Er is bij mij pfeiffer geconstateerd en daar kamp ik al mee vanaf Januari. Nu wordt het dus alleen maar erger. Ik wil echt mn bed niet meer uit... Smorgens ga ik altijd mn bed uit als ze ligt te spelen, en nu wacht ik net zolang tot ze huilt voor ik mn bed uitga. Vanmorgen ook weer, en dan leg ik haar terug in bed en wacht tot ze weer gaat jammeren en dan leg ik haar in de box en ga ik weer terug mn bed in. pas echt in de middag lukt het mij om mn bed uit te komen en dat is puur en alleen omdat ze me nodig heeft, anders zou ik het liefst niet meer mn bed uitkomen... Ik weet niet wat ik hiermee aanmoet. Haar een dagje wegbrengen heeft geen zin, dan slaap ik de hele dag terwijl ik daar niets van opknap dus dan heb ik precies hetzelfde als ze terug komt. en haar tijdelijk door iemand anders op laten voeden is helemaal geen optie want dan wordt ik gek, plus dat ze nu in de periode gaat zitten waarin ze mamma en pappa gaat herkennen, dan wil ik niet dat ze iemand anders ziet... Ik durf overdag ook niet terug mn bed in te gaan omdat ik echt alles op alles moet zetten om mezelf eruit te kicken en ben bang dat ik zo moe ben dat ik haar niet hoor of mezelf niet uit bed krijg... en het klinkt vast heel stom en slecht dat ik mezelf niet uit bed krijg, je zal vast wel denken: doe niet zo zielig en hup uit bed, het is voor je kind! maar het is echt heel erg moeilijk... ben zo moe en de huisarts zegt tegen mij dat ik aan mn moeheid moet toegeven anders krijg ik last van chronische vermoeidheid na mn pfeiffer en daar kom je dus helemaal niet meer vanaf, maarja dat kan ik niet want ik heb ook nog een kind... Heeft iemand anders hiermee te maken gehad? en hoe hebben die het opgelost?
Als je huisarts zegt dat je aan je moeheid toe moet geven is het dus wel raadzaam om je dochter af en toe weg te brengen en toe te geven aan je slaap. Dit is bijna onverantwoord hoe het nu gaat. Zo kan je kindje ook niet goed ontwikkelen, als mama altijd in bed ligt. Echt hoor, dan kan ze beter een paar dagen bij een oppas zijn en heb jij tijd voor jezelf. Hoe langer je wacht hoe langer het duurt voor je moeheid over is. Bij pfeiffer moet je nou eenmaal veel uitrusten, anders kan het idd chronisch worden. Echt een hele vervelende situatie, kan me voorstellen dat het heel moeilijk is! Maar hulp is echt nodig, denk dat je er niet onderuit komt. Waar is je partner in het hele verhaal? Als je die hebt
haha werken! van smorgens 6 tot smiddags 6 de deur uit. als ik eenmaal uit bed ben is het wel te doen hoor, dan kan ik met haar spelen enzo maar smorgens is zoooo vreselijk...! misschien een oppas aan huis voor de ochtenden ofzo.. wordt dat vergoed?
Ik zou idd kijken naar opvang; kdv / gastouder. Ik snap dat het voor jou heel lastig is, maar het is niet echt verantwoord in bed te gaan liggen als je kindje in de box ligt. Een kind heeft veel meer prikkels en aandacht nodig. Als ik jou was zou ik heel snel een vorm van opvang gaan zoeken, want dit is voor jullie beiden verre van ideaal.
Ik heb 10 jaar geleden ook pfeiffer gehad en ik weet hoe je je voelt. Ik snap heel goed dat je je schuldig voelt, maar je kan er echt niks aan doen. Je moet nu zoveel mogenlijk rust nemen, zo min mogenlijk doen. Des te sneller is het weer over. Bij mij heeft het maar 4 weken geduurd, maar er zijn genoeg waar het een paar maanden duurt voordat ze zich weer echt beter voelen. Kan je partner misschien zorgverlof opnemen? Kan je moeder/schoonmoeder misschien een paar dagen in de week oppassen?
mijn schoonmoeder is niet goed te been en mijn moeder heeft een eigen bedrijf en is 7 dagen in de week bezig dus die kan best een dag vrij nemen voor me maar niet langer. ze heeft ook nog 2 paarden en honden enzo... mijn partner en ik wonen officieel niet samen en hebben geen geregistreerd partnerschap, ook heb ik hem romy niet laten erkennen dus hij kan geen zorgverlof nemen...
Volgens mij kan je in dit soort gevallen aanspraak maken op een soort "kraamhulp/oppas" dit wordt dan ook voor een groot gedeelte vergoed. Zij komt dan gewoon thuis voor je kindje zorgen zodat jij goed uit kan rusten. Ik zou even je verzekering bellen als ik jou was en dit voorleggen. Zelf had ik met kerst twee gebroken armen en kon ik hier ook gebruik van maken, heb dit toen niet gedaan omdat ik genoeg hulp om me heen had maar in jou geval kan het zeker een uitkomst bieden! Sterkte er mee!
http://www.belastingvoordeelvoorgehandicapten.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=59&Itemid=79 Misschien heb je hier wat aan?
En misschien kun je eens kijken bij : www.home-start.nl - voor een vrijwilliger? Die je kindje wat kan bezighouden , als is het maar een halve dag of 2 halve dagen in de week. Ook MEE heeft een vrijwilligersnetwerk, waar je misschien wel voor in aanmerking komt? sterkte in elk geval!
Hoi, zorgen dat je een paar ur per dag oppas krijgt, zodat jij uit kunt rusten... Anders wordt dit namelijk een vreselijk lang verhaal waarin jij veel te lang ziek bent. Voor de binding met je dochter hoef je niet te bang te zijn hoor! De bloedband tussen jou en je kind is hardstikke sterk en echt wel bestand tegen dit soort stootjes... Enneh, even nieuwsgierig hoor, maar waarom wonen jullie officieel niet samen en waarom heeft je partner je dochter niet erkend? Hij is wel de biologische vader? Zou nu wel handig zijn geweest als dat allemaal anders was, want dan had hij idd zorgverlof kunnen krijgen....
nee hij is niet de biologische vader, ik kende hem heel lang en heb een relatie met hem gekregen toen ik onverwachts zwanger was van mijn ex waarmee het net ten einde kwam. ik bleek al ruim 3 maanden zwanger te zijn en wilde mijn ex niet terug vanwege losse handjes. ben eerst vriendschappelijk met mijn vriend verder gegaan maar dat is tot een relatie uitgekomen. Hij was bang dat ik terug ging naar mijn ex omdat het kindje van hem was en ik heb toen aangeboden om romy te laten erkennen door hem maar hij vond het bewijs genoeg dat het mocht dus van hem hoefde dat niet perse, we willen wachten tot het moment dat wij serieus verder gaan en dus gaan trouwen, dan komt dat vanzelf. Wij wonen niet officieel samen omdat we nog op zoek zijn naar een koophuis en ik krijg in deze kredietcrises geen hypotheek dus dat gaat niet lukken nu. al met al heel slecht getimed hahaha.
ben de belastingtelefoon nu aan het bellen, kijken of daar wat uitkomt... daarna even mn zorgverzekeraar.
Aha, vandaar.... ik dacht al... Maar volgens mij kan hij je kindje alsnog erkennen hoor! Ik begeleid momenteel een client die zijn kindje destijds niet mocht erkennen, maar dat toch wel graag wil (afdwingen in zijn geval), vanwege wat er met het kindje zou gebeuren als zijn ex zou overlijden. Maar dat kan dus alsnog achteraf... zeker als jij als moeder daarin betrokken bent! Zou dus wel zo handig zijn om van dit soort regelingen gebruik te maken, Wel balen zeg, dat een huis samen nog ff niet lukt Maar anders misschien even overleggen met huisarts en kijken of die een indicatie ofzo af kan geven? Of je kan ondersteunen/doorverwijzen om dat voor elkaar te krijgen?
ja maar dit hoeft niet, van mij hoeft het niet perse op papier te staan en ik denk niet dat hij in dit geval thuis blijft om voor Romy te zorgen, daarvoor vindt hij zn werk veel te belangrijk.. (mannen he!) Het feit dat hij met haar omgaat alsof hij de vader is is voor mij voldoende. de rest komt wel als we gaan trouwen en gaan samenwonen
Ja, 't zou nu enkel handig zijn als hij idd zorgverlof zou willen nemen, Mannen.... Overigens zou het wel handig zijn om e.e.a. geregeld te hebben voor het geval er met jou iets gebeurt: als hij als vader geregistreerd staat, kan hij tegen die tijd tenminste ook echt voor je kindje blijven zorgen... 't Is een minder leuk onderwerp, maar als jullie ook al niet samenwonen, is hij niet de eerste de beste bij wie pleegzorg komt vragen, in het geval jou iets overkomt...
Hij kan niet voor haar zorgen, hij werkt veel te veel. Dat zou betekenen dat hij haar bijna niet ziet overdag. hier hebben we het al wel over gehad en hij zegt dat hij dan liever heeft dat hij haar opzoekt en in het weekend bij zich heeft zodat hij er volop voor haar is.