Ik heb wel overwogen om onze kinderen mijn naam te geven. Dat had mijn man niet zo leuk gevonden trouwens. Het is de naam van mijn man geworden: 1. Zijn naam is iets mooier. 2. Zijn naam is wat zeldzamer. 3. Zijn naam heeft geen voorvoegsel ("van") en die van mij wel. Ik vind soms een beetje gedoe, zo'n voorvoegsel. Dan wordt het weer weggelaten, dan weer afgekort ("v.") 4. Het is ook nog een beetje een bevestiging dat het zijn kind is. Bij de vrouw komt het kind al uit haar lijf, dan is dat minder nodig. Maar het belangrijkste is voor mij: minder voorkomend, mooier. Als hij een lelijke naam had en ik een mooie, dan wist ik het wel. Bijv. hij heet "Den Dood" of "Plasser" en ik heet "Roos" of ik heb een zeldzame dubbele achternaam... werd het echt die van mij. PS: wij zijn wel getrouwd, maar ik heb mijn eigen naam gehouden. En mijn man trouwens ook
Hier zal het kindje de achternaam van de papa krijgen. Maar in jouw situatie zou ik dan wel eerder neigen naar de naam van de mama, aangezien je vriend niet bij jullie zal inwonen.
Daar heb ik werkelijk waar nooit over nagedacht. Voor mij is het vanzelfsprekend om de naam van de vader te geven. Maar ik ben ook wel traditioneel in die dingen.. Ik ben ook getrouwd en heet nu Jusi 'man's achternaam'-'mijn meisjesnaam'.
Voor mij is het ook vanzelfsprekend om de naam van mijn vriend te kiezen voor mijn kinderen. Omdat ik wel vrij traditioneel daarin ben, ik zou het liefst ook de achternaam van mijn vriend aannemen, maar we zijn niet getrouwd. Ook heb ik niet zo heel veel met mijn eigen achternaam, ouders zijn gescheiden en heb geen contact met die kant van de familie.
Bij een latrelatie zou ik dus voor mijn eigen naam gaan, zeker omdat je aangeeft dat je niet zo snel een volgende stap durft te nemen (samenwonen). In de meeste gevallen zorgt de moeder meer voor het kind dat de vader. Neem ook aan dat het kind straks bij moeder op het adres ingeschreven staat. Kies wat goed voelt en wat een beetje praktisch is.