Hallo dames, In 2010 is m'n man onvruchtbaar verklaard. Een klap in z'n gezicht (understatement). Wij zijn toen het KID-traject ingegaan, want ook na een Tese geen zaad. Na 7 iui's met donorzaad zijn we overgegaan op ICSI. De 1e verse TP gelukt!! 10 maanden na de geboorte van B.eau, de 1e eskimo gelukt! Je begrijpt, ons geluk kan niet op. Mijn man is een super papa en heulllll gelukkig met onze zoontjes. Nou is mijn man wel een binnenvetter en heeft z'n onvruchtbaarheid nooit echt verwerkt. Dat komt nu naar voren. Hij gaat daarvoor in therapie. Dan nu mijn vraag aan de mannen: Zijn er misschien lotgenoten? Mannen die in dezelfde situatie zitten? Mannen praten er nooit over, dus vandaar mijn oproep. Dus gewoon anoniem via dit forum ervaringen uitwisselen? Groetjes Zonnestraal.
Wat ontzettend moeilijk voor je man. Natuurlijk blij met zijn kindjes maar misschien het gevoel dat hij heeft gefaald. Terwijl het daar feitelijk niets mee te maken heeft natuurlijk. Het menselijk lichaam is iets heel complex en de meeste mensen mankeren wel iets en hij heeft de domme pech dat dit stukje niet functioneert. Gisteren las ik op de site van IVF Kliniek Voorburg dat 1% van de kinderen die worden geboren afkomstig is van donorzaad. Eén op de honderd kinderen!!! Dat is best veel. Er wordt dus gewoon weinig over gesproken. Dus je man is geen uitzondering. Goed dat hij hulp zoekt om een en ander te verwerken. En misschien als hij hoort hoeveel kinderen geboren zijn waar een donor aan te pas moest komen dat hij het iets beter in perspectief kan plaatsen.
Bedankt voor je lieve reactie Madelie . Wat je schrijft klopt, gevoel van falen en wat hij mij allemaal heeft aangedaan qua medische molen. Wat overigens niet zo is, ik heb er zelf voor gekozen zeg ik steeds terug tegen hem. Maar hij heeft ook angst voor de toekomst. Of onze zoontjes naar hun biologische vader gaan zoeken etc. We gaan ze namelijk alles eerlijk vertellen. En onzekerheid, daar heeft m'n man nu zoveel last van. Nou inderdaad veel donorkindjes zeg! Ik zal dat aan mijn man vertellen .
Zelf probeer ik ook zwanger te worden middels donorzaad en ook ik ga als het tenminste allemaal lukt vanaf het begin open zijn naar het kind. Het kind heeft recht om contact te zoeken op een bepaalde leeftijd. Ik denk dat dalijk juist vanaf het begin die openheid ervoor zal zorgen dat een kind ziet wie hun echte vader is en wat vaderschap inhoudt. Die andere man is alleen maar diegene die door het doneren jouw man helpt om die fantastische vader te worden die hij zo graag voor zijn kinderen wil zijn.
Oh zo herkenbaar! Mijn man is ook bang dat ze ooit op zoek gaan en die persoon dan als vader gaan zien, of überhaupt leuker zullen vinden. N. zit nu in haar 5-weken sprong en wil alleen maar bij mij zijn, door iemand anders is ze niet stil te krijgen. Als ze bij hem ligt en aan het huilen is en ik neem haar over, is ze meteen stil (zoals zoveel baby's hebben). Hij vraagt zich dan af of dat komt omdat hij biologisch de vader niet is. Zo sneu vind ik dat..
Haai Shaddix, Ja sneu hè. Het is ook zoooooooo heftig. Heeft jouw man behoefte om ervaringen uit te wisselen hier met mij man en misschien meerdere mannen? En hoest met Ninthe! Nog gefeliciteerd!! Gaat het allemaal goed? Bevalling goed gegaan?
Ik heb het even gevraagd, maar hij geeft meteen aan van niet.. Hij is niet zo'n prater, zeker niet met onbekenden.. Sorry Met Ninthe gaat het verder goed! Ongelooflijk dat ze alweer ruim 5 weken oud is.. De tijd vliegt! Momenteel hebben we allemaal een buikgriep te pakken. Ninthe is ook niet helemaal lekker, had ook iets verhoging vanmiddag, maar inmiddels ligt ze gelukkig weer lekker te slapen. De bevalling.. Bizar heftig en snel! Ik ging van 5 centimeter ontsluiting naar geboorte in 20 minuutjes. Kan daar nog steeds niet echt positief op terugkijken, maar ze is er, dat is het belangrijkst! Stijn is gewoon alweer ruim 5 maanden joh.. Hoe gaat het bij jullie?
Shaddix, maakt niet uit hoor! Maar jammer dat mannen zo gesloten zijn wat dit betreft! De mannen onderling zouden elkaar zo kunnen helpen! Mijn man kan gelukkig al maandag terecht bij een psycholoog! Ben echt heel blij dat hij dit gaat doen. Juist voor onze zoontjes later! OMG wat een snelle bevalling! En gelukkig alles goed met Ninthe (mooie naam). Ja S.tijn alweer 5 maanden. Zooooooo'n lieve baby! Altijd lachen en heel knap issie . Ben zo blij met hem! Maar de eerste paar weken waren zwaar en heftig hoor. Met nog een dreumes om me heen. Dat viel best ff tegen . Gelukkig heeft St.ijntje nu ritme, slaapt goed etc. Dus ben echt aan het genieten!
Hallo, Wij zitten ook met dezelfde problemen. Vorige week zijn we gestart met het donortraject. Binnen nu en 5 weken krijgen we te horen of er een match voor ons is gevonden, daarna starten we met de eerste ICSI-D behandeling. Heel spannend allemaal, omdat wij nog geen kinderen hebben. Ik merk aan mijn man dat hij er toch best veel moeite mee heeft dat hij geen kind van zichzelf kan krijgen. Afgelopen vrijdag kregen we nogmaals de bevestiging dat mijn man geen zaadcellen aanmaakt (en dit een aangeboren afwijking is, dus dit ook nooit zal doen). Na dat gesprek viel me op dat hij meer rust over zich heen kreeg. Voor hem is deze bevestiging dus voldoende geweest om de situatie te accepteren.
Hoi Fred, Ik heb gereageerd op jouw topic in 'MMM clubs'. Zie m'n reactie daar, want tis nogal een verhaal .
Jeetje Zonnestraal ik had dit niet meegekregen? Ik schrik er best van Je kent mijn verhaal dus ik bespaar je dat natuurlijk. Heel veel sterkte en succes! En twoboys bij jullie ook! Jullie waren zo mijn voorbeeld allebei maar jullie komen er wel!
Wij zijn hier ook begonnen met het donortraject. Man heeft het er al een tijdje moeilijk mee, merk dat het vooral voor zijn zelfvertrouwen grote deuk is geweest. Verder ook niet echt een grote prater, gaat hier ook al even naar psycholoog.
Oh wat goed van je man Niny! Ja herkenbaar. Bij mijn man ook een deuk in zijn zelfvertrouwen. Merk jij zelf iets van die deuk in zijn zelfvertrouwen? En helpt het praten met een psycholoog?
Lijkt me ergens ook wel logisch, is vooral frustrend dat je er toch een beetje machteloos tegenover bent. Ik merk het wel ja, jij waarschijnlijk ook wel? Hij blijft toch steeds gaan, dus hij moet er wel iets aan hebben denk ik dan. Samen praten helpt ook, maar dat laat ik hem zelf beslissen.
Hij heeft een intake gesprek gehad bij een psychologe. Z'n behandelplan is bekend (7-9 gesprekken en een cursus communiceren). Hij begint in januari .
Mijn man houdt zielsveel van onze kinderen hoor, dat is het punt niet. Alleen is hij soort van gekwetst dat hij gefaalt heeft. Dat hij zich niet kan voortplanten. Hij zegt in sombere buien wel eens, ja ze lijken wel op jou, ze zijn van jou. Hij voelt zich soms buitengesloten, terwijl dat helemaal niet zo is. Hij zegt dat hij zich er maar een beetje bij voelt hangen. Hij is gek op, en dat maakt hem denk ik nog onzekerder. Nu gaat het weer beter met hem trouwens, hij heeft het contact met zijn familie hersteld, dat hadden we verbroken. (ik trouwens geen contact mee vooralsnog) en nu voelt hij zich weer iemand die bloedbanden heeft met familie. Hij is niet meer alleen. Wat mij dan weer zeer doet, want wij zijn zijn gezin. Wij met zijn vijven vormen een pracht gezin!! Gelukkig ziet hij dat ook wel , maar hij heeft zo af en toe zijn sombere buien.