Mijn zoontje van 2,5 (juni 3) is vrij temperamentvol om het zo maar te zeggen. Een simpel uitstapje naar de supermarkt is met hem al vrij onmogelijk geworden. Graag hoor ik ervaringen van mensen die ook een wat pittiger kindje hebben. Consequent ben ik wel en te makkelijk ben ik ook niet, maar bij sommige kinderen ben je er daarmee nog niet blijkbaar. Dus tips? Mijn zoontje is namelijk superlief en schattig, maar soms... Ik zit best wel vast met hem. Normaal de andere 2 naar school brengen is eigenlijk al niet mogelijk, het eindigt steevast in een huil/krijspartij omdat hij iets anders wil. Ik geef dan niet toe, maar echt gezellig is andes natuurlijk. Het is geen fase, hij is altijd al wat moeilijker geweest dan de andere 2, maar vind het nu af en toe wel heel vervelend. Ben ik wéér die moeder op het schoolplein die haar kind in de houdgreep moet nemen omdat hij anders gewoon de straat opschiet of niet meegaat en op de grond gaat liggen. (zul je misschien denken, lekker makkelijk in de buggy, nou zo simpel is dat niet, hij is heel sterk, dus lastig om erin te krijgen en hij krijgt zelf de sluiting los, dit geldt ook voor winkelkarretjes, hem erin krijgen is een ramp en hij klimt er binnen 2 seconden weer uit).
Ik zou van te voren plannen en uitleggen met hem. Je kan dagplanner gebruiken bijv met magnetjes van wat jullie gaan doen. Je legt het uit zo weet hij war hem staat te verwachten. HOME | Olifantastisch We hebben deze en ik plak dat voordat we naar buiten gaan neem ik dat met haar door en vraag of ze toch anders wil mag ze het anders zetten volgorde als dat niet handig is leg ik haar uit waarom: bijv dat hondje moet echt echt plassen en moet als eerst en of ze wil eerst hondje uitlaten etc Ik heb ook zulk dochter daarbij ook nog met fenomenaal geheugen en ontzettende eigen wil en eigen patronen. Sommige dingen grenzen aan autisme maar dat heeft ze niet. We weten nu grotendeels wat ze wil om driftbui voorkomen en zo proberen we erop te spelen. Ze is kindje die alles zelf wil doen pas als ze zelf hulp vraagt mag je helpen en je kan allen vragen of ze hulp nodig heeft en bij nee is echt nee. Ze was ook zo altijd van geboorte erg sterke wil. Weet wat ze wil en niet ze plant dingen in haar hoofd van te voren dus als mijne planning afwijkt dan is niet goed. Daarom ik vraag veel voordat ik iets doe zodat het lijkt alsof ze dat zelf had besloten. En bijv als ik weet dat ze altijd naar bakker wil na speeltuin dan pas ik mijzelf daaraan. Ze weten daar haar ze komt 2x per dag heen iets lekkers halen maar dat is stukje wat ze dus "zelf" had besloten het moet anders is haar hele planning niet goed en hele dag gaat niet goed. Van andere kant ze is erg makkelijk als je haar planning in de waar gooit maar dat moet ik uitstippen met haar zeggen nu gaan we naar speeltuin, dan met hondje wandelen en dan winkelen. Daaraan herinner ik haar steeds en vraag of ze dat leuk vind etc. Ik zorg dat ze ja" zegt op manier hoe ik dat formuleer en momenten waneer ik dat vraag. Het is niet makkelijk zulk kind maar hier wat ik merk in greep pakken if meeslepen of verplichten iets werkt andersom. Als ik uitleg en laat haar soort zelf beslissing maken werkt dat juist goed dan weet ze dat ik luister en begrijp haar. Ze doet nooit stout of vraagt nooit dingen wat niet mag ze is erg gehoorzaam maar bepaalde dingen moeten zoals ze had bedacht. Ook erg vrolijk hier, lief
Ik heb ook 2 pittige meiden, dus hier is het ook vaak raak. Consequent zijn is het allerbelangrijkste, juist nog net iets meer bij pittige kinderen. Wat ik doe, is duidelijk met ze communiceren en uitleggen waarom ik het zo wil hebben, ik geef ze handvaten, grenzen en consequenties. Ik heb ontzettend veel geduld gekregen, vaak is het nog wel eens lastig om dat te behouden maar uiteindelijk heb je alleen jezelf er mee als je je geduld verliest. Verder ontwijk ik niets, sommige dingen moeten ze maar leren, hier ook vaak drama met boodschappen doen maar dan zorg ik voor wat afleiding zoals een boekje. Afleiding is een goede manier om ze uit een "pittige" bui te halen. En verder laat ik ze gewoon veel ontdekken en zichzelf uitleven, binnen mijn grenzen. Onze opvoeding is nu heel consequent maar ik weet zeker dat het zich uiteindelijk wel gaat lonen.
Bedankt voor je uitgebreidde reactie. Dat planbord ziet er goed uit! Dat ga ik sowieso bestellen denk ik, was ook al op zoek naar zoiets. Toen hij nog niet zo goed kon praten werkte ik veel met pictogrammen met hem. Dat meeslepen doe ik ook liever niet, maar soms zit je in situaties dat het even niet anders kan. Hij krijgt van mij heel veel ruimte, maar ik ga niet elke keer in de winkel onderhandelen met hem en het kan ook niet altijd zoals hij het graag wil omdat ik nog 2 kindjes heb die aandacht van mij nodig hebben. Op een gegeven moment is het wel klaar. Hij wil bijvoorbeeld een eigen karretje, vind ik prima, maar hij mag er niet mee rennen (want hij rent rustig tegen andere mensen aan). Als hij dat wel doet pak ik het karretje even af en dan is het dus al helemaal mis.
Hier ook een pittige dochter en de supermarkt is de laatste tijd ook echt geen leuk uitje meer in het begin gaf ik nog wel eens toe aan iets als ze het weer op krijsen zette. Maar ik ben er inmiddels achter de consequent zijn echt het beste is en ja dan ga je maar in de winkel krijsend op de grond liggen (dat is dus al een aantal keer gebeurt) ik kan op dat moment wel door de grond zakken maar ja het helpt wel. Na zoiets is ze ook altijd heel aanhankelijk en wilt een knuffel... maar echt ik moet volhouden dat is het enige wat helpt! Ik zou toch proberen gewoon te gaan wat je wilt doen. Probeer het eerst nog goed uit te leggen wat je gaat doen etc. Is nog wel lastig want mijn dochter snapt ook nog niet alles (is van juli) en bij het schoolplein maar toch gewoon in houdgreep zo leert hij het wel. Succes het is zo lastig soms!
Niekepiek ook bedankt voor jouw reactie! Ik ben ook al veel geduldiger geworden, maar ik ben ook maar een mens haha en soms trek ik het gewoon even niet meer. Een boekje oid werkt hier niet, maar misschien een ander stuk speelgoed of een vooruitzicht (maar wil ook niet gaan omkopen). Ik weet dat vermijden niet werkt, want dan leert hij het nooit, maar soms is het wel zo vermoeiend om weer maar met de helft thuis te komen, compleet vermoeid vanwege een constante strijd met hem. En dan loopt hij ook nog eens weg, als hij iets ziet wat hij interessant vindt.
Dank je aardbei! Tja, die houdgreep is inderdaad niet anders, liever een krijsend kind dan een kind onder de auto bijvoorbeeld, maar soms is het zo vervelend. Hij schreeuwt dan ook echt "mama, laat mij los, mama auw!' Net alsof ik hem echt pijn doe zeg maar, schaam ik mij daar weer voor.
Nee dat heb ik ook hoor Wat als je in winkel opdrachten zal geven? Hier werkt dat goed ik vraag voor melk/fruit etc. Ik zorg dat ze niet afslaat bij snoep )) Want als dat gebeurt dan is ook drama ze moet dan iets eten en als ik niet heb dan moet ze koek of wafel etc.. Ze propt dat snel snel binnen zodat ze meer krijgt. Laatst geeft ik dan nog pasje ze moet dan soort afrekenen dat helpt met wachten in de rij of het op band zetten dingen. Met opdrachten werkt dat hier gewoon goed maar ik ga liever niet naar winkel met haar alleen hoor Mijn max met haar is bakker, kruidvat, slager Ik kan nu zwanger ook haar niet continu tillen en alsnog ze verzet zich en valt zo met hoofd op grond als ik optil. Soms sta ik kwartiertje naast dar ze ligt krijsen bij winkel omdat ze per se wil inpakpapier rol hebben. ) Soms is niet anders dan dat en zodra ze uitgeput is met gillen of stel komt vrouw langs zegt iets tegen haar ze is gelijk normaal (soort van toch schaamte van andere? Ze zit ook niet in buggy en en auto laat ik haar zelf inklimmen en zitten eerst want als ik dat doe is drama. Nu vraag ik haar of ze wil hulp altijd is "nee" En dan ook hier wil ze nooit hand niet bij oversteken niet bij trap. Ze valt liever en moeite doet. Als ik aandring doet ze handen in zakken en loopt zo... Pfff
Heel herkenbaar piccolina, als iemand hem probeert te helpen is het huis te klein. Idd klimt hij overal zelf in en wacht ik tot hij om hulp vraagt.
O ja nou dat klimmen zit ik op de bank hoor tot ze gilt om hulp voetje blijft zitten of zo. Soms vraag ik of ze hulp wil: nee hoor prima. We hebben hier in speeltuin soort wipwap ze klimt op maar ze wil totaal niet dat iemand tegenover gaat zitten of dat ding aanraken. Echt bizzar ze zit dat echt alleen wippen van andere kant ze is erg sociaal ze speelt met kindjes helpt hun etc. Ik herken dat en is vrij lastig ik zie kindjes haar leeftijd gewoon niet willen en denk goh wil jij even zitten taartje bakken in zand? Peutergym is hier niet te doen ze wil mij niet naast hebben en leidster wel want ze doet gevaarlijke dingen in haar ogen. Dus het is altijd "neeeeee" als ik probeer helpen of handje geven.
Leuk, heb de magneten ook besteld! Verder is het boek Temperamentvolle kinderen van Eva Bronsveld nog leuk om te lezen. Staan wel veel praktische tips in.
Ook hier een tempramentvol pittig kereltje. Ik lees veel herkenning in jullie verhalen en wilde inderdaad ook de tip van Eva Bronsveld geven. Fijn, herkenbaar boek. Vond het soms best confronterend... Hoe gaat jullie omgeving om met jullie tempramentvolle kids? En hoe reageert de "buitenwereld" op jullie manier van opvoeden? Wij merken vaak op dat mensen snel (ver)oordelen. Meestal kunnen we dit wel naast ons neerleggen, maar soms ook niet. Ons manneke heeft het op sommige plaatsen ook gewoon heel pittig. Bijv. bij opa en oma. Hij wordt daar enorm overvraagd en voor hem verkeerd benaderd. Moeilijk!
@kiwi: wat ik heel vervelend vind, is dat mensen heel snel denken dat ik niet consequent genoeg ben of dat het aan onze opvoeding ligt (gelukkig zijn onze oudste 2 bijna modelkindjes, dus zegt dat ook nog wat). Of dat mensen met etiketjes gaan zwaaien, oh, hij is zo druk, hij heeft vast ADHD, terwijl ze hem helemaal niet kennen.
@suus, jep herkenbaar!! Wij hebben ze ook al allemaal gehoord. Hij is bij ons de oudste en ik werk ook nog eens in de zorg voor kinderen met problemen op o.a. het gebied van gedrag. Ik heb heeeel vaak gehoord dat ik mijn werk niet op mijn kind moet projecteren. Auwtsss die deed zeer!!
Hier ook zo'n peuter.... De oudste had al een sterke eigen wil, maar dat was niets vergeleken met de jongste. Alle verhalen zijn herkenbaar, gillende peuter, houdgreep, boodschappen. Wat ik het vervelendste vind is dat hij erg op andere kinderen reageert. Hij houdt ze het liefst uit zijn buurt. En op het schoolplein betekent dat dus roepen, gillen, handen in de zij, boos doen. Wat ik doe, met beperkt resultaat natuurlijk want volgzaam is hij niet, is consequent proberen te zijn, hem dicht bij me houden, heel verbaal zijn naar hem toe. Dingen vertellen wat we gaan doen, wat ik van hem verwacht, wat hij niet mag doen. En tot mijn verbazing bleef hij vanochtend op het schoolplein rustig bij me staan terwijl ik met de juf stond te praten. Maar DE tip is er volgens mij gewoon niet. Het vraagt veel energie, kost veel tijd en creativiteit en uiteindelijk hoop je dat het beter zal gaan. Mijn zoontje vraagt in dat opzicht erg veel van me en ik vind het heerlijk om even bij te komen wanneer hij naar de peuterspeelzaal is.
@evvie: nee, de tip is er idd waarschijnlijk niet, wel moet ik zeggen dat ik het sowieso heel fijn vind om jullie ervaringen te lezen, te weten dat ik echt niet de enige ben helpt al enorm. Het lijkt wel alsof ik in mijn omgeving alleen maar supermakkelijke kindjes zie.