Ik zelf heb altijd gedacht dat ik geadopteerd was. Ben de enige blonde in mijn familie, nog steeds als enige geen bril. Heb soms nog steeds mijn twijfels als ik mezelf vergelijk met broers bijvoorbeeld, niks maar dan ook serieus níks lijken wij op elkaar, idem met mijn vader. M'n moeder hooguit onze bouw en lengte maar daar is dan ook alles mee gezegd En, Mijn zoontje heeft járen echt gedacht dat als hij liegt, er op zijn voorhoofd 'ik lieg' komt te staan het is heel duidelijk wanneer hij een leugen verteld dat we altijd zeiden dat het op z'n voorhoofd stond en papa's en mama's dat alleen kunnen lezen. Vaak vlak voor hij een leugen vertelde deed hij hand op z'n voorhoofd zodat ik het niet zou zien dat hij aan het liegen was
In films zie je regelmatig dat een personage terug denkt aan iets en zichzelf dan in slowmotion ziet. Dat bijvoorbeeld 2 mensen elkaar zien, naar elkaar toe rennen en dat dus in slowmotion. Daardoor dacht ik altijd, ik moet ook zulke herinneringen maken. Ik sprong op het bed met die gedachten en danste door de watersproeier die op het gras stond. Ik dacht dus echt dat ik die herinneringen ook in slowmotion zou hebben..
Vroeger toen ik een jaar of 5 was ging mijn oma dood. Wij zijn niet bij de crematie geweest, weet ik nog. Ik weet wel dat ik vroeg wat dat was. Mijn moeder legde uit dat je lichaam dan verbrand wordt ipv begraven. Op mijn vraag of dat niet eng is om te zien zei ze dat dat 'achter een deur' gebeurde waardoor je dat niet ziet. Heel lang dacht ik toen dat er op groot stuk bos/heide/grasland een deur stond, zomaar in zijn eentje in een soort kozijn, en daaráchter werd dan iemand verbrand en de aanwezigen stonden dan aan de andere kant van de deur te wachten