kan zelfstandig....maar...( 4 jaar)

wat ik deed (en soms nog doe ) bij mijn (net zo) eigenwijze dochter is het in stappen doen , zodat het voor mij ook nog "leuk " blijft.

Bij het aankleden dus b.v ik doe alles behalve de sokken die kun je zelf. Na een tijdje is dit normaal en dan pak ik het volgende aan, dus zelf nu ook je broek etc. Gewoon stapje voor stapje.

Ik heb dit eerst beneden gedaan , in de woonkamer laten omkleden zodat ik na de trui en broek ook weg kon gaan om b.v de ontbijttafel klaar te maken zodat ze echt kon zien dat ik ook 'druk' was en ze het dus zelf moest doen.

Nu dat allemaal goed gaat heb ik het sinds maandag naar boven (slaapkamer) verplaatst maar wel met de mededeling dat , als ze hulp nodig heeft ik haar kom helpen (vaak met een maillot)

Ik vind het fijner om het zo aan te pakken zodat er minder stress in huis is (mijn autistische zoon reageert daar nogal heftig op)

 

Ja euhh aan mij heb je waarschijnlijk niks maar hier een zoon die het met 5,5 jaar nog steeds af en toe door zijn assistente liever allemaal laat doen. Sinds kort zijn we er op aan het hameren en gaat het beter.

Stap voor stap is een goede. Succes

 

Hier is het heel simpel: je kleedt je aan en mama kan best soms met bepaalde dingen helpen, maar je probeert het goed zelf. Daarna ontbijten. Niet willen aankleden, tja dan ga je in pyjama naar school en gaat je broodje mee voor tussendoor. Niet zelf naar de wc gaan, terwijl je het wel kunt: zelf vieze spul uitdoen, schone kleren pakken en weer aandoen.

Natuurlijk doen wij dat niet meteen en proberen wij ze zoveel mogelijk positief te benaderen (met bijv ook een beloningsbord etc.), maar als het echt een spelletje gaat worden, dan ben ik er heel snel klaar mee.

 

Ik zou op een rustig moment om de tafel zitten met elkaar en samen tot afspraken komen. Je vertelt wat jij belangrijk vindt en wilt en zij kan haar mening geven. Samen stel je een lijstje met afspraken op en daar moet iedereen zich aan houden en daar stem je dan allemaal mee in. (Vind ik belangrijk want dan hebben ze zelf ingestemd en kun je ze er echt aan houden ipv dat je ze verplicht)

Ik zou dan niet alles meteen in één keer verwachten maar beetje bij beetje wat regels en zelfstandigheid erbij.
Gewoon neutraal in blijven en attenderen op de samen gemaakte regels. Als ze ze niet nakomt, dan is de consequentie dat ze in pyjama weg moet, of lopend naar school zal gaan. Dat is dan aan haar.

 

Om tafel zitten en samen tot afspraken komen? Oke en dan geeft zij haar mening en die is dat mama haar moet aankleden. En dan?
Uiteindelijk bepaal jij als ouder hoor.
Inbreng prima, maar dan zou ik haar 's avonds zelf de kleding laten kiezen en 's morgens trekt ze die zelf aan. Je weet dat ze het kan dus wat is het probleem? Helpen kan altijd als je ziet dat het een keer wat minder vlot lukt. Gebruik een time timer of kleurenklok oid om te laten zien hoeveel tijd ze heeft. Niet klaar, dan maar in pyjama.

 

Begrijp jij niet wat samen is? Dat is dus niet alleen wat zij voor ogen heeft.

Wat wel helpt is om samen tot afspraken te komen waar beide partijen zich in kunnen vinden en die ook redelijk zijn. Want dat mama haar aankleedt is niet wat je samen overeen komt dan natuurlijk. Beetje verder denken graag.

Kinderen werken veel beter mee als ze hebben bijgedragen aan het bedenken van afspraken en regels. Je kunt ze dan ook makkelijker corrigeren, want ze hebben immers toegestemd met de regels. Waarom zo'n afstand tussen ouder en kind, ben jij de baas ofzo? Het gaat er uiteindelijk om dat je allebei tevreden bent en dat de belangrijkste zaken ook daadwerkelijk gebeuren.

Je kunt ook proberen om je zin te blijven doordrukken en duidelijk te maken dat jij de baas bent. Je kind zal meer in opstand komen en wat levert het uiteindelijk op? Een afstand tussen jou en je kind en elke dag drama rondom de zelfstandigheid.

Geef je kind vertrouwen door haar mee te laten denken naar een oplossing en zij zal met dat vertrouwen echt wel meer zelf gaan doen. Als je haar 'groot' behandeld, kan ze groeien. Als je haar als een baby verplicht tot iets, zal ze schoppen en heb he gewoon een rotsfeer elke ochtend.

 

Ik zie dat je nog een jonger kindje hebt. Ik zat destijds een beetje in dezelfde situatie met mijn oudste. Wat ik deed, en dat werkte heel goed, ik maakte haar 's ochtends wakker (of zij mij, haha), dan hielp ik haar even op weg door haar kleren klaar te leggen, eventueel even uitleggen wat eerst moet (eerst sokken en dan pas je legging) en dan naar haar zusje te lopen om die te gaan aankleden. Ik kon horen wat ze deed en als het niet lukte kon ze naar mij toe komen, maar ik was wel bezig en kon niet de hele tijd naast haar staan. Dat werkte hier heel goed. Oh en hier is de regel gewoon, wie niet klaar is met aankleden, gaat niet mee naar beneden - dat vinden ze niet leuk dus dan schieten ze vanzelf meer op.

 

Hier een zoon van bijna 5 en we kleden hem vaak aan op schooldagen, mits hij meewerkt. Anders moet hij het zelf doen. Ik vind het niet erg voorlopig nog.
Zelf fietsen zou ik zeker geen issue van maken. Dat is hier trouwens eerder afremmen...

Je gevoel volgen: vind je dat ze het zelf moet of niet. En kies een aantal dingen die ze zelf moet doen of welke jij wilt doen.

 

Hier een zoontje die volgende week 4 wordt. Hij moet van ons al tijden zelf aankleden. Ik leg zijn kleren klaar, en hij moet zich aankleden, terwijl ik zijn jongere broertje help met aankleden. Wanneer hij niet 'wil' ga ik met de jongste vast naar beneden, en hij mag pas beneden komen wanneer hij is aangekleed. Gek genoeg kan het dan binnen 2 minuten wel.

Ik heb het idee dat ze er anders heel snel een spelletje van maken, want mama doet het toch wel. Zelfde met fietsen, heb je geen zin? Dan loop je, want fietsen kan je best.

 

Ik heb dochterlief toen zij 4 jaar was en zichzelf niet wilde aankleden gezegd dat ze het zelf moest doen en anders zou ze in pyjama mee naar school gaan.
Op dat moment had ik ook een peuter en een baby die aangekleed en alles moesten, dus ik had het echt druk. Ze kon het prima, maar mama laten doen is makkelijker.
Ik ging gewoon iedereen in de auto zetten en als ik daarmee klaar was moest zij ook klaar zijn. Nou ze was klaar en heeft het nooit meer aan mij gevraagd.

En tja dat plassen.... Zoonlief is nu bijna 4 en is volledig zindelijk. De ene keer gaat hij wel zelf naar de wc, maar heel vaak MOET ik mee. En als ik dat niet doe kan ik dweilen. Nu krijgt hij over een paar weken een broertje of zusje, dus dat dweilen zie ik niet meer zo zitten. Ik ga dan toch maar weer helpen.
Ik weet ook even niet of ik daar nu wat aan moet doen. Wie weet is dat over een poosje vanzelf over.

 

Ik had hier de indruk dat hij ineens door kreeg dat hij geen klein kind meer was, maar het toch nog graag wou zijn...
Ik heb ruim op voorhand alle nudige dingen voor school geoefend, zelf aan- een uitkleden, schoenen en jassen aan- een uitdoen, plassen en poepen....het enigste wat hij echt niet deed was kont afvegen....ik heb hem elke keer minutenlang laten zitten en hij bleef maar om mij roepen, ik steeds herhaald dat hij het op school ook zelfs moet doen...nu het was hem echt niet aan te praten....tot hij een ongelukje kreeg op school en de juf hem blijkbaar "aan zijn lot overliet"....ik kon het eerst niet geloven dat de juf echt niet had geholpen (ik beschouwde dat als een soort indiaanenverhalen dat je dan naar school moet om het zelf te doen) en dat hij zich zelfs zo schoon heeft gekregen, maar hij moest zijn diarreeslip zelf uittrekken en zich schoon maken.... nu sindsdien kan hij het wonderbaarlijk ook thuis, en ik ben de "strenge" juf voor euwig dankbaar...want ik kreeg het echt niet voor elkaar. Wat had ik dat graag gezien, hoe het er toen aantoe ging...

Er zijn natuurlijk soms ook kledingstukken die makkelijker of moeilijker aan en uit gaan, echte knopen gaat nog steeds iets moeilijker. En 's ochtends doen wij altijd een wedstrijdje, wie het eerst is aangekleed, daar is die gevoelig voor. Ik leg de kleren klaar en geef ruim op tijd aan dat hij moet beginnen, maar wij hadden ook periodes dat ik met de sleutel in de hand bij de deur stond en hij nog in pyjama...

 

haha wat een ontzettend grappige post

 

Waarschijnlijk is de juf jou ook dankbaar, want zo reageren echt niet alle ouders....

Hier wilden ze ook niet zo graag alles zelf gaan doen. Ik ben ook eerst begonnen met ze de laatste kleine dingetjes zelf laten doen (vestje, sokken). Toen ze alles wel konden en het echt dwarsigheid werd heb ik ook gezegd: zelf doen en pas naar beneden komen als het klaar is. Niet op tijd klaar? Dan zonder ontbijt en kleren weg. Ook met de juf overlegd. Het is één keer bijna zo ver gekomen (geen idee of ik ook echt doorgezet zou hebben) en dat heeft genoeg indruk gemaakt om verder op te schieten.
Het is niet dat ik niet wíl helpen, maar ik heb ook nog wel eens iets anders te doen...

 

Ik vind er trouwens een heel verschil tussen niet kunnen en niet willen. Als ze bepaalde gepaste dingen gewoon kunnen dan vind ik het prima. Zoals ik zei, snap ik best dat ze al erg veel moeten en dus help ik met liefde wat en mag hij best op mijn fiets als hij zelf niet zou willen fietsen. Poep afvegen wil ik ook nog wel mee helpen: hij doet eerst, ik doe na. En ja op school moet ie het ook zelf, maar hij vind dat lastig en het wordt niet altijd schoon. Ook geen punt. Dus thuis wil ik hem best nog even helpen.
Natuurlijk zijn er grenzen, zeker! Maar dit soort dingen. Ik weet dat hij het meeste gewoon kan en hij redt zich ook.

 

Oh ja, afvegen lukt dan wel, maar nu heeft hij bedacht dat hij opeens niet meer bij het toiletpapier kan, onze kleine commandant....dus ik moet eigenlijk nog steeds komen opdraven...

 

Je kunt bijvoorbeeld pictogrammen gebruiken
Een zandloper
Een beloningssysteem.
Het lastige is dat ze nu van haar "probleem" die van jou maakt. Zolang jij het doet, dan zal ze het niet zelf doen. Ze vindt het zo wel prima.
Probeer alleen strijd te vermijden, alleen het positieve noemen.

Het blijft natuurlijk niet gemakkelijk