Zoals de topictitel zegt... Ben jij vergevingsgezind? Doe je veel voor 'de goede lieve vrede' of omdat je het écht zo voelt/ wilt? Om bij mezelf te beginnen.. Bij mij kan je (best) ver gaan, maar eenmaal over mijn grenzen heen moet er veel gebeuren voordat het vertrouwen etc überhaupt weer goed komt. Ik merk dat ik steeds meer keuzes in bijv contacten maak die voor mezelf goed zijn en dus niet (meer) voor de goede lieve vrede.. Tegelijkertijd is dat ook wel lastig omdat niet iedereen die keuzes respecteert (momenteel met mijn broer en gezin gebroken, waar mijn ouders nu het langer duurt dan ze gehoopt hadden, steeds meer moeite mee krijgen, maar voor mezelf voelt dat dus wel als de goede keuze)
Als ik heel eerlijk ben, nee. Ik ben heel goed in het onthouden, oude koeien uit de sloot halen, iets tegen iemand blijven houden. Maar wel in mn hoofd dus denk dat het dan minder opvalt. Uiteindelijk slijt het wel maar vergeten nooit.
Ja. Ik kan wel lang boos blijven maar uiteindelijk draai ik weer bij. Maar ik hou absoluut niet van de goede lieve vrede bewaren en daarmee iedereen tevreden houden zeg maar. Als ik iets niet oké vind, vind ik het niet oké ook als een ander daar boos om kan worden.
Heb ik ook. Je kan veel maken, maar ga je eroverheen, dan komt het eigenlijk nooit meer goed. Ik vergeef niet, trek een muur op en je komt er niet meer in.
Ik ben nog nooit in een situatie gekomen waarin iemand mij iets aangedaan heeft, maar ik geloof niet in de lieve vrede bewaren. Soms is het verstandig om je mond te houden maar ik ben echt voor je gevoelens/gedachten uitspreken, zolang het niet lelijk/kwetsend is.
Nee totaal niet, je kan bij mij heel ver gaan hoor. Maar ga je daar overheen is het klaar en vergeef ik het niet. Vergeten ook niet trouwens
Het is te zien wie. Bij familieleden ga ik vaker gewoon geen contact meer zoeken en laten verwateren en een ' hallo' op familiefeesten voor de lieve vrede. Maar dat is het dan ook. Bij iemand die ik minder goed ken dan ben je echt lucht voor mij. Voor altijd.
Hier hetzelfde en dat doe ik echt niet zomaar, maar op een gegeven moment is het wel klaar en dan ook voor altijd.
Ik ben wel vergevingsgezind. Maar heel eerlijk, ik heb eigenlijk nog nooit iets meegemaakt waardoor ik echt een ander heb moeten vergeven.... Tenminste niet op vlakken als bedrogen, diefstal etc. Tuurlijk gebeurd er weleens iets, maar iedereen maakt fouten en meestal vergeet ik die dan ook weer snel. Er zijn dan in mijn leven ook geen mensen waarmee ik heb gebroken. Er zijn wel mensen waarmee ik het contact heb laten verwateren omdat de manier van leven, opvoeden of iets dergelijks niet meer bij mij past. Of mensen die ik bewust niet toelaat misschien ook wel. Dus ja, ik zie iedereen van mijn (schoon)familie nog, heb bijna al mijn vriendinnen uit mijn tienerjaren nog, mijn beste vriendin al 25 jaar. En natuurlijk is er ooit wel iets waardoor het contact even wat minder is. We waren bijvoorbeeld tegelijk zwanger, zij kreeg een miskraam en ik niet. Zij vond dat heel lastig omdat mijn zwangerschap heel confronterend was voor haar. Ik begreep haar natuurlijk maar vond het ook lastig dat ze niet toch blij kon zijn voor mij. Maar we gaven elkaar de ruimte om hiermee om te gaan, praten erover en pakken de draad gewoon weer op. Ik heb denk ik gewoon heel veel geluk met alle mensen in mijn leven!
Ja ik ben wel vergevingsgezind. Heb wel een paar mensen die te ver zijn gegaan, die vergeef ik nooit meer. Mijn schoonzus is hier een perfect voorbeeld van.
Het ligt aan de situatie maar in een heleboel gevallen totaal niet. Ik ben best een haatdragend mens en nee daar heb ik geen last van. Er zijn wel gevallen waarbij ik iets pik op een bepaalde manier zolang het niet iets slechts etc tegen mijn gezin is. Ik kan wel vrij makkelijk iets van me af laten glijden ook. Een hoop boeit me gewoon niet en dan zit ik er ook totaal niet mee.
Als je mij echt gekwetst hebt, nee. Dan weet ik over 14 jaar nog precies wat je tegen mij hebt gezegd.
Ja, ik kan dat heel goed zijn, maar als iemand te ver gaat.... Dan is het mis. En die lui heb ik nu op werk. Situatie is nu dusdanig dat ik weggehaald ben daar en mij niet heel veel verweten wordt.... alleen hoe ik reageer. Diep in hun hart weten ze dat ik gelijk heb, maar gelijk hebben en gelijk krijgen...daar zit een hele wereld tussen. Ik ben dan ook totaal niet geschikt voor de politiek. Ik ben geen kontenkruiper of iemands persoonlijke beftekkel.... Ik ben meer een Omzicht...... Maar dan alleen wat tactlozer
Ja als het om mij zelf gaat wel. Mensen kunnen heel ver bij me gaan en hoe boos ik ook ben als iemand sorry zegt dan kan ik niet langer boos zijn. Maar als het gaat om mensen van wie ik hou niet, doet iemand mijn man of kinderen (of familie) bewust verdriet dan spreek ik nooit meer met die persoon en trap ik er nog op als ze dood neervallen voor me op straat.
Ja, ik probeer er boven te staan en te bedenken waarom men bepaalde acties uithaalt. Sommigen zijn onzeker of jaloers en Sommigen weten niet beter.
Ja, ik ben wel vergevingsgezind omdat ik niet wil blijven rondlopen met de boosheid, pijn ect. Ik zie een conflict oid als een wond met een angel erin, zodra de angel blijft zitten dan geneest de wond nooit goed. Haal je de angel eruit (vergeef je diegene) dan heeft de wond de kans om te genezen. Vergeven van de ander doe je vooral voor jezelf, voor de genezing van jouw pijn en verdriet. Maar een lelijke wond kan heel goed een litteken achterlaten. En dat kan in de praktijk betekenen dat het nooit meer hetzelfde wordt met die persoon. Ja, ik ben echt tot in het diepst van mn hart gekwetst door mn ex, er is veel gebeurd wat mij zo ontzettend veel pijn heeft gedaan. Toch kies ik ervoor om hem te vergeven, het is een bewuste keuze, zeker geen makkelijke keuze. Dat heeft tot gevolg dat het mij door de jaren heen steeds beter lukt om mn boosheid en verdriet los te laten, dat is een proces. En regelmatig, als de pijn weer omhoog komt, dan spreek ik het voor mezelf weer uit dat ik hem wil vergeven. Maar....ook al.kies ik voor vergeven, het vertrouwen in hem is volledig weg en dat komt niet terug. De verstandhouding tussen ons is niet goed. Communicatie over de kids is minimaal, maar gelukkig gaat dat wel goed zolang we maar via app of mail communiceren. Dus ja, ik kies ervoor om hem te vergeven om zelf verder te kunnen gaan met mijn leven. Maar dat is een leven zeer zeker zonder hem. Ik kies ervoor om hem los te laten, ik wil niet boos blijven.
Het hangt denk ik heel erg van de situatie af. Mensen die me nabij staan vergeef ik wel één en ander, maar vergeten doe ik het niet. Het geeft wel een blijvend breukje. Iemand die ver van me afstaat vergeef ik, afhankelijk van wat er gebeurt is niet zo snel. Ik heb het één keer meegemaakt. Dat was met een eigenaresse van een juwelier, die ik vroeg me te helpen na een inbraak bij ons (ruim 10 jaar geleden) Voor de verzekering moest ik opgeven wat de waarde van mijn gestolen sieraden was. Ze vertikte het om me een prijsindicatie te geven. Omdat de inbraak al veel met me had gedaan en sieraden van emotionele waarde gestolen waren, heeft ze me hiermee enorm mee gekwetst en heb ik het haar tot op de dag van vandaag niet vergeven en er ook nooit meer een voet over de drempel gezet. Jammer dat ze dit zelf niet weet, de tr*t. Nu ik dit zo opschrijf kan ik haar nog steeds 1000 nare verwensingen doen, want waarom zou je iemand niet helpen?
Nu, op mijn oude dag (42 ) steeds meer. Vroeger was ook erg van het ‘eenmaal verprutst, dan komt het nooit meer goed’, maar ik merk dat ik steeds meer naar het grotere plaatje kijk en bereid ben om over dingen heen te stappen voor het eindresultaat. Ik kan dingen makkelijker los laten en opnieuw beginnen. Om de grote wijsgeer Dr Phil te quoten: sometimes you have to decide if you want to be right or if you want to be happy.