Ik zit zo vreselijk met mijn handen in het haar. Waarom slaapt mijn dreumesje zo moeilijk in? Waarom duurt het uren voordat hij eindelijk toegeeft aan de borst om te gaan slapen? Wel moe zijn, maar niet willen slapen. De zomervakantie klopt volgende week aan en ik zie er zó tegenop met hem. Die van vorig jaar staat me nog vers in het geheugen. Wat een dra-ma was dat. Een kleuter die na een uur alleen zitten toch maar eens komt vragen wanneer ik nou 'kohoom'?? Juist op het moment dat hij eindelijk in slaap valt, en dus weer wakker wordt van zijn zus. Hij valt absoluut never nooit niet zonder de borst in slaap en ligt ook snachts nog 635 keer aan de borst. Ik kan nérgens heen omdat hij zonder mij niet slaapt en het de hele avond janken is geblazen. Ik heb chronisch slaaptekort, concentratieproblemen, ben uitgeput. Mijn eigen zaak lijdt er zelfs onder omdat ik geen energie meer heb om erin te steken, en - nog belangrijker - mijn relatie. En dit al 16 maanden. Echt...Ik.Draai.Door Vanalles geprobeerd. Ik slaap met hem op een matras op de grond in zijn kamer, zodat ik in ieder geval kan blijven liggen. Stephanie Lampe, pick up-put down methode, draagdoek, 100 verschillende spenen, fles, papfles, afgekolfd, papa snachts laten gaan, knuffel met mijn eigen stem erin gesproken. Niks helpt..alleen de borst. En zelfs dat is nu weer strijd. Hij gaat gewoon liggen spelen terwijl ik duidelijk zie dat hij instort van vermoeidheid. Als ik hem dan in zijn eigen bed leg is het brullen. Nachtvoedingen vind ik het minste probleem, maar het in slaap vallen moet hij zelf gaan doen. Ik wil hem in bed kunnen leggen, kus en knuffel, en welterusten! Niet opgeteld een halve werkdag bezig zijn om hem in slaap te krijgen. Hoe dóen mensen dat met meerdere baby's? Ik ben geen voorstander van laten huilen, maar ik besef me inmiddels ook dat ik wellicht eens van dat 'principe' af moet stappen. Ik wil toch proberen om hem in zijn eigen bedje te laten slapen en ipv de borst, in zijn bedje troosten en bij hem blijven tot hij slaapt. Eerlijk gezegd 'hoop' ik op wat reacties die me duidelijk gaan maken dat laten huilen, me echt geen ontaarde moeder maakt. Echt lieve meiden, ik ben helemaal op
Stap van je principe af. Probeer het, werkt het na een dag of r niet, of merk je nog geen verbetering, stop je weer! Ik heb wel onwijs respect voor jou/jullie. Ik ben met bovenstaand namelijk al begonnen met 12mnd. Heel veel succes, het komt echt een keertje goed.. Al geloof je dat nu natuurlijk niet. Het is gewoon zwaar, zo'n lange fase
Maar meid.... Wat leef ik mee. Ik heb geen ervaring met je huilbaby maar een ding schiet me te binnen: doorbreek de cirkel!je hebt evht al veel geprobeerd zonder resultaat. Rechtvaardigt dat de cry it out methode? Geen idee maar jou gevoel is essentieel. Als jij t denkt proberem. Is er al medischiets uitgesloten? Ga naar je huisarts..leg uit en benadruk de ernst Meid echtveel succes. Ik leef en voel met je mee(ookal koop je er niks voor)
Ik weet hoe zwaar het is. Ik zat ook met mijn handen in het haar. Het probleem is dat je vaak niet de energie hebt om iets echt Door te zetten. Je bent zo moe dat je sneller toegeeft en de strijd niet meer aan wil/kan gaan. Misschien moet je je voornemen om echt de tijd te nemen om hieraan te werken met je zoon. Dan maak je goede afspraken met je man en/of misschien je ouders om je oudste op te vangen en dan ga je je helemaal inzetten om dit aan te pakken. Ik zou in stappen werken dus als hij wakker wordt, even oppakken en weer terug in bed en dan alleen in bed troosten en dan gewoon in de kamer blijven en dan steeds sneller weggaan.lang laten huilen is dan niet nodig denk ik. Is wel meteen heel erg "cold turkey" aangezien je nu naast hem slaapt. het is misschien echt gewenning aan het worden en het duurt lang voordat je resultaat gaat zien. Én het wordt eerst erger voor het beter gaat worden. Je moet het echt de tijd geven! Succes!
Heel herkenbaar, wat kun je je wanhopig voelen he Dochter was een enorme huilbaby met daarnaast reflux enzo. Heeft tot een maand of 10 geduurd voor ze niet meer het grootste deel van de dag krijste. De nachten bleven een drama, met af en toe betere periodes, tot ze 2 was. Toen hadden we nog maar een paar nachten doorgeslapen in haar hele leven. 4 uur per nacht in de weer was echt geen uitzondering, onze relatie is er bijna op stuk gelopen zo'n slaaptekort hadden we. Dochter ook. Wij zaten er in de avond ook bij tot ze in slaap viel maar dat werd langer en langer. Ik was toen al een tijdje zwanger en helemaal op. Uiteindelijk gekozen voor "sleep right, sleep tight". Methode gevolgd en binnen een week ging het beter. Ik vond het niet fijn om te doen, ik had me namelijk voorgenomen dat nooit te doen, maar het kon zo gewoon niet langer. Achteraf hadden we het veel eerder moeten doen. Dochter weet waar ze aan toe is en slaapt vele malen beter dan eerst, wij hebben onze avonden en nachten terug na 2 (!) jaar en voelen ons ook veel fitter. Kies een moment dat je enigszins uitgerust bent, zorg voor een strategie en houdt het een paar weken vol. Wij hebben het aan dochter uitgelegd voor we ermee begonnen, ze snapt het prima. De eerste dag was heftig, daarna ging het een paar dagen steeds beter, toen weer een paar heftige dagen en sindsdien gaat het eigenlijk gewoon goed. Durf het nog niet hardop te zeggen
Oh en heel belangrijk: kies een strategie, hanteer die strak (zowel jij als je man als eventuele oppas), en houdt dat minimaal een aantal weken vol! Wij probeerden uit wanhoop van alles, maar dan niet lang genoeg, of soms wisselden we van methode omdat we dachten dat het toch niet werkte. Met als gevolg dat het er voor dochter ook niet duidelijker op werd. Wij hebben het wel cold-turkey gedaan. Uitgelegd wat het beleid ging zijn en waarom en dat was dat. Mocht je meer willen weten dan mag je me pb-en. Wil best kopieën voor je maken, het boek ligt hier toch nog.
Bedankt voor jullie lieve reacties. Gelukkig is mijn zoontje geen huilbaby, ook nooit geweest. Het is verder wel een heel erg vrolijk mannetje waar je wel op verliefd móet worden Maar dat slapen..dat kost me zoveel tijd en energie, ik ben ontzettend moe en raak er gefrustreerd van. Het is voor mij zelfs een reden om niet meer voor een derde te gaan, wat we in eerste instantie wel hadden willen proberen. Dan zou het niet eens zozeer gaan om het moeilijk slapen op zich, maar wel om alle consequenties die daaruit volgen, zowel werk als privé. En inderdaad; vanwege vermoeidheid kies ik toch weer steeds voor de weg met de minste strijd. Daarnaast kan ik oeverloos piekeren over of ik wel of niet de juiste beslissing maak, mbt laten huilen (voel me dan echt ontaard!) Terwijl ik hem niet eens alleen zou laten liggen, ik zou bij hem blijven en troosten, totdat hij slaapt. Maar toch knaagt het, al is het eerder een principe kwestie; 'ik-laat-mijn-kind-nu-niet-nooit-niet-huilen'. Terwijl mijn gevoel nu echt wel zegt dat het goed is zo. Dat is nogal een 'dingetje' bij mij. Als ik me ergens in vastzet, dan blijft dat zo. Ook bij mijn dochter..ik heb 4 maanden fulltime gekolfd en met een baby die (natuurlijk) elke 2,5 uur kwam, zag het er als volgt uit: half uur kolven, half uur baby voeden, kort spelen, half uur in slaap wiegen (ook nooit laten huilen), 10 minuten rust of snel iets eten, en het riedeltje begon weer opnieuw. Doodvermoeiend. Maar mijn dochter moest en zou borstvoeding krijgen. Ook al liep ik mezelf helemaal voorbij. Oh oh oh, moederschap...dat ellendige schuldgevoel krijg je er gratis bij
Het breekt je op. Ik heb uiteindelijk het ziekenhuis gebelt en gezegd, dit is een noodkreet. Ik liep wel al bij de kinderarts. Ze hebben toen een crisisopname gedaan. Hij is daar een week geweest en nu bijna een week thuis. Zij ben uitgeruster en de kleine heeft een ritme gekregen waardoor beter slaapt. Je kint dit ook via de huisarts spelen. En ga de nachten dan ook echt naar huis denk Aan jezelf. Ik denk dat dit de enige manier is om een cirkel te doorbreken. Het is geen falen, het is juist erg goed wanneer je aan durft te geven, ik trek dit niet meer.
Wat lief van je, dank je wel. Ik denk alleen dat mijn zoontje nog net wat te jong is om het cold turkey af te wennen, omdat ik hem nog niet veel kan uitleggen. Dus ik wil het geleidelijk aan doen. Soms denk ik inderdaad ook wel eens: wacht gewoon tot hij 2 is. Dan snapt hij veel meer, kan je meer uitleggen etc. etc.
Herkenbaar hoor. Dat had ik ook met dochter. Ik voelde mee eeuwig tekort schieten en schuldig. Wilde haar nooit tekort doen, in alles serieus nemen. Ik weet niet of ik het goed omschrijf, maar ik kon het niet goed meer loslaten. Met als gevolg dat ik gewoon niet eens kon fatsoenlijk voor mezelf kon zorgen die eerste 10 maanden. En mijn man ook niet trouwens. Achteraf zorgden we ontzettend goed voor haar, te goed, en niet goed genoeg voor onszelf. Dat gaan we nu ook echt niet meer zo doen. Eerlijk gezegd durfden wij een tweede hierdoor niet aan. We waren net aan het kijken wie van ons zich zou laten steriliseren toen ik zwanger bleek. We hadden ons best gedaan dat te voorkomen maar toch zwanger. Nu zijn we blij dat het zo is, maar dat komt ook omdat dochter nu eindelijk goed slaapt. Want het was blinde paniek toen we erachter kwamen Ik hoop voor je dat je gauw rust hebt en je kleintje goed slaapt. Er is niets zo slopend als dit. Pfffff.
Pff, wat lijkt me dat zwaar! Is er niet gewoon iets met hem waardoor hij het niet fijn vind om te slapen of überhaupt liggen misschien of is het liggen geen probleem? Wil je even sterkte wensen! Wat lijkt me dat slopend. Ik hoop voor jullie dat het snel beter wordt. En je vraag over hoe mensen het met meerdere baby's doet.. Eerlijk gezegd hebben ze hier nooit problemen met slapen gehad. Ze slapen nog steeds vrij veel. Al heb je 10 baby's, als ze gewoon rustig gaan slapen dan kom je aan je rust.
Deze methode is ook heel geschikt juist als je niet cold-turkey wilt. Wij waren zo uitgeput dat we besloten hebben het zo te doen, maar dat schrijft dit boek echt niet perse zo voor. Die keuze heb je zelf natuurlijk.
Herkenbaar, maar laten huilen was hier nooit een optie. Wij slapem wel samen, ik ging gewoon met de jongste mee naar bed tot hij in slaap viel en dan ging ik weer naar beneden. Of als hij echt niet wilde bleef hij bij een van ons tot hij beneden in slaap viel, beide prima, hij is nu net 3 en slaap binnen een minuut of 10.
Oh ik voel zo met je mee. Ik zit in precies hetzelfde schuitje maar hier geen borstvoeding. We zitten al weken uren lang haar in slaap te krijgen. Ik durf haar niet te lang laten huilen maar ik sta ook bijna open voor om dit te doen. Puur omdat ik gewoon niet meer kan. Als er nog mensen zijn met tips dan hoor ik het ook heel graag.. ( net vanaf 7 uur bezig geweest om haar in slaap te krijgen, ze slaapt net 5 minuten... )
Wat een herkenning! Ook hier een slechte inslaper. Eigenlijk pas de laatste 3 maanden. Daarvoor ging het prima. Zodra hij in zijn bed ligt gaat hij staan en gooit zn speen eruit. En maar lachen. Weglopen betekent direct huilen. Dat wil ik niet. Ik ga nu naast hem liggen op de grond. Dan gaat hij nog wel staan en steeds zn speen eruit gooien, maar die raap ik zonder iets te zeggen op en leg hem terug in bed. Na 30 tot 60 minuten is hij vertrokken. Om vervolgens snachts gemiddeld 5 keer huilend wakker te worden. Iedere nacht weer! En waarom???? We hebben geen idee. Vaak is hij te troosten met een speentje en een aai over zn bol, maar soms moet ik hem echt eruit halen en een tijdje knuffelen. Hij is standaard om 5.30 uur al weer wakker. Overdag is het een superlief en vrolijk mannetje gelukkig Helaas heb ik de gouden tip ook niet voor je.....hoop hem nog te vinden.
Is er iemand die je vertrouwd waarbij je hem een weekendje kunt laten slapen of zelf een weekendje weg en je man het laten doen. Zolang jij in de buurt bent zal hij jou willen i.p.v. een flesje, papa, knuffel enz. Lotte is 14,5 en krijgt ook borstvoeding, wel 's avonds niet slapen zonder drinken, soms heeft ze net gedronken en brengt mijn man haar naar bed en dan blijft ze mopperen tot ze nog even mag drinken. Ik leg haar wel altijd al wakker in bed, nooit aan de borst in slaap laten vallen. Toen ik gisteren een avonddienst had is ze zonder flesje zo in slaap gevallen en werd niet wakker tot ik haar om 23.30 zelf maar wakker heb gemaakt voor een voeding. Als ik er niet ben gaat ze dus zo slapen. Ik ben zelf tegen het laten huilen, maar vanaf een jaar vind ik dat het afhankelijk van de omstandigheden wel een optie kan zijn.
Ik zou de cirkel doorbreken en hem als eerste een weekend uit logeren doen. Andere omgeving doet vaak goed! En daarna toch cold turkey afstappen. Laten huilen. Na 5 minuten even troosten en weer weggaan. Maar ik kan me er helemaal niets bij voorstellen dat je je leven zo laat leiden door een 2 jarige. Lijkt mij ontzettend zwaar. Respect dat je het al zo lang volhoudt!
Maar hier duurt het gemiddeld 1,5 à 2 uur. Al die tijd zit mijn oudste alleen beneden. Mee naar beneden nemen en hem daar in slaap laten vallen is geen optie, want dan slaapt hij al helemaal niet. Of pas uren laten wanneer hij van vermoeidheid omvalt. Enige ritme vind ik zowel voor hem als voor ons wel belangrijk.