Hoi, Ik zal het proberen om het kort te houden. Vroeger ben ik erg gepest. Waardoor ik nog steeds niet kan geloven dat ik een lieve man heb getroffen en 2 mooie kindjes heb gekregen. Hier kan ik me nog dagelijks over verwonderen. Want ben ik dan ook zo leuk, knap, lief en al wat niet meer? Als mijn man dit bevestigd geloof ik hem gewoon weg niet. Ik twijfel aan mijn vriendinnen als ik ze een week niet gehoord heb. Dan draait mijn gedachten overuren of ik ruzie met ze heb gehad of ik een belangrijk iets ben vergeten. Ik bemerk dat ik continue om bevestiging vraag. (ben ik leuk, lief, een echte vriendin, een goede moeder, etc.) Heel vermoeiend. Tijdens mijn zwangerschappen werden er op mijn werk gouden bergen beloofd maar puntje bij paaltje hoefde ik niet meer terug te komen. Terwijl ik tijdens mijn werk goede en lovende kritieken kreeg. Ik heb hiervan zo'n duw gekregen. Dat ik nu belemmerd wordt in mijn doen en laten. Nu moet ik weer werk gaan zoeken, maar ik durf niet meer te solliciteren. Bang dat ik niet goed genoeg ben, er zijn immers altijd betere. Ik zoek internet af naar banen, schrijf me in bij uitzendbureau's, laat het mijn omgeving wel weten dat ik zoekende ben. Maar van mij hoef het niet meer, laat mij maar thuis zitten. Maarja, het verrotte geld ook. Wie herkent dit en hoe ga jij hier mee om? Alvast bedankt.
Klinkt een beetje als faalangst en dat ken ik maar al te goed helaas. Ook bij mij zijn er momenten dat het me belemmert in mijn functioneren. Zowel werk als privé. Heb je al wel eens hulp gezocht? Ik heb hele goede coaching en dat helpt wel. Natuurlijk gaat het niet over 1 nacht ijs, maar ik merk wel dat ik mezelf wat zekerder ga voelen.
Ik herken het maar al te goed! Mijn ene zus belt nooit, Afgelopen weekend zijn mijn 2 zussen samen wezen eten en ik ben weer niet gevraagd of ik mee wilde voor de zoveelste keer dat hun iets leuks gaan doen met z'n 2en. Ik voel me dan of ik er niet bij hoor en dan ga ik denken zal wel aan mij liggen. Als mijn man zegt dat ik mooi ben dan geloof ik gewoon niet dat hij het meent. Ik heb ook altijd dat ik denk geen goede moeder te zijn terwijl ik weet dat het gewoon onzin is. Ik weet het, het is enorm vermoeiend om altijd maar naar bevestiging te zoeken.
Ik herken het ook wel een beetje.. ik heb ook faalangst. Als mijn vriend tegen me zegt dat ik mooi ben geloof ik het ook niet. Ik ben erg onzeker en dat staat me vaak in de weg. Ik heb ook vaak gedachtes die nergens op slaan.. als vriendinnen een tijd niks latn horen dan denk ik meteen dat ik iets niet goed heb gedaan.. en nog veel meer, nouja.. hetzelfde dus. Ik word soms ook doodziek van mezelf en mijn rare reacties. Ik heb besloten er wat aan te gaan doen, nu eerst afvallen en op mijnn streefgewicht komen.. daar door zal ik een beetje meer zeker worden dan zie ik verder. Gelukkig helpt mijn vriend me vaak en gaat het beter dan eerst.
Ik herken het ook heel erg, weet alleen ook niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Ik heb 2 opleidingen gewoon afgebroken hierdoor, omdat ik niet op stage durfde. Was gewoon te bang dat ik niet goed genoeg zou zijn. Complimentjes accepteren kan ik niet. Krijg ze genoeg dus ik zal vast wel iets goed doen?
Ik herken het helemaal. Ben op de middelbare school zo gepest, dat mijn zelfbeeld ook heel karig is. Dit leid dan weer tot onzekerheid in het leggen van contacten, bijv. bij school van de kinderen. Waarschijnlijk lijk ik daardoor stug en hoor ik daardoor niet snel ergens bij. Ik heb dus helaas geen tips, maar ik zou het wel blijven proberen, met solliciteren. Ik ben ook genoodzaakt om te werken helaas, vanwege het geld. En gelukkig heb ik nu wel eindelijk een goede werkgever gevonden. Probeer positief te blijven denken, dat scheelt ook, sterkte!
Helaas herken ik mezelf hier ook in. Heeft hier ook gezorgd dat ik scholen niet heb afgemaakt, bij een nieuwe baan in paniek raak, steeds maar bevestiging vraag aan man/vriendinnen, etc. Ik doe sinds een paar weken nu aan cognitieve gedragstherapie en het begin is veelbelovend.
Dit herken ik wel. Mijn vorige relatie is ook zeker geen positieve bijdrage geweest. Ik heb nu een super vriend, maar vind het soms zo moeilijk te geloven allemaal... Lastig he, het verpest voor mezelf ook zoveel, ipv genieten trek ik veel dingen in twijfel. AAARRGGGHH, zo zonde van de tijd.. Al moet ik zeggen dat het wel steeds beter gaat, maar betrap me er af en toe nog steeds op.
Ik herken mezelf hier helemaal in... Ik doe precies hetzelfde. Bij alles wat er mis gaat, of anders gaat dan de bedoeling was, projecteer ik het op mezelf. Bijvoorbeeld als ik manlief probeer te verleiden tot een avondje gezellig rollebollen, en hij zeg vanavond liever niet (want hij is automonteur, heeft net een halve dag ondersteboven onder een auto gehangen, heeft daardoor last van z'n nekspieren en hoofdpijn en is moe) dan is er meteen een stemmetje in m'n hoofd die tegen me zegt: Zie je wel, hij vind je lelijk. En zo kom ik heel vaak dingen tegen, al helemaal omdat ik net zo neurotisch als de pest ben. Ik weet niet of er een pasklare oplossing voor is. Ik weet dat het bij mij ook voortkomt uit het feit dat ik heel erg gepest ben, in combinatie met misbruik. Ik denk ook niet dat het iets is wat je zo ff oplost. Als het je enorm dwars zit, en echt gaat belemmeren in het dagelijkse leven, dan zou ik es naar je huisarts gaan. Deze kan je doorverwijzen naar een psycholoog. Heb ik ook gedaan. Het resultaat bij mij is dat het stemmetje er nog steeds zit, maar er ik heb geleerd om er niet meer naar te luisteren. En dat is echt heel moeilijk! Al helemaal als je het alleen wilt gaan doen. Dit is de beste tip die ik je kan geven. Zoek hulp, praat er met je man over en zorg dat hij je hierin steunt. Succes!