Ik ben echt een enorme dierenliefhebber en ik moet zeggen dat het me soms erg steekt dat mn dochter vaak helemaal niet lief voor dieren is. Ik heb haar al 100x uitgelegd dat dieren ook pijn en verdriet kunnen hebben en dat zij het toch ook niet leuk vind als iemand iets naar haar hoofd gooit. Ook moedig ik haar altijd aan bij om lief te zijn tegen de poes en prijs ik haar als ze dat een keer is. Maar het lijkt geen enkel effect te hebben. Keer op keer moet ik haar weer vertellen dat ze niets naar de poes mag gooien, haar niet weg mag jagen en haar niet aan z'n staart mag trekken. Ik weet van mn moeder dat ik zelf vroeger ook zo was (kan ik me nu niets bij voorstellen, maar goed) en ik weet dat empathie zich pas later ontwikkelt en dat dit gedrag helemaal niet raar is. Maar toch vind ik het jammer. Ik ken ook kindjes die vanaf het begin heel lief voor dieren waren en omdat mn man en ik allebei heel erg van de dieren waren had ik ergens gehoopt/verwacht dat onze kinderen dat automatisch ook zouden zijn. Herkent iemand dit?
Ja herkenbaar. Mijn dochter is/was ook niet altijd zo lief voor dieren, maar ze weet nu (5jr) wel dat je bepaalde dingen echt niet moet doen. Ook is de empathie zich aan t ontwikkelen. Ze vindt soms iets zielig voor iemand.. Maar toen ze 2-3jr was trapte graag slakken kapot enzo .. Ze is overigens wel wat bang voor grotere dieren, dus daar is ze (uit zelfbescherming) sowieso voorzichtig mee. Overigens heb ik geen moeite met wespen of muggen platslaan, dus misschien geef ik wel een beetje t verkeerde voorbeeld ?
Mijn dochter is over het algemeen heel lief voor dieren, wij hebben er ook genoeg thuis. Als ze expres een dier pijn doet krijgt ze dan ook zonder pardon flinke straf. Sommige dingen pikken wij hier in huis gewoon niet.
Het verschil tussen knuffeldieren en echte dieren is ook nog wel lastig denk ik. En helemaal je verplaatsen in een ander dus ook in een ander dier. En dan maken we idd ook nog onderscheid in dieren, want mieren en muggen slaan of stampen we dood en bij een poes mag je dat dan weer niet doen... Blijven uitleggen denk ik....
@Arevnol: Fijn om te horen dat het bij jou dochter nu toch wat minder lijkt te zijn. Ik heb ook wel goede hoop voor de toekomst hoor (vooral omdat ik dit vroeger kennelijk zelf ook had), maar ik vind het toch niet leuk om te zien. @Vagans: Wij zijn ook heel streng hoor. Als ze de poes pest dan moet ze onherroepelijk op de gang en dan leggen we ook heel goed uit waarom, maar ja ze heeft haar impulscontrole natuurlijk nog niet helemaal op orde en doet van alles voor ze erover na heeft gedacht. @Ikkie97: Ze heeft nog nooit gezien dat wij een mug ofzo doodslaan. Er zijn hier in huis sowieso vrijwel nooit insecten en we zouden dit ook niet doen waar ze bij is. Maar die verwarring met knuffeldieren merk ik wel. Soms doet ze ook heel lelijk naar haar knuffels (gooit ze ze op de grond en zegt dat ze boos is) en voor haar is de poes misschien wel niet zo anders. Maar ze kan ook heel lief doen hoor (dat jullie niet denken dat ze een tirannetje is ). Alleen als ze boos is of iemand of iets iets doet wat niet naar haar zin in, dan laat ze dan iets te duidelijk merken.
Hmm hier een kindje dat misschien wel iets te veel empathie heeft... Ook toen ze nog kleiner was... Maar toch ging het weleens mis hoor. Nog steeds trouwens... Als ze boos is en de poes zit in de weg wordt ze heel boos. Onze kat is vroeger waarschijnlijk mishandelt als kitten en kan niet tegen schreeuwen of snelle bewegingen. Zeker niet heel dichtbij. Nou ze is nu 6.. En ze weet al een aantal jaar hoe dat werkt en normaal kan ze het prima. Maar in enthousiasme of als ze boos is gaat het best weleens mis toch. "Opvoeden is herhalen tot je een ons weegt"... Nou dan heb ik nog een lange weg te gaan....
Kan je niet voordoen wat zei bij de poes doet , zodat ze zei weet wat de poes voelt . Bijvoorbeeld , ze trekt aan aan de poes zijn staart . Jij trekt (natuurlijk heel zachtjes ) aan haar haar en legt uit dat het poesje dat voelt en dat het poesje ook moet huilen . En met knijpen hetzelfde . Natuurlijk knijp je je kind niet beurs ofzo , ik bedoel natuurlijk niet woedend knijpen of haren trekken . Maar uitleggen , kijk dit voelt het poesje . Dat doet auw he ? Bij het poesje doet het ook auw . Als je haar er echt om straft gaat ze het misschien gebruiken om negatieve aandacht te vragen ? Zelf laten doen kan natuurlijk ook . Wat doe je nou bij het poesje . Trek is aan je eigen haar , hoe vind je dat ? Dat doet pijn he , poesje heeft ook pijn , poesje wordt heel verdrietig .
Ik zou het ook denk uit leggen op een andere manier. Als je aan de staart van de poes trekt dat het zeer doet. Ik ben van mening dat je dan heel zachtjes aan het haar van je kind moet trekken om te laten voelen wat je bedoeld dat het niet prettig voelt. En dan bedoel ik niet keihard trekken maar een trekje eerst even oefen op je eigen hoofd hoe trek ik aan mijn haar zonder dat het pijn doet maar dat de boodschap wel overkomt. Ook niet elke keer. Kinderen snappen wel dat ze zachtjes moeten doen maar wat is zachtjes!
Zie nu pas jou reactie. Het laatste stukje kan ook idd in plaats dat ik aan het haar van mijn kindje zou ( trekken wel in juiste plaatsen geen pijn doen bedoel ik haha)
Volgens mij is dit niet eens nodig. Ze is vrij bijdehand en lijkt al redelijk goed te weten wat de consequenties voor de poes zijn. Als ik haar erna vraag kan ze dit goed uitleggen- dit maakt het alleen nog maar wranger . De oorzaak ligt volgens mij vooral in dat ze haar emoties en impulsen nog niet onder controle heeft, wat natuurlijk logisch is voor een peuter. Ik denk dat er consequent bovenop zitten en wanneer nodig straffen het enige manier is. Tot die tijd heeft de poes gelukkig genoeg plekken waar hij even lekker naartoe kan vluchten en zij niet zomaar kan komen .