Hi allemaal, Onze zoon word in september 6 jaar, hij is erg klein van stuk. Wij hebben letterlijk allerlei onderzoeken gehad (van darmonderzoeken naar caloriebehoefte onderzoeken naar bot leeftijd, groeihormonen etc.) in meerdere ziekenhuizen, maar er is (gelukkig) niets geks uitgekomen. Hij heeft alleen een zogeheten "NPR-2" afwijking, wat schijnbaar een hele hoop mensen hebben. Hij gaat aankomende zomer naar groep 3, hij is 1,05 "lang". Wij merken op dat zijn klasgenootjes nu beginnen over zijn lengte, en wat een kleine fiets hij heeft e.d., ik ben vrij lang 1.90, en mijn partner 1.70. Hij volgt nu de -2 lijn in vergelijking met onze lengtes. Hij eet goed, drinkt goed, speelt goed. Zijn er hier meerdere vaders/moeders met soortgelijke situaties om hier mee om te gaan?
Mijn zoon van 8 jaar is ook klein. Hij heeft net een groeispurt gehad maar hij is nog steeds maar 118 cm. Hij zit daarmee net onder de -2lijn. Hij is met zijn 18 kg ook heel licht, ook in verhouding tot zijn lengte, dus daardoor ziet hij er vaak nog kleiner uit. Hij is wel gewoon gezond en eet ook heel erg goed, maar niets blijft ‘plakken’. Hij is gewoon heel erg actief en altijd bezig. Zijn groei wordt wel wat meer in de gaten gehouden maar wij verwachten ook geen lange kinderen want ben ook vrij klein (156), en mijn man is ook niet zo groot (rond de 163). Hij volgt zijn eigen groeilijn, dus dat is wel goed. Zijn klasgenoten maken hier wel eens opmerkingen over, maar hij haalt zijn schouders op en merkt op dat iedereen wel iets heeft wat ‘raar’ is. Ook heeft hij vaak ook wel voordeel van zijn lengte, hij is bijvoorbeeld heel lenig en snel waardoor klasgenoten hem wel graag in hun team willen met voetbal ed.
Hoe je ermee omgaat? Nou ja, je kind is gewoon klein, als hij zijn eigen lijntje volgt en niet afbuigt is het prima. Met -2 kom je voor een man uit op 1.70. Niks mis mee. Mijn jongste groeit ook op het -2 lijntje. Ja,hij is overal een van de kleinste, en ook nog een relatief lichtgewichtje binnen zijn lengte. Het is met name irritant als ze als enige ergens niet in mogen bij een uitje, maar verder weet hij zijn kleine schattigheid maximaal uit te buiten, en heeft hij het gewoon omarmd. Hij speelt ook rugby, is nu ook eerstejaars in een tweejaars leeftijdsgroep, dus sommige tegenspelers zijn letterlijk een dikke kop groter en naar schatting soms meer dan twee keer zo zwaar. Maar hij gaat er gewoon voor. Als je kindje het verder goed doet, geen zorgen!
Hier ging dochter ook met die lengte naar groep 3 en gelukkig waren er meerdere kleintjes, net als dat er ook kinderen 2 koppen groter zijn. Ze heeft geen last van haar lengte. Als ze alleen is dan wordt ze wel onderschat omdat ze er zoveel jonger uitziet maar in de klas is ze gewoon een leerling van de groep.
Als verder alles is uitgesloten is het zoals het is. De een is groot en de ander is klein. Je hebt eerder kans op onderschatten. Zoon heeft het precies andersom die overschatten ze juist sneller omdat hij groot is. Vooral toen hij nog in sinterklaas geloofde was dat vervelend. Tijdens de optocht deelde ze niks aan hem uit omdat hij te oud zou zijn. En grote kinderen dacht dat hij het geheim zou weten en vertelde ze hem al heel snel hoe het zat. Inmiddels 10 (1.57)en zit hij in gr 8 en heeft hij 2 leerlingen in de klas die klein zijn. Die zijn 11 en 12 en rond de 1.30. Beide ook smal. Ze hebben er mee leren omgaan. Zoals 1 laatst zei toen ze bij een restaurant waren of hij nog een kleurplaat van een konijntje wou. Hij zei mevrouw ik denk dat u mijn leeftijd verkeerd inschat. Op zijn sport zit een jongetje en die zit onder de 1.30 en die maakt er vol op gebruik van. Krijgt bij iedereen alles voor elkaar. Een hele vrolijke maar kleine jongen die het neemt zoals het is. In de klas weten ze het op een gegeven moment wel en stoppen de vragen. Bij zoon in de klas kijken ze nergens meer van op. De kleinste is nu rond de 1.30 en de grootste 1.65. Jongste 10 oudste 12. Kleinste 1 van de oudste , jongste 1 van de jongste. Alles is daar mogelijk. Waar ben je bang voor? Wat vreemde zeggen?
Dit zou echt over die van mij kunnen gaan, al meet die net boven 1.30 bij de kinderarts inmiddels. Twee turven hoog, enorme bruine Bambi ogen, stralende lach en het karakter dat overal op af stapt. Weet bij vreemden altijd te krijgen wat hij wil en komt overal mee weg. Zo erg dat ik soms moet ingrijpen
Onze zoon is ook 6 en 1,04 groot (maandje geleden) en gaat naar de zomervakantie naar groep 3. Wij zitten nog volop in de onderzoeken om te kijken of ze kunnen ontdekken waar t vandaan komt. Hij wordt vaak jonger geschat dan hij is en soms is dat vervelend. Op school krijgt hij geen opmerkingen erover maar scheelt wel dat er meerdere kleintjes in zijn klas zitten.
Ik denk het soms net zo lastig is als wanneer je langer bent. Hier een kleuter die 6 wordt in augustus en 1.25 is. Hij is heel onzeker en verlegen en wordt van te voren overal overschat. Steekt een kop uit boven veel leerlingen. Het beste kan je je kind leren trots te zijn op wie hij is. Je kan moeilijk een stukje aanplakken of een stukje eraf halen. En dat zouden ze ook als antwoord kunnen geven als ze een opmerking krijgen: wat wil je dat ik eraan doe? Een stukje aanplakken? Ze zijn prima zoals ze zijn, korter of langer❤️!
Tip, leg de focus er niet op. Mijn kind heeft echt heel weinig haar, dus ja dat wordt benoemd. Hij zegt ook heel nuchter 'ja dat heb je goed gezien' en gaat gewoon verder met wat ie deed. Zo gingen en gaan wij er ook mee om. Ik maak mij er niet druk om. In zijn klas zit ook een jongen die qua lengte meer past bij groep 4. Ook dezelfde aanpak, ja hij is kleiner. Goed gezien En doorrrrr Zelf er geen zorgen om maken. De 1 is kleiner, de ander heeft een bril, weer een kind is nagenoeg kaal. Tja c'est la vie. Geen zorgen om maken. Is helemaal nergens voor nodig Relativeren kun je leren
Klinkt misschien stom, maar het is fijn om met mensen te praten die hetzelfde ervaren. Heb je nog enig idee hoe groot je zoon ongeveer was toen die 5/6 jaar was? En hebben jullie ook allerlei onderzoeken gehad?
Ik maak me dus vooral zorgen over de groeispurt, want de kans is aanwezig dat hij die niet gaat krijgen volgens de doktoren..
Omgekeerd is (lijkt mij) inderdaad ook niet fijn nee! Ik ben vooral bang dat kindjes uit zijn klas hem gaan pesten
Dan zijn het in ieder geval geen vriendjes. Vrienden nemen het voor lief of je nou aan de kleine of grote kant bent. Je kan het er niet af halen of bij plakken. Het is niet leuk maar wel zoals het is. Was zijn botleeftijd wel zoals het hoort? Was hij bij de zwangerschap ook al kleiner? Hier zeggen ze vanaf de zwangerschap dat hij lange benen had een niet verwachten dat ik 9 maanden vol zou houden (man 2 meter en ik 1.60) we kregen heel veel groei echo's. Hij bleef zijn eigen lijn volgen.
Als kinderen willen pesten, dan vinden ze toch wel wat. Ik zou me daar echt niet op voorhand druk om maken. Zorg gewoon dat je kind zijn mannetje staat.
Hier juist het tegenovergestelde en mijn kids worden juist ouder geschat en regelmatig overschat. Jongste(5) is 125/126cm schoenmaat 33 mn oudste was op deze leeftijd al 133cm. Nu is mn oudste(net9) en ruim 160cm schoenmaat 41. Hij heeft een handskelet foto gehad en loopt 3 jaar voor op groei. Dit hadden wij al verwacht want zelf ging ik ook met 180cm uitgegroeid van de lagere school. Of je nou groot klein dik dun bent iedereen mag er zijn en alles heeft zn voor en nadelen. Zo sta ik erin alleen uit ervaring zeg ik dat ik het regelmatig knap lastig vind een ''soort van puber'' met vervolgens emotioneel weer ineens dat jongetje van 9. Ook hoe mensen op hem reageren is soms echt grrrrrrr dan is de wereld echt keihard en hebben geen idee dat hij nog maar net 9 is. Ik ken een jongetje die is 8 en een stuk kleiner dan mijn zoon van 5 en die vader vertelde dat hij 2 jaar achter loopt in groei. Dus waarschijnlijk groeit hij dan ook zeker 2 jaar langer door dan ''normaal'' hij heeft btw ook geen grote ouders. Succes! Het zal niet altijd meevallen maar denk dat veel ouders dat wel met hun kids ervaren ieder huisje heeft zn kruisje en wat belangrijk is dat je er voor je kind bent.