Jep, hier ook! Ik spoel bij de Lion King het zielige stukje door, zogenaamd voor de kinderen... Sowieso ben ik een jankerd...
Ik denk dat niemand in mijn omgeving geloofd dat mijn vader ons bedreigd heeft met de dood. Ons lichamelijk en mij psygisch behoorlijk te pakken heeft gehad. En ik later te weten ben gekomen dat mijn vader vroeger sexueel misbruikt is binnen de deuren van de kerk. Ben overigens niet zielig ofzo. Dat ik dit schrijf. Maar dit is wel het “grote geheim”.
Dat ik een fikt groot geld bedrag heb gewonnen. Zelfs onze ouders weten dit niet, kinderen ook niet. Hoe wij dit geheim kunnen houden? Zeggen bijv. Dst het nu niet goed uit komt qua geld, Ongemerkt dingen kopen. Kinderen krijgen wel elk jaar hun kinds deel. Maar dit weten de ouders niet van ons.
Ik dacht in eerste instantie dat er echt niets was van mij maar naar aanleiding van dat nerd zijn bedacht ik me dat bijna niemand weet dat ik zeker 7 jaar lang hardcore World of Warcraft heb gespeeld. En met hardcore bedoel ik elke dag, de hele dag. Vaak tot 5 uur in de ochtend. Ik heb niet het prototype online gamer uiterlijk (als dat al bestaat), op m'n werk zouden ze me nooit geloven .
Ik roep al een tijdje dat ik dat na mn pensioen of in het bejaardenhuis ga doen, als ik geen verplichtingen meer heb. Lekker hele dagen een MMORPG spelen. Had je in die tijd geen school of werk trouwens? En hoe stop je met zoiets?
Ahhh dat verklaart inderdaad een hoop want we hebben gisteren de hele dag een baggerverbinding gehad.
Dat ik vroeger echt tegen computers was (want energieverspilling, lezen is leuker, zoiets...), terwijl ik nu een ict-functie heb Dat ik van borduren houd (terwijl bij mij altijd alles snel af moet) Dat ik een kind heb
Ik heb vanaf de geboorte van mijn zoon geroepen dat ik maar 1 kindje wilde. Collega's en vrienden geloofden dat niet en zeiden "je wilt er vast nog wel een, stiekem wil je dat wel." wat ik heel hard ontkende. In werkelijkheid heb ik de eerste 2 jaar veel getwijfeld, maar mijn vriend wilde pertinent geen tweede omdat zijn kinderwens voldaan was. Ik wilde dat niet wereldkundig maken, bovendien, ik was al niet meer piepjong en door mijn pcos zou het wel eens een moeilijk verhaal kunnen worden. Ik wilde niet dat de omgeving dat allemaal wist en daarom zei ik dat we geen tweede wilden. Achteraf was mijn wens ook niet heel erg op de voorgrond en hij is na 2 jaar ook verdwenen. We hebben het superfijn met zijn drietjes! Alleen 1 vriendin heb ik direct verteld van mijn twijfels, zij zat ongeveer met dezelfde twijfels over een derde en is inmiddels weer zwanger, de rest weet niet beter of we hebben er nooit over getwijfeld.
In de (zwaar) christelijke familie waarin ik ben terechtgekomen door mn partner kan dat echt niet nee. Is een not done onderwerp
Het begon op mijn 17e toen ik eindelijk wel eens weten waarom mijn broers altijd zo om die computer vochten. Ik studeerde toen en ging sporadisch naar school . Ik had overigens wel gewoon een social life en 's avonds tijdens raids zette ik mijn broer achter mijn de pc. Als ik dan om 2 uur thuis kwam ofzo ging ik er nog ff 3 uur achter zitten.. Ik ben gestopt door tijdgebrek. Ik vond het het leukst om met een vaste groep mensen samen te spelen. In m'n eentje hield ik het niet lang vol. Maar je moet er echt veel uren in stoppen om zo'n groep te hebben en toen ik fulltime ging werken lukte dat gewoon niet meer. Moet wel eerlijk toegeven dat mijn half jaar vertraging in afstuderen geheel en al aan wow te wijten is .
Ach als dat alles is. Is ook weer iets wat je meegemaakt hebt toch. Games kunnen best heel leerzaam zijn.
Hier weten heel veel mensen in mijn omgeving op mijn ouders na niet dat ik een heel hoog letselschade bedrag (paar ton) heb gekregen en dat gaat niemand ook wat aan.
Dat ik vroeger anti mobiele telefoon was en ik zo'n beetje de laatste persoon in Nederland was die er één aanschafte. En dat ik nu bijna in paniek raak wanneer ik de deur uit ben en ik denk mijn mobiel te zijn vergeten. Zou er bijna een uur voor terugrijden naar huis.
Ok dit topic volg ik allang en wil nu ook graag van me afschrijven! Wat waar is van mij, is dat ik veel zekerder van mezelf ben dan veel kenden uit mijn jeugd zouden denken! Veel mensen kennen mij als een onzeker stil meisje wat niet voor zichzelf op komt, en in grote groepen angstig is. Ja, dit was ooit, toen ik 12/16 jaar was, maar ik ben nu 33 en nog steeds word ik door de mensen die me sinds toen al kennen betutteld en continu bevraagd "of alles wel goed gaat en of ze me moeten helpen" (bij sociale gebeurtenissen zoals een bruiloft, verjaardag of zakelijk gezegd vergaderingen). Echter zijn we verdorie 20 jaar verder en ben ik t helemaal beu dat ik nog steeds als dat onzeker meisje wordt gezien door enkelen uit mijn geboorteplaats en oude werkplek. Gelukkig ben ik daar niet meer werkzaam en woonachtig en kan ik nu een leven opbouwen met mensen die mij als gelijken zijn. Maar soms, als ik maar terug kom, denk ik vaak: och je zou eens moeten weten hoe t me nu vergaat
Alleen ik vraag me af waarom de ouders het niet mogen weten? Ik zou zelf hun ook mee laten delen in het geluk. Maar ligt misschien wel aan hun band samen.
Dat hoeft ook niet, Als mijn schoon fam achter komt dat wij veel geld hebben komen ze wel vaker en willen ze wel weer of meer contact met ons. Wij werken allebij nog wel. Dit ook omdat ik ook de sociale contacten wil blijven houden en ik vind het ook leuk om te doen. De hele dag thuis zitten vind ik ook niks.
Omdat voor mijn schoon familie vaak niks laat horen van hun, En toen wij het minder hadden vroegen wij een keertje om even wat geld te lenen was maar 100 euro. Maar dat was al een probleem en ging erg moeilijk. Ooit vertel ik het maar dan moet het de juiste moment zijn. Maar dan zal ik nog liegen over het bedrag