Hoi meiden, Ff een vraagje,is enigs kind nou zielig. Ik heb hyperemisis gravidarum gehad (overmatig zwangerschapsbraken).. ik ben er nog niet helemaal over uit of ik nog graag een 2e kindje zou krijgen. Ik ben erg gek op mijn dochtertje,en ik ben ook best een zenuwachtig persoon..En ben bang dat ik het niet aankan 2. Ik zit niet op ruzie's te wachten,tussen 2 kinderen. Maar van de week zat ik buiten,en toen vroeg iemand aan mij of ze snel een broertje of zusje zou krijgen,ik zeg waarschijnlijk niet. Toen zei ze ik vind dat vreselijk. Ligt het nou aan mij,of is enigs kind nou echt zo zielig?
Nou dan is mijn zoontje ook zielig! Wij kiezen heel bewust voor 1 kind en dat heeft niet met een medische achtergrond te maken maar gewoon omdat wij dit zo willen. Heerlijk met 1 kind, kunnen doen en laten wat we willen en onze zoon krijgt onze volle aandacht. Ik ben echt geen type voor meer kinderen en ik vind mijn eigen ding nog veels te belangrijk en die vrijheid is nu zo goed te combineren. Iedereen zegt wacht maar als hij dalijk op school zit dan krijg je wel de kriebels nou geloof me dat is dan denk ik het tegenovergestelde want dan krijg ik nog meer vrijheid. Heerlijk! Klinkt misschien egoistisch maar zo voelt het gewoon het beste voor mij. Mijn zoontje alles kunnen geven en zelf ook niet ondersneeuwen in het gezin.
om kort te zijn NEE het is niet zielig het gaat er om hoe jij zelf met je kind omgaat en of je kind de kans krijgt ook met andere kinderen te spelen daar gaat het om je zult namelijk altijd mensen krijgen die verschillende meningen hebben, mijn kinderen moeten alles delen wie weet is dat wel heel zielig dus niet schuldig voelen als het voor jullie genoeg is dan is het genoeg jou leven jou kind jou opvoeding jou toekomst en jou portomonee
ik kom zelf uit een gezin met 4 kinderen en vond het reuze gezellig.... dit wilde ik ook voor mijn kinderen en vandaar dat we 2 meisjes kort achter elkaar hebben mogen krijgen.... tuurlijk is er weleens gekattekop tussen 2 of meer kids maar over het algemeen spelen ze heerlijk met elkaar hoor... een kindje dat alleen opgroeid vind ik PERSOONLIJK best zielig... niets om mee te delen, te spelen en op te groeien... kinderen worden er ook makkelijker van omdat ze weten dat ze niet de enige in huis zijn.. en dus op hun beurt moeten wachten zo af en toe... en ook tijd vrij maken voor 1 op 1 activiteiten enzo.... dan blijft er 1 thuis bij papa en met mn andere dochter ga ik dan ffe lekker de stad in of naar de kinderboerderij.... en andersom dan ook.. en ook vaak samen....
Nee, natuurlijk is een enigs kind niet zielig. Het zal gewoon gelukkig zijn, hij/zij weet toch ook niet beter? Je zult ws ontzettend veel reacties krijgen van moeders die ook enigs kind zijn en die gewoon gelukkig groot geworden zijn. En terecht ook, want waarom zou een kind ongelukkiger zijn? Als ik voor mezelf spreek dan vind ik het wel fijn dat onze dochter een broertje heeft gekregen. Voor mezelf hoefde ik niet persé nog een kindje, ik had 'genoeg' aan éen. Maar in mijn omgeving heb ik wel meegemaakt dat een aantal kinderen zonder broertjes of zusjes verwend waren en met name erg aan de ouders hingen. Dan is er een verjaardag voor volwassenen en op een of andere manier komen net die kinderen wel mee en worden ook van die kleine volwassenen. Maar daar ben je zelf bij natuurlijk! Verder wil mijn dochter het liefste de hele dag door onze aandacht en ik dacht dat het goed voor haar was dat er nog iemand zou zijn met wie ze de aandacht moet verdelen. Moet zeggen dat dat goed uitpakt tot nu toe. En ik vind het een prettig idee dat ze niet alleen zijn als ons iets overkomt. Als we oud, rimpelig en incontinent worden kunnen ze samen bepalen wat er met ons moet gebeuren Dat waren mijn overwegingen voor een 2e. Ben nu erg blij dat ze er beide zijn
Eigenlijk dekt dit precies wat ik ook wilde zeggen. Nee, een enigskind is helemaal niet zielig. En je moet je ook echt niets aantrekken van wat anderen daarover zeggen. Het heeft voor- en nadelen. En soms is het ook geen bewuste keuze, maar komt het gewoon zo uit. Ik wil wel graag meer dan 1 kind - om bovenstaande redenen. Ik denk dat het erg goed is voor mijn zoon. Hij heeft nogal de neiging om erg de aandacht op te eisen, dus het is goed als hij die leert delen. Bovendien is een speelkameraadje ook leuk voor hem, en ook handig voor ons. En tenslotte denk ik dat het fijn is als je met z'n tweeen bent op latere leeftijd. Om samen beslissingen te nemen over je ouders, de zorg te delen, en samen te kunnen klagen over hoe vervelend ze wel niet zijn. Bovendien ben ik zelf mijn moeder verloren, en dan is het heel fijn als er iemand is die precies begrijpt hoe je je voelt en die je moeder ook als moeder gekend heeft. Maar zoals ik al zei: een enigskind heeft ook veel voordelen! Altijd onverdeelde aandacht van je ouders. Je maakt meer mee (want je ouders zijn nu eenmaal een stuk flexibeler met een kind). Je kan nog eens een vriendje meenemen op vakantie. Etc. etc.
Mag ik ook mee praten Mijn zoon is 9 jaar enigst kind geweest en ik vind enigst kinderen niet verwent. Hij is nu geen enigst kind meer maar de eerste belangrijke jaren dus wel. En nee vond het super gezellig zo met hem alleen, En merk nu met de tweede dat je veel meer andere aandacht moet geven. Daar bij kan hij goed delen en is maar zelder echt jaloers op zijn zusje. Heeft dus prima kunnen delen toen die alleen was Dus nee niet zielig. De keuze van een kind alleen is alleen aan de ouders en dus niet zielig.
mijn dochtertje heeft heel veel nichtjes,en ook neefjes..Buiten dat ook heel vriendinnetjes.. Ze spelen ook hier thuis nu al. @ Angela,ja maar wat ik heb gehad,heb ik bij de 2e 90% kans dat ik het weer krijg. @ maja,ja dat heb ik ook,stel dat ons wat overkomt? maar aan de andere kantt denk ik dan,waarschijnlijk heeft ze dan(hoop dat ik oud mag worden) zelf al een man en kinderen.
Ik vind het persoonlijk niet zielig maar wel jammer voor kinderen als ze zonder broertjes of zusjes opgroeien. Ik ben tot 6 jaar alleen geweest en vond dat altijd heel jammer. In de klas had iedereen een broer(tje) of zus(je). Op vakantie of in het weekend altijd iemand om mee te spelen. Later konden ze ook dingen met elkaar doen, op stap en dat soort dingen, op elkaar terug vallen als er iets was. Ik had dat niet. Mijn moeder kon simpelweg moeilijk kinderen krijgen dus ze heeft er niet bewust voor gekozen om 6 en 12 jaar tussen 3 kinderen te hebben maar het was voor mij wel een reden om z.s.m. aan een broertje of zusje te gaan denken. Natuurlijk zal het wel eens ruzie en vechten zijn maar ja ik denk ook op langere termijn... als wij er straks niet meer zijn hebben ze wel nog elkaar. Maar nogmaals, dat is mijn persoonlijke mening. Ik heb er ook alle respect voor als mensen voor iets anders kiezen, ieder zijn ding zeg ik altijd maar
Ik wil geen 2e en vind niet dat het zielig is als je alleen 1 kind hebt! Ik vond het juist verschrikkelijk om 2 oudere broers te hebben! bah ik ben altijd liever enigskind geweest! en ik speel zelf heel veel met mijn dochter! maar ze kan ook heel goed zelf spelen en dat vind ik fijn! en het intresseert me niet wat andere ervan vinden in mijn omgeving dat ik er maar 1 wilde! Het is onze keuze en ik voel me meer dan perfect en compleet met 1 kind!
Nee, een kind zonder broers of zussen is niet per definitie zielig. Toch hebben wij heel bewust de keuze gemaakt voor een tweede kindje, omdat wij het meerwaarde vinden hebben om met iemand samen op te groeien.
Hier precies hetzelfde, ik vond het zelf helemaal niet leuk om enigst kind te zijn. maar dat komt ook denk ik omdat ik heel weinig in contact met andere kinderen kwam. Oma paste de eerste jaren op mij, dus zat ik de hele dagen tussen oude vrouwtjes. In het weekend gingen we naar neefjes en nichtjes, en die moesten dan verplicht met mij spelen, en dat wilden ze vaak niet. Maar een enigst kind hoeft helemaal niet zielig te zijn. Ik zou alleen geen nadruk leggen op het feit dat ie enigst kind is. Dus niet expres speelafspraakjes maken met andere ouders, zonder dat de kinderen zelf willen komen spelen. Dan krijg je juist situatie dat je kind zielig gevonden gaat worden. Breng hem wel bewust in contact met veel kinderen, buiten, bij een speelzaal, clubjes e.d. en laat hem daar goede vrienden maken. Ik vind de keuze voor een tweede kind OMDAT de eerste anders zo alleen is, speelkameraadje nodig heeft, anders verwend wordt enz, juist helemaal raar. Dat vind ik zielig voor de tweede.
Wat fijn dat jullie allemaal reageren! ja ik twijfel zo erg!ik moet ook nog 50 kilo afvallen. De ene keer denk ik ja we gaan ervoor,ik wil ook graag een broertje of zusje voor mijn meisje,maar dan een dag later denk ik nee ik vind het wel goed zo.Ik kan ze alles geven..met 2 wordt dat al moeilijker.Het kan wel,maar dan zou ik zegmaar alle kleertjes goedkoop moeten kopen,terwijl ze nu in merkkleding loopt.. pfff lastig,lastig,lastig!
Ik had zelf niets anders als ruzie met mijn broer,nu zijn we ik 29 en hij wordt 32 en we hebben nog geen goede band. als we elkaar zien oke,maar lopen de deur niet plat.
Wat maakt het nu toch uit wat voor kleding je dochter draagt? Alsof een kind in merkkleding gelukkiger is dan een kind in een Hema- en Zeeman-outfit, of in tweedehands kleding. Er is in een mensenleven toch veel meer dan het materiële? En ook meer dan die eerste paar kinderjaren? Als je de eindjes al bijna niet aan elkaar krijgt terwijl je al heel zuinig leeft snap ik dat het een overweging is, maar als je kind toch niets tekortkomt? Zelf probeer ik toch vooral naar het grotere geheel te kijken, en naar de wat langere termijn. Hoe is het voor een schoolkind? Een puber? Een studerend kind? Of een werkende volwassene? Een volwassene die z'n ouders verliest? Voor mij weegt dan zwaarder dat er wel een broer of zus is. Die rijkdom (of het gebrek daaraan) vanuit de peutertijd doet er dan toch gewoon niet toe? Ik wil niet zeggen dat een broer of zus een must is voor een gelukkig leven, maar ik zou zo'n keuze niet (alleen) laten afhangen van hoe het is in de baby- en peutertijd.
Ja maar ik heb tot 9 jaar ook maar een kind gehad maar dat bijvoorbeeld met merkkleding vind ik een luxe probleem. Ook omdat hij alleen was kreeg hij gewoon kleding die bij mijn portomonee past en niet omdat hij er zo super de luxe moest uit zien. Niet dat het erg is merkkleding maar dat is prioriteiten stellen. En als je zo twijfelt moet je het gewoon niet doen een tweede, De keuze is aan jou
@ Bri,nee tuurlijk wordt ze daar niet gelukkiger van,maar ik vind het nou eenmaal leuker staan.ze heeft ook genoeg in zeeman kleertjes gelopen hoor,en daar schaam ik me helemaal niet voor..maar nu ze wat ouder wordt,vind ik het gewoon erg leuk staan. We hebben gewoon een modaalinkomen,het zou ook wel kunnen..Maar we willen ook nog genoeg andere dingen. Laat ik voorop stellen,ons kind komt niks tekort,en is een heel gelukkig meisje,die heel de dag lacht en danst..
Ik snap het ook wel hoor. Voor mij was het eigenlijk nooit een vraag, hoeveel kinderen ik het liefste wilde. Het is toch een gevoelskwestie, die je vervolgens gaat proberen rationeel te verklaren. (zo werkt dat bij mij tenminste) En je hebt van tevoren hoe dan ook géén idee waar je aan begint; hoe het zal zijn om mama te worden, hoe het zal zijn om een tweede (of volgende) kindje te krijgen. En gelukkig maar; ik weet niet of we het anders hadden aangedurfd (ik wel, maar m'n vriend waarschijnlijk niet) Belangrijk is toch dat je denkt dat je kind een gelukkige jeugd en een gelukkig leven heeft; én dat je zelf gelukkig kunt zijn. Succes met je keuzes en de twijfels die daarbij horen....