Dag dames, Wil hier even wat van me afschrijven. Heb hier al eerdere posts gedaan, maar wil dit ook nog even kwijt. Ik ben bekend met paniekaanvallen, maar met medicijnen is dit redelijk onder controle. Afgelopen september getrouwd met mijn lieve vent en eigenlijk sinds begin dit jaar al baby kriebels, maar sinds trouwen is dit nog veel sterker. Het probleem: mijn vent is er nog niet klaar voor. Ik weet wel dat ik op hem moet wachten, maar ben bang dat als ik te lang moet wachten ik weer in de put raak, omdat ik het zo graag wil! Loop hem nu soms ook dagen te vragen van: weet je het nou al? En dat werkt bij hem alleen maar averechts. Maar mijn hart zit er zo vol van en ik wil het zo graag, vind het alleen zo moeilijk om los te laten! Hoop dat jullie mij een beetje advies kunnen geven hoe ik hiermee om kan gaan, want ik vind het echt heel erg lastig! Ik hou van mijn vent, begrijp me niet verkeerd, maar het accepteren dat hij er nog niet klaar voor is valt me erg zwaar...
Ik heb ook een paar maanden moeten wachten op manlief en nu nog ben ik er veel meer mee bezig dan hij. Ik vond het ook moeilijk, maar er zit inderdaad niet veel anders op dan accepteren dat hij er ook voor moet kiezen. Je kunt wel vragen waarom hij nog niet klaar is en of je hem kan helpen deze obstakels weg te nemen. Ook kun je aan hem uitleggen waarom het voor jou belangrijk is. Misschien komt hij dan meer aan jou kant of krijgen jullie in ieder geval meer begrip voor elkaar. En toch proberen het wat los te laten, anders wordt de druk op de seks misschien ook wel erg hoog straks... Dit werkt bij de meeste mannen ook niet bevorderlijk Groetjes Ni84
ik had dit probleem ook, totdat mijn vriend een baby in zijn armen had van een vriend van hem. ik heb gelukkig die blik kunnen vastleggen op een foto, want dat was het moment dat hij echt zoiets had van, als je je diploma heb gehaald dan gaan we er voor.
Hey meid. Mijn man was er ook niet klaar voor. Ik heb hem toen gevraagd of hij enig idee zou hebben wanneer hij er wel klaar voor zou zijn. Hij had geen idee. En dat is logisch want volgens mij ben je er nooit klaar voor. Toen heb ik hem gevraagd: en als je er dan klaar voor bent.... Is dat kind er dan de volgende dag?? Dat zette hem aan het denken en zo heeft hij toch de stap kunnen zetten. Ik ben daar ook heel blij mee want ik ben inmiddels 7 rondes verder zonder resultaat. Mijn man wil het inmiddels heel graag en hij is mij daarom ook erg dankbaar dat ik hem toen heb overtuigd. Weet dat mannen er heel anders in staan als vrouwen. Vrouwen voelen hun lichaam en kinderen willen krijgen is naar mijn idee een soort intuïtie. Probeer hem duidelijk te maken dat zwanger worden niet zomaar iets is, en dat als het dan eindelijk zover is het NOG eens 9 maanden duurt waarin je als ouders alle tijd krijgt om je voor te bereiden. Succes meid. Ik hoop voor je dat je snel zwanger zult raken. Liefs
ik sluit me aan bij wat wuppie zegt. mijn man was er ook niet echt klaar voor omdat hij het gewoon ontzettend spannend/onwerkelijk vond. door met hem te praten daarover, kwam hij tot de conclusie dat hij die gevoelens over 5 jaar ws. ook nog zou hebben en het dus blijkbaar een gevoel was wat paste bij het 'gaan proberen'. de kinderwens was bij er natuurlijk wel bij hem. nu zijn we bijna 1,5 jaar en 2 (v)mk's verder en wil hij het minstens zo graag als ik! succes meid!
Hej dames, Wat een lieve reacties allemaal, doet me erg goed! Inmiddels is het zwanger worden bij ons elke dag wel een onderwerp van gesprek en helaas eindigt het altijd weer in een hevige discussie en eindigt het soms met mij voor tranen (vrouwelijke opgehoopte hormonen). Alles wat jullie gezegd hebben heb ik ook al tegen hem gezegd, maar hij is er heilig van overtuigd dat wij super vruchtbaar zijn en dat ik binnen no time zwanger ben als we er voor gaan. Dit is voor hem reden om te wachten. Ik zelf heb daar een andere mening over omdat ik een erg onregelmatige cyclus heb... Heb zelfs al ovulatietesten in huis gehaald en ben al bezig met tempen, dus als we er voor gaan ben ik er ook klaar voor en hoop ik dat het niet al te lang duurt. Want men o men als het dan voor ons ook nog eens heel moeilijk blijkt om zwanger te worden... Daarnaast vind mijn vent dat ik teveel aan zijn kop zeur over het kinderen krijgen, hierdoor weet hij niet goed dat als we ervoor kiezen het ook daadwerkelijk ook zijn keuze is. Als hij er nu voor zou kiezen zal het gevoel hebben dat het hem opgedrongen is en dat wil hij niet. Poeh, vind het gewoon moeilijk, mannen....
Hey Meisie, Ik ken het, ik ben niet bekend met paniek aanvallen maar heb ook heel lang moeten vragen, zeuren en huilen. Ook ik wilde heel erg graag, mijn vriend is nog steeds niet helemaal zeker maar ik heb hem gezegt dat ik zeker wist als ik zwanger zou raken hij daar erg blij mee zou zijn. We hadden een afspraak gemaakt dat we volgend jaar 2012 zouden gaan beginnen maar dat is natuurlijk een ruim begrip. Maar hij vondt dat goed, inmiddels heb ik gevraagt of het niet aan het einde van het jaar mocht, het spiraatje er uit laten halen. Hij zei ok, maar hij kwam er steeds op terug, toch die twijfel van zijn kant... Ik heb toen gezegt ik ben er klaar voor ik wil graag een kindje samen met jou, en ik weet niet of het lukt. Maar half december haal ik het spiraaltje er uit. Ik zei als jij echt geen kinderen wil dan moet je maar condooms gaan halen. Vandaag heb ik de mirena laten verwijderen, en ik denk dat we het gewoon gaan proberen. Erg spannend, maar volgens mij zijn wij er samen wel klaar voor. Al is mijn kinderwens nog steeds iets sterker dan hem. Succes, maar probeer niet te veel te puchen dat kan ook de verkeerde kant op werken. Groetjes Donna
Hoi paniekertje Tja moeilijk he, ik zit een beetje in hetzelfde schuitje, wij zouden afgelopen augustus de ring eruit halen en beginnen... Nadat ik mijn baan kwijt raakte en fam. problemen kreeg, ging het niet zo lekker met me, dus die ring bleef er in en moest eerst aan mezelf gaan werken, nou dat heb ik gedaan, gaat nu veel beter met me , en het kinder gevoel is dus ook weer terug gekomen, nu wilt mijn vriend nog niet, MANNEN!! Misschien willen wij het daarom nog extra erg?? Ik weet niet wat jij leeftijd is?
@ Donna: Bedankt voor je berichtje! Vervelend is dat he? Het gevoel is zo sterk, soms moeilijk uit te leggen. Denk dat mannen het gewoon niet begrijpen! Ik hoop voor je dat jullie binnenkort gaan beginnen. Ik ga vanaf nu gewoon proberen mn mond te houden en niet te zeurderig overkomen, maar aan de andere kant wil ik wel blijven pijlen hoe hij er voor staat. @ Moederworden: Hier hetzelfde, begin van het jaar last gekregen van paniekaanvallen en heb daarom mijn studie moeten afbreken (deed werken/leren). Veel onzekerheid gehad kwa toekomst en financien, maar uiteindelijk maar 2 weken werkloos geweest en sinds half nov nieuwe baan. Heb ook erg aan mezelf moeten werken, maar ben wel van mening dat ik nu ook wel eens beloont mag worden voor mijn harde werken. Heb uit een diep dal van depressie en angst moeten komen en heb best veel moeten solliciteren voor ik een nieuwe baan had, uiteindelijk dan toch geluk gehad dat ik maar 2 weken thuis heb gezeten, maar toch. Ben 23 en mijn man 25. Zijn al dik 7 jaar samen en 3 maandjes getrouwd. Ik ben inderdaad tijdens mijn ziek zijn ook meer de moedergevoelens gaan ontwikkelen. Gek is dat he?
Hoi paniekertje Jeetje meis, sterk verhaal, zonde dat je met school moest stoppen, maar wat fijn dat je, je nu weer goed voelt na zon ellendige tijd! Trots op je! Jeetje net getrouwd super, en al zo lang bij elkaar, snap nu helemaal dat je er klaar voor bent. Ik ben 26 mijn vriend 23 en wij zijn 2 jaar bij elkaar en wonen daarvan anderhalf jaar samen. Soms denk ik ook van waarom wil ik dit zo snel, het moet niet iets zijn waar bij je haast moet hebben. En dan praat ik met mijn verstand, maar mijn gevoel is ook sterk om een gezinnetje te stichten! Heb altijd al jong moeder willen zijn. Maar we kunnen die mannen niet overhalen zou het ook niet willen maar vind het zo jammer dat we nu niet samen meer in dezelfde gevoelens zitten!!! Dat is zo veel leuker Zwijgen heb ik ook een tijdje gedaan maar dag helpt niet, word je zelf alleen maar gek van We moeten gewoon afwachten denk ik?
Ik kan jullie alletwee goed begrijpen. Jij wilt dolgraag kinderen en "zeurt" hem dagelijks aan zijn hoofd. Hij geeft aan dat hij hierdoor niet zeker weet of het dan wel zijn eigen keuze is... Al hoe moeilijk het ook voor je is.... probeer het nu toch even een poosje los te laten. Spreek met je vriend af dat je voor datum X ( en dan bedoel ik niet morgen ) van hem een besluit wilt hebben. Er aan toe ben je nooit, het is nooit het juiste moment, er kan altijd van alles gebeuren....dus op een bepaald moment moeten jij en hij de knoop doorhakken. Eén voordeel: je bent beide nog jong, dus je hebt nog even de tijd om tot een beslissing te komen. Al is dat niet iets wat je graag wilt horen wanneer de eierstokken rammelen
Ik laat het rusten maar vind het fijn om hier toch met mensen over te kunnen praten ik heb het hem gevraagd en hij heeft mij duidelijk antwoord gegeven, ik zeur niet. Ik wacht nu gewoon tot het moment dat hij er wel klaar voor is maar want vind dat leuker dan dat ik het hem opdring zo zou hij idd het idee kunnen krijgen dat het niet zijn besluit was en dat wil ik niet we moeten hier samen voor gaan en dat komt en dan is het te gek!
Hier was het zo dat ik in het begin van dit jaar wilde stoppen met de pil helaas vriendlief nog niet en dat deed zeer veel pijn, hebben toen met elkaar afgesproken om er over een half weer over te praten en kijken hoe we er toe tegen aan keken enz. We hebben dan ook na een half jaar weer gepraat en hebben toen allebei besloten om te gaan stoppen met de pil. Misschien is het ook een idee voor jouw/jullie?
hoi moony muppet Dat is mooi zeg dat jullie dat zo hebben afgesproken. En geweldig dat jullie er nu dan ook alle 2 klaar voor zijn dat is super! Zo wil ik het ook, en dat komt...hij is gek op mij en op kinderen, dus de tijd zal het leren, vind het nu alleen gewoon leuk en lekker dat er gelijkenissen zijn met meiden hier zodat je over je gevoel kunt praten. Fijne site Hopelijk ben jij heel snel zwanger
@ Moederworden: in mijn fam zijn nog niet veel mensen zwanger, maar op mijn werk heb ik wel dagelijks te maken met zwangere vrouwen (werk in ziekenhuis) en dat is soms toch best confronterend. Ik ben harstikke blij voor hun hoor! En ze vinden het ook altijd fijn als ik interesse toon in de zwangerschap. Maar als ik die vrouwen dan zie dan denk ik van: ik wil ook zo graag!! @ moonymuppet: Je hebt inderdaad wel een goeie oplossing gevonden, alleen is het voor mij een probleem dat ik niet kan wachten. En een half jaar mijn mond houden, dat houd ik echt niet vol. Ben natuurlijk ook bekend met depressies enzo en als ik er niet over kan praten wat me dwars zit, ja dan is de kans groot dat ik weer in de put raak (stom he?). Heb in jan wel weer afspraak met mn psycholoog, kijken of zij me nog advies kan geven. Vervelende is gewoon dat mn vent soms hele verkeerde signalen afgeeft, laatst zei hij nog: het kindje komt nu wel heel dicht bij! En denk ik weer: Yes, maar volgens geen reactie. Of hij verzint dingen als: ik wil eerst nog dit en dit doen en dan gaan we voor een kindje. Vind dat zo'n onzin, je gaat ervoor niet. Denk misschien toch een beetje angst? @Hopmarjanneke: afspreken van een datum is denk niet handig, dan gaat hij zich alsnog opgedrongen voelen vrees ik. Het is allemaal zo lastig en die vrouwelijk hormonen blijven wel door je lichaam gieren...
Hmmm... ik denk dat als je het op de juiste manier brengt dat hij zich niet opgedrongen voelt. Misschien moet je je gewoon je gedachten en gevoelens eens op papier zetten, wat het met je doet etc. Dat je hem niet wilt dwingen tot een beslissing maar wel graag wilt dat hij er over nadenkt. En dat je dan voorstelt dat hij over bijvoorbeeld 6 maanden aangeeft of hij het wel nu wil, (of dat hij nog even wil wachten.... tot bij voorbeeld over anderhalf jaar bijvoorbeeld ) Misschien zegt ie wel ineens hoe hij er over denkt. en komt hij sneller tot een besluit. Ik duim voor je hoor, dat hij snel overstag is. Maar mannen zijn nu eenmaal vreemde wezens! De mijn heeft eerst jaren geroepen nooit weer kinderen (hij heeft een lichtelijk scheidingstrauma ) en vond het genoeg dat hij een dochter had.... en voor mij dus verder niets Op een bepaald moment kwam dan dat hij wel ooit kindjes met mij wilde. En pas vier jaar terug kwam dan het moment dat we besloten de pil de deur uit te doen. En toen er na vier maanden een positieve test kwam.... werd hij ineens helemaal bang! Hij was zo bang dat ik, als kleintje 2 zou zijn, er vandoor zou gaan en hem ging achterlaten..... nou inmiddels is kleintje bijna 3 en is nummer twee ook al bijna 8 maanden. Dus geloof me... het komt echt wel goed!
Ik wil niet heel bot of als een bitch overkomen, maar ergens kan ik hem wel begrijpen. Probeer de "rollen" eens om te draaien en bedenk je dat jij er nog niet klaar voor bent. Hoe zou jij het vinden als je man het iedere dag over kinderen en zwangerschap heeft en er ook al ontzettend mee bezig is. Zou jij je dan niet enigzins gepushed voelen? Zouden de gesprekken dan niet in een discussie eindigen? Ik kan heel goed begrijpen dat het frustrerend is dat de één er wel klaar voor is en de ander nog niet. Hier was dat net zo. Ik was al toe aan kinderen en mijn vriend nog niet, terwijl hij al ruim 6 jaar weet dat ik redelijk "jong" moeder wil worden. Het heeft ruim 3 jaar geduurd voordat hij zoiets had, van ja nu wil ik het ook wel. Eerder had ik het er ook vaak over, maakte ik grapjes, kom gaan we baby maken, en ah kijk eens hoe lief, dat kleintje zou van ons kunnen zijn e.d. Echter zou ik ook geen kindje op de wereld willen zetten, wetende dat mijn vriend er niet klaar voor zou zijn. Ik heb na hem na een tijd wel heel duidelijk gemaakt dat ik geen jaren meer wou wachten, uitgelegd wat mijn gevoel en gedachten erbij waren en geaccepteerd dat hij er nog niet aan toe was. We hebben het er vanaf toen amper nog over gehad en ineens (voor mij vanuit het niets) lag er op mijn 25ste verjaardag een kaart met Hoera een baby op komst! Bedenk jezelf hoe jij je zou voelen als de rollen omgedraaid zouden zijn, maak hem duidelijk wat jou gevoel en gedachten zijn, luister naar zijn verhaal en probeer te accepteren dat hij er nog niet klaar voor is en wacht een tijdje af. Als hij er over een paar maanden nog niet op terug is gekomen, kun je altijd pijlen hoe hij er dan over denkt. Maar hoe meer jij ermee bezig bent, hoe harder hij zich misschien wel gepushed voelt...
@ Lisken: Tuurlijk begrijp ik het en dat maakt het allemaal juist zo moeilijk. Ik wil geen kind baren als mn man er niet achter staat. Maar aan de andere kant wil hij wel graag kinderen, hij weet alleen nog niet wanneer. Vandaag gelukkig wel een mijlpunt behaald. Afgelopen week etentje gehad van werk en toen werd er ook al over kinderen gepraat, blijkt dat mn vent het er op het werk best wel vaak over praat (goed teken toch?). Vandaag ben ik daar toch weer even op terug gekomen maar hij gaf aan dat ik er niet teveel achter moest zoeken, dus ik zo: waar ben ik aan toe dan. Uiteindelijk tranen met tuiten door mn frustaties en aangegeven dat ik een datum wil zodat ik weet waar ik aan toe ben. Hij heeft nu aangegeven dat we sowieso rond mei gaan beginnen en als hij er eerder klaar voor is zal hij dat aan geven! Misschien moet ik een keer iets romantisch doen met kaarsjes ed en dan niet over wel of geen condoompje beginnen Maar ben zo blij dat ik nu gewoon weet ik waar aan toe ben! En dat ik me klaar kan maken voor een, hopelijk, hele leuke periode! Ondertussen ga ik wel gewoon door met tempen en foliumzuur slikken, mocht hij er eerder klaar voor zijn ben ik er in ieder geval klaar voor! Hoop alleen dat mn cyclus ook wat regelmatiger wordt Ben blij!