Lieve dames, ik probeer mee te denken met iemand die mij zeer lief is. Zij (M.) heeft uit een vorige relatie een dochtertje (F.), die is net 4 geworden. De biologische vader is sinds de zwangerschap al niet in beeld en is zo goed als spoorloos verdwenen hij is dus totaal niet betrokken bij haar leventje. Sinds F. 1 jaar is heeft M. een relatie met een man, uiteindelijk ziet F. hem dus echt als haar papa en weet ook niet beter. Maar.. Het is geen goede relatie. M. is achter een en ander gekomen en na veel geregel heeft ze het voor elkaar gekregen dat ze deze week nog een tijdelijk ander onderkomen krijgt. ze gaat dus bij hem weg. Maar hoe vertel je een kind van 4 dat de man wie ze dacht haar papa te zijn haar papa niet is? of juist niet vertellen? Ik dacht dat het misschien beter is dat in het midden te laten, en meer te zeggen dat papa's en mama's soms niet meer van elkaar houden, en niet meer bij elkaar willen wonen. De kans zit er dik in dat hij niks meer met M. en ook F. te maken wilt hebben en dat F. hem dus na de breuk niet meer zal zien Iemand tips?
Eerlijk zijn. Hoe eerder hoe beter. Anders gaat ze zich straks afvragen waarom 'papa' haar niet meer wil zien. Als blijkt dat 'papa' nooit de papa is geweest, is dat hard - maar de enige manier om het zonder ellenlange ellende voort te laten slepen. Hoe eerder een kind de waarheid hoort, hoe beter.
Wat ontzettend verdrietig dit(ook voor jou) Ik denk dat je het zo moet laten zo als het is voor nu. Als F nu te horen gaat krijgen dat dit niet haar "echte" vader is, raakt ze van streek van zoveel nieuwe informatie. Voor F is het haar vader en is hij heel belangrijk. En moet er zoveel mogelijk neutraal over hem gepraat worden. Een kind heeft er niets aan om te horen hoe "stout"" papa wel niet is. En wat voor meer waarde heeft het om te vertellen dat het haar vader niet is, zeker in deze situatie. Er gebeurd al zoveel in dat koppie. Dit lijkt me al moeilijk genoeg. Sterkte !
ik zeg ook eerlijk zijn. dan begrijpt het kind ook waarom haar 'papa' straks geen contact met haar hoeft
Ik zou als ik M wad eerst goed uitzoeken of de man echt daadwerkelijk geen contact meer wil met F. Heeft hij dit echt gezegd of denkt M. dit? Dat zou voor mij persoonlijk wel uitmaken qua eerlijk zijn tegen F. of niet.
Je vriendin had van in het begin moeten duidelijk maken dat haar vriend niet de "echte" papa is. Mijn vriend is ook bij ons sinds mijn dochtertje 1 jaar. Zowel zoon als dochter zeggen papa tegen hem, daar zijn ze uit zichzelf mee begonnen, maar ze weten beide dat hij niet hun "echte" papa is. Ik denk dat je vriendin nu beter eerlijk kan zijn en proberen dit op een manier uit te leggen dat F het kan begrijpen.
Dat van die stiefvader lijkt me niet het moeilijkste. Dat is een relatief feitelijk ding, verwarrend en hartverscheurend maar overzichtelijk. En als hij uit beeld is, is hij uit beeld. Dat neem ik tenminste aan. Ik zou het moeilijker vinden om uit te leggen dat mama geen langdurige relaties heeft. In het verleden behaalde resultaten bieden natuurlijk geen garantie voor de toekomst, maar de moeder is wel de constante in het verhaal en kinderen van vier moet je wel leren dat dit niet normaal is. Maar hoe doe je dat als je zelf het verkeerde voorbeeld geeft?
Eerlijk zijn. Ik had sowieso nooit mijn kind laten denken dat de nieuwe partner papa is. Maar dat is mijn mening. Ik zou dus vertellen dat *naam ex* en mama niet meer genoeg van elkaar houden en ze ergens anders gaan wonen. Of ex haar nog wel / niet wilt zien zou ik eerst uitvogelen voor je dit gesprek aan gaat. Hij liet zich papa noemen dus vond ik dat hij haar ook niet zo kan laten vallen. Het is een kind..
Wanneer M. commentaar had in het verleden over zijn manier van doen liet hij F. gewoon letterlijk voor wat het was, een paar keer voorgekomen dat zij om half 10 in de avond thuis kwam vanaf haar werk en dat F. met buikpijn thuis rondliep omdat ze niet naar de wc kon omdat hij haar niet hielp (toen was ze net zindelijk) en uberhaupt een kind van toen 3,5 jaar om half 10 nog wakker! Daarnaast ziet M. het ook niet helemaal zitten om nog contact met hem te behouden na de dingen die hij gedaan heeft (dat is echt te veel om allemaal neer te zetten) @Pixie: Het was een van zijn voorwaarden ofzo, M. is heel erg onzeker en na haar ex tijdens de zwangerschap er vandoor is gegaan is dat erger geworden. Ze heeft zichzelf altijd als slechte moeder gezien omdat ze geen vader kon bieden en toen kwam haar 'soon to be' ex om de hoek, die de perfecte man leek. Maar hij wilde niks horen over de biologische vader van F. daar mocht niet over gesproken worden anders zouden ze zo weer op straat staan.. En tja als je denkt dat dit je laatste kans op liefde is laat je dat blijkbaar allemaal gebeuren, ondanks tegenstribbelen van familie en vrienden. Want hij zou de ware zijn, en ze zouden nooit uit elkaar gaan.. (dat blijkt maar weer)
Daar heb je zeker gelijk in, ik heb ook al tegen haar gezegd dat ze misschien gewoon niet gemaakt is voor relaties, ze blijft op foute mannen vallen, en ze blijft in hun leuke praatjes trappen. het is zo'n onwijs lastige situatie, en zo stel je het leven niet voor.. Dit wens je ook echt niemand toe.. Persoonlijk had ik ook nooit mijn kind wijsgemaakt dat een man haar vader is terwijl dat niet zo is. maarja dat ben ik
Ik vind dit nogal een uitspraak. Alsof ze hier voor gekozen heeft. Een kind van 4 moet ook leren dat je voor jezelf opkomt en helaas niet iedereeen het beste met je voor heeft. Oordeel niet zonder alle feiten te weten
@lousaa: nog even een toevoeging, gelukkig heeft een kind ook voorbeelden uit een omgeving. F. heeft een lieve opa en oma die gewoon samen zijn en een oom en tante die een 'normale' (volgens het boekje) relatie/huwelijk hebben.. Daarbij zijn er toch ook vrouwen zat die bewust alleenstaand blijven Overigens zit F. op het moment meer bij opa en oma of oom en tante dan bij 'papa'
Hoe moeilijk het ook zou zijn, ik zou zeker weten proberen eerlijk te zijn naar het kind. Het kindje heeft er niets aan als het voorgelogen wordt, maar kan me erg goed voorstellen dat dit heel moeilijk is.
Weet je wat het lastigste is, ik zou zelf ook direct zeggen gewoon eerlijk zijn.. Maar er veranderd nu ineens zoveel voor haar, ze zit hier op school, maar de tijdelijke woning is ongeveer 3 kwartier hier vandaan, ivm het werk van M. is het om woensdag tm vrijdag onmogelijk haar van school te halen, dus ze word nu elke keer door weer iemand anders opgehaald. Ze slaapt nu al 3 weekenden bij opa en oma, en straks met kerst komt ze 3 nachten bij ons. En dat zou er ook nog bijkomen dat ze te horen krijgt dat de man die haar vader zou zijn dat helemaal niet is.. Zou dat niet een beetje te veel van het goede zijn?? We willen haar allemaal beschermen van de grote boze wereld, dat mag wel duidelijk zijn, maar door de keuzes die haar moeder in het verleden heeft gemaakt ga je een klein meisje van 4 ineens vertellen dat niks is zoals het altijd heeft geleken.
Ik zou er persoonlijk voor kiezen om de dingen op te splitsen. Eerst haar op de hoogte stellen dat zij en mama gaan verhuizen omdat papa en mama niet meer van elkaar houden en dus niet meer in 1 huis willen wonen. Pas als de kleine dit heeft verwerkt (en hij laat het echt afweten) haar vertellen dat dit niet haar biologische papa is. Zou dit wel heel voorzichtig aanpakken want hoe je het wendt of keert voor haar is dit gewoon haar papa. Voor de rest zou ik kijken of een rust te bouwen is in de woensdag t/m vrijdag door haar bv. door 1 vast persoon op te laten halen
Oh wat sneu. Maar ik zou idd eerlijk zijn op een manier passend bij haar leeftijd, dus niet een te ingewikkeld dramatisch verhaal van maken.
Ik denk dat dit een goed begin is. Ik denk dat het beter is, dat ze F. pas later vertelt, dat het niet haar biologische vader is. Eigenlijk maakt het niet uit ook, vind ik. Voor haar gevoel is het haar echte vader. Het heeft geen toegevoegde waarde als het kind nu te horen krijgt, dat het niet haar echte vader is. Haar verdriet zal er niet minder om worden. Het zal denk ik alleen maar verwarrender worden.
Precies wat ik al zei er gebeurd voor een vierjarige nu gewoon veel teveel. School, sinterklaas net gehad, kerstdagen, Stressmaand en dan dat papa en mama uit elkaar gaan lijkt mij al enorm veel voor een kind van pas 4!!! En dan dat haar papa niet haar papa is. Dit kun je altijd nog vertellen als alles een beetje is verwerkt en wat rustiger is. Ik denk dat dit teveel informatie is in hele korte tijd.
Ik zou haar zo graag in huis willen halen, haar stabiliteit geven tot haar moeder meer gesetteld is en een vaste verblijfplaats heeft. Maar ik zit ook met m'n werk, en wij hebben ook niet elke dag de mogelijkheid haar naar school te brengen en weer op te halen. En dan heb je natuurlijk wel buitenschoolse opvang maar daar moet dan geld voor zijn, en dankzij deze sjieke meneer is dat er niet meer Maar het zou het allemaal zoveel makkelijker maken als die mogelijkheid er wel was