Zoon wil geen avondeten

Pfff, lastig hoor!

Maar mijn tip: maak er geen strijd van!!
Dan eet hij maar niet!
Zolang jij je er druk over maakt, zal hij de strijd blijven aangaan.

Mijn dochter eet al sinds ze anderhalf is slecht (nu bijna 4 en een half). Ik heb ook alles geprobeerd maar niets helpt en de gezelligheid aan tafel was ver te zoeken.
Het laatste jaar maak ik me er niet meer druk om. Ik ben wel heel consequent: je mag alles eten wat op tafel staat, niets anders. Niet van tafel, voor het eten handen wassen en naar het toilet, enz.
Ze heeft maanden gehad dat ze helemaal niets at, behalve op vrijdag als we patat aten (3 patatjes en een stukje frikandel).
Tegenwoordig eet ze af en toe aardappelpuree, komkommer en knakworstjes/hamreepjes/gerookte kipreepjes, maar groente en gewone aardappels of rijst of pasta raakt ze nog steeds niet aan.

Ze mag van mij wel altijd fruit pakken (behalve tijdens het eten) en dat doet ze als ze echt veel trek heeft (eind van de middag bijvoorbeeld)
Ook krijgt ze wel elke dag een multivitamine (voor kinderen)

Ik vraag me regelmatig af hoe ze zo gezond kan blijven (langer dan gemiddeld, bijna nooit ziek, energie genoeg) maar het is toch zo.

Succes ermee!

 

Wat bij mijn dochter hielp, was haar dan van tafel sturen. "Wat, wil je niet eten? Prima, maar kindjes die niet eten, mogen ook niet aan tafel zitten" en stuurde haar resoluut weg. En verder dan echt totààl negeren en lekker gezellig met je partner gaan babbelen.. Dit vond zij zo erg (echt huilen,snikken), dat ze eieren voor haar geld koos en mee wilde eten.. In de eerste instantie hield ik haar dan af, omdat ze dat al zo vaak had belooft, maar uiteindelijk mòcht ze er weer bij.... Dan ook geen woord meer aan vuil maken, niet eens meer belonen en zeggen, "zie je nou wel" of dat soort dingen.. Eten is de normaalste zaak van de wereld, daar hoef je niet voor beloont te worden..

En anders niet eens de tafel voor hem dekken.. "Jij eet toch niet, dus hoef ik ook niet meer voor je te dekken" en verder weer compleet negeren. Zelfs als hij wèl mee wil eten, eerst niet toegeven. En pas als hij belooft mee te gaan eten, weer toelaten aan tafel. Eerder gewoon niet. Dan eet hij maar niet hoor, komt uiteindelijk gerust goed...

 

Onze dochter at ook heel slecht, heeft zeker 8 maanden geduurt.
Alles geprobeerd...niks hielp.
En ineens....eet ze weer normaal.
Helaas is nu de jongste begonnen met het niet avond willen eten...

 

Hier heeft het ook 2 jaar geduurd, en nu nog wel met vlagen hoor.. ik besteed er geen aandacht aan.

 

Bekend probleem, wij maken er geen punt van. Ze eet overdag goed en bovenal gezond. We hebben ook geprobeerd haar niks anders voor te schotelen. Maar ze ging gerust met honger naar bed om zich vervolgens vol te proppen. Dus hier geen strijd aan tafel. Ze mag ook een boterham. Er is 1 regel bij ons en dat is niet warm eten dan ook geen snoep. Maar voor de rest laat ik het lekker gaan, houdt het wel zo ontspannen.

 

Hier zitten we er midden in. AL duurt het bij ons vandaag al heel de dag. Heeft net twee kleine broodjes met kaas en vruchtenhagel op en een klein stukje appel. Ik (wij) kunnen er niets aan doen ... althans we hebben van alles al geprobeerd. Gelukkig gaan hier nog wel eens een rauwe wortel en een aardappel in maar dat is ook niet om naar huis te schrijven!

 

Nou ben ik gezegend met een makkelijke eter *klopt af*, dus misschien heb ik te makkelijk lullen, maar dit vind ik echt zielig

Wat leert je kind hier nou van? Dan gaat hij/zij eten omdat het anders sociaal wordt buitengesloten; dat lijkt me een hele verkeerde motivatie om te eten. Eten moet je doen omdat je honger hebt, omdat het lekker is, en ja, óók omdat het een sociaal, gezellig gebeuren is. Maar het omgekeerde lijkt me niet goed: als je niet wil eten, dat je dan ook niet meer mag deelnemen aan de gezelligheid.

Sociale straffen horen wat mij betreft bij sociale overtredingen, want daar zit nog een logica in: bijvoorbeeld; als je een ander pijn doet, mag je niet meer meespelen. Logisch, want niemand heeft zin om een spelletje te doen waar ie het risico loopt gemept te worden. Maar als je kind niet eet doet ie daar niemand (behalve zichzelf) kwaad mee, dus vind ik het heel raar om hem daarvoor te straffen met "niet mee mogen doen".

 

Sja, je kunt het inderdaad zielig vinden. Het was voor ons wèl de oplossing en ze heeft er helemaal niks aan overgehouden. Ja, ze ging gewoon goed eten en gezellig meekletsen aan tafel. De maaltijd in het teken laten staan van het nìet willen eten van een kind, maakt het ook allemaal niet gezelliger en dat treft het hèle gezin, dus ook het wel goed etende kind.. (in ons geval dan).. Als ze rond de 4 zijn, zijn ze heel goed in staat je emotioneel te chanteren.. In ts haar geval, ik wil wel patat en frikadellen, de rest eet ik lekker niet. Nou prima, zijn keuze, maar niet ten koste van de rest van de familie. Dus ga je grenzenzoekerij maar ergens anders uitvoeren, maar nìet aan de etenstafel. Daar ligt mìjn grens dus en dat heeft ze hier wel van geleerd..

Maargoed, zo denk ik erover en dat hoeft niet iedereen te doen natuurlijk

 

Maar werkte het dan niet om gewoon te zeggen: "als je niet wil eten, nou, dan eet je lekker niet"? Zonder dat ze dan van tafel af moet? Dan heeft ze met het niet-eten geen "machtsmiddel" meer. Kijk, als je de anderen aan tafel lastig gaat vallen, is het een ander verhaal, dan heb je het inderdaad weer over een sociale overtreding. Maar anders kun je toch ook dr bord wegzetten, maar wel aan tafel laten? Of was het dan ook schreeuwen en moeilijk doen?

 

Als je een "niet eter" aan tafel had gehad, zou je het inderdaad misschien wat beter begrijpen Zij nam de stemming aan tafel over, door inderdaad negatief gedrag te vertonen. Dit was niet te doorbreken en daarom hebben wij voor onze oplossing gekozen.. Geloof me, dit gaat niet over 1 nacht ijs, je probeert het eerst op andere manieren op te lossen. Alleen ben ik er niet weken in mee gegaan. Ik heb duidelijk mijn (onze) grens aangegeven. En weet je wat het mooie ervan is? Ze heeft sindsdien gewoon netjes met de pot meegegeten, we waren echt van het gezeur af. Tuurlijk zijn er avonden dat het wat stroever gaat, maar het is echt niet zo dat ze bij elk wissewasje van tafel gestuurd wordt hoor, zo moet je het echt niet zien. Zolang het op een wat minder rigoureuze manier opgelost kan worden, doen we dat.. Ik weiger echter dat een kleuterpuber de dienst uit maakt aan tafel

 

Zolang hij niet wakker wordt van de honger, nooit ziek is en overdag de juiste voedingsstoffen binnenkrijgt, zou ik er geen aandacht aan besteden!

Van tafel af om te plassen of handen te wassen is aan jou om dat in goede banen te leiden. Prakken voor een 4,5 jarige zou ik dus echt niet doen!

Eet hij overdag veel? Te veel? Krijgt hij twee uur voor het avondeten nog wat te eten of drinken? Ik zou het wel proberen te stromen, maar ik zou niet dwingen.

 

Hier stuur ik mijn dochter ook weg, wanneer ze eenmaal luid en duidelijk gaat laten merken dat ze niet wilt eten legt mijn middelste ook z'n vork neer en eet ook niet meer.. Straks de jongste ook nog en zit ik in mn eentje te eten haha.

 

En wat geef je daarmee voor voorbeeld dan?
Hoe harder je schreeuwt, des te eerder je van tafel mag?

 

Het is geen kind wat graag van tafel wilt hoor, ze vind dat ook gewoon niet leuk want dan moet ze van me op de bank gaan zitten en niks meer zeggen. Het is ook helemaal niet zo vaak meer dat dit gebeurd. Ik wil gewoon rustig kunnen eten en wanneer ze gaat lopen jengelen aan tafel gaat ze maar lekker ergens anders zitten zodat ik met de andere 2 gewoon rustig kan eten.. Het is al chaotisch genoeg moet ik zeggen om alleen met een kleuter, peuter en een dreumes te moeten eten.

 

Dat wanneer je je niet gedraagt, je ook niet mee kan doen met de gezellige dingen..

Mijn dochter vond het echt heel erg om van tafel gestuurd te worden en was slim genoeg om ervoor te kiezen normaal mee te doen aan tafel..

Vervelend gedrag accepteren en negeren ten nadele van je andere kinderen vind ik ook geen voorbeeld... Je kan het voorbeeld ook andersom zien. Kindjes die wel rustig en gezellig aan tafel zitten en eten, doen fijn mee met de gezelligheid

 

Hm, nou ik ben misschien heel makkelijk, maar ik maak me er totaal niet druk om of mijn kind(eren) wel of niet eet/eten bij het avondeten. Van mijn jongste kan ik me al niet eens meer herinneren wanneer hij meer dan een dag in de week fatsoenlijk heeft gegeten. Hij eet alleen goed als we macaroni eten en pannenkoeken en dat laatste eten we bijna nooit. Mijn dochter heeft ook een tijd geweigerd om te eten omdat mijn zoontje niet at. Nou ja, dan niet hoor.

Mijn dochter eet inmiddels weer gewoon (die houdt gewoon te veel van lekker eten ), maar mijn zoontje eet nagenoeg niks bij het avondeten en het brood wordt ook steeds minder...

In ieder geval zou mijn advies voor TS zijn om het lekker te negeren. Leuk voor hem dat hij alleen bepaalde dingen wil eten, maar zo werkt het helaas niet, dus helaas pindakaas...

 

Ja dat doe ik ook weleens, op de momenten dat de oudste uit dwarsigheid niet wil eten en dan gaat zitten gillen: IK. GA. NIET. ETEN. Nou, dan hoef je ook niet meer aan tafel te zitten hoor, dahaaaag. Dat gekrijs in mijn oor hoef ik niet. Helpt goed want dan wordt ze heel boos en weet ze niet hoe snel ze gewoon moet gaan eten. Het maakt me verder niet zoveel uit of ze wel of niet eet, maar ik hoef geen drama's aan tafel.

 

Ik zou ook geen drama's aan tafel willen, maar van tafel sturen en dus niet hoeven eten als je niet wilt eten, zie ik eerder als beloning.
(Je kan immers niet eten als je niet aan tafel zit).

 

Overigens...mijn zoontje gilt niet aan tafel. Hij prikt in zijn eten, duwt het dan resoluut aan de kant en zegt "nee!" onderwijl driftig zijn hoofd schuddend . Hier dus geen drama's aan tafel. Gegil zou ik ook zeker niet op prijs stellen en dat zou hier ook wel even een afkoelmomentje op een andere plek dan aan de eettafel betekenen.