Wanneer is iets dwangmatig?

Ik heb wel tics, en ook dan dat ik niet rustig kan gaan zitten als ik dat zie.
Ik heb geen gekke dingen naar mijn mening; kopjes oren dezelfde kant op, handdoeken etc met dezelfde dubbele vouwkant naar een bepaalde kant, de handdoeken en theedoeken moesten altijd zo hangen dat je de mooie kant van het metaaltje zag, messen op volgorde van groot naar klein op het magneetbord. Nouja en vast nog wel wat dingen, ook met kleren vouw ik persee zo en zo op, maar dat is omdat het anders niet in de kast past.
Ik geef mij er gewoon aan toe, ik heb weinig tics, en ik vind het niet schokkend ofzo.

Voor mij zou het "te ver" gaan als ik er door geobserdeerd word en er niet meer fijn door kan leven. Dan is het naar mijn mening tijd om er echt aan te gaan werken.

 

Voorbeeld dat je geeft hebben volgens mij veel mensen. Orde en simetrie geven rust, vandaar dat we die altijd (onbewust) in onze leefomgeving brengen.
Dat vind ik niet dwangmatig klinken.

 

Ik herken het heel erg hoor! En ook ervaring met angsten en depressie net als jij.
Ik ben in sommige dingen ook vreselijk perfectionistisch waardoor ik mijzelf of anderen onrealistische doelen opleg.
Veranderingen zijn soms lastig.
Met eten heb ik het ook. Zoals hoe beleg op een boterham hoort te zitten en hoe je een bord leeg eet.
Ik denk dat veel mensen dit ook wel hebben.

 

Ja, ik heb een hele stomme tic, niet bepalend voor mijn doen en laten maar vreemd is hij wel.
En als ik het niet doe krijg ik een raar gevoel in mijn voeten.

Als we in de auto zitten en ik op de bijrijderstoel moet ik bij elke onderbroken streep mijn tenen krommen.


Ik Let er wel op dat ik het niet doe, en langzaam gaat het beter maar een vreemde tic vind ik het wel.
Ontwikkeld in mijn kindertijd. Waarschijnlijk zodat ik daar mee bezig was en niet met het gepest op school.

Ik ben blij dat de tic hierbij gebleven is en niet andere tics ontwikkeld zijn.

 

Ik heb dwangmatige handelingen gehad tussen mijn 15e en 18e. Elke keer na iets aanraken mijn handen wassen met heet water en zeep en ik gebruikte heel veel van die anti bacteriële handgel. Ook tanden poetsen deed ik zo'n 6x per dag en het liefste nog vaker. Het volume van de tv en radio moesten op een even getal. Met aankleden altijd met rechts beginnen,wanneer ik per ongeluk met links begon trok ik dat kledingstuk weer uit en begon ik met rechts. Bijvoorbeeld eerst mijn broek over mijn rechterbeen en dan pas over mijn linker. En dat met alle kledingstukken/schoenen. Dit doe ik nog steeds zo omdat het anders gewoon niet fijn voelt. Tellen van bijvoorbeeld traptreden doe ik nog steeds net als mijn glas met beide handen en dezelfde vingers aanraken wanneer ik het terug op tafel zet. Lichamelijke tics heb ik al vanaf kleins af aan maar ik weet niet of je dat bedoeld.

 

Oh dit is heel herkenbaar. Niet dat stukje over het pesten, maar vage tics in de auto. Ik tik ook met mijn voet op de grond bij bomen op strepen. Of ik "spring" van boom tot boom, waarbij ik in mijn hoofd steeds "uh-huh" zeg

Maar volgens mij heeft iedereen in zekere mate wel zulke tics.
Net als de deur open "moeten" doen op de snelweg of in een ravijn springen.

Voor de rest eens met @Bubblez. Zo lang het je leven niet gaat bepalen zou ik het in eerste instantie accepteren.

 

Dit inderdaad. Ik heb het ook. Als ik gestrest ben nog wat meer omdat het dan houvast geeft. Ooit benoemd bij psych maar die vond zolang ik er niet onder lijdt het niet dramatisch maar normaal

 

Haha ja ik heb er ook een hekel aan als iemand anders m’n brood smeert of eten op mijn bord schept. Kan ik los laten hoor (zoals in kraamtijd) maar ik wil dat op een bepaalde manier doen.

 

Ik heb een aantal dwanghandelingen waar ik last van heb, maar dat is onderdeel van psychische klachten. Het hoort ook een beetje bij elkaar: als je psychische klachten heb is dat niet fijn en wil je er graag controle over hebben. Dat gebrek aan controle kan zich dan gaan uiten in het uitvoeren van dwanghandelingen, op die manier hou je jezelf voor de gek door de denken dat je toch íets onder controle hebt.

PS: ik vroeg je een tijdje geleden of je mee wilde praten in onze club en daar reageerde je positief op. Ik heb je ook nog een PB gestuurd, maar we horen niks van je.

 

Ik had als kind heel erg de tik dat ik bijna elke handeling 3 keer achter elkaar moest doen. Als ik dan bij 2 stopte of ik deed iets per ongeluk 4 keer achter elkaar ipv 3 was ik helemaal van het padje. Ben er uiteindelijk overheen gegroeid en heb het alleen nog maar als ik een glas water wil pakken. Eerst 3 keer spoelen en de 4e mag ik opdrinken.

 

Ja wel gehad. Het werd steeds uitgebreider en ik ben het bewust anders gaan doen.
Als ik bijvoorbeeld met mijn hand tegen iets kouds aankwam moest dat met mijn andere hand ook,anders voelde het ongelijk.
Of zoals hierboven gezegd is met aankleden. Eerst met rechts.
Nu doe ik het bewust andersom als de gedachte opkomt en dat voelt gek en storend, maar ik vind dat ik sterker moet zijn dan mijn drang. Soms wint de drang het wel, maar het is niet meer overheersend en niet de hele dag oor. Hoe meer stress hoe meer gevoel van dwang ik krijg.

 

Ik heb hetzelfde, bij ieder pluisje sta ik op. Ook wanneer ik me bedenk dat er nog 1 luier beneden ligt ga ik naar boven om alvast wat luiers beneden te leggen.
Ik ga iedere avond plassen voordat ik naar bed ga en ik kan niet slapen voordat ik nog een keer ben geweest (ookal moet ik niet) vaak lig ik dus 10 minuten in bed en ga ik alweer en soms wanneer ik niet kan slapen, ga ik na 30 minuten weer.
Vooral dat laatste vind ik vervelend, maar het lukt mij niet om te slapen zonder nog 1 of 2 keer te zijn geweest.

 

Dit heb ik ook gehad! Maar dan mn tenen omhoog doen, alsof je over een lantaarnpaal heen springt zeg maar. Inderdaad ontwikkeld als kind. Ik heb op een gegeven moment tegen mezelf gezegd: kappen. Dus nu gelukkig geen last meer van. Maar heeeeel af en toe, betrap ik mezelf er nog steeds op

 

Het wordt een obsessief compulsieve stoornis als het je leven gaat beheersen en jij en ook anderen er last van hebben. Zeker als je emotioneel instabiel bent, kunnen dit soort klachten op de loer liggen. Goed dat je ze onderkent en bespreekt.

 

Het is pas zorgwekkend als je gewone leven er (nadelig) door beïnvloed wordt. Dus als je er zoveel tijd mee kwijt bent, dat je niet meer toekomt aan normale dingen die moeten. Of als je door de dwanghandelingen bijvoorbeeld niet meer uit huis komt.
Anders is het gewoon normaal. Zoals je in de berichten hierboven leest, hebben veel mensen wel dit soort dingen. En met periodes is het meer of minder. Bijvoorbeeld op een bepaalde leeftijd of in een periode van stress.

Ik denk dat je goed per handeling moet kijken wat het met jou doet. Is het een kleine moeite en geeft het je daarna rust? Gewoon doen. Maar gaat het je teveel beheersen of kost het onredelijk veel moeite, laat het dan. Door aan (een deel van) de handelingen toe te geven en te accepteren dat het er -voor nu- bij hoort, geef je jezelf ook alweer wat meer rust, lucht en ruimte.

 

Ik heb na een burn out 1.5 jaar geleden ook dwangmatig geworden. Van mezelf heel erg perfectionistisch. Nu controleer ik overal als er krasjes opzitten en ontdek ik weer wat nieuws dan raak ik in paniek. Het beheerst mijn hele leven en dat van ons gezin. Ik weet heel goed dat het niet normaal is en dat niks nieuw blijft en een huis is om in geleefd te worden, maar toch ik kan er niet meer mee stoppen. Ik schaam me er ook heel erg voor, want ik weet gewoon dat het niet normaal is mensen me voor gek verklaren.

 

Je bent niet de enige dit heb ik ook. Voor ik naar bed ga, ga ik plassen maar na een poosje in bed te liggen moet ik eerst weer naar de wc anders val ik niet in slaap. Als ik dan geweest ben, ben ik zo vertrokken.

 

Helaas herken ik wel dingen. Als er in de winkel dingen op de grond liggen raap ik het op. Als 1 hand op een natte stuur lag moest de andere dat ook. Dat was in de puberteit, ook als ik naar de wc was geweest sprongen maken over de randen van de tegels springen en dit moest ook een aantal keer. Dit was tot ik er gek van werd en in 1 keer stopte. Koste een paar dagen en toen voelde het wel weer goed.

Toen onze uk nog klein was moest ik altijd nog een keer kijken als hij in slaap was gevallen. Met periodes was hij 1.5 uur per nacht wakker en stond ik wel 6 keer bij zijn bed. Dit was zo vermoeiend dat mijn man zijn nu is het klaar je gaat nu slapen, hij ligt gewoon in bed. Duurde een aantal dagen en kon ik gelukkig daarna weer gewoon slapen.

Als ik nu naar de wc ga kijk ik altijd nog even bij hem. Als ik dat niet doe slaap ik niet.

Ik denk dat rituelen/ tics rustgevend zijn, zodra ze dat niet zijn moet je stoppen of hulp zoeken