Hoi mama's, Al een tijdje zit ik met mijn handen in het haar w.b onze middelste dochter. Ze word aankomende week 2 jaar en is een pittig meisje. Waar onze oudste vrij makkelijk is is zij het tegenovergestelde en poeh, wat heb ik moeite met haar. Begrijp me niet verkeerd, ik hou met heel mijn hart en ziel van haar en met veel momenten is ze ook zo ontzettend lief en grappig maar veel vaker heeft ze driftige en opstandige buien. Dat is nu al zo'n tijd aan de gang dat ik niet meer weet wat ik nog proberen kan. De laatste tijd merk ik dat ik sneller mijn geduld verlies en boos word, iets waar ik zelf erg mee zit en ik ben dan ook op zoek naar tips waar ik zelf nog niet aan gedacht heb. Hopende dat dé tip er tussen zit. Tsja, waar moet ik beginnen. Een klein beetje info over ons gezin: we hebben 3 dochters; 3 jaar, bijna 2 en 4,5 maand oud. Onze oudste en jongste zijn heel makkelijk vergeleken bij ons middelste dametje. Vanaf het moment dat de kraamverzorgster wegging is zij begonnen met huilen en op 4 tot 6 uurtjes per dag na huilde ze alleen maar. Waarom, daar zijn we nooit achter gekomen. Tot ze ongeveer 12 maanden was is het huilen gebleven toen stopte het. Van het 1 op het andere moment sliep ze úren aan een stuk en op de momenten dat ze wakker was lachte ze alleen nog maar. Zo fijn dat ze eindelijk lekker in haar vel zat! Maar lang heeft deze periode niet geduurd, vanaf haar 1,5 jaar begon ze driftbuien te krijgen. Om alles en niets. Veel van de willekeurige driftbuien zijn gelukkig ook weer over gegaan. Helaas zijn de specifieke driftbuien, die volgen op bijvoorbeeld iets wat ze van mij niet mag, nog volop aanwezig. Als ze bijvoorbeeld iets wil en ze moet even wachten: huilen. Als ze iets doet wat niet mag en ik zeg daar iets van: huilen. Het woordje 'nee': huilen. In zijn algemeen ergens iets van zeggen: huilen. Dat huilen word krijsen als ze haar zin niet krijgt, zet ik haar dan even apart: krijsen. Helemaal als ze me niet kan zien, ik heb ook al eens geprobeerd om haar in de gang of even op haar slaapkamer te zetten, echt even apart tot ze af zou koelen maar helaas. Als ze iets doet wat niet mag benoem ik altijd 3 keer wat ze aan het doen is en waarom ik niet eil dat ze dat doet (gevaar b.v). Ook geef ik een andere optie wat ze kan doen, iets wat ik liever zie dat ze doet. Die methode werkt(e) dus ook niet en de laatste tijd merk ik dat ik het niet meer op kan brengen om rustig en kalm te blijven. Iets waar ik heel erg mee zit want boos worden schiet natuurlijk ook niks op. Maar dit duurt nu dus al bijna 6 maanden en wat ik ook probeer: niks werkt. Ik heb het ook in andere hoeken gezocht zoals dat ze misschien te weinig aandacht krijgt. Haar grotere zus is bezig met zindelijk worden waardoor ik veel aandacht aan haar besteed als ik het zo optel en haar jongere zusje is nog een baby. Daar ben ik natuurlijk ook veel mee bezig. Mijn gedachte was dat ze daarom misschien zo driftig en opstandig is. We hebben nu bewust 1 op 1 momenten met onze oudste 2 maar ook dat brengt geen verandering. Buiten dat ze zo driftig is is ze ook heel opstandig namelijk. Als ik zeg dat we een schone luier aan gaan doen rent ze boos weg terwijl ze nee naar me schreeuwt. Het is dan een hele strijd om haar een schone luier aan te doen want ze blijft boos en driftig doen tot ik helemaal klaar ben en haar weer laat spelen. Hoe rustig ik ook blijf, wat me inmiddels enorme moeite kost, het heeft geen zin. Er een leuk iets van proberen te maken heb ik ook geprobeerd maar daar wil ze niks van weten. Ze draait haar hoofd weg en word boos. Toen dacht ik: nou dan doe je het maar lekker zelf dus hop een luier in haar handjes en ik hoor het wel als het niet lukt. Maar na een halve poging gooit ze de luier in de hoek en rent zonder luier weg Dat schiet dus ook niet op. Pff, een heel verhaal maar ik zit er zo mee dat ik met haar niet weet wat te doen. Ik zie dat ze niet lekker in haar vel zit en ik zou zo graag de oplossing vinden waarmee ik haar kan helpen. Ze kan zich nog niet altijd met woorden uitdrukken maar ik begrijp (bijna) altijd wat ze bedoeld. Ik denk dan ook niet dat het 'm daar in zit, toch probeer ik er extra tijd in te steken om d.m.v boekjes en gesprekjes met haar proberen te voeren om het praten op een speelse manier te stimuleren. Dat gaat heel goed maar ook dat maakt geen verschil in de driftbuien. Nogmaals sorry voor het lange verhaal maar ik hoop dat er iemand is die me tips kan geven. Alvast heel erg bedankt!
Hallo tripletrouble, Van wat je schrijft herken ik het een en ander wel als typisch dreumes/peutergedrag eigenlijk. De eigen ik en de eigen wil staat centraal. Ze hebben het besef dat ze een eigen individu zijn en willen dat jou ook helaas soms even laten weten . Ik snap dat het moeilijk is. Wat ik mij zou kunnen bedenken is dat wat je doet; benoemen 3 x, uitleg geven waarom iets niet mag, alternatief aanbieden misschien nog erg veel informatie is om te verwerken voor zo'n kleintje. Het is natuurlijk goed dat je het zo benoemt, maar of de boodschap ook echt al helemaal aankomt? Ik denk niet dat zij echt begrijpt dat ze iets niet mag, omdat het gevaarlijk is, en dat ze dan beter het alternatief kan doen. Dat is echt een kwestie van herhalen herhalen en naarmate de taalontwikkeling en morele ontwikkeling steeds verder vordert zul je hier als het goed is verbetering in zien. Goed dat je een op een momenten pakt. Ook al lijkt het niet zo, deze zijn ALTIJD waardevol voor een kind. De tip heb ik helaas niet voor je, ik moet het geduld soms ook uit mijn tenen halen, maar ik denk dat voor de leeftijd van 20-24 mnd nog steeds echt afleiden en iets anders aanbieden het beste is, met her en der natuurlijk de uitleg en een grens want ze gaan wel steeds meer begrijpen.
Herkenbaar. Ik denk dat je dan (net als hier) een heel temperamentvol kind hebt. Hier ook veel gehuild. Wilde altijd meer dan ze kon, snel gefrustreerd. Hier gaat het beter door structuur en veel voorspelbaarheid. Steeds zeggen wat je gaat doen enz. Het lijkt hier nu wat minder te worden omdat ze steeds meer begrijpt.
hey zo een heb ik er ook geen tips wel herkenning en ik denk maar het gaat over.. ooit.. als ze het vaak genoeg heeft gehoord dat iets niet mag, gaat ze er vanzelf naar handelen. dat was bij mijn rustige oudste ook maar het duurt gewoon even. en nou ja ik probeer het charmante van haar pit voor ogen te houden. ze heeft grote emoties.. keihard krijsen als ze boos is maar ook stralend als ze blij is
Dank je wel voor jullie reacties. Het is prettig om te lezen dat ik niet de enige ben met een kleine driftkikker. Ik probeer ook wel voor ogen te houden dat er ook mooie kanten zitten aan haar sterke karakter maar dat is vaak moeilijk als het al zo'n tijd zo gaat en elke dag een strijd is. Ik kijk vaak uit naar haar middagdutje zodat ik even op adem kan komen, iets waar ik me ook schuldig over voel. @ Sophy: hier is dat precies hetzelfde. Als ze lekker in haar vel zit is het een geweldig leuk meisje, ontzettend lief, knuffelig en van oor tot oor lachen. Iets wat het voor mij nog moeilijker maakt om te zien dat ze zoveel boos is. @ Loveloes: ook ons meisje wil meer dan ze kan, veel dingen ziet ze bij haar grote zus en dat wil ze dan ook. Soms lukt het maar vaker lukt het nog niet (helemaal) en dat zorgt ook voor frustratie. Ik probeer haar daar wel bij te helpen en als het echt niet kan/lukt of mag dan leg ik uit dat ze eerst nog wat groter moet worden maarja in hoeverre ze dat snapt weet ik niet. Uitleggen wat we gaan doen doe ik al best een tijd, voor deze fase begon al. Dat werkt inderdaad wel maar lang niet altijd voorkomt het een driftbui helaas. Omdat ze een huilbaby was leven we al geruime tijd volgens een redelijk strak schema. De komst van onze jongste heeft er voor gezorgd dat het schema soms anders loopt maar meestal zie ik dit aankomen wat ik dan vervolgens weer uitleg aan de oudste 2. Ik hoop maar dat het dan een fase is, een heel lange helaas Als iemand nog tips heeft hoe ik deze fase doorkom, graag!
Dit. Onze oudste is huilbaby geweest en nog steeds huilt hij veel en snel of wordt driftig. Terwijl hij zichzelf goed verstaanbaar kan maken dus dat is het niet. Het gekke is dat het verder juist een heel rustig lief mannetje is maar het moet wel gaan zoals hij verwacht en zo niet...huilen.
Heel herkenbaar hier het zelfde met onze kleine man. Ondanks dat hij enig kind is, precies het zelfde. Hij heeft net een natuurgebied verstoort, was maar goed dat er geen vogels aan de leg waren..... Het hoofd van een peuter is verder in ontwikkeling dat het feitelijke lijfje. Dus in hun hoofd kennen ze 200 woorden terwijl ze er maar 50 kunnen spreken. In hun hoofd kunnen ze het zelfde doen in handelen als ons, alleen het lijfje wil nog lang niet! Daarbij komt ook nog dat ze geen overzicht hebben en situaties niet kunnen overzien, resultaat is veel onbegrip.... Zij willen links af maar dat is gevaarlijk, dus dat kan niet. De luier is een bekend voorbeeld, hier moet het soms bijna onder dwang, als ik hem te lang laat lopen dan gaan zijn billen stuk (extreem gevoelige huid). Het balans is er niet.... Wat hier helpt is vooral benoemen en begrip hebben voor het onbegrip. Ik zeg ook vaak tegen hem "ik zie dat je boos bent" of "ik zie dat je verdrietig bent" wij sluiten hem niet buiten, wij troosten en pakken hem altijd vast, ook bij een driftbui, laat hem eerst heel even gaan en dan pak ik hem altijd vast. Troosten doen ik ook niet, hij mag schreeuwen zolang hij wil, dit duurt meestal niet zo lang doordat hij weet dat hij even ruimte krijgt maar wel veilig is. Dit "trucje" heb ik op deze manier geleerd tijdens mijn behandeling voor de postnatale depressie en angststoornis. Dit werd door de kinderpsycholoog zo uit gelegd. Door dat ik dit wist en mijn man dus ook, kunnen we hier veel effectiever mee omgaan.