Hallo allen, Mijn man heeft en ik zijn trotse ouders van een dochtertje van 4maand. De afgelopen periode is een onrustige periode geweest. Dochtertje huilt veel. Inmiddels op eigen initiatief gestart met pepti, dit lijkt te helpen. Al die weken heb ik aangegeven bij mijn man maar ook artsen dat er iets niet klopt, ze kon krijsend huilen veel onrust en onrustige huid en nog meer. Mijn man zei het is een baby hoort erbij, naar de artsen en consultatiebureau ben ik altijd alleen geweest. De reden dat ik dit forum start is omdat ik mij afvraag of ik mij aanstel/overdrijf. Mijn man werkt 4 dagen. Ik zorg de hele dag voor onze dochter, kook, doe boodschappen en het huishouden. Ik verschoon alle luiers, als ik mijn vraag een flesje te geven doet hij het. Meerdere keren over gehad dat ik het fijn zou vinden het meer samen te doen. Alles komt vanuit mij, bijvoorbeeld een stukje wandelen. Man geeft aan dat hij alles om het huis doet, afval en oud papier wegbrengen. Ik blijf er voor mijn gevoel alleen voor staan, bij onrust van onze dochter moet ik haar troosten etc want ze vindt het fijner bij mama volgens mijn man. Hebben jullie tips hoe ik dit aan kan pakken/ hierover een gesprek kan hebben zonder dat mijn man zich gelijk aangevallen voelt en boos wordt?
Lastig.. neemt hij op zijn vrije dagen wel dingen van jou over? Ik zou toch als ik jou was aangeven het fijn te vinden als hij wat meer helpt bij de verzorging van jullie dochter! Heb jij wat meer ademruimte en voor je man lijkt het me ook fijn om zo een band op te bouwen met jullie dochter.
Ik weet niet hoe ‘de rest’ verdeeld is? Hij werkt dus vier dagen, werk jij ook? Hij zegt dat hij alles om het huis doet, klopt dat en hoeveel is dat verhoudingsgewijs (afval en oud papier wegbrengen is meestal geen dagtaak, maar wie weet wat hij nog meer doet)? Mijn man deed ook minder met de kinderen. Alleen als ik het vroeg of we het afspraken. Als het op eigen initiatief niet werkt, dan zou ik dat dus doen. Bv. afspreken dat hij twee avonden in de week en/of op zijn vrije dag of een weekend dag de zorg op zich neemt. Dan gaat jullie dochter zich vanzelf bij hem ook vertrouwder voelen.
Je man werkt en jij ? als mijn man werkt en ik vrij ben zorg ik ook voor de kinderen ,afspraken, sporten , huishouden en koken etc weekenden deden we meer samen Als je vind dat het niet eerlijk gaat aangeven dat je even wat voor jezelf wilt doen
Ik werk 3 dagen, man 5. Meeste wat kinderen betreft regel ik. Toen ze klein waren kwam de zorg ook grotendeels op mij terecht, als ik wat van man verwachtte gaf ik dat gewoon aan. Als jij niet werkt is die verdeling zo toch ook niet raar?
Mijn man doet wel het eea in het huishouden, maar meestal niet uit zichzelf. Ik kan een draai was in de deuropening van de badkamer klaarleggen, hij kan er 10 keer langs lopen, maar het in de machine doen gebeurt niet. Als ik dan ‘s avonds vraag waarom heb je de was niet ff gedaan krijg ik als antwoord, lag er een was dan? Met andere woorden, hij ziet gewoon niet wat er gedaan moet worden. Tegenwoordig geef ik hem gewoon een to do lijstje, dat werkt prima. En als jij niet werkt en je man wel vind ik het ook wel logisch dat jij meer doet in huis dan hij, dan blijft er van zijn tijd naast het werk meer gezinstijd over. Wat het contact met jullie dochter betreft. Zou het kunnen dat hij het gewoon eng vindt of zich geen raadt weet met haar? Juist doordat ze veel met jou is wordt ze waarschijnlijk bij jou sneller rustig en jij hebt ook met veel dingen al veel meer een routine ontwikkeld, dat kan dan zijn onzekerheid nog meer versterken. Maar afspraken dat hij ook een deel op zich neemt, bijv als jij gaat sporten, boodschappen doen etc.
Wat betreft huilen. Dat hoort erbij. Ontroostbaar krijsen hoort er zeker niet bij. Wat zegt huisart daarover? Wat betreft relatie. Leuk dat hij de klusjes buiten doet. Daar staan de klusjes binnen tegenover die jij doet. Een kind verzorgen en opvoeden doe je samen. Het is logisch dat jij die taak op je neemt als hij werkt. Maar in het weekend en op zijn vrije dag is het heel normaal als hij ook luiers verschoond of haar in bad doet of troost. Hoe praat je daarover? Jij kent je man het best. Dus jij weet beter hoe je hem aan kan pakken. Maar voorkom verwijten. Houd het bij jezelf (ik vind het zwaar om 24x7 te zorgen). En kijk of je afspraken met hem kunt maken daarover.
De zorg voor een kind/ kinderen is heel intensief. Onze relatie is wel echt verandert en ben ook niet altijd blij met de verdeling. Meeste komt op mij terecht, ik werk daarbij ook nog 24 uur. Hier helpt het echt om 'taken' te geven. Uit zichzelf ziet hij het gewoon niet, ook als het om de kinderen gaat. Dan kan ik gefrustreerd blijven over dat hij niks uit zichzelf ziet, of ik kijk naar wat wel werkt, en dat is bij hem taken geven.
Ik denk dat zeker in het begin het ook gewoon lastig is om samen een ritme te vinden. Zeker als jij nog verlof hebt en dus veel dingen naar je toe trekt en de baby beter kent. Misschien vindt hij het wel spannend met zo'n mini mensje. Daarmee zeg ik niet dat het goed is, maar ik kan mij wel voorstellen dat het automatisch gebeurd in deze intensieve en intense periode. Bij ons kwam er tijdens mijn verlof ook veel verzorging op mij neer. Mijn man trok meer naar de peuter toe ook. En ik gaf borstvoeding en gaf de baby niet graag uit handen dat hielp vast ook niet . Maar langzaam aan is het goed gekomen, oa door te praten, elkaar wat te gunnen en soms lijstje van taken te geven en dan kies maar (ga je tafel afruimen of luier verschonen). Huilen is normaal echt krijsen bij 4 mnd oude baby niet. Je moedergevoel is ook goede graadmeter dus goed dat je er achteraan gaat!
Volg je moeder gevoel als jij het gevoel hebt dat het niet klopt zou ik daar achteraan gaan. Mijn vriend vond het eerste jaar ook pittig, heeft weinig met babys die niks kunnen aangeven. Zelf daarin tegen voelde het wel aardig aan. Mn vriend zorgde wel gewoon voor onze kids als ik moest en moet werken. Nu dat ze groter zijn gaat het zoveel makkelijker. Dokters, cb, tandarts, school afspraken doe ik ook alleen met de kids. Maaar moet zeggen mn vriend gaat erop uit met de kids, maar doet ook een hoop in het huishouden. Stofzuigen, dweilen, koken, afstoffen, weeklijst boodschappen maken en bedenken en ga maar door. Bepaalde dingen doe ik dan weer standaard, wassen, strijken, vanalles met en voor de kids, boodschappen doen. Oja en snachts ben ik degene die wakker word van m'n jongste al 3.5 jaar maar als vriend vrij is en ik ook dan laat hij mij nog ff liggen. En dat gaat super. Dus jah je moet zelf een ritme vinden samen. En praat erover. Denk ook dat een man niet altijd alles zo voelt als een vrouw wat betreft het kindje wat zij zoveel maanden heeft gedragen. Maar zullen ook situaties zijn dat dit andersom is. Haha behalve dat kind in de buik gedragen hebben.
Als jij er last van hebt, zou ik inderdaad met je man om tafel gaan. Zorg voor een rustig moment, als de baby slaapt of tijdens een wandeling ofzo. Hier ging het overigens niet anders, maar wij vinden een traditionele rolverdeling allebei wel prettig. Ik weet van mijn man dat ie baby’s moeilijk vind, dus ik nam die taak op mij. En bij de 2e en volgende nam ik dan ook weer de zorg voor de baby op me ( even los van dat ie echt weleens een luier verschoonde, in bad deed of een flesje gaf) en hij zorgde de eerste weken voor de rest van de kinderen (na z’n werk dan he). Dan waren ze al iets ouder, konden dingen aangeven, dat vond ie gewoon prettiger. Je kan natuurlijk zeggen ‘alles samen’ en ieder dat evenveel hetzelfde, maar je kan ook kijken naar wat de krachten zijn van jullie beiden en elkaar daar in aanvullen. En je kan natuurlijk een keer zeggen, ik ben een paar uur naar een vriendin/moeder/winkelen, succes! Succes met je gesprek!