Ik zit al 7 jaar in een hele stressvolle situatie waar niks veranderd aan kan worden. Wat het precies is wil ik niet vertellen. Nu heb ik mij dus al jaren op een soort van tweede plek gezet. Mijn man ondersteund mij veel. Maar hij beleefd het anders. Mijn ouders zijn overleden en die van hem wonen ver weg. Dus we hebben vooral vrienden hier wonen. Die zijn er voor mij maar zitten niet in die situatie. Ik heb vooral behoefte aan praten, liefde en aandacht. Hij praat er weinig over. We doen het heel goed samen. Zijn een goed team. We gaan samen ook weleens uit of gaan we uit eten. Maar komt niet vaak voor. Owja en ik doe ook echt dingen voor mijzelf. Ik werk, sport en heb hobby's. Door de stress heb ik veel verdriet, angst, eenzaamheid en nog meer negatieve dingen. Ik lach ook evengoed veel. Ik ben niet depressief of andere dingen. Maar sinds een paar weken wil ik heel graag de tegenhanger ervaren. Mij voeden met geluk en liefde. Ik bespreek dit ook met mij man. Het geluk dat je zwanger bent, je een kind krijgt. Maar ook dat ik verliefd wil zijn. Of een avond flink stappen en dronken worden. Parachut springen, wellicht vanwege de kik? Ik wil voelen dat ik leef zeg maar. Ik ben verdrietig over de wending aan mijn leven. En denk ik is dit wat ik mij had voorgesteld? Laatste tijd krijg ik veel sjans van andere mannen. En sommige blijf ik tegen komen en herhaalt het zich natuurlijk. Bijvoorbeeld op het werk. Mijn man weet dit. En ook daarbij krijg ik het gevoel dat ik leef, geeft mij energie. Ik vind het heerlijk. Heb ook het gevoel dat ik eenzaam ben in mijn situatie. Omdat mijn man het anders beleefd. En dus echt de liefde en aandacht mis. En wat ik al jaren aangeef dat ik dat nodig heb. Zakelijk gezien redden we het dus goed. Maar op emotioneel vlak al jaren niet meer. Ik snap zelf dat een ander mij dit ook niet kan geven omdat die er al helemaal niks van begrijpt. Het is ook niet zo dat ik klaar ben met mijn man. Nu heb ik in mijn hoofd dus al een tijdje dat ik een soort van, van God los wil gaan. Mijn man merkt ook aan mij dat ik dat wil. Ik vind het ook gek. Ben ook bang dat dit gevoel een gevolg heeft voor dingen. Ik heb natuurlijk zelf invloed daarin maar ben er bang voor. Geen idee wat ik hier mee wil bereiken. Ik snap mij zelf even gewoon niet meer denk ik en voel mij heel verdrietig.
Vervelend dat je je zo voelt. Maar als je dit graag wil. Waarom doe je het dan niet? Misschien dat het je in je gevoel enorm kan helpen.
Ik denk dat je een uitvlucht aan het zoeken bent. Je bent op zoek naar externe factoren die je een goed gevoel of een adrenaline kick geven. Maar dit is allemaal maar tijdelijk. Je zult je even goed of beter voelen. Maar dat gevoel verdwijnt. Ik zou vooral op.zoek gaan naar de oorsprong of oorzaak van dit gevoel en proberen daar iets mee of aan te doen. Dat zal je op lange termijn meer opleveren.
Wat vervelend voor je. Misschien eentje voor de domme opmerkingen: maar is het een idee om gewoon te gaan parachute springen? Mijn vriend en ik zitten ook in een stressvolle situatie, geen idee of het vergelijkbaar is, maar wij hebben 2 zoons met een syndromale afwijking, de oudste is zwaar gehandicapt. Wat ons geholpen heeft zijn een aantal gesprekken met een maatschappelijk werker, ik weet niet of dat voor jou een optie is?
Tja... Als ik je bericht zo lees dan denk ik het volgende:j Je wilt voelen dat je leeft. Prima. Parachutespringen. Echt gaaf! Stappen. Kan je een keer plannen ( met oppas voor de ochtend erna) Sjansen verliefd willen worden. Als je relatie je lief is. Niet doen! Dan beter samen iets waanzinnige ondernemen (parachutespringen? ) Maar ik lees ook dat je vooral begrepen wilt worden. Liefde en aandacht mist. Daar helpt stappen en parachutespringen niet tegen vrees ik
Je wilt niet vertellen wat er precies is ( respect daarvoor) maar zijn er eventueel lotgenoten die dit kunnen hebben? Dan zou je misschien daar de liefde en het begrip kunnen vinden? Ik weet een heel klein beetje hoe het is om alleen in een situatie te staan. Begrip is er misschien maar niemand snapt het. Dus erover praten heeft dan minder effect.
Ik herken het wel.... ik wilde ook weer leven! Niet alleen bankhangen, slapen, huishouden, werken, weer bankhangen. Mijn relatie was niet slecht maar was wel ongelukkig en kreeg veel aandacht van andere mannen. Mijn (ex) man vond ik totaal onaantrekkelijk, niet alleen fysiek maar ook zijn besluiteloosheid en passiviteit waren echt een afknapper! Na veel gesprekken, tranen, en boosheid kwamen we erachter dat het niet meer ging. Hij ging het ene pad op en ik het andere waardoor we totaal uit elkaar waren gegroeid.... wij zijn toen gescheiden... ik vond mijzelf te jong on nu al ingelukkig te zijn. Ik ben toen gaan leven! Ben uit gegaan, heb ontzettend veel leuke dingen gedaan met mijn zoon. Heb veel vrienden gemaakt en werd smoorverliefd. Ondertussen zijn we een paar jaar verder en is er een tweede zoon geboren en ben ik nog steeds smoorverliefd. Dit is alleen mijn ervaring. Jij moet je weg nog vinden. Ik zou zeker met iemand gaan praten. Vooral als je niet de intentie hebt om jouw relatie te beëindigen. En praat, praat, praat met je man. Ook over de niet zo leuke dingen. Succes! Ik hoop dat je er uit komt wat je wilt in het leven.
Ik herken het heel erg. In die zin dat ik ook in een zeer volle stress situatie zit die niet over gaat voorlopig en ik zelf bijna geen lucht meer heb en amper mee tel of ruimte heb. Ik denk dat al jouw behoeftes zoeken naar geluk is, een bepaald gevoel dat je mist. Kan dat? Zelf zou ik heel graag weer eens willen voelen hoe het is om zorgeloos en gelukkig te zijn en misschien ook wel mijn kop in het zand kunnen stoppen. Misschien eens met een psycholoog gaan praten om het op een rij te krijgen?
Situatie ook gehad. Heel verhaal. Laat ik zeggen, het is een fase en het gras bij de buren is meestal niet groener. Succes weet hoe kut het is. Ik heb het gelukkig achter me
Nee, ik ben geen psycholoog maar ik vind je wel depressief klinken. En ik herken het ook een beetje van de laatste tijd, ik heb last van PND en vind het zorgen voor een baby en peuter heel zwaar en mijn man vind het ook lastig mij echt te begrijpen. Ik voel me ook vaak teleurgesteld in het leven. Ik word hier soms ook heel ‘recalcitrant’ van om het zo maar even te noemen. Zou ook het liefst eens even alleen op vakantie gaan en overal sch**t aan hebben soms. Maar dat zal niks oplossen en zou alleen maar vluchten zijn. Ik hoop dat je op de een of andere manier uit die stressvolle situatie kunt komen en sowieso dat je een hulpverlener vindt die je helpt om er mee te dealen op een manier waarbij je ook nog het gevoel hebt dat je echt leeft zeg maar..
Samen een relatie hebben is ieder moment van de dag en week er aan werken. De ene keer gaat dit zonder dat je er bij na denkt en de andere week denk je wat een sleur en moet je zelfs over het eten nadenken en alles nadenken om je vooruit te branden. God of geen god geloof waar jij je veilig bij voelt. Je man is een partner maar niet diegene die jou dagindeling bepaalt en jou zou moeten belemmeren in wat je wilt. Dus pak de telefoon en maak een afspraak om parachute te springen alleen of met een vriendin ... niet alles hoeft met je partner is mijn mening. Ga eens een dag wandelen in een nieuwe stad naar een nieuw museum naar een groep waar je een cursus mee doet. En het flirten met andere prima maar weet bij je hoort. En dat je man dit weet allemaal prima maar wat wil je daarmee zeggen ... jaloers maken of het vertellen om het vertellen?
Toen er bij mij fysiek wat aan de hand was hebben mijn man en ik met een maatschappelijk werkster erbij een aantal gesprekken gehad. Zij vroeg verder door dan mijn man zou doen en ik kon daardoor echt vertellen wat ik voelde en waar ik echt mee zat. En mijn man vond het heel fijn om daardoor te snappen wat voor mij moeilijk was. En op deze manier waren we ook “gedwongen” om echt naar elkaar te luisteren. Als je samen op de bank voor de tv zit dan kun je bepaalde onderwerpen lekker vermijden. Maar nu kon dat niet. Bij ons is alles goed gekomen, en ik voel me prima. Sommige relaties komen sterker uit een heftige periode en sommige relaties redden het uiteindelijk niet. Dat is niet erg. Niemand kan dit voor jullie bepalen. Verder denk ik ook dat het een deel dertigers dilemma/ midlife crisis is waar je door gaat. Is dit nu alles in mijn leven... voor altijd met mijn man, in dit huis (met of zonder gezin), deze baan, tot ik met pensioen ga of dood ga. Dan zou ik zeggen ga lekker sky Diven, golfsurfen, op piano les, leer nieuwe dingen en daag jezelf uit.