Hallo, Ik ben een trotse mama van twee prachtkereltjes (5 en 3 jaar). Voor onze oudste hebben we bijna een jaar geprobeerd om zwanger te raken. Van de jongste waren we onverwacht in de eerste ronde zwanger. Beide zwangerschappen verliepen voorspoedig. Wel heb ik tweemaal een keizersnede gehad, omwille van een smal bekken en reuzekinderen (4,350kg bij 41 weken en 4,010kg bij 39 weken, ik ben zelf maar 1.58m groot) Vanaf het moment dat onze jongste een jaar werd, begon het bij mij te kriebelen voor een derde kindje. Mijn echtgenoot heeft steeds gezegd dat dit voor hem niet hoefde. Maar, ooh, dat verlangen... het ebde niet weg... Na veelvuldige gesprekken hebben we in februari 2018 besloten om er toch voor te gaan. Mijn echtgenoot had de knop omgedraaid en was plots volledig mee met het verhaal. MAAR, de maanden gingen voorbij en de teleurstelling groeide. Tot plots, in december, ik een postieve test in handen had. Geheel onverwacht! Ik had zelfs mijn menstruatie gehad, of zo dacht ik toch. Een weekje na deze ‘ongesteldheid’ starte ik wederom met ovulatietesten. Maar toen deze drie dagen op rij positief waren ging er een belletje rinkelen. De vierde dag had ik een positieve zwangerschapstest in handen. De vijfde dag kreeg ik op spoed te horen dat het spijtig genoeg naar alle waarschijnlijkheid niet goed was. Dit was op een zondag. Die woensdag kwam de miskraam spontaan op gang. Na een kleine week stopte de bloeding en was hcg reeds 0. Spijtig van de miskraam, maar blij dat deze zo voorspoedig was verlooen Vol goede moed gingen we een nieuwe ronde in. Pats, zwanger! Ongelooflijk, wat een geluk! Maar ook ditmaal mocht het niet zijn. Met de onzekerheid van de miskraam de maand ervoor, liet ik regelmatig bloed trekken om oploop hcg na te gaan. Deze liep niet goed op, waardoor we al gauw wisten dat het wederom fout zou aflopen. Ook nu weer kwam de miskraam spontaan op gang en was het na een kleine week klaar. De gynaecoloog raadde ons aan om een maand rust te nemen. Verrassend genoeg lukte dit goed, kon ik het loslaten en heb ik in tussentijd van alles, maar vooral van mijn gezin, kunnen genieten. Nu alweer twee rondes achter de rug, maar niets... Ik ben verdrietig, teleurgesteld, het beu... Vaak denk ik dat ik me niet moet aanstellen, er zijn koppels (of alleenstaanden) die jaren moeten wachten, of erger, doe eindigen met lege handen. Ik heb het geluk al twee supermannen te hebben mogen krijgen. En dan vraag ik me af of het niet beter is er mee te stoppen. Dit zal pijn doen, maar dan weet ik waar we staan, kan ik het verwerken en hopelijk op termijn loslaten.. Maar dan komt het verlangen weer om de hoek kijken! Ik kan het niet loslaten! Maar hoe lang hou ik het nog vol, die onzekerheid, elke maand die hoop, maar ook die teleurstelling. Ik voel me dan zo alleen. Tuurlijk is mijn echtgenoot ook iedere maand teleurgesteld, maar toch is dit anders. Tuurlijk leven vrienden en familie mee, maar kunnen zich er niets bij voorstellen. En iedereen denkt dat ik sterk ben en vol goede moed verder ga, omdat ik ‘er zo goed over kan praten’, maar diep vanbinnen huil ik... Zo een lang verhaal, moest het blijkbaar even kwijt!
Ach Meis. Wat ontzettend naar. Tuurlijk is het fijn dat je al twee mannetjes thuis hebt maar zoals je zelf aangeeft maakt dat je verlangen naar een derde wonder niet minder. Bespreek je ook met je man hoezeer dit je raakt en wat jullie op termijn willen doen? Zijn jullie al eens bij de dokter geweest?
En ik wil je nog even een dikke knuffel geven. Wees ook zo eerlijk tegen de mensen om je heen en geef aan wat je nodig hebt zodat ze je kunnen steunen.
Oh snap heel goed dat je je verhaal kwijt wil Dit is ook super vervelend Is er geen huisarts of gynaecoloog die iets voor jullie kunnen doen ? Hopelijk is het deze ronde raak en blijft het zitten !
Ja, hij weet dit wel. Ik kan bij hem uithuilen en we praten er ook vaak over. Maar ik denk wel dat hij de impact dat het heeft op me onderschat. De gynaecoloog heeft ons verteld dat we tot de zomer zelf moeten proberen. Ik ben tenslotte twee keer zwanger geraakt de afgelopen maanden en we hebben al twee kinderen. Dus ze gaat er wel van uit dat het mogelijk is.
Wat ontzettend naar voor je. Tuurlijk.mag je heel verdrietig zijn en hoef je je niet te vergelijken met mensen die jaren wachten. want jouw verlangen en verdriet mag er ook zijn. Hopelijk mag je snel gezond zwanger zijn. Ik zou mezelf proberen herpakken en de moed niet opgeven. Je lichaam heeft bewezen dat ie het kan.
Snap ook heel goed dat je ff je verhaal kwijt wilt.... en daar is het forum ook voor jullie wachten al een lange tijd en wat een teleurstelling van je miskramen.. Hoop dat het snel weer raak mag zijn en dan van een plakbaby voor jullie.. Het verlangen herken ik enigszins wel. Al ben ik 'nog maar ' 9 maanden bezig.... het voelt als een hele lange tijd en de teleurstelling iedere maand wordt steeds groter. Wat verlang ik naar weer zo'n lief klein hummeltje in m'n armen, ons gezin 'compleet' te maken en als ik zie hoe graag mijn zoontje met andere kindjes speelt, gun ik het hem ook om een broertje of zusje te hebben..
Bedankt voor jullie lieve reacties! Doet me goed... Volgende week gaan we weer vol goede moed aan de slag met ovulatietesten en hopelijk is het zeer binnenkort raak. Al hoop ik dat de teleurstelling terug wat draaglijker wordt. Ik merk aan mezelf dat ik de negatieve testen slechter kan verwerken nu na de miskramen. En natuurlijk helpt het niet dat er hier twee jongetjes rondlopen die bijna wekelijks vragen wanneer er een kindje bijkomt (ze weten niet dat dit het plan is, de jongens willen nog 10 broertjes en zusjes ). Ze maken zelfs regelmatig ruzie, omdat de oudste zeer graag een broertje wil en de jongste een zusje! En dan hopen dat, als ik nog eens zwanger word, het een plakker is (heb utro gekregen van de gynaecoloog ter ondersteuning, dus hopelijk doet dit zijn werk dan). Ik weet niet hoe ik zou reageren op nog een miskraam...
9 maanden begint ook al door te tellen natuurlijk. Waren jullie van je zoontje snel zwanger? Dat gezin compleet maken, dat is hem net! In het begin kon ik me optrekken aan m’n zoontjes, zo fijn als ik ze zag spelen, als ze me kwamen knuffelen, ze bezig zag met papa... maar als ik nu naar hen kijk ontbreekt er nog eentje. Er is een leegte en die moet dringend worden opgevuld
Van ons zoontje waren we in ronde 2 al zwanger. Daarom voel ik me nu ook wat onzeker waarom het niet lukt. Denk zelf dat het door m'n korte lf komt, maar we kijken het nog maar een paar maandjes aan..
Jij omschrijft hoe ik me voel. Zo moeilijk! Hier wist ik tijdens de zwangerschap van de jongste al dat ik nog een derde wilde. Helaas wilde mijn man niet. Niet perse omdat hij niet nog een kindje wilde maar omdat de bevallingen allebei heel heftig waren en de periode daarna ook. Na was gesprekken was mijn man om, nu ruim 1,5 jaar later sta ik nog steeds met een lege buik.. mijn jongens zijn inmiddels 7&9 en ik heb regelmatig het gevoel dat het volledig nutteloos is wat we doen, dat we moeten stoppen maar ik kan het gewoon niet Nu een pauze om af te vallen, even rust en daarna gaan we er weer voor. Nieuwe grens is leeftijd man, nog zo’n 2 jaar en dan wil hij geen baby meer. Daar kan ik wel mee leven. Ik wil er alles aan gedaan hebben en pas als ik dat gevoel heb dan ga ik het idee loslaten en dan zien we wel of er nog een wonder gaat gebeuren.
Het een jaar de tijd geven voor je panikeert he! We weten dat dit de standaard is, maar het duurt zo verdomde lang
Ja ik ben al wel bij de dokter geweest. Mijn man wilt helaas geen mmm in. We moeten het dus echt van de natuurlijke manier hebben. Helaas is er bij mij wel het een en ander gezien. Ik heb littekenweefsel van de ks’s. Grote kans dat er wel een bevruchting plaats kan vinden maar dat het innestelen niet goed lukt (lichte streepjes op predictor, bruinverlies rond nod) Gyn zegt dat dat littekenweefsel geen kwaad kan.. ik weet zeker van wel We blijven het straks gewoon proberen, het moet kunnen lukken!
Even als reactie op het littekenweefsel; ik heb 6 mislukte terugplaatsingen (icsi) gehad en toen geopereerd aan het littekenweefsel van mijn ks. Daarna de eerstvolgende poging zwanger. Toeval? Kan zijn, maar ik denk het niet. Wat betreft de teleurstelling, ik vind het eerlijk gezegd wel gezond dat je kan relativeren mbt andere koppels. Ik heb zelf 3,5 jaar over de tweede gedaan en wij kregen nog maar 1 icsi vergoed. Dat gevoel van 'het is erop of eronder' voelde voor mij toch nog wel heel erg anders dan dat je nog 'gewoon' zo lang als je wilt kunt proberen. Neemt niet weg dat jouw teleurstelling er gewoon mag zijn. Helaas krijgt bijna niemand het perfecte plaatje (precies op de manier die ze zouden willen). Ik hoop dat je ondertussen toch kunt bijven genieten van het gezin dat je al hebt en hopelijk komt je wens toch nog uit.
Mijn gynaecoloog blijft ook zeggen dat het littekenweefsel van de keizersnedes niet ik de weg zou mogen staan van een zwangerschap. Ook mijn gevoel (en twee vroege miskramen) zegt iets anders...