Hoi Rond welke leeftijd kreeg jouw kindje er last van? en hoelang hield dit aan? En vooral hoe ging je er mee om... Mijn zoontje heeft het al een aantal dagen...en sinds vandaag echt heel erg! Hij durft niet te slapen zonder dat ik erbij ben... En als zn vader alleen al naar de wc moet gaat ie keihard huilen, wordt bijna paniekerig, en dat terwijl ik naast hem zit! Hij slaapt al sinds het begin heel goed zelf...kan em altijd wakker in bed leggen dus dit is ehct heel opvallend, vind het ook erg zielig...
Chloé had dit ook met ongeveer 8.5 maand, we vergeten het nooit meer, van supergoed slapen en slapen gaan naar ineens dikke vette drama! Het heeft ongeveer 2 weekjes geduurd en toen was het ineens weer over p.s dit was bij ons tot nu toe ook de heftigste sprong hoor!
Hier bij zoonlief nooit last gehad van verlatingsangst, tenminste niet wat ik mij kan heugen, als wij weg gingen naar de keuken ofzo en hij zag ons niet meer vond hij het wel prima, dan kon hij zich snel stiekem aan de tafel optrekken om te kijken of we er nog iets op achtergelaten hadden dochterlief daarintegen begint te huilen als een mager speenvarken en raakt helemaal overstuur als je haar in de box zet en dan even naar de wc gaat ofzo, ook heeft ze erg last van 1kennigheid, met slapen heeft ze gelukkig geen problemen ( behalve dat ze gewoon te vroeg wakker word maar dat heeft er niets mee te maken )
hier lijken we er de laatste week alvast een licht beginnetje van te hebben gekregen. Als ze ziet dat ik wegloop, is het ineens huilen! Ook al zit ze dan bij opa op schoot ofzo. Ze is nu precies 7 maanden. Verder is ze juist altijd héél gemakkelijk en kan heerlijk lang zelf spelen in de box, op het kleed... Maar ze zit sowieso momenteel op een wat moeilijk punt voor haar: Ze kan rollen naar haar buik - maar niet terug! Erg frustrerend dus voor haar..
ja mijn zoontje is normaal ook heel makkelijk en kon dus voorheen ook alles helemaal zelfstandig...Als ik ga douchen ben ik soms een half uur bezig, en zit hij gewoon heel lief te spelen in de box... maargoed wat doen jullie, laten jullie het gaan? dus laten huilen? (ben ik geen voorstander van maargoed )...of troosten jullie gelijk... Zoals net deed ik em in de box, gleijk heel hard huilen...maar ging em dan gelijk afleiden met speelgoed...aar grapjes maken en stil...toen blee fik praten dat ik naar de keuken ging...was niks aan de hand.. Maar zodra ik juist het kiekeboe spelletje doet, moet ie juist huilen...als ik gewoon uizicht ben is e rniks aan de hand...
Hier hebben we die fase al meerdere malen gehad. Dochter begon er rond leeftijd van jou kleine mee. Met paar weken werd t minder, paar weken later weer superheftig en zo gaat het door. Juli wordt ze 2, en nu gaat t ff weer wat beter. Ik hoop dat t zo blijft
Veerle heeft dit ook een paar keer gehad. Eerste keer was ze denk ik ook rond één jaar, maar dat was niet zo heftig. Later nog een keer, maar dat kwam waarschijnlijk doordat haar vader en ik in scheiding lagen en hij net vertrokken was. Dat was wel heftig, maar gelukkig niet zo lang. Een weekje. De laatste keer is pa net 3 dagen voorbij! Maar goed, nu zijn we, na de scheiding, net verhuisd, dus dat is wel moeilijk voor haar geweest. Deze keer heeft het 2 weken geduurd. En hoe ik daarmee omging? Tja, de eerste en de tweede keer ben ik eerst bij haar blijven zitten tot ze sliep, naast haar bed. Elke avond ging ik verder weg (en dus dichter bij de deur) zitten, totdat ik buiten haar kamer kon blijven zonder dat ze ging huilen. De laatste keer werkte dat niet, want ze bleef me aan liggen kijken. Toen ben ik gewoon boven blijven rommelen. Na 5 minuten mijn gezicht laten zien, niets zeggen, aai over haar bolletje en weer weg. En dat een paar keer tot ze rustig was. Die periodes tussen het 'mijn gezicht laten zien' heb ik steeds langer gemaakt, totdat ze vanzelf ging slapen in de tussentijd. Ik weet niet of het pedagogisch verantwoord is, maar bij Veerle werkte het goed. Tenslotte heb ik wel gemerkt dat het het beste was om er geen punt van te maken. Als ik er zelf ontspannen onder was, ging het met haar ook beter. Liedjes neuriën deed ook wonderen trouwens. Ze had het trouwens alleen als ze moest gaan slapen, niet als ik alleen maar even de kamer uit ging, dus daar kan ik je geen advies over geven, sorry.
Hier hebben we het op het moment met wegbrengen naar het kdv. Ik vind het zo erg dat ik als ik weg ben bijna zelf in janken uitbarst. Hopelijk gaat het snel over. Heb er kort terug een topic over geopend en toen zei iemand dat het erbij hoort. Het is een teken dat je kindje goed aan je gehecht is. Dus dat onthou ik maar.
sem is het pas bij 13 maanden gaan doen en alleen als ie een van ons niet ziet. Soms wel lastig hoor maarja het zal ook wel over gaan haha
ja idd bedankt voor jullie reacties dames! tis ook wel te doen, maar heb idd wel "laten huilen" toegepast, maar wel op een manier die voor mij goed werkt...gelukkig was ie alleen gister enorm overstuur...en vandaag al een stuk minder! Heeft alweer 2 dutjes gedaan van 2 uur...eerste dutje wa sik een uur bezig, 2e maar 5 min! Allerlei huiltjes komne voorbij..maar dat paniekerige is er wel af...gelukkig.. Hij wordt helemaal rustig als ik over zn ruggetje aai..en dan slaapt ie binnen 5 min..lijkt alsof ie het begint te begrijpen dat ik er nog ben...we'll see ..
Vervelend lijkt me dat zeg! Ik zou er deels wel aan toe geven. Ze moeten merken dat je er wel bent en daar vertrouwen in krijgen.
jois, ja daarom zat ik met de vraag wat doen jullie...wnat zo keihard laten huilen om het af te leren lijkt mij iets to much... Dus ik laat em wel ff...maar sta op de gang geowon naar de huiltjes te luisteren, tis wel zo dat het werkt dat het steeds minder wordt...dus tis niet voor niets!
Hey! Grappig, ik zat gisteren nog te denken of ik hier een topic over zou openen voor ervaringsverhalen. Ook wij hebben er 'last' van. Sinds een week (viel ook nog samen met verkoudheid) is het huilen bij elk slaapje. ik geef er aan toe en bedenk me dat het weer een fase is die ook weer overgaat. Bij het spelen pak ik haar niet direct op en laat haar ook mopperen. Ik praat dan wel de hele tijd tegen haar of bied idd ander speelgoed aan. Als ze huilt neem ik haar wel bij me. Meestal kan ze er daarna weer even tegenaan met alleen spelen. Bij het slapengaan kijk ik naar mijn meisje. Ik doe precies hetzelfde als altijd. Begint ze te huilen, dan loop ik in eerste instantie nog wel weg (hoe kan ze anders weten dat ik altijd weer terug kom?). Soms stopt het na 10 seconden en dan weet ik dat ik niet terug hoef. Als ze langer huilt, ga ik even terug. ander speentje, aai en muziekdoosje opnieuw. Vaak is het dan al goed. Huilt ze daarna nog dan haal ik haar eruit. Ik wieg haar en fluister lieve dingetjes in haar oor (dat ik er altijd voor haar ben, dat ze veilig kan gaan slapen en dat ik zooooveeel van haar houd) en neurie een melodietje. Als ze dan helemaal rustig is, kan ik haar alsnog wakker in bed leggen en valt ze zelf in slaap. Heeeel soms wieg ik haar in slaap. Het is weer even omschakelen he? Wij waren ook een heerlijk zelf in slaap vallend meisje gewend (sinds ze 5,5 maand was iig, daarvoor ook veel drama). Maar ach, vind het ook wel een fijn idee dat ze ons zo nodig heeft en geniet echt van die extra knuffelmomenten. Het gaat vanzelf weer een keertje over denk ik dan. Ik vind het lastiger dat ze van een heel vrolijk, nooit meer huilend meisje veranderd is in een mopperaar. Vaak huilerig, pieperig, etc. Kunt je kont niet keren idd. wel leuk om te zien dat ze zoveel nieuwe dingen weer leert en daar druk mee bezig is.
er komen nog wel een paar van deze periodes hoor. dat vind ik ook altijd zo grappig aan mensen die met grote stelligheid beweren dat hun kind doorslaapt als het 5 maanden oud is. dan denk ik, je bent nog maar net begonnen meid. er komt met 6/7 maanden een periode met een maand of 9/10 een heel lange, rond de 13 maanden en rond de 18 maanden en vaak nog een fikse rond de 21/22 maanden. vaak zijn dromen of eenkennigheid in combie met een fikse sprong de oorzaken. fases van eenkennigheid komen er dus nog wel een paar.
Da's inderdaad wel iets waar ik vanuit ga. Het komt en gaat en we zien wel. Zolang we haar een veilig gevoel kunnen geven, denk ik dat we het goed doen.
blup, jaa idd...nou gelukkig ALS ie eenmaal slaapt, wordt ie niet meer wakker, dat is dan wel weer een pluspunt, voorlopig... Rond deze leeftijd speelt het besef ook een grote rol en wat je zegt sprong en ontwikkeling!
e1982,idd ff omschakelen! normaal kan ik best snel als ie jengelt ff terug speentje etc..maar die is dus sinds zn verkoudheid ehct not done, hij wordt al boos als ik em laat zien...dus hij moet zich nu op een andere manier zel fin slaap helpen! Nu is de periode van de knuffels gedag zeggen en vasthouden, dus er is wel iets voor in de plaats!
ahhhh een fase.. dat ik daar niet bij stil gestaan heb zeg. Hier is het ook enorm aan de gang. Ze is constant aan het draaien om te kijken of ik wel in zicht ben. Als ik t niet ben gaat ze kei hard huilen. Ook kruipt ze me de heleeeee dag achter na. Als ik even te snel ga dan is het ook een drama!