Ik dacht altijd dat er een heks onder m’n bed zat. En m’n broertje wilde nooit roze ijs eten, want daar kreeg hij hoofdpijn van haha!!!
Mijn moeder had me wijs gemaakt dat mijn neus groeide als ik jokte. Zodra ik jokte greep ik mijn neus beet. Dat heb ik echt jaren gedaan En ik dacht altijd dat als ik naar school ging of ging slapen dat mijn poppen en knuffelberen dan samen gingen spelen.
Waar ik het vandaan heb gehaald ooit weet ik niet maar ik ben er heel lang van overtuigd geweest dat onze buren een lichtknopje in huis hadden waarmee ze de straatverlichting aan konden doen in onze straat.
Ik keek vroeger naar een film “chitty chitty bang bang” en daardoor ging ik denken dat als je een heuvel afreed met de auto, de deuren allemaal open en dat volle vaart vooruit, dat je dan zou kunnen vliegen met de auto haha. Ook dacht ik dat mijn moeder echt aan mijn voorhoofd kon zien als ik loog. Dat zei ze. Mijn oplossing: als ik loog dan loog ik gewoon met mijn hand op mijn voorhoofd haha kinderlogica... dan ziet ze mijn voorhoofd niet! Maar tot mijn verbazing wist ze zelfs dan dat ik loog haha. Rara hoe kan dat?!
Niet nav een film, maar andersom. Ik had als kind namelijk altijd de fantasie dat we niet in een echte wereld leefden, maar op een soort filmset waarbij andere mensen keken wat wij deden en dat iedereen dat wist en meespeelde, behalve ik. Geen idee waar ik dat vandaan had, maar blijkt er gewoon een film te bestaan waarin dat zo is (The Truman show)
Wij reden vroeger langs een fabriek en mn broertje en ik dachten altijd dat ze daar vuur maakten en wolken. Ook reden we langs een oud vervallen huis waar mn vader vertelde dat er een zwerver woonde, mn vader moest dan altijd heel langzaam langs dat huis rijden en dan konden wij kijken of we hem konden zien haha. Maar eigenlijk was dat ook weer erg spannend dus hoopte ik dat we hem nooit zouden zien
Hmm laat ik zo zeggen dat ik konijnen een tijdje heel anders ben gaan zien na het bekijken van "Watership Down" als kind
Hier heb ik een week lang geloofd dat ik binnen die week dood zou gaan. Ik was in de winter bij een vriendinnetje gaan spelen en we hadden sneeuw gegeten. Toen ik dat thuis vertelde, heeft mijn moeder waarschijnlijk iets gezegd als: 'niet doen hoor! Dat is slecht voor je!' en toen heb ik een week lang gedacht dat ik dus ook op korte termijn dood zou gaan. Toen ik na die week nog leefde, dacht ik dat ik geluk had gehad Wat me nog het meest verbaast is de berusting die ik had over het doodgaan; natuurlijk vond ik het jammer, maar er was nu eenmaal niets meer aan te doen dus had het ook geen zin om erover te treuren. Zo sta ik er nu niet bepaald meer in...
Hahaha! Wij rijden altijd langs de dsm centrale als we naar familie gaan. Vroeger vonden mijn broertje en ik het toch ook wel interessant als we in het donker langs die fabriek reden. Al die lichtjes en rook.