Wat is dit vermoeiend, ze heeft sinds een week of vier door dat ze een eigen persoontje is. En nu dacht ik twee avonden geleden dat het minder werd. Maar nu is ze sinds gister weer bezig met spoken en vooral in de avond uren. En die zijn toch best heilig geworden voor mij. hoe gingen jullie er mee om? Misschien staan er nog bruikbare tips tussen
Hier was het met 9 maanden ook hevig gestart. Ik weet nog altijd niet wat nu de beste methode was om ermee op te gaan. Ze huilde echt bij elke beweging uit haar richting die ik maakte, echt zware paniek! Ik deed wel altijd verder waarmee ik bezig was, legde haar uit (voor zover dat zin heeft op die leeftijd ) dat ik nog in de buurt was, dat ik terugkwam, dat het niet erg was... en ging haar daarna wel altijd even troosten. Best wel een heftige periode: ik wilde haar niet bevestigen in haar angst, en dus niet altijd maar 'toegeven', maar ik wilde haar ook niet altijd zo hartverscheurend laten wenen. Zo heeft ze na een tijdje (zo rond 10/11 maanden) toch doorgekregen dat ze best wel alleen kan spelen, of dat het geen drama is als ik niet vlak naast haar zit. Zeker vanaf het moment dat ze kon lopen is het echt helemaal beter. Soms komt het nog boven hoor, maar dan is het weer even snel terug vergeten. Wat ik wel merk wat helpt, als we bv op een nieuwe plaats komen, of er komt niet zo heel bekend volk op bezoek, is dat ik haar een tijdje bij me hou, tot ze zelf aangeeft dat ze wilt / durft rond te lopen. Dus haar niet overal maar meteen neerzetten of aan iemand anders geven... Het is niet min, dus veel moed!