Ik vertel nooit leugentjes maar kan hier erg om lachen Verklaart trouwens ook deels waarom ik me uitgeput voel
Wahaha oh mamabri, je vermaakt me terwijl je dit niet wil 😂 ik heb echt geen last van je futiele pogingen om mij te kwetsen. Je hebt echt zulke issues. Bye Felicia!
Ik heb nog een heerlijke amaretto liggen! Die mogen mijn kinderen ook al niet! 😂 en als ze vragen waarom dan zeg ik dat kinderen die alcohol drinken heel dom worden. Kijk maar naar... *slokje neemt*
Nu ik er zo over nadenk, eigenlijk alleen Sinterklaas. Mijn opa zei vroeger wel altijd dat je van koffie groene haren kreeg, dat dronk ik dus niet hè Maar we zijn altijd eerlijk tegen hem en leggen alles uit.
heb je er echt geen last van? oh en ik wil je best vermaken hoor Ik lach er zelf het hardste om .....
Ik snap je edachte wel hoor, Mamabri. Ik heb nog jonge kinderen en vindt ook wel dat ze maar gewoon moeten begrijpen dat ik soms gewoon voor ze beslis dat ze niet nog een koekje mogen. "Nee, we gaan zo eten." bijvoorbeeld. Maar ik sluit niet uit dat ik af en toe eens een leugentje om bestwil ga doen, want die peuter van mij kan nu al flink lang doorgaan.
Nou ja, precies. Ik vind dus ook dat ze dat moeten begrijpen en dat je dus een beslissing neemt voor hun. maar een leugentje doe ik gewoon niet. Klaar. Het zit niet in mijn systeem. En ik weet niet hoe het met andere kinderen is, maar als ik tegen die van mij zou zeggen dat ik in bad geplast hebt hebben zij zoiets van: mama? die in bad plast? Wat gek! Ze weten hier écht wel dondersgoed dat ik zoiets niet zou doen. En stel dat ze het wel zouden geloven, zouden ze misschien nog wel in staat zijn het op het schoolplein te verkondigen dat mama in bad heeft geplast. Dan sta je daar met je goeie gedrag...... (zou wel grappig zijn, daar niet van ) Het is een keuze die ik niet zou maken. Maar helaas mag ik dat blijkbaar niet zeggen
Haha nou om die reden heb ik daarna wel gezegd dat mama alleen in bad wilde en dus gelogen had! Want hij is in staat zoiets aan de hele buurt te vertellen Wbt je vraag waarom zou je liegen: als ik moe ben en echt doodziek word van het gezeur om iets. Mijn kinderen stellen gemiddeld zo'n 25000 vragen per dag. Per stuk. Van vragen als: hoeveel zandkorrels liggen er op het strand en waaróm ga jij ze nu niet tellen mama!? Tot mag ik in bad als je net je groenten aan het snijden bent. En ik kwebbel tot een bepaalde hoogte vrolijk mee maar dan komt er een moment dat ik het niet meer aan kan horen. En dan zeg ik dus gekke dingen. Het is impulsief, ik ben nogal een flapuit. Maar als ze dan ook maar voor 1 moment stoppen met dat gekwek dan is dat het me zó waard
oke, dat kan ik begrijpen, hier kwekken ze ook wel, maar niet zo erg In elk geval niet dat ik er knetter van wordt (of ze komen er zélf niet tussen omdat mama teveel kwekt, dat kan ook nog ) Waar ik dan wel benieuwd ben was de reactie toen je zei dat je gelogen had omdat je alleen in bad wilde. Was je kind niet boos? Hier zouden ze echt heel boos worden (hebben vermoedelijk mijn gevoel voor eerlijk zijn )
Ja hij was teleurgesteld idd. Maar met de belofte dat hij de volgende dag met mij in bad mocht maakte het goed en hij was ook opgelucht dat ik geen viespeuk was
Oh ja, dat gekwek de hele tijd! Ik weet dat dit offtopic is, maar ik moet even... Dat begint 's ochtends om half zeven terwijl ik nog nauwelijks wakker ben. Een waterval van woorden en zinnen op een volume dat niet misselijk is. Maar daar kun je niks van zeggen, want je komt er niet tussen. Ons kind ademt niet, echt niet! En als je dan na een half uur on-onderbroken geouwe-jeweetwel durft in te breken om broertje te vragen wat hij op zijn brood wil, krijg je dit " Mamaaahh, je praat door me heen!" Dat gaat continu door totdat hij naar bed gaat. Ik ben zo blij dat hij naar school gaat inmiddels. En WAAROM zit ons kind van zes nog steeds in de waarom-fase? Ik had gehoopt daar met de één uit te zijn, voor de ander begon. Nu heb ik er TWEE! die constant vragen naar het hoe en wat en waarom en wanneer en wie en vooral waarom. Overigens was ik vroeger net zo erg. Mijn vader heeft de term 'sufgeluld' voor mij uitgevonden. En wat hoorde ik deze week voor het eerst... Mijn man deed dit ook! Ik had al een keer met terugwerkende kracht mijn excuses aangeboden aan mijn ouders en mijn man gedwongen dat ook bij de zijne te doen. Ik snap inmiddels zoooo goed waarom mijn ouders vroeger vaak gewoon niet naar me luisterden en gewoon 'uhuh' zeiden. Doodmoe word ik er soms van. Verder issie heel lief hoor.
hahahaha, niet herkenbaar hier hoor. Niet dat mijn kinderen stil zijn, natuurlijk kletsen ze wel, maar toch niet aan 1 stuk door hoor.....volgens mij hebben wij geluk als ik het zo lees
Hahaha geweldig! Hier dus ook zulke kinderen. Mijn jongste presteert het om midden in de nacht naar me toe te komen met de aankondiging dat hij naar een andere school moet. Een vechtschool. Want hij wil ninja worden. En demonstreert dit dan met een paar gracieuze koprollen en spinjitzu. Kind! Het is half 3! Alle ninjas slapen nog! En bij het wakker worden heb ik liever geen geluid. Maar het is meteen tuutuututuuut! Ik dronk nooit koffie voor ik kinderen kreeg. Nu ren ik meteen naar de keuken om de sterkste pot ooit klaar te maken. Ik heb ook spijt van mijn kwebbeljaren als kind. Sorry mama! Karma kwam, zag en overwon!
Het is bij ons vooral.de oudste. Hoewel hij laatst beledigd tegen zijn broertje zei: "Pietje! Stop nou eens met praten, een ander wil ook wel eens wat zeggen!" Haha, ik zat eerst even met mijn mond vol tanden en heb uiteindelijk gestameld "Jij durft." Gelukkig had hij fatsoen te blozen. Ik herken het trouwens wel. Vooral als onze zoon ergens zenuwachtig om is, blijft hij ratelen. Wij zijn pas verhuisd en zeker die periode was een drama. Nu wordt het thuis en in zijn hoofd weer wat rustiger en wordt het 'dwangmatig' wauwelen wel weer wat minder. We praten er ook wel met hem over. Dat we enerzijds snappen dat hij graag dingen vertelt. Maar dat wij af en toe ook wel de kans willen hebben iets te zeggen en zijn broertje willen horen. En dat we soms gewoon rust en stilte ook fijn vinden. (Dat eerste snapt hij wel, het laatste niet zo geloof ik.) Mar het scheelt dat hij zich er wat meer van bewust wordt en we hem daardoor iets makkelijker kunnen afremmen... Voor 30 sec. ofzo.
Hier ook twee van die kwebbelaars, de hele dag door! Het begint 's ochtends vroeg en eindigt als ze naar bed gaan. Allerlei vragen, fantasie verhalen en zelfs als ik ze "rustig" even achter een filmpje/iPad zet wordt er gesproken. Op het moment dat ze in bed liggen zit ik eerst een half uur in stilte op de bank met tuierende oren. Ik zeg best wel vaak op een dag uhum, huhu omdat ik niet naar alles luister omdat er veel dezelfde dingen worden geroepen en na een aantal keer ben ik wel klaar met reageren. Verder ben ik wel eerlijk en zeg geen dingen als " de winkel is dicht" "het is op" of dat soort dingen. Nee is nee en soms heb ik geen zin en ben daar eerlijk in. Wat ik wel redelijk vaak heb gezegt is dat het nog midden in de nacht is als een van de jongens om 6:15 uur naast mijn bed stond. Maar dat voelt voor mij ook echt zo Het helpt in ieder geval niets want een kwartier later staan ze er weer.
Dat de tv kapot is. Dochter zegt namelijk mama tv maken ipv aanzetten. Batterij van de iPad leeg is De chocopasta op is als ze alweer pasta op haar brood wil.
Vraag me af, ouders die nooit "liegen" als je kindje met een tekening aan komt zetten waar 2 strepen op staan en zegt mooi he? Wat zeg je dan? Neh.. dat is toch geen tekening? Maar goed; Hier zeg ik wel eens dat de efteling bijna dicht gaat, als ik smiddags geen zin meer heb. Het nog te vroeg is om naar beneden te gaan.
Wij liegen nauwelijks eigenlijk. En zo'n tekeningvoorbeeld honeyy: ik zeg echt niet altijd dat ik het mooi vind. Ik vind namelijk niet dat er altijd maar een waardeoordeel in die zin aan hoeft te hangen (mooi/lelijk). Ik zou dan kunnen reageren met bijv. 'Wat heb je gemaakt?' of meer op de kleur ('Hey een groene en rode streep') of vorm gericht ('Het zijn vast twee slangen').
Ooh dat zei mijn moeder vroeger ook, maar dan met een zwart kruis. En dan rende ik naar de spiegel om te kijken. En dan zei ze 'nee dat kunnen alleen mama's zien...' Ik heb het tot mijn 6e geloofd..