Ik moet even m'n ei kwijt hoor... Ik ben nu bijna 37 weken zwanger en sinds de laatste weken twijfel ik ontzettend. Niet over of het straks allemaal wel goed komt met ons kleine meisje of dat we het niet kunnen straks maar of ik/we er wel goed aan hebben gedaan om zwanger te worden. We kunnen nu niet meer terug en dat idee is best eng. We hebben bewust gekozen om jong (24 en 22) papa en mama te worden en zijn bewust gestopt met de pil. Dat het binnen een maand raak was hadden we zelf niet verwacht maar het was hartstikke welkom. Ik zat de eerste maanden echt op een roze wolk maar die wolk is er bijna niet meer. Hadden we dan toch moeten wachten of iets ouder moeten zijn om er echt van te gaan genieten? Wil ik niet nog genieten van m'n vrije tijd en gewoon samen zijn? Dat maakt me bang. Dat ik straks spijt heb dat ik nooit genoeg heb genoten van de tijd samen. Ik ben bang dat ik straks geen tijd meer voor mezelf en ons samen heb en dat de relatie tussen ons veranderd.... Pfffff, wat een zeikerd he... Ik weet niet waarom ik zo denk en waar dat opeens vandaan komt. Ik wil gewoon happy zijn met ons kleine meisje straks en ik hoop eigenlijk dat ik als ik bevallen ben alles op z'n plaats valt.. Zal dat zo zijn?
Ooooo zo herkenbaar! Alleen was ik 29 bij de oudste. Weet je, als je je kindje eenmaal op de buik hebt verandert dat gevoel wel. Er zullen best wat momenten komen dat je graag nog kinderloos was geweest maar dan kun je een oppas regelen en wat voor jezelf gaan doen. Dat helpt bij mij altijd. Moraal van het verhaal: de bevalling komt dichterbij en het onbekende dus ook en dat kan dit soort gevoelens geven.. Je bent echt niet de enige..
Iedere zwangere vrouw krijgt vroeg of laat twijfels over of het wel goed gaat, ze het goed zal doen of het wel een juiste keuze is. Ik denk dat twijfelen er ook bijhoort , het is zo'n enorme stap die je neemt met zijn tweeen als je graag kinderen wilt Hormonen spelen natuurlijk een grote rol. Over het wel en niet veranderen van je leven, daar ben je zelf grotendeels bij. Maar zeker de eerste jaren, alsde kleine nog niet naar school gaat, kun je veel leuke dingen doen, alleen, met je man of samen met zijn 3-tjes! Natuurlijk gaat er veel veranderen, je krijgt immers verantwoordelijkheid over zo'n hummeltje, maar het is zo heerlijk genieten en ik weet zeker dat straks alles op zijn plaats zal vallen en jullie een heerlijke weg in gaan slaan! Geniet er even van het getrappel in je buik en als je negatieve gevoelens blijft houden; ook met je vk bespreken, die weten je vaak goed te begeleiden met dit soort dingen en een gesprek kan dat wonderen doen!
Ik wilde soms ook wel zonder kinderen nog even verder maar als ik naar haar kijk onder de douche of als ze slaapt of een flesje krijgt dan ben ik weer zo terug op de roze wolk!
Ik ben ook 37 weken zwanger en ook hier twijfels. Die komen dan vooral als ik 's avonds in bed lig.. Vraag me af of ik uberhaupt wel kinderen wil (lekker op tijd he, met 37 weken). Maar ik weet dat deze gedachte onzin is.. Ik wilde juist heeeeeeel graag een kindje! En als ik daaraan denk, nemen de twijfels ook weer af.. Zullen de hormonen wel zijn! Succes/sterkte met de laatste weekjes/dagen. Het komt allemaal goed!
Fijn om te horen! Ik maak me gewoon zorgen. Misschien zijn het gewoon de hormonen? Tenminste, daar geef ik maar de schuld aan Hopelijk houd ik straks gewoon lekker die kleine in m''n armen en is daar de roze wolk weer. Ik vind het nu ook wel aardig lang duren hoor! Misschien is dat het ook, verveel me behoorlijk thuis en heb ook niet veel fut om wel wat te doen... Laat maar komen die kleine meid!
Nou precies! Dat heb ik dus ook..! Ik wil ook heel graag en daar heb ik ook nooit aan getwijfeld, tot nu dus...
Hoi!! Ik ben nu 23 weken zwanger. En ben ook pas 22 jaar!! Ik denk dat het er gewoon bij hoort dat twijfelen! Ik doe het ook hoor.. was het wel verstandig zo jong? Ben ik mijn vrijheid kwijt? Ik bedoel het is ook niet niks straks de verantwoordelijkheid voor zo'n kleintje. Je hebt er bewust voor gekozen dus ik denk hoe cliché dan ook als ze dadelijk op je buik ligt is alles goed!! Veel succes met de laatste loodjes en het zal vast en zeker goed komen!! Liefs
Heel herkenbaar! Ik opende zo´n zelfde topic toen ik 34 weken zwanger was. Het greep me ineens aan en ik wilde dat ik de tijd terug kon draaien en gewoon mijn oude vertrouwde leventje nog had. Volgens mij hebben heel veel vrouwen hier last van! Het is ook niet niks... je gaat moeder worden, een grotere verandering in je leven is er bijna niet
Ja... die twijfels...ik was 19 bij mijn eerste..niet bewust maar wel gewenst.. En heb die twijfels ook gekent... Ook na de zwangerschap... dat ik niet meer alles kon doen wat ik wilde...en het enorme verantwoordelijkheidsgevoel... maar als ik dan naar mn meisje keek was ik zo gelukkig... zij mocht van mij daar het slachtoffer niet van zijn.. en uiteindelijk kun je de kleine eens bij de oppas laten om samen met zn 2en wat doen.. Ik denk dat die gevoelens gezond zijn en je de realiteit in laten zien..en laten beseffen wat echt belangrijk is.. in dit geval mijn kind... Komt allemaal wel goed!
Haha, ik ben 31 en twijfel soms ook nog steeds, dus volgens mij heeft het met leeftijd niet zoveel te maken Het is gewoon een enorme verandering in je leven, niets zal straks meer hetzelfde zijn, en dat is een beangstigend idee. Je weet eigenlijk niet wat je kunt verwachten. De hele zwangerschap ben je bezig met praktische dingen, spulletjes aanschaffen, kamertje inrichten, en dan heb je opeens verlof en dan zit je te wachten op Het Moment. En dan komen dit soort gedachten denk ik bij je op. Ik herken het in ieder geval van vriendinnen en van mijn zus, die hadden op het eind ook opeens zoiets van: jemig, wat hebben we ons op de hals gehaald? Maar je moet maar vertrouwen hebben dat als dat kleintje straks in haar kamertje ligt, dat je denkt: waar zat ik nou over in?
Dank jullie wel! Ik ben weer een beetje gerustgesteld. Ik ben niet de enige blijkbaar Het komt vast allemaal goed. THNX!