zijn rijbewijs wilt betalen en later geld wilt meegeven enzo... Is het verstandig in deze tijd? - Minder aandacht voor elk kind. Nu kunnen we nog opsplitsen. Dat kan dan niet meer. Krijgen alle kinderen genoeg aandacht? Zeker met het oog op dat de oudste altijd veel extra aandacht nodig heeft. - Voor mij wel zwaarwegend...de zwangerschap en bevalling. Bij beide jongens ben ik ruim 30 kilo aangekomen, met zwangerschapsdiabetes en insuline moeten spuiten. Ik heb geen overgewicht, echt een raadsel hoe dit kan elke keer. Ik ben nu weer alles kwijt, maar het kost me veeeel energie om al die kilo's er weer af te sporten en te diëten. Heb nu weer een gezond gewicht, eindelijk. Beide bevallingen waren dramatisch (1e een schouderdystocie, 2de een uitgezakte navelstreng met spoedkeizersnede onder volledige narcose). Bij een derde bevalling dus sowieso een geplande keizersnede. Wil ik dit nog een keer? Aan de ene kant denk ik, het is maar even. Aan de andere kant vind ik het ook een belasting voor mijn lichaam. Wat betreft ruimte...we hopen dit jaar nog te verhuizen naar een groter huis. We zijn ermee bezig. Dus straks wel kamers genoeg voor 3 kinderen. We hebben al een grote auto, waar 3 autostoeltjes in passen. Dat scheelt! Opvang enzo is goed geregeld. We hebben speciale oppas aan huis voor de oudste als hij uit het kdc komt, de jongste gaat naar het kdv. De derde zal ook naar het kdv gaan dan. Er is financiële ruimte om dit te betalen. Wat dat betreft het 'geluk' dat alles rondom de oudste voor ons wordt betaald uit de wlz. Zijn opvang kost ons niets. Nou, het is een heel verhaal geworden. Bedankt voor het lezen als je al zo ver bent gekomen. Merk dat ik het echt even kwijt moest. Graag hoor ik jullie eerlijke meningen, overwegingen, bezwaren. Ik hoef echt niet alleen reacties 'volg je gevoel', juist ook praktische bezwaren enzo. Het helpt! Ik wil echt een hele weloverwogen beslissing maken. Zodat ik er, of er nu wel of geen derde kindje komt, rust en vrede mee kan hebben. Voel, dit hebben wij heel weloverwogen besloten, het is goed zo.
Goh meid vind het moeilijk om je te adviseren. Als jullie gevoel echt zo sterk is en jullie denken het aan te kunnen zou ik het doen, denk ik Veel succes met een keuze maken
Oei, pittig dilemma. Ons gezin is met twee kinderen compleet, dus ik herken je twijfels zelf niet. Als ik je voors en tegens lees, zie ik als grootste bezwaar de mogelijkheid van een kindje met een beperking. In jullie gezin zou dat een pittige opgave zijn. De andere tegens zijn in mijn ogen wat minder heftig of tijdelijk. Stel je zou (weer) een loeizware zwangerschap hebben. Weegt dat voor jou op tegen het baby'tje dat er uit voortkomt? Hoe heb je dat bij de eerst twee ervaren? Zou je dat nog een keer kunnen/willen opbrengen? En geld? Tsja, het kan prettig zijn om je kinderen als ze volwassen zijn wat geld mee te kunnen geven voor bijvoorbeeld een studie. Echt noodzakelijk is dit, in mijn ogen, niet. Wij hebben het financieel prima en sparen flink voor de kinderen. Mijn ouders hadden weinig geld en ik heb toch ook kunnen studeren, met een bijbaan en een kleine studieschuld. Als ik je verhaal lees, vind ik de argumenten 'voor' veelzeggend. Die komen voort uit een diepe behoefte. De argumenten 'tegen' zijn vooral praktisch. Stel jullie houden het bij twee kindjes, hoe kijk je dan naar jullie toekomst? Denk je dat je je ooit over die diepe behoefte heen kunt zetten? Kun je die wens laten gaan? Overigens snap ik ook heel goed dat praktische bezwaren een rol spelen, anders zouden we allemaal wel kinderen kunnen blijven krijgen. Er is ergens een grens aan hetgeen je aankunt (fysiek, emotioneel, financieel etc). Is die grens bij jullie bereikt? Of zit er nog ruimte? Ken je in je omgeving gezinnen met drie kinderen? Misschien kun je daar eens te rade gaan? Succes met je beslissing!
Mooi omschreven. Zekerheid krijg je nooit. Je weet het gewoon niet hoe het zal zijn en hoe het zal verlopen, mocht je zwanger raken. Als het niet genetisch is, dat autisme, dan maakt dat zaken wel anders vind ik. De kans dat een volgend kindje iets heeft is net zo groot als anders. En er kunnen altijd dingen gebeuren. Ik zou mijn gevoel volgen, maar ja, die keuze moet je zelf maken.
Wij zijn voor een 3e gegaan omdat we dit beiden heel graag wilden, de praktische bezwaren hebben we naast ons neergelegd. Hoewel die er zeker ook bleken te zijn later, hebben we er nooit een moment spijt van gehad en genieten we van ons 3 kindjes.
Als je wens zo diep is, zou ik zeggen: ga ervoor. Er zijn geen heel zwaarwegende redenen om het niet te doen en ik denk dat het ander toch altijd een beetje blijft klagen. Tuurlijk is er een kans dat een tweede kindje ook autisme heeft, maar bij iedereen is er altijd de kans dat er iets 'mis' is. En omgekeerd: als dit kindje gewoon gezond is, is het wellicht heel fijn dat er 2 kindjes zijn die later de zorg voor de oudste kunnen delen en die steun aan elkaar kunnen hebben in pittige tijden. En bovendien: je moet je aandacht meer verdelen, maar ze krijgen ook meer aandacht van elkaar. Een speelkameraadje in huis is heerlijk, toch?
Bedankt voor de lieve reacties! Onze wens, het gevoel is inderdaad erg sterk. Maar ik vind het zo belangrijk om deze beslissing echt goed te overwegen. Ik zou het vreselijk vinden als ik spijtgevoelens krijg. Ik vind het goed om te lezen dat jullie geen zwaarwegende redenen lezen om het niet te doen. Voor mijn gevoel zijn die er ook niet, volgens mijn man al helemaal niet. De meest zwaarwegende reden om het niet te doen, is inderdaad de angst op nog een kindje met een (ernstige) beperking. Wat dat betreft is ons vertrouwen enorm geschonden. Ik merk het ook aan alles. Ik vond het super spannend of de jongste zou gaan praten, woordjes ging nazeggen. Wat als hij ook niet zal gaan praten? Dacht ik bij mijzelf. Terwijl er helemaal geen reden was om dit te denken. Voor de meeste mensen is het een grote vanzelfsprekendheid, voor ons is al die vanzelfsprekendheid weg. Ik merk dat ik nu langzaam wel meer vertrouwen ga krijgen. NafNaf: wat jij zegt raakt precies het punt. De (grote) kans op een gezond kindje weegt ook enorm zwaar. Het zou zo prachtig zijn en ik voel dat ons gezin zo meer in evenwicht zou zijn. Ik zou het voor de jongste ook heel fijn vinden. Idd om de zorg voor zijn oudere broer te delen, in de kindertijd en later als hij volwassen is. Niet dat ik verwacht dat hij hem zal gaan verzorgen, maar zijn broer zal (hopelijk) wel altijd een rol spelen in zijn leven. Het zou fijn zijn lijkt mij als hij dit met een broer of zus kan delen en hier niet alleen in staat (als wij oud zijn). Maar is dit een legitieme reden vraag ik mij af? Is het niet raar om een derde kindje op de wereld te zetten, met in je hoofd dit idee/verlangen? @ Suus1983. Mooi om te lezen dat jullie zo gelukkig zijn met jullie beslissing. Hoe ervaar jij 3 kinderen en het verdelen van de aandacht? @ Superjollie --> Nee, de zwangerschap is voor mij geen belangrijke reden om het niet te doen. Meer iets waar ik wel tegenop zie. Maar daar kan ik me wel overheen zetten. Ik zal bij een derde zwangerschap ook direct meer controle hebben op mijn suikerwaardes en gewicht. Hopelijk kan een streng dieet vanaf het begin helpen om mijn gewicht onder controle te houden. Het financiële aspect kan ik wel weg redeneren, maar toch weegt het voor mij wel zwaar. Voor mij weegt het zwaarder dan voor mijn man. Nu je ook geen studiefinanciering meer hebt, huizen kopen lastiger wordt, er minder banen zijn en veel jeugdwerkloosheid. Ik zou mijn kind graag op weg willen helpen, bijvoorbeeld door een gedeelte te schenken voor een huis. Het punt is dat dit voor de oudste dus niet 'hoeft'. Hij zal nooit zelfstandig gaan wonen. Uiteraard hebben wij ook voor hem een spaarrekening, maar hij zal later veel kunnen betalen uit subsidies. Dat weegt dan weer mee als voordeel. Ik voel niet dat de grens nu bereikt is binnen ons gezin. Er is ruimte/tijd/geld voor een derde kindje. Anders zou ik denk ik de keuze veel gemakkelijker kunnen maken en zou het duidelijk zijn dat we het bij 2 kinderen houden. Ergens voelt dit dilemma ook enorm 'verwend'. Wanneer is genoeg, genoeg? Moet het altijd meer? Daar denk ik ook over na. Is de wens en het verlangen leidend, of prijzen wij ons tevreden en gelukkig met wat wij hebben?
Lastig dilemma. Ik zou het zelf in jullie geval niet doen. Ik heb 3 perfect gezonde kinderen en dat vind ik al vrij zwaar bij tijd en wijle. En ik kom ook dagelijks handen te kort, hoewel dat wel beter wordt nu de oudste twee ook weer wat ouder zijn. Scheelt wel dat jullie zoals je zelf zegt beter bestand zijn tegen de drukte van kinderen. Ik blijk daar persoonlijk in de praktijk gewoon niet goed tegen te kunnen en dat is best lastig soms voor zowel mij als voor de kids. Maar met alle drukte en zorg die je al voor een gehandicapt kind hebt + het risico dat het nog een keer niet goed gaat zou voor mij echt reden zijn om het bij twee te laten. En dan inderdaad het financiele aspect. Want nu krijg je wel heel veel vergoed voor je oudste, maar wie zegt dat dat altijd zo blijft. En dan heb je 2 gezonde kinderen die je alle kansen wilt geven, maar ook een zieke die dure zorg nodig heeft, zodat er altijd iemand financieel tekort gedaan moet worden. Als je ziet hoeveel er bezuinigd wordt de laatste jaren, is dit wel iets wat in mijn achterhoofd zou meespelen. En dan zou ik toch zelf willen dat ik in elk geval de beste zorg voor mijn zieke kind kan betalen, maar als je er dan 2 hebt, wordt dat wel heel veel geld.
Om heel eerlijk te zijn, heb ik het als heel zwaar ervaren, vooral de eerste 2 jaar. Ik kreeg een zware postnatale depressie en onze jongste is echt een heel pittig kindje. Ik ben echt wel eens tegen de muren aangelopen, mijn man is ook vrij vaak weg, zakenreisjes en dan vind ik het alleen ervoor staan, vooral in de avond met 3 slecht slapende kindjes, niet altijd even makkelijk. Nu is de jongste 3 en hij wordt steeds makkelijker, man is nu ook een weekje naar Polen, maar in plaats van dat ik ertegen op zag, vind ik het nu gewoon leuk, alleen met de 3 kids. Wat ik heel veel vind schelen is dat, met name mijn oudste, ontzettend zelfstandig is. Dat is bij jullie natuurlijk niet het geval. Waar hij nog wel eens zelf naar bed kon gaan indien nodig, zal dit bij jullie waarschijnlijk niet zo zijn? De twijfels heb ik wel gehad hoor, zo van, waarom nog een kindje als je 2 gezonde kindjes hebt, maar ons gevoel heeft wel altijd overheerst.
Luppy --> Bedankt voor je reactie! Wat jij beschrijft is precies wat er vaak in mijn hoofd speelt. We redden het nu, waarom daar iets in veranderen? Ik heb opzich wel het vertrouwen in de Nederlandse staat, dat de zorg voor mijn zoon altijd vergoed zal blijven worden. Het is absoluut onbetaalbaar....als ik dat zelf zou moeten betalen moeten er echt tonnen per jaar binnen komen. Dus dan hebben we sowieso een groot probleem. Maar de angst dat ik er altijd 1 tekort zal doen, speelt zeker mee. Nu al, laat staan met 3 kinderen. Suus --> Zo te lezen hebben jullie een pittige tijd gehad! Onze oudste zal idd nooit een hoge mate van zelfstandigheid krijgen. Hij kan niet alleen naar bed (slapen is sowieso een ding), geen idee of hij dit ooit kan leren. Hij zal zeker wel zelfstandiger worden, maar waar het 'plafond' is weten we nu niet. Dat is echt afwachten. Ons gezin is helemaal ingesteld op dat er altijd iemand aanwezig is. Mijn man en ik zijn eigenlijk altijd samen thuis, zeker in de avond. Het gaat anders niet met de oudste in combinatie met de jongste. We hebben weinig tijd samen, want onze oudste heeft 24 uur per dag 1 op 1 zorg en begeleiding nodig. En dan heb je uiteraard nog alle tijd nodig voor de jongste. Dus we zijn eigenlijk altijd samen met de kinderen bezig of hebben mensen over de vloer die ons ondersteunen (thuiszorg). Omdat we hier zo op zijn ingesteld, denk ik juist dat we een derde kindje er goed bij zouden kunnen hebben. Ik vind het lastig om uit te leggen, maar we zijn al zo gewend aan 'druk' dat ik denk dat een derde kindje daar niet veel aan zal veranderen. Maar dat weet ik natuurlijk niet. Als we een huilbaby krijgen dan zal dit zeker een enorme belasting zijn voor het gezin. Maar ja...is dat niet bij iedereen zo? Je roeit altijd met de riemen die je hebt. Voor alles komt een oplossing... Ik merk dat het lastig is om gevoel tegenover praktische bezwaren te zetten. Is ook niet uit te leggen. Voor mensen die compleet gelukkig zijn met 1 of 2 kinderen, klinkt dit heel raar misschien. Mijn omgeving snapt onze wens ook totaal niet, mensen verklaren ons voor gek.
Pff wat een dilemma. Ik begrijp je twijfel heel erg goed. Na je verhaal gelezen te hebben zou ik er zelf niet voor kiezen. Je geeft aan dat jullie oudste kind 24/7 individuele zorg en aandacht nodig heeft. Je kunt hem niet alleen laten. En jullie hebben nu al weinig tijd en aandacht voor elkaar. Een 3e kindje (zelfs als het gezond is) zal nog meer tijd en aandacht wegnemen bij jullie 2e kind. Een baby en klein kind heeft nu eenmaal ook veel aandacht nodig. Als er dan ook nog een ouder zwaar gehandicapt kind is zal de middelste er altijd naast komen te staan. Hoeveel jullie ook je best doen. Hij kan immers wachten de andere 2 kunnen dat niet. Hou er ook rekening mee dat het voor een kind best zwaar kan zijn om een gehandicapte broer of zus te hebben. Hij zal daar ook nog eens levenslang de zorg over hebben. Jullie worden natuurlijk ook een keer ouder/ziek/overlijden. En hij is dan verantwoordelijk als familie (zelfs als jullie oudste in een instelling zou wonen). Ik heb van dichtbij gezien wat het met een kind kan doen om zo op te groeien en dat is niet makkelijk. Je moet je altijd aanpassen en komt altijd op de 2e plaats (geen onwil maar het kan vaak gewoon niet anders). Tevens geef je aan nu genoeg geld te hebben. Maar een 3e kost natuurlijk ook geld. En een kind met gezondheidsproblemen kost heel erg veel geld! Je hebt veel meer extra kosten die je niet hebt met een gezond kind (medische kosten, speciale opvang, begeleiding, hulpmiddelen etc). Anders dan bij jullie 2e kind heb je deze kosten voor je oudste een leven lang. Hij zal immers nooit zijn eigen geld gaan verdienen en zelfstandig worden. Ga daarbij zeker niet uit van subsidies want die worden alleen maar minder. Met het geld van een 3e kind kunnen jullie nu ook extra dingen doen met je 2e kind. Als voorbeeld: ik ken een gezin ieder jaar vakantieopvang inkoopt zodat ze met de gezonde kinderen een normale vakantie kunnen hebben. En ze moeten een duurbetaalde oppas regelen iedere keer als ze naar een pretpark gaan of een ander uitstapje waar het gehandicapte kindje niet mee naar toe kan gaan. Vraag is dan ook hebben jullie financieel zoveel ruimte dat je 2e kind niet hoeft in te leveren als er een 3e komt? Denk daarbij ook aan opvangkosten voor een 3e (kdv/psz/school etc). Daarnaast zou ik naast alle praktische problemen de erfelijke belasting zeker mee laten spelen. Autisme is nu eenmaal erfelijk. En naast jouw kind hebben nog meerdere mensen in jouw familie autisme. De kans is bij jullie dus groter dan bij een ander gezin dat er nog een kindje komt met een handicap (zwaar of licht). Wat doe je dan je 2e kind aan? En kunnen jullie zelf als ouders en gezin dat wel aan. 2 kinderen met een beperking is wel heel heftig! Ik vind dat een behoorlijk risico dat je neemt. Overigens ook als het 3e kind wel gezond is is het maar de vraag of ze het samen goed kunnen vinden. En of ze later een band ontwikkelen dat weet je nooit. Tot slot lees ik dat jij als moeder natuurlijk heel betrokken bent in de zorg. Hoe ga je dat doen met zo'n zware zwangerschap. Wie neemt dan alles over dat jij nu al doet (huishouden, zorg voor 2 kinderen etc).
Wij hebben 3 kinderen waarvan de oudste 2 met een beperking en de jongste is heel anders dan de andere 2, dus we verwachten met haar geen problemen. Maar ik snap je zorg wel.
@Amberxx --> Bedankt voor je uitgebreide, doordachte reactie. Ik heb er veel aan! Hou er ook rekening mee dat het voor een kind best zwaar kan zijn om een gehandicapte broer of zus te hebben. Hij zal daar ook nog eens levenslang de zorg over hebben. Jullie worden natuurlijk ook een keer ouder/ziek/overlijden. En hij is dan verantwoordelijk als familie (zelfs als jullie oudste in een instelling zou wonen). Ik heb van dichtbij gezien wat het met een kind kan doen om zo op te groeien en dat is niet makkelijk. Je moet je altijd aanpassen en komt altijd op de 2e plaats (geen onwil maar het kan vaak gewoon niet anders). Dit raakt me erg. Uiteraard heb ik deze zorg, vanaf het moment dat we weten wat er met onze oudste zoon aan de hand is. Ik was toen al zwanger van de tweede. Ja, ik maak me zeker zorgen om hem. Ik ben er ook al veel over aan het lezen, opgroeien met een gehandicapte broer/zus en waar je op moet letten als ouders wat betreft je 'gezonde' kinderen. Uiteraard is dit een zorg die ik hem liever had willen besparen. Maar het is ons allemaal overkomen. Net zo min als dat onze oudste voor zijn handicap heeft gekozen... ik hoop dat we hem alle vrijheid en steun kunnen geven. Maar ik kan de zorg niet voor hem wegnemen... Op de tweede plaats komen herken ik wel, in zoverre dat de jongste altijd rekening moet houden met de wensen en behoeften van de oudste. Daar zal hij zeker in moeten inleveren. Want de oudste begrijpt veel niet, dus veel concessies zullen zijn richting op gaan. Maar ik hoop wel dat ik de jongste altijd het gevoel kan geven dat ik zijn wensen en behoeften ook zie en serieus neem en hier zoveel mogelijk ook rekening mee probeer te houden. Maar juist daarom denk ik dat het voor de jongste 'fijn' zal zijn als hij een broer of zus heeft met wie hij deze zorg kan delen, ook als hij later volwassen is. Maar wellicht is dat een geromantiseerd beeld dat ik zelf heb? Wat betreft de subsidies heb ik wel een iets rooskleuriger beeld dan jij merk ik Onze zoon heeft nu een vrij zware, levenslange, indicatie waaruit al heel veel zorg betaald zal kunnen worden. Ook zal hij uiteindelijk als hij volwassen is een uitkering krijgen, waarmee we veel extra kosten zullen kunnen betalen. Ik denk echt niet dat wij levenslang hele hoge kosten aan zijn zorg zullen hebben. Dus voor mij speelt deze angst niet echt. Uiteraard zullen extra dingen zoals vakantieopvang wel kosten met zich mee brengen. Maar dat zie ik niet als essentiële zorg, meer vrije keuzes. Overigens kunnen wij vakantieopvang uit zijn indicatie betalen, dus er is eigenlijk best veel mogelijk als je de juiste potjes weet te vinden (en energie om dit allemaal aan te vragen). Het risico wat jij beschrijft voel ik ook. Absoluut. Vandaar ook de grote twijfels. Best lastig als je gevoel en verlangen zoiets anders uitschreeuwt. Ik neig momenteel trouwens naar geen derde kindje. Alle genoemde bezwaren wegen voor mij erg zwaar. Mijn man neigt heel erg naar wel een derde kindje. Ik wil zijn wens/verlangen graag erg serieus nemen, dus ik vind het super belangrijk om er serieus over na te denken en alle voors en tegens rustig tegen elkaar af te wegen. Dat ik straks ook echt rust heb wanneer we de knoop doorhakken. Omdat ik weet dat we er echt goed over nagedacht hebben. @ Disaro --> Hoe ervaar jij een gezin met 3 kinderen waarvan dus ook kindjes met een beperking?
Wij zijn nu bezig voor een derde. Onze oudste is inmiddels bijna 7. Een erg slim kind misschien met add/autisme. We zijn nog aan het onderzoeken. Ikzelf heb zwaar add, waardoor een deel van de zorg/huishouden bij mijn man op de schouders komt, naast zijn fulltime baan. Wij hebben lang getwijfeld, maar uiteindelijk toch ons hart laten spreken. Praktische bezwaren hadden we ook nog, maar die waren niet doorslaggevend. Misschien heb je wat aan ons verhaal....
Mijn kinderen hebben beiden een beperking maar wel beiden hoog iq. Wij twijfelden ook heel erg. Ik kreeg hier op het forum van meerdere mensen een pb met dat zij een derde in combinatie met kind met beperking toch wel erg zwaar vinden. Ggz raadde het ook ons ook af: hoe groter het gezin hoe vaker ze in de soep draaien als er een/meerdere kinderen met beperking zijn. Al met al kiezen wij ervoor ons verstand te laten spreken en dus niet voor een derde te gaan. Better safe than sorry.. Maar het blijft een persoonlijke beslissing.
Bij een 3e kind speelt natuurlijk ook mee dat je als ouders niet meer kunt opsplitsen. Normaal kan je een ouder kind zeggen dat hij even moet wachten, zichzelf moet aankleden, naar de wc, even zelf spelen etc. Bij een gehandicapt kind kan dit natuurlijk niet. Die moet gewoon geholpen worden. Het 2e kind komt er dan naast te staan. En hoe doe je dat als je alleen de zorg hebt voor 3 kinderen? Je bent immers niet altijd samen met je man. Een gehandicapt kindje en een huilende baby? Verder lees ik hier dat het niet genetisch is. Maar autisme (en daaraan verwante stoornissen) zijn wel genetisch. Dat is juist een punt waar TO (terecht) zo goed over nadenkt. De kans op weer een kindje met een stoornis is in dit geval groter dan normaal. Ook omdat het in haar verdere familie ook voorkomt. TO ik zou je man ook vragen hoe hij alle praktische zaken voor zich ziet. Niet alleen makkelijk zeggen "het komt wel goed". Maar juist concreet dingen bespreken. Wie vervangt jou in de zorg voor 2 kinderen bij een zware zwangerschap? Hebben jullie daar hulp voor of kan je professionele hulp betalen (denk aan schoonmaakster, extra kinderopvang voor de 2e etc). Kan jouw man langere tijd vrij nemen als dat tijdens de zwangerschap of daarna nodig is? Kan je wel beiden blijven werken met 3 kinderen? En kan dat ook als er nog een zorgintensief kindje bijkomt? En zie jij (vaak komt dit op de vrouw neer) het zitten om bijvoorbeeld te stoppen met werken?