Lieve leden, Ik dacht, ik open eens een topic over ouders en hoe je band met hun (of een van hun) is. Ook zou ik graag mijn verhaal doen. Ik mag niet klagen over mijn ouders, ze hebben alles voor me gedaan, ik ben nooit iets tekort gekomen en nu ik zwanger ben hebben we de band weer wat aangehaald. Maar het probleem is dat ze me nooit echt de ruimte hebben gegeven. Ik heb elke vorm van onafhankelijkheid moeten bevechten, zonder enig begrip van hun kant. En nu ik 27 ben, samenwoon (we wonen ver van elkaar vandaan), en ik zwanger ben van mijn eerste, merk ik nog het controlerende gedrag op. Ik ben daar echt zo moe van. Mijn man merkt het ook aan me en zegt dat het misschien beter is als ik een tijdje geen contact zou hebben. Het punt is dat ik in de periode hiervoor inderdaad geen contact had, onder meer door hun bemoeizucht in een vorige relatie en hun totale onbegrip voor mijn keuze te breken. Vervolgens vertelde ik ze weleens iets over mijn leven en toen wilden ze, op hun voorwaarden en wanneer zij eraan toe waren, mijn man leren kennen. Natuurlijk was ik niet van plan hun hun schoonzoon te onthouden, maar ik had het toen enorm druk en wilde ze aan elkaar voorstellen wanneer ik daaraan toe was. Omdat ik zo mijn ruimte had opgeeist (ik woonde toen al op mezelf en was begin 20), had ik wel gedacht dat ze inmiddels een beetje begrip hadden voor de situatie en tenminste respect voor mijn keuze als volwassene. Nee dus. Weer heel kinderachtige conflicten gehad. Ik heb toen een tijdje niets van me laten horen. Inmiddels is alles weer goed, we hebben de band weer wat aangehaald en ik spreek ze veel, vooral telefonisch. Toch merk ik nog altijd die controlerende, bezorgde ondertoon in veel van hun vragen en gesprekken. Die ondertoon is de reden geweest dat ik me heel erg terugtrek in relaties en dat ik me niet snel laat zien (ook dus in relaties met anderen). O.a. in de relatie met mijn man is dit wel een probleem geweest. Ik doe nu mijn best om gewoon te laten zien wat in me omgaat, omdat je dan de angel eruit haalt, maar in de relatie met mijn ouders verandert niet veel. Ze zien zelf alles als oprechte belangstelling en trots, en daar ben ik ook heel blij om, maar mij verstikt het dus een beetje. En ik ben er nog banger voor als straks de baby er is. Ik denk dan dat ik veel sneller uit mijn vel zal springen en dat ik ook geen begrip meer zal hebben voor hun ouderlijke bezorgdheid. Nu blijven ouders altijd ouders, maar ik zou graag een relatie met ze willen waarin ze mij ook mijn ruimte gunnen en me zien als een onafhankelijke volwassene, die nu eenmaal niet alles met ze bespreekt. Ik heb al van alles geprobeerd, praten (altijd boosheid en onbegrip van hun kant), stilte en afstand (onbegrip bij hun en schuldgevoel bij mij), doen alsof er niets aan de hand is en hun bezorgdheid proberen te accepteren, en juist proberen heel open te zijn om ze tevreden te stellen (ongemakkelijk gevoel bij mij). En nu weet ik het even niet meer... ik ben benieuwd naar andere reacties. Groetjes, Nescio
wat lastig zeg, mijn man heeft net zulke ouders als jij, zo controlerend als ik weet niet wat. zijn vader heeft hier thuis zelfs dingen verplaatst en kastjes opnieuw ingeruimd (toen ik aan het werk was mijn man was thuis) omdat hij het maar een chaos vond. ook hier moeten we steeds onze grenzen weer stellen en hoe lief je het ook brengt of hoe kwaad je het ook brengt, ze zijn altijd diep beledigd en roepen vervolgens "dan helpen we ook nooit weer". dit is eigenlijk een steeds terugkomend iets, ze bemoeien zich ook met de opvoeding van onze dochter. helaas moet ik daarin ook steeds mijn grenzen stellen en mijn man ook. erg vermoeiend maar deze mensen gaan niet veranderen. jouw ouders gaan ook niet veranderen, pas je niet aan om hun te plezieren, dat is veel te vermoeiend. blijf je grenzen aangeven en neem afstand als dat nodig is om even weer wat lucht te krijgen. controlerende ouders zijn echt benauwend, veel sterkte en ik hoop dat je er een goede weg in vindt.
Ik herken het helemaal niet in mijn ouders. Ze stonden altijd voor me klaar en wilden altijd advies geven, deed ik er wel of niks mee dan was dat mijn keuze. Het belangrijkste voor hun was om zelfstandige kinderen groot te brengen. Het lijkt me echt erg vervelend als je je zo beklemd voelt bij je ouders. Ik weet ook niet wat je er mee kunt doen, behalve je er niks van aantrekken en je eigen plan volgen.
Ik herken het gelukkig niet, heb fantastische ouders die altijd eerder bang zijn dat ze te bemoeizuchtig zijn en mij dus altijd vrij hebben gelaten en hebben gesteund. Met als resultaat dat ik dus altijd juist erg naar ze toe heb getrokken. Maar je hebt best kans als jouw kindje straks is geboren dat je veel milder tegenover hun gedrag staat. Het heeft mij nl. Verrast hoe het hebben van een kindje er voor zorgt dat je je eigen ouders opeens heel anders ziet. Opeens besef je hoezeer jij hun hele wereld bent geweest, zoals je eigen kindje dat voor jou is. Dat kun je je vooraf gewoon niet voorstellen, hoe dat voelt, maar dan snap je opeens wat meer van evt bemoeizucht. Blijft vervelend natuurlijk, maar toch...