Sexueel misbruik in familie vroeger ... en nu...

Ik heb ‘die wereld’ waarin ouders hun kinderen niet beschermen bij seksueel misbruik maar de dader enigszins wel, echt nooit begrepen. En begrijpen hoeft misschien niet want ik denk dat je zoiets helemaal niet kunt begrijpen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Maar iets erbij voorstellen kan wel.
Je ziet vaker dat het zo gaat zoals jij beschrijft en ik vraag me altijd af: waarom? Hoe kun je zo zijn als je ziet dat je kind een immens verdriet heeft? Als je kind zo kapot gaat en schreeuwt om de aandacht die het nodig heeft?

Hoe gaat het met de therapie en dan bedoel ik vooral dat stukje dat ze wil dat je met je ouders gaat praten? Want dat klinkt allemaal heel mooi in een boekje (je weet wel; jij vertelt, ouders schrikken, verbreken alle contact met de dader en steunen jou), maar zo werkt de praktijk niet helemaal is mijn mening. Dat kan pas als jij eraan toe bent en dan kun je stappen maken. De focus moet nu op jou liggen hoe hiermee om te gaan en een plek te geven. Want het verstoppen kan niet meer.

Ik wil je heel veel sterkte wensen met dit enorme verdriet en misschien ook met je boosheid. Want dat kan ik me voorstellen: dat je lamgeslagen bent van ongeloof en boosheid en teleurstelling door elkaar ❤️

 

Wat een verhaal, en dapper dat je dat deelt. Wat vreselijk dat je zoiets mee hebt gemaakt.

Zelf niet mee gemaakt, mijn broer wel en niet door een familielid maar een jongen uit de buurt. Mijn ouders waren in alle staten en kan er echt niet inkomen dat je/jullie ouders zich zo opstellen. Je hoort voor je kind op te komen. Krijg het idee dat er meer speelt, misschien is je moeder ook zelf slachtoffer geweest. Klinkt een beetje als Stockholm syndroom.

Ik hoop dat je baad hebt bij de therapie en je gehoord voelt. Echt advies kan ik niet geven, alleen dat jij je lekker op jezelf moet focussen en jouw heling. Het is jouw leven, pak de regie terug.

 

Even geheel Off Topic hoor maar jeetje mina wat heb jij er al een lange weg opzitten qua kindjes krijgen. Ik moest even kijken of ik het wel goed las. Lijkt me heel moeilijk.

 

Lief van je. Oh geeft niks hoor, en ben zeker niet de enige Heb zelf ook een topic geopend voor meiden die in hetzelfde schuitje zitten (Lange onvervulde kinderwens) en ja dat klopt allemaal.

 

Dus het wil nog altijd niet door dringen hoe dom ze zijn.?
Ik zou een brief schrijven of iets en dan heel duidelijk maken hoe je je nu voelt.
En het daar bij laten.
Weetje je had vertrouwen in hun.
En nu je weet dat ze dit toe lieten en gewoon door gaan is het weg.
Ook al zouden ze geen contact meer hebben met oom dan nog is het vertrouwen van toen jij het niet wist weg.
En zou ze zeker even vermelden dan hun dit zelf doen en jij niet beïnvloed word door derden.
Sterkte
Mijn jeugd is achteraf ook niet zo als het wezen moest.
Maar heb dus het contact verbroken door middel van een mail.
Ik had stilletjes verwacht dat ze die zelfde dag, of week nog aan mijn deur stonden met hoge poten.
Nu na 8 jaar hoeft het niet meer, de deur die toen nog op een kier stond is met de eerste verjaardag van onze dochter dicht gegaan.
Ze hadden niet eens de moeite gedaan om mij te feliciteren met hun kleinkind.
Wat was ik boos toen.
Nu zoveel jaren verder is het goed zo de helft van de familie zie ik niet meer wand die begrijpen mij niet ook goed.

 

Jeetje, ja dan is het vertrouwen wel weg in je ouders die jou hoorden te beschermen. En nu nog gewoon achter je oom blijven staan, alsof hij een klein foutje heeft begaan.

Ik zou ook wel overwegen om een mail te sturen waarin je duidelijk aangeeft wat het probleem is en zij de reden zijn waarom jullie relatie zo slecht is, niet je schoonzus ofzo.

 

Even hersenspinsel:
Ik denk dat het onwijs moeilijk is om een beeld te veranderen als iemand zo dichtbij je staat en waar je samen mee bent opgegroeid. De broer van een seriemoordenaar gaat ook nog steeds op bezoek bij hem in de cel bv. Als zij hun beeld moeten aanpassen, voelt hun eigen jeugd ook als een leugen omdat hij niet is wie hij was. Dat zorgt voor een enorm intern conflict. Als hij ee monster is, wie zijn ze zelf dan? De makkelijkste weg is geloven dat hij idd fout zijn maar die fout niet meer maakt.

Als je er iets verder vanaf staat zoals jij, is die keuze te bizar voor woorden. En ook ik vind dat! Maar ik denk dat het beschermingsmechanisme een hoop doet bij mensen.
Maar... wat je moeder naar jou toe doet is heel raar en te makkelijk dat ze het afschuift zelfs op haar schoondochter... heel erg rot T is haar keuze om haar broer te blijven zien, maar dat jij erop wordt afgerekend dat jij dat niet wil is echt onacceptabel

 

Dus, als jouw broer of zus je kinderen vermoord, ga je er nog steeds mee om? Want anders klopt je vergelijking niet, het gaat om hun eigen kinderen, niet om vreemde slachtoffers.

 

Ze heeft het niet over wat zij zou doen, maar hoe het psychologisch werkt. Waarom het voor ons onbegrijpelijk is wat haar moeder doet.

 

Dat begrijp ik wel, maar ik denk dat haar vergelijking niet klopt, het is toch een groot verschil als je broer onbekenden iets heeft aangedaan of je eigen kinderen? Maar ik ben geen psycholoog natuurlijk.

 

Dat weet ik ook niet. Het is sowieso heel heftig en onbegrijpelijk.
Heb je toevallig de documentaire over Ted Bundy gezien? Zijn moeder bleef ook tot aan zijn eind hem steunen. Dat kunnen wij ons (gelukkig ) niet voorstellen.

 

Ik weet het niet zeker, ik denk niet dat ik die documentaire heb gezien.
Ik denk dat je als moeder ook bepaalde dingen gewoon niet kunt geloven van je kinderen, en misschien als je je maar hard genoeg blijft wijsmaken dat hij onschuldig moet zijn, dan is het misschien makkelijker hem te steunen. Maar ik kan het me inderdaad niet voorstellen.

 

Lastige situatie zo. Ik kan er met mijn hoofd ook niet bij en spreek helaas uit ervaring. Iemand dicht bij in mijn familie is ook lastig gevallen door een oom (gelukkig geen meermalig misbruik uit voort gekomen). Ze heeft dit gemeld bij haar ouders en die vinden het heel lastig. Contact tussen ouders en oom is heel slecht nu dat wel, maar t is verder wel in de doofpot gestopt.. Dus geen aangifte en geen totale breuk in de familie. Diegene heeft het daar ook heel lastig mee en dat is zeker van invloed op de band die je nog met je ouders hebt. Daarnaast vind ik het ook gewoon onverantwoord er niets mee te doen (geen aangifte oid) want diegene kan gewoon doorgaan als hij/zij wilt.

Helaas verder geen tips voor je maar hoop dat je wat herkenning leest. Als het je echt zo blijft achtervolgen is wellicht een breuk met je ouders het enige wat je kunt doen. Maar dat lijkt me ook vreselijk moeilijk.. Wellicht een brief schrijven waarin je aangeeft hoe erg het voor je is en ook wat het gebrek aan steun met je doet. Dat het daarnaast ook niet verantwoord is om er zo mee om te gaan omdat iemand nu gewoon bij een ander zn gang kan blijven gaan. En dat je niet begrijpt dat iemand dat bij iemands kind kan doen en dat het na een gesprek blijkbaar al oké is.

 

Helaas ook herkenbaar. Diegene waar ik het hierboven over had is qua therapie ook vast gelopen omdat ouders niet mee werkten. Die willen geen confrontatie aan met de oom en geen afstand nemen. Maar dit is wel na hele lange therapie! Zij heeft wel meerdere afspraken gehad en emdr therapie voor wat ze eraan over heeft gehouden. Dit was alleen niet genoeg en de therapie is daarna gestopt om de reden zoals ik net al aangaf. Ik zou kijken of een andere psycholoog niets voor je kan betekenen. Na 2 sessies stoppen is wel erg snel.

 

Heeft de psycholoog echt na 2 behandelingen gezegd dat je moest gaan praten met je ouders omdat je anders niet alles eraan gedaan had? Dat vind ik wel heel cru.
Dan zou ik vooral goed op zoek gaan naar een andere psycholoog nu of de psycholoog nog om opheldering vragen wat haar bedoeling was.
Ik denk dat uiteindelijk een gesprek met je ouders misschien wel goed zou kunnen zijn maar niet op dit moment, als ik je verhaal zo hoor. Ik denk dat je dan eerst zelf veel meer gesprekken/therapie nodig hebt en het wat meer een plek gegeven moet hebben, voorzover dat kan.
Je ouders een zo feitelijk mogelijke mail waarin je duidelijk beschrijft waarom en dat je geen contact wilt, lijkt me ook geen gek idee.

 

Ik zou een andere psycholoog zoeken. Jij hoeft helemaal niks goed te maken! Ik vind het wel verdrietig voor je dat dit een half jaar later nog zo speelt. Je kunt je ouders helaas niet veranderen, of afdwingen dat ze je wél gaan begrijpen. Je kunt wel voor jezelf de keuze maken om het contact helemaal te verbreken. En zoek dan een psycholoog die je helpt bij de rouwverwerking.

 

Ik zou sowieso na een andere psycholoog gaan.
1 die er misschien in gespecialiseerd is...
Ik snap wel dat ze zegt met je ouders praten, desnoods met je moeder en vader apart, en later samen een keer. Maar wel als je er aan toe bent en voor jezelf alles een beetje op een rijtje hebt gezet. Emdr is dan ook niet verkeerd misschien zit er bij je onverwerkt verdriet wat deze situatie triggert.