Bij mijn eerste ging ik er ook heel onbevangen in. Ik had geen idee wat ik me er bij moest voorstellen en of het veel pijn ging doen. Ik werd ingeleid v.w. zwangerschapsvergiftiging en het ging niet heel snel. Tuurlijk, de weeen deden pijn maar in het zkh werd besloten dat ik een ruggenprik kreeg om de nacht in te gaan. Ik had toen pas 2 cm ontsluiting. Heel goed is het niet gegaan maar ik kan me van toen niet veel pijn herinneren. Het ging eigenlijk allemaal aan me voorbij en dat vond ik achteraf heel jammer. Bij de 2e was ik het dus heel anders van plan. Ik ben bevallen met de geboorte-tens (iets wat ik zeker aan kan raden) Bij de 2e was ik zeker ook angstig want ik wilde het niet weer zoals bij de 1ste maar ik was wel bang voor de pijn ondanks dat ik het me bij de 1ste eigenlijk niet kan herinneren. Het begon bij de 2e heel rustig maar al snel werd het heftig en 5 uurtjes later was hij er al. Maarrr wel zonder ruggenprik of andere medicatie en ondanks dat het toen wél pijn deed ben ik toch erg blij en trots dat ik het zo heb kunnen doen. Als wij voor een 3e zouden gaan zou ik het weer zo doen. Ik denk dat de spanning e.d. altijd zal blijven. Het is toch heel bijzonder. Het enige wat ik wel tegen iedereen altijd zeg: probeer toch je bevalling zoveel mogelijk te ervaren, het is zo enorm bijzonder en mooi. Bij 1ste ging moeilijk en als een waas voorbij en dat vind ik zo jammer. De 2e heb ik echt goed meegemaakt en dat is zo mooi.
Zelf zie ik er echt naar uit.. Heb zolang moeten wachten eer we zwanger raakten, en dan mag ik straks ook een bevalling mee gaan maken...wow...zo spannend en mooi! Ik ben er niet bang voor. Weet dat het een hel kan worden en dat het niet makkelijk is, maar zoveel vrouwen zijn me voorgegaan, dat kan ik ook
Ik herken het ook wel, ik zag er aan de ene kant ontzettend naar uit, omdat ik zwanger zijn maar niets vond (9 maanden doodziek geweest) en omdat ik zo benieuwd was naar de kleine, maar aan de andere kant vond ik het toch ook wel spannend. Ik dacht er maar gewoon niet al te veel over na, en had me voor genomen er gewoon rustig onder te blijven en er in mee te gaan. Wat melovekane treffend zei: het was vreselijk, maar het is me meegevallen! Ik kan eerlijk zeggen dat pijn een nieuwe betekenis voor me heeft gekregen na de bevalling, maar op de een of andere manier is de pijn toch zo niet te vergelijken met 'gewone' pijn, dat het goed te dragen is. Je zit er zo midden in, je gaat er gewoon in mee en hebt helemaal geen tijd om echt stil te staan bij de pijn. Je lichaam doet van alles, en dat onderga je maar. En het cliché is waar: de baby op de buik... dat is zoooo mooi. Als ik er aan terug denk schiet ik vol, zo'n bijzonder moment, en alle pijn dubbel en dwars waard! Oh, en een tip waar ik veel aan heb gehad: op het moment dat je gaat denken dat je het geen minuut langer meer vol gaat houden en misschien wel dood aan het gaan bent, dan heb je volledige ontsluiting! Hoorde ik van een vriendin, en was bij mij inderdaad waar! En het persen vond ik na de ontsluitingsweeen een verademing. Succes: het is 1 van de mooiste ervaringen uit je leven.
Nou meiden zo proberen we er allemaal goed in te staan. De ene kijkt er naar uit en de ander ziet er tegenop. Ik ben nu veel aan het lezen erover en moet zeggen dat dat wel helpt. Dan weet je goed wat je kan verwachten als het zover is. Er zijn genoeg onverwachte dingen en die moet je ook incalculeren voor jezelf. Maar we blijven weerst maar bij de basis van de bevalling en dat het goed verloopt.
Ik slinger van de ene kant naar de andere. Kijk er erg naar uit en geloof echt dat elke vrouw KAN bevallen!! Maar aan de andere kant ben ik ontzettend bang voor het persgedeelte en eventuele knip/hechtingen/vaccuumpomp/nageboorte enz. Echt bang voor de dingen die nodig zijn als het niet soepel verloopt zeg maar. Komt goed, zeg ik elke keer maar
Ja heel herkenbaar hoor! Ik vond het ook heel spannend, leuk, bijzonder, gek, onwerkelijk, eng, enz. Alles tegelijk..! Uiteindelijk was het heel heftig, maar zo ontzettend bijzonder..! Ik zie er nu wel naar uit, al vind ik het weer spannend. Ik probeer er niet al te veel over na te denken, omdat ik het anders wel erg spannend vind..
Aangezien het mijn eerste kindje is, heb ik nog helemaal geen idee bij hoe het zal zijn. Ik ga zo rustig mogelijk blijven (dit is 1 van mijn goede voornemens), niet gillen of schreeuwen, dit schijnt je uit te putten en goed luisteren naar mn dokter. En ik ga 1 of 2 keer naar zo een klasje om me even voor te bereiden hihi ja, ik geloof dat ik er wel heel erg positief overdenk , maar beter dat ik er zo over denk dan super bang ben toch?!