Welke gevoelens als iemand anders wel zwanger is?

ik kom net van het zh, 5e IUI gehad, en natuurlijk zat heel de wachtruimte vol met volle buiken, en kleine kinderen, pppff, frustrerend. Ook een bekende, met een kleine van 11/2, waar ik toen al jaloers op was, en die er nu weer zat voor haar 2e zwangerschap. Nou,dat was weer een klap in het gezicht.
verder in onze vriendenclub zijn er een hoop zwanger. Het erge is, ze trekken naar elkaar toe, en op feestjes wordt er dan ook alleen maar daarover gepraat, ik zorg altijd dat ik een eind uit de beurt ben van ze, en tegenwoordig ontwijk ik de feestjes zelfs. Straks al die kraamfeestjes heb ik helemaal geen trek in. Ik ga er naar 1tje, van mijn broer, maar meer ook niet. ben er heel hard in geworden.

 

nou lees ik jullie berichten en merk ik dat jullie echt heel lang wachten op zwanger worden. DAt is dan niet te vergelijken met mijn situatie, maar de topic gaat om gevoelens bij andere zwangere. Ik heb al heel lang een kinderwens maar het zat toen niet in het pakketje, nog pril relatie, geen vastheid en wist gewoon dat ik er niet klaar voor was, maar toch.. mijn schoonzussen hebben beiden kindjes gekregen, en ik jaloers voor 1 jaar, 2 jaar, 3 jaar. nu zijn ze allebei zwanger van de 2e. En mijn vriendin is ook net zwanger. Ik blijf achter.
Nou heb ik 6 maanden geleden willen stoppen met de pil, maar kwam er iets tussen, dus niet gedaan en nu wil ik ervoor gaan. Ze zwanger en ik niet ben natuurlijk blij voor ze, maar toch. ik moet nog helemaal beginnen. vind niet leuk om zo jaloers te zijn, siert niet. en ik hou het wel voor mezelf, maar ja, het is toch logisch dat ik dat voel.

voor al die dames die moeite hebben met zwanger worden en er echt werk van maken, succes. ik hoop dat het voor jullie toch snel gebeurt

 

Zoiets heb ik ook. Waar ik geen zin in heb, ga ik gewoon niet meer heen. Juist niet naar feestjes waar het 'stikt' van de kleine kinderen en zwangeren. Je weet van tevoren alweer dat alleen maar over de kids gesproken kan worden. En daar ben ik dan heel simpel in: ik ga gewoon niet of een dag later. Je moet het jezelf niet te moeilijk maken. (nog) Niet zwanger kunnen raken is al moeilijk genoeg, ik ga mezelf niet pijnigen door naar dergelijke feestjes te gaan.

 

En ik ben natuurlijk stiekem soms ook gewoon jaloers op al die zwangere buiken en lieve kleine kindjes ;-(

 

Als zo'n topic bij vruchtbaarheidsproblemen staat...ja, dan reageren meiden die niet makkelijk zwanger worden

Werk van maken...ja, dat is nou de MMM 8)

Elmo

 

Ik zit dus ook af en toe met mijn dochtertje (wondertje, resultaat van 5 icsi-pogingen) in de ivf-wachtkamer. Mijn ouders wonen erg ver weg, vrienden werken, mijn man moet ook werken en het ziekenhuis heeft wel een creche maar ze is eigenlijk nog wat klein om daar achter te laten (net de leeftijd van verlatingsangst). Ik wil altijd wel een etiketje op haar plakken: resultaat van 5x icsi, ik weet wat het is etc... Kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is, vond ik destijds ook...
Zal het nog wat meer proberen te vermijden...

 

Wat een geweldig topic !
Zo heb je het idee dat je niet allen bent op deze boze wereld vol zwangeren.

Bij ons zijn bijna alle vrienden zwanger, ik kan het niet uitstaan. En ook nog van die zwangerschappen, het was in 1 x raak, en het was eigenlijk ongepland ! Bleh, word er strontziek van.

Ik ga inmiddels ook niet meer naar feestjes want al die zwangeren lopen maar te klagen en te showen met hun buik (zou ik zelf waarschijnlijk ook doen) niet nadenkend dat er misschien iemand bij zit die er even genoeg van heeft.

Wat bij mij ook zo pijn doet is dat mijn "droombeeld" altijd is geweest dat ik zwanger en samen met mijn man de kerstboom versier. Nou is mijn schoonzus ongewild zwanger, en we moeten kerst bij hun thuis vieren , weet niet hoe ik dat ga overleven.....
Aangezien ik het haar absoluut niet gun, en ze straks in mijn droom loopt.

Maar het rare bij mij is dat als ik een baby op schoot heb, ik helemaal rustig word en gelijk weer besef waar we alle ellende voor moeten doorstaan.

 

wij hebben al een zoontje van drie (waar ik natuurlijk zwanger van ben geworden) maar wij hebben hem bewust nooit mee genomen naar de fertiliteit. Dit omdat bij onze eerste afspraak een dame naast me stond die elk moment kon bevallen, ik was daar zo bedroeft over dat ik oppas heb geregeld elke keer als ik voor een echo of punctie moest.

 

Ik organiseer op het moment een babyfeestje voor mijn beste vriendin. Zij heeft mijn vrijgezellenfeestje georganiseerd (toen haar relatie al op springen stond).
En ik doe het met liefde, maar het valt inderdaad ook superzwaar. Zeker omdat al haar zwangere, danwel net bevallen vriendinnen, allemaal met van die fijne tips komen over dingen die je echt wel of niet nodig hebt met zo'n kleintje. Ik ben het eerst begonnen... Ik zou hen die tips moeten geven, niet andersom

En wat het ziekenhuis betreft: onze eerste iui was op een zaterdag, en dat doet dan de gyn die dan dienst heeft. Ik had het buisje bij het lab opgehaald, en toen moest ik in de wachtkamer van verloskunde op hem wachten... Zat ik daar met het buisje in mijn hand tot hij klaar was met zijn bevalling... Ondertussen kwam er ook een andere hoogzwangere binnen, die moest wachten tot ze geholpen kon worden. Zit ze te piepen dat ze zo lang moet wachten en dat het haar allemaal te lang duurt omdat ze zo benieuwd is hoe haar kindje eruit komt te zien! En ik zat daar maar, met dat buisje sperma in mijn hand. Rare situatie.

 

ja,ik voel me ook altijd zo zitten met het "goedje".
Bij onskrijg je het in een afgesloten envelope mee, maar die is zo onwijs groot, alsof er ik weet niet wat in zit. Mensen kunnen daar ook niet omheen kijken. En dat gebeurt ook niet...

 

Ik moet het buisje altijd warm houden met mijn hand, dus ze geven het zo mee. Ik krijg wel altijd de neiging om er tegen te gaan praten, zo van: kom op jongens, doe je best, een van jullie wordt de helft van ons kindje! Kan ook niet he, met al die dikbuiken erbij...

 

Hai Meiden,

Ik heb ook sterke negatieve gevoelens op zwangeren .

Als ik ze zie lopen zou ik het liefst even de reclame van Lion (chocoladereep) na doen...ff brommen.

Van mijn schoonmoeder krijg ik ook het heen en weer op dit vlak. Wij zijn 3 jaar bezig en hebben in nov 06 een miskraam gehad bij 13 weken (curettage was pas 4 wkn later), en 2 maanden later waren we in de stad en zag ze een babyzwempakje hangen...Och dit vind ik zooooooooo lief, maar ik ken niemand die zwanger is...GRRRRRRRRRRRRRRRRR.
En nog, dan komt ze weer vertellen dat die zwanger is en die, en dat ze voor x sokjes heeft gekocht en voor y nog geen tijd gehad heeft voor de kraamvisite. Gisterenavond nog...ik heb t zo druk: ik heb nog niet eens tijd voor alle kraamvisites...denk huh? Tellen alleen kraamvisites mee? Geen tuin, huis oid wat schoongemaakt moet worden en daar geen tijd voor is.

Waar ik mij ook nog aan kan ergeren is de fertiliteitsafdeling in het UMC...mensen nemen gewoon hun peuters/kleuters mee! GRRRRRRRRRR.
Mijn zoontje is bijna 7, maar ik zou hem (ook al is ie ouder) nooit mee nemen. Ik heb nog het geluk dat ik er in ieder geval 1 heb....andere misschien niet. En het staat ook in de eerste brief die je ontvangt van het UMC "Gezien de omstandigheden hebben wij liever niet dat u kleine kinderen mee neemt"...

Wat mij ook altijd aan het janken maakt is als je zit te zappen, dat er ineens zo'n echobeeld op tv is. Misschien komt dat omdat dat het laatste beeld is wat ik heb van onze miskraam.

Zo dat lucht heerlijk op!

Bedankt meiden!

Liefs,
Wendy

 

als ik op de fertility afdeling ben zitten er ook altijd wel zwangere buiken, maar ik probeer maar zo te denken hun hebben er ook veel moeite voor gedaan,wie weet wel jaaaaren.

en zo ook meiden waarvan ik weet die zijn ook door de hele mm doorgereisd daar kan ik alleen maar blij voor zijn,tuurlijk wil ik ook maar in dat soort situaties is t minder lastig voor mij.

ik heb er meer moeite mee als bekenden van mij zwanger zijn,dat doet het meeste pijn.
mijn schoonzus is net bevallen van een dochtertje en ze lijkt erg veel op mij van vroeger.
pfff dan heb ik het erg moeiijk , dan wil ik zo graag ook een kindje van mezelf

de laatste tijd gaat het wel goed , ik probeer niet zoveel meer met de mm bezig te zijn,want er is een kans bij ons dat er word gezegt van sorry we kunnen niks voor jullie doen
maar mijn man en ik zijn bezig met de aanmelding voor pleegzorg en ik moet zeggen dat leid goed af!
ik verheug me er erg op!

zo dat is er ook weer uit

 

@mounia, daar heb jij weer gelijk in...nooit zo over nagedacht (mijn 1e is nl vanzelf gegaan dus misschien daarom) maar het kan inderdaad zijn dat die peuters/kleuters ook IVF baby's oid dergelijks zijn.
Stom eigenlijk dat dat niet bij mij opkwam....t is alleen paniek -> LION...

 

Als ik weet van iemand die zwanger is, of ik zie zwangere buiken om me heen, kan ik soms heel verdrietig worden en voel ik een groot verlangen: ik wil ook. Jaloers ben ik eigenlijk niet, ik gun iedereen dat geluk.
Ik ga ronde 14 in en uiteraard is alles nog mogelijk, maar waar ik me wel eens boos over voel is als anderen wél binnen een paar maanden zwanger zijn. Kunnen ze ook niks aan doe natuurlijk, maar toch... Dan lijkt 't zo oneerlijk allemaal...

 

Ik weet nog goed dat we begin van dit jaar, van de eerste zaadtest de uitslag kregen: Negatief. Geen zaadcellen gevonden. We waren helemaal van slag van dit slechte nieuws!

De week daarop kreeg mijn vriend (nu dus man) zijn vrijgezellenfeest. Moest hij een pak aan van een zwangere vrouw! Dit pak hadden zijn broertjes geregeld. Zijn moeder wist van onze uitslag en had dit gewoon toegestaan! Ik had de behoefte om elke haar uit haar hoofd te trekken! Wat dacht ze wel niet. Na één week zal vast de emotie wel zijn gezakt?

Je kan zelf proberen met dit slechte nieuws om te gaan, wat ik ook zeker doe, maar je omgeving kan het je zeker ook moeilijker maken.

 

Ik vond het nooit moeilijk maar nu ik net mijn 3e miskraam achter de kiezen heb, merk ik dat ik het wel moeilijker vind wanneer anderen zwanger blijken te zijn. Waar ik het meeste moeite mee heb is als bijv. een collega vertelt dat ze zwanger is en dat de rest van de collega's dan zo meewarig naar mij gaat zitten kijken met zo'n blik van "zou ze gaan janken?". Bah.

 

Hey Wendy (Poohbeer),

Lees dat je naar het UMC gaat. Wij zijn ook doorgestuurd naar het UMC.
Ik zou graag wat meer info willen, omdat ik zelfs nog nooit bij het UMC ben geweest en niets van de behandelingen afweet.

Zou echt super fijn zijn! Ik vind het allemaal zo spannend en kan het met niemand in mijn omgeving delen.

Groetjes Kissiefur

 

Ik lees de laatste tijd veel meer over dit onderwerp op dit forum.

Het doet mij heel erg goed te weten dat ik niet de enigste ben.

Ik heb er namelijk ook veel moeite mee dat anderen zwanger zijn, vooral bij mijn schoonzusje en ik probeer haar vaak ook te ontlopen. Een paar keer per week krijg ik zo'n verdrietig gevoel als ik er aan denk dat zij wel zwanger is(haar tweede inmiddels) en ik kan dan ook echt boos op mijzelf worden dat ik zo denk, maar ik kan mijn gevoelens niet omzetten.

Fijn dat jullie er zijn

Groetjes Jinky