Gisteren met C: hadden we het anders gedaan dan dat we het toentertijd deden toen we een relatie kregen? Ja en nee. Het was niet tegen te houden. De gevoelens waren te sterk en de verliefdheid te groot. Toch zijn er ook dingen die we anders hadden willen doen, maar dat is achteraf praten. En dat steekt soms nog. We hebben gekwetst en misschien had dat, met de wijsheid van nu, niet op die manier waarvoor we ‘kozen’ gehoeven. En toen dacht ik later aan een poosje geleden. Heel iets anders, maar het deed me aan toen denken omdat mensen toen ook maar vaak iets dachten te kunnen zeggen. Iemand die ‘zomaar’ iets zei tegen me dat in de buurt kwam van discriminatie. Ik schrok ervan, omdat dat de enige keer in mijn leven is geweest dat het me is overkomen. Ik stond werkelijk met m’n mond vol tanden en mompelde maar wat, terwijl ik eigenlijk had willen zeggen: ‘nou ja! Gaat het even?’ En bovenstaande bracht me op het idee van dit Topic. Wat had jij anders willen doen of zeggen in een bepaalde situatie? Xxx
Ik heb er wel eens spijt van dat ik niet eerder tegen mijn ex vriend heb gezegd hoe ik me voelde en waar in tegen aan liep. Toen ik wel ging praten was het eigenlijk te laat en was de breuk onafwendbaar. Wellicht hadden we anders nog een kans gehad. Maar goed.... it takes two to tango. We hebben er gelukkig allebei van geleerd. En ik zal zelf moeten dealen met dat knagende wat als gevoel
Heb jij er weleens spijt van dat jullie niet meer bij elkaar zijn? Klinkt gek maar misschien snap je wat ik bedoel? Ik zeg weleens tegen C dat als ik kinderen had gehad met m’n ex dat ik dan niet was vreemdgegaan maar dat is ook achteraf lullen. Toch denk ik stiekem van wel. Ik kan mijn ex op bepaalde momenten nog vreselijk missen. Soms probeer ik me iets te herinneren en sta ik op het punt om hem te app’en omdat ik zeker weet dat hij het weet. Maar ja, das ook weer zo gek hè
Ik vergeet nooit dat ik een keer een lompe opmerking heb gemaakt over het wel/niet hebben van kinderen tegen een docent op het VO waarvan ik eigenlijk wel wist dat hij ongewenst kinderloos was. Ik heb uiteraard meteen na die les mijn excuses aangeboden, maar ik kan me er nu nog rot om voelen. Het was ook nog eens een ontzettend sympathieke man, snap niet wat me bezielde. Verder heb ik de afgelopen weken gevoeld hoe het is om te rouwen om een kindje, ook al was het nog maar pril. Ik had nu ook echt heel veel anders willen doen en zeggen (of juist niet zeggen) richting mijn vriendin die 2 kinderen verloren is. Ik waardeer het echt dat ze mij nooit de deur uitgeschopt heeft.. En dat ga ik haar binnenkort vertellen ook!
Ik had gewild dat ik eerder het gesprek met de vader van mijn kinderen was aangegaan, dat ik wou scheiden. Misschien was het dan allemaal niet zo ver gelopen en had hij anders gehandeld... Helaas niks meer aan te veranderen. Ik heb ook wel vaker dingen gezegd die achteraf niet helemaal tactisch waren, maar diegene waar ik vaker aan terug denk is dat ik vertelde tegen een vriendin hoe zwaar ik het moederschap vond op deze leeftijd en er even niet bij nagedacht dat zij rond dezelfde periode bevallen is als mij, alleen dan was het kindje overleden. Ik voelde me zo schuldig en rot toen ze moest huilen, toen ik thuis was knuffelde ik gelijk de kinderen extra.
Ja, ik snap wat je bedoelt. De vader van mijn kinderen heb ik na de scheiding nog geen seconde gemist. Heb heel veel verdriet gehad over het kwijtraken van het gezin zo als ik het voor ogen had. En toen ik alleen was heb ik vooral een maatje gemist, maar dat is hij nooit geweest. De breuk waar ik het nu over heb is nog vrij vers, en vooral omdat ik nog steeds het gevoel heb dat we niet hard genoeg voor ons hebben gevochten heb ik inderdaad soms spijt en verdriet dat we niet meer samen zijn. Ook al besef ik dat er dingen ook niet goed liepen. Het is dus wel een andere situatie als bij jou, maar ik snap wel hoe je het bedoelt
Ik had achteraf mijn oudste twee kinderen nooit aan m'n bio vader moeten voorstellen, met de weet dat het contact toch weer uit zou lopen op niks. Nu vragen ze vier jaar later nog steeds naar hem
Ik wou dat ik NEE had gezegd op mijn eerste huwelijk. Echt, wat een weggegooide jaren zijn dat geweest. Ik had het nooit moeten doen, ik was veel te jong en naïef en niet eens verliefd op hem. Als ik de tijd terug zou kunnen draaien, zou ik dat per direct doen en gelijk voor de goede gaan.
Haha die xxx onder je OP. Ik dacht er laatst aan, dat ik 3 jaar geleden advies heb gegeven aan een vriendin waar ik nu echt totaal niet meer achter sta. En ook blij ben dat ze het destijds niet heeft doorgezet om bij haar man weg te gaan in die situatie. Dat herinnert me eraan hoe veranderlijk je als mens bent, door je ervaringen anders tegen situaties aan kan gaan kijken.
Ik zou een andere opleiding doen. Ik zou meer sparen toen ik net samen woonde. Ik zou die ene baan nooit opgezegd hebben.
Ik heb het zo vaak na ruzies dat ik achteraf denk was ik maar wat assertiever en had ik dat en dat maar gezegd..
Ik zou eerder het huis uit gegaan willen zijn. Nu pas op mijn 25e. Ik snakte zo naar eigen verantwoordelijkheid. Mijn ouders hebben me niet echt gestimuleerd. Eerder het ontmoedigd. Ik denk dat ik een aantal mooie jaren had kunnen hebben als ik niet onder de vleugels van mijn ouders had geleefd.
Sowieso een andere opleiding. En denk eerlijk(er) geweest over mijn gevoelens. Mijn god wat kan je een (geïdealiseerde) jeugdliefde (nog) missen.
Ja klopt, de moeder van mijn vriendin was mentaal niet heel stabiel (ook opgenomen geweest etc.) en toen heb ik tegen haar gezegd “je bent net zo gek als je moeder”. Echt afschuwelijk.
Weet je, soms flapt dat eruit en daar kun je niks aan doen. Ik snap je denk ik beter dan je denkt want ik heb precies hetzelfde een keer tegen een ‘vriendin’ gezegd ooit. Oké misschien in een andere situatie dan jij maar toch. Bij mij ging het zo: dat meisje was altijd al jaloers op mij (volgens m’n ouders dan) omdat ze het thuis niet goed had en wij wel. Wij waren en zijn een hele hechte familie en dat was bij haar ver te zoeken. Kon ze ook niks aan doen maar ze mocht altijd met ons mee. Op vakantie, naar de Efteling etc. Mijn ouders zorgden voor haar ‘zoals ze ook voor ons zorgden’ Bewust tussen haakjes want je eigen kinderen zijn toch anders maar je snapt wel wat ik bedoel. Toen, op een gegeven moment kwam ik haar tegen op de jaarlijkse markt op het dorp waar ik opgroeide. Met een enorme toeter want 8 maanden zwanger. Ze wist dat ik al ongeveer 4 jaar bezig was met zwanger worden en zei: ‘ja mooie buik he?’ toen ik ernaar vroeg hoe het ging en zo. ‘Ja, sommige mensen hebben íéts meer geluk met kinderen krijgen en ja, jij was altijd al populair en nu is er iets dat jou niet lukt.’ Ook met zo’n gemeen lachje erbij. M’n moeder stond ernaast en we wisten niet wat ons overkwam. Niet dat m’n ouders iets terug hadden verwacht hoor maar ze vonden het niet netjes. Haar moeder werd af en toe opgenomen in Vogelenzang. Ik weet niet eens of het nog bestaat, maar je kunt het vergelijken met de GGZ klinieken van nu. Net op het moment dat m’n moeder iets wilde zeggen, legde ik een hand op m’n moeders arm en zei: ‘jij? Er klopt iets niet aan je. Dus de appel valt toch niet ver van de boom. Hoe is het met je moeder?’ Ook verre van netjes hoor en ik schaam me er ook een beetje voor nu maar ik was woest toen Wat ik eigenlijk wil zeggen tegen je, is dat er soms iets kan gebeuren wat niet netjes is en dat je achteraf niet had moeten doen of zeggen. Maar de situatie is dan zo en terugdraaien kan niet. Heb je het ooit besproken met dat meisje?
Zoooo dan, als iemand dat in de afgelopen jaren tegen mij zou hebben gezegd (over dat kinderen krijgen) dan weet ik niet hoe ik gereageerd zou hebben,maar ik weet wel dat het niet netjes zou zijn geweest. Dus heel vreemd vind ik je reactie niet.
Ik heb soms weleens spijt dat ik niet meer mensen over ons fertiliteitstraject heb verteld zodat ze begrijpen hoe pijnlijk en confronterend sommige vragen over kinderen kunnen zijn. Er wordt soms maar als een vanzelfsprekendheid vanuit gegaan dat kinderen een keuze zijn..