Ik heb me altijd voorgenomen , geen ruzie te maken waar mijn kinderen bij zijn . Ik ben er zelf vroeger vaak bij geweest terwijl mijn ouders ruzie hadden en werd daar echt verdrietig van . Nou merk ik dat het vaak niet lukt . En als we ruzie hebben mijn vriend niet echt rekening houd dat mijn zoontje (4 maanden) er bij is . En ik daardoor nog bozer werd en dat kan best escaleren . Het zijn geen ruzies waarbij alles dood het huis vliegt en er gewonde vallen . Maar toch wel waarbij er best hard geschreeuwd wordt en er minder nette woorden gebruikt worden . Ik voel me hier enorm schuldig over en toch gebeurd het . Iedereen heeft wel is ruzie neem ik aan , in iedergeval de meeste mensen wel . Maar hoe doen jullie dit nou met de kids ? En vinden jullie mij daardoor een hele slechte moeder ?
In mijn vorige relatie heb ik ook heel veel ruzie gehad met partner. Ook waar de kinderen bij waren. Helaas heeft mijn kinderen dit diep geraakt en hebben ze er een flinke klap van gekregen. Een keer ruzie kan gebeuren, maar steeds is echt niet goed. Een kind kan zich daardoor onveilig voelen. Ook de zorgen die een kind draagt terwijl het bij de volwassenen hoort. Je geeft zelf al aan dat je niet wil ruzie maken waar je kindje bij is. Luister naar je gevoel en ga samen met je partner om tafel. Doe dat op een moment waarop je geen ruzie hebt. Als je goede afspraken maakt en bv wegloopt of je partner even wegloopt uit een ruzie kan je veel ellende besparen. Nu in mijn huidige relatie hebben we bijna nooit ruzie. We schreeuwen niet en schelden niet. Als we onenigheid hebben praten we het rustig uit op een moment dat er geen kinderen aanwezig zijn. En tuurlijk zijn we welleens boos op elkaar.
Hey Lisanne, Goed dat je je hier bewust van bent. Heb je al eens een gesprek hierover gehad met je vriend op een rustig moment? En kun je je niet voornemen om dan gewoon de verstandigste te zijn, als je vriend doorgaat met ruzie maken waar je kinderen bij zijn? Dus gewoon niet meer reageren. En zeggen "we hebben het hier nog wel eens over". Ik begrijp dat dat nogal wat zelfbeheersing met zich mee brengt, maar het proberen waard.
Weg lopen als je merkt dat er een ruzie aan komt. Ga even douchen of in bad liggen, boven spelen met de kleine, een was opvouwen, een rondje hardlopen etc. etc. Je moet even een manier vinden om de rust te bewaren. Daarna kan je alsnog de discussie aangaan/afmaken, maar dan ben je in ieder geval je ergste boosheid kwijt. Maak hier afspraken over met je vriend. Zodat hij weet waarom je even uit de situatie gaat. En bedenk je steeds je eigen verdriet op het moment dat het toch fout gaat. Ik heb hetzelfde meegemaakt en wil dat mijn kind ECHT NIET aandoen! Wij hebben echt wel eens woorden (een meningsverschil of discussie) als de kleine in dezelfde kamer is, maar ruzie is dat zeker niet te noemen en geschreeuwd en gescholden wordt er al helemaal niet. Een slechte moeder bij je in mijn ogen niet zo snel, maar je moet hier wel iets aan doen vind ik.
Toen ik klein was maakten mijn ouders ook wel ruzie waar ik en mijn zus en broertjes bij waren. Ik vond dat altijd heel erg (al viel het meestal wel mee) Ik heb dan ook met mijn man vanaf het begin afgesproken dat wij geen ruzie proberen te maken waar ons dochtertje bij is. Al is ze nog zo klein toch wil ik dat nu al niet hebben. Soms gebeurd het toch eens dat we ruzie maken waar ze bij is en daar voel ik me dan ook schuldig over...
Wij hebben wederzijds afgesproken geen ruzie te maken waar de kinderen bij zijn. Soms moet er nog wel even wat uitgesproken worden, en dan zeggen we dat papa en mama even naar de keuken gaan om een en ander te bespreken. Maar we schreeuwen hoe dan ook nooit. Vind ik een teken van disrepect voor de ander, en dat gaat dus beide kanten op. Wat er al eerder gezegd is, wees de grootste en toon zelfbeheersing als je een ruzie aan voelt komen. Bespreek het met je vriend als jullie aalebei rustig zijn. Dit gaat je kindje merken, en of er nu wel of niet servies door het huis heen vliegt doet er niet toe. Van twee schreeuwende ouders wordt een kind ook enorm onzeker, zoals je zelf weet. Jullie zijn de enige twee constante factoren in zijn leven en die moeten elkaar de tent niet uitvechten.
Hier gebeurd het helaas ook nog wel eens waar de kleine bij is, maar dat zijn meer meningsverschillen. Echte "ruzie" proberen we toch echt pas te voeren wanneer de kleine op bed ligt, maar das moeilijk als het om emoties gaat hé! En tegen die tijd is de emotie wat gezakt en kun je ook beter rationaliseren en praten is mijn ervaring. Je er bewust van zijn is stap 1, stap 2 is idd even weg gaan en/of de emotie bedaren zodat je het later uitpraat. Wij hebben hier ook nog wel een verbetering te maken
Hier wordt in ieder geval niet geschreeuwd of gescholden, met of zonder de kleine erbij. Dat is toch geen manier om met elkaar om te gaan? Tuurlijk hebben we weleens een verschil van mening, maar dat uit zich bij ons meer in ijzige kalmte en rollen met de ogen. Maar zelfs daarvan denk ik al, dat onze zoon het meekrijgt. We doen dus heel erg ons best om het niet te doen waar hij bij is.
Hee meid, Ik heb hier ook ooit een onderwerp over gestart. Je kunt me een pb sturen als je erover wilt kletsen. Ik doe dat niet (meer) "en plein publique".
Een aantal maanden geleden kwam mijn partner erachter dat ik nog stiekem rookte (had gezworen tegen hem dat ik gestopt was) hij voelde zich dan ook (terecht) voorgelogen en was hier niet blij mee! Toen ik om 16.00 uur uit m'n werk kwam dacht ik al aan hem te merken dat er iets was maar toen ik er naar vroeg zei hij dat er niks was. Pas toen ons zoontje van toen 9 maanden op bed lag en sliep begon hij er over. En hebben we het flink uitgepraat waarbij de nodige tranen en verwijten over de tafel vlogen. Ik respecteer het enorm van hem dat hij me pas confronteerde toen ons jochie op bed lag. Had het verschrikkelijk gevonden als hij erbij was geweest. Tuurlijk zijn we weleens nukkig tegen elkaar ook weleens waar S bij is maar echt ruzie nee niet waar hij bij is!
Ik zou hier heel snel een oplossing voor zoeken. Kom zelf uit een gezin waar tegen elkaar werd geschreeuwd en gescholden. Ondervind er op m'n 26e nog hinder van.. Niet fijn voor een kind. Van welke leeftijd ook.
Inderdaad met je man om tafel en hier goede afspraken over maken. Wij schreeuwen hier ook nooit, schelden zeker niet. Discussies hebben we zeker, maar als mijn man (meestal) iets te hevig wordt, loop ik gewoon weg met onze dochter. Dan praten we het later uit.
Hoe ik het doe? Heb namelijk ook het "voorbeeld" niet gehad. Hard aan mezelf werken (therapie). En als er ruzie dreigt uit de situatie gaan. We spreken dan verder als onze dochter op bed ligt (niet schreeuwen) of als ze er helemaal niet is. Het is niet erg als kinderen merken dat papa en mama discussie hebben. Maar echt ruzie met schreeuwen en schelden is niet oke! Wat mij vaak helpt is mijn "scheld" serenade op de app of in een mail te zetten. Meestal is m'n echte boosheid dat voorbij als hij thuiskomt. Gelukkig komt dit niet meer vaak voor. Zoals ik al zei: werk hard aan mezelf..
Hier kibbelen we ook weleens maar niet met scheldwoorden want daar doen we niet aan.Ik vind het ronduit schandalig om dit te doen met kinderen erbij en helemaal als erbij wordt gevloekt.Je geeft je kind zo'n fout voorbeeld en als ze straks wat groter zijn gaan ze die taal kopieren.Gewoon zielig.Werk aan je relatie en praat op een normaal niveau met elkaar en als dat onmogelijk is dan mag je jezelf eens afvragen waar je je kind willens en wetens in betrekt.
Ik zou er echt heel snel mee ophouden, en loop desnoods weg als het dreigt uit te lopen op ruzie met de mededeling dat jullie er over zullen praten wanneer je zoontje in bed ligt. Overigens kunnen kinderen vanuit hun bed ook geschreeuw en gescheld horen, dus los het eens op op normaal volume. Je zoontje is pas vier maanden, ik vind het nogal wat dat jullie kennelijk nu al een aantal keer ruzie hebben gehad in zijn bijzijn...
Je bent totaal geen slechte moeder hoor, wat ik meestal doe en wat hier al keertje gezegd is, ik loop altijd even weg even afkoelen want wij hebben echt bijna nooit ruzie maar als wij ruzie hebben dat is het een flinke. Probeer zo veel mogelijk ruzie te vermijden als de kleine er is of als je merkt dat je toon omhoog gaat of die van je partner even weg te gaan of gewoon te zeggen nu even niet. Het is heel moeilijk af en toe maar ja beter dan dat je kleine het meekrijgt.
Wat wij doen is, dat partner weggaat om af te koelen. Hij gaat dan meestal naar zn broers even op de ps3. Wij kunnen ook flink schelden op elkaar, maar doen dit dan via whatsapp gooien we er alles uit, en als ik en mijn partner afgekoeld zijn, komt hij naar huis toe en praten we het rustig uit.
Wij maken geen ruzie waar ons kind bij is. Dan zeggen we heel netjes en beheerst: we hebben het er nog wel even over. En dat doen we dan als onze zoon op bed ligt. Dat neemt niet weg, dat het op zo'n moment wel eens wat minder gezellig is dan normaal. En dat zal hij dan best aanvoelen. Daar is dan even niks aan te doen. Als het goed is merkt hij dan later ook wel weer, dat het weer goed is. Gewone meningsverschillen (dus zonder ruzie / boosheid) praten we wel gewoon uit waar onze zoon bij is. Hij mag best horen dat wij het niet altijd eens zijn en hoe we daar mee omgaan. Alleen als het over zijn opvoeding gaat, stellen we het ook even uit. Daarin willen we toch liever zoveel mogelijk één lijn in uitstralen.