De titel zegt het al.. Toen Tijn een paar weken oud was en 's nachts niet alleen wilde slapen, werd er vaak gezegd: 'neem hem dan bij je, een baby kun je nog niet verwennen' Dit bleek voor toen inderdaad het beste te werken en met 8 weken sliep hij 's nachts in zijn eigen bedje, zonder al te veel problemen. Tot nu.. Ik weet niet wat er met hem aan de hand is, maar het slapen gaat de laatste tijd erg slecht. Zowel de slaapjes overdag als het slapen 's nachts. Van de week bleef ik naar zijn kamer lopen terwijl ik de volgende dag weer vroeg op moest, dus heb ik hem bij ons in bed gelegd en daar viel hij als een blok in slaap. Ik wil hem dit echter niet aanleren. Mijn neefje van 2 slaapt nog steeds bij zijn ouders en ieder zijn keuze uiteraard, maar dit is niet wat mijn man en ik willen.. Verwen je hem als je hem nu bij je laat slapen? Ik ga er vanuit dat hij momenteel in de 8 maanden sprong zit. Als hij hier straks weer uit is, kan ik hem dan makkelijk weer in zijn eigen bed leggen? Of moet ik nu doorzetten en hem in zijn eigen bed laten liggen?
Ik vind het ook wel eens moeilijk. Verwennen nu daar geloof ik persoonlijk niet zo in maar ik geloof wel dat een baby ergens aan kan wennen. Deze sprong is echt pittig, wij zijn er ook nog niet helemaal uit. Bij de verlatingsangst die onze dochter had (behoorlijk heftig) hebben wij ervoor gekozen haar geborgenheid te geven. Ze zoekt nu echter de geborgenheid in de nacht vaak bij de borst (voorheen wel anders te troosten) en ergens ben ik wel bang dat ze daar nu aan went of aan gewend is geraakt. Ik merk wel dat het in bed leggen hier wel weer makkelijker wordt. Meestal gaat ze overdag weer zelf lekker slapen (ze is net heerlijk zelf in slaap gevallen), alleen de avonden/nachten zijn soms nog pittig (soms een paar nachten van doorslapen en dan ineens weer veel huilen en wakker). Ik heb heel wat uurtjes op de stoel naast haar bed doorgebracht de afgelopen weken. Onze dochter slaapt niet goed bij ons in bed (en wij dus ook niet) dus wij kiezen ervoor om haar wel weer terug te leggen in haar eigen bed.
Je kunt een baby niet verwennen, daar is geen 'maximumleeftijd' voor. Je kind heeft je nodig, want jij bent veilig, door hem bij je te houden als hij aangeeft dat te willen help je hem zelfvertrouwen en vertrouwen in de wereld op te bouwen. Door met laten huilen te pushen dat je kind alleen slaapt heb je inderdaad je bed terug. Maar niet iedereen vind dat zo'n harde aanpak goed is voor de hechting van een baby. Bij dit soort dingen vond ik spiegelen altijd behulpzaam. Als ik me ergens niet op mijn gemak voel of bang ben, wat wil ik dan? Wil ik dat iemand me bij de hand neemt om te wennen of wil ik dat iemand me een duw in de rug geeft en me in het diepe gooit?
Dit is precies wat ik ook wilde zeggen. Je kunt je kindje echt niet 'verpesten' door hem veiligheid en geborgenheid en liefde te geven. Dat is wat een baby nodig heeft.
Komt vanzelf goed! Meisje was hier ook soms een lastige slaper, vooral ook rond die tijd, lag lang op mijn schoot voordat ze eens sliep. en soms als ik t echt even niet trok toch maar direct bij ons - bij 's nachts wakker worden is het bed altijd open geweest voor de rest van de nacht. Maar wat zien we nu, vanzelf, bij 14 maanden? Meisje ziet het bed van papa en mama als een grote speeltuin, en hoe moe ze ook is, ze gaat draaien en op onderzoek uit. Papa en mama zijn klimrek en boksbal. Die slapen dus niet meer, ook al omdat ze nog weleens vergeet waar het bed ophoudt, en ook als ze er wel erg in heeft te hoog is om zelf goed uit te klimmen. In haar Eigen bed is ze bij vermoeidheid weer zo vertrokken tegenwoordig, ook als ze na een nachtvoeding nog een paar uurtjes teruggaat! Was het maar zo dat we nog samen een dutje konden doen!
Bedankt voor jullie reacties. Hij slaapt nu al een week dicht tegen mama aan en ik laat hem daar dus lekker liggen tot hij het weer alleen aan kan
Ik heb hier zelf ook een topic over geopend ons meisje slaapt namelijk overdag prima maar wordt midden in de nacht krijsend wakker. Nu heb ik cb gebeld en die zeggen gewoon een paar nachten doorbijten dan is het zo over. Duurt nu al een week of 4 waarvan ze denk ik al 2,5week tussen ons in slaapt, dan slaapt ze prima geen probleem. Maar volgens het cb hebben we dadelijk een ander probleem als ze eraan gewend is bij ons in bed te slapen 's nachts.....we doen dit nu al bijna 3 weken, en nu ben ik ook "bang" dat ze dadelijk elke nacht bij ons in bed ligt, dat ze daar dus aan went, dat het haar ritme wordt 's nachts wakker en dan bij papa en mama verder slapen. Maar ik begrijp uit dit topic (meerdere mensen zeggen dat geborgenheid bieden) dat het geen punt is je kleine elke nacht bij je in bed te nemen, dat ze straks wel weer in hun eigen bedje slapen..... Ik denk dat ik het gewoon moet accepteren zoals het is, maar dat vind ik moeilijk zeker nu ik mezelf een halve zombie voel en alleen slaap als ze dus bij ons in bed ligt, niets anders is dan ook goed alleen bij ons liggen dan slaapt ze vrijwel meteen weer door.
Lekker bij je nemen. Zorg voor voldoende veiligheid en geborgenheid. Dat verwennen gebeurt ook niet als ze wat ouder zijn. Helaas zijn de adviezen van veel cb inmiddels door wetenschap en ervaring al achter haald maar houden ze er toch nog aan vast.
Ik heb ons meisje als het niet anders ging ook bij me genomen, heeft een paar weken geduurd, inmiddels slaapt ze weer door en in haar eigen bedje, volgens mij juist omdat ze zoveel vertrouwen in ons heeft...
Gewoon lekker bij je nemen. Onze oudste van nu inmiddels 4 jaar, heeft periodes gehad van doorslapen maar ook hele periodes van niet doorslapen. We pakten haar dan altijd bij ons in die periodes en dan sliep ze gelijk weer verder. Voor iedereen het handigste. Nu slaapt ze sinds kort weer hele nachten door, laatste tijd was het vaak tussen 4 en 5 uur. De jongste daarentegen die gaat de clown uithangen als ze bij ons in bed komt dus die kun je het beste in haar eigen bedje laten liggen, wel troosten indien nodig door bv rugje te wrijven.
Nou, ik zou er ook bang voor zijn. Zoontje van een vriendin van mij is inmiddels 7(!!!) en die wil dus écht niet in zn eigen bed slapen, dat is al jaren een strijd... En nu is ze zwanger, die gaat dus straks haar handen vol krijgen.. Ik vind dus dat een kind dus echt wel kan wennen aan bepaalde gewoontes...
tja, altijd lastig dit soort dingen. Gewoon maar roepen 'altijd bij je nemen' is niet helemaal mijn idee. Ook ik ken iemand die een zoontje heeft van 10(!) en zij heeft maar een 2 persoonsbed voor hem aangeschaft omdat ze elke nacht bij hem slaapt... Maar, dit zijn natuurlijk ook wel extremen. Het is wel belangrijk dat je inderdaad geborgenheid bied en in sommige gevallen kan het goed zijn je kindje dan bij je te nemen. Maar laat hem er niet aan wennen, probeer hem altijd weer in eigen bed te laten slapen is mijn mening. Een kindje van die leeftijd kun je niet verwennen maar wel laten wennen aan bepaalde dingen, daar ben ik van overtuigd. Bovendien kun je ook geborgenheid bieden door bij hem te blijven in plaats van hij bij jou. Ik deed dat in periodes bij mijn oudste dochter ook wel, ik bleef dat bij haar bedje zitten, handje vasthouden, tot ze weer sliep. Zo bleef zij wel in haar eigen bedje maar was ik wel bij haar om haar geborgenheid en veiligheid te geven. Succes ermee, het zijn lastige periodes...
Zeggen ze niet altijd tot 9 maand? Dan gaan ze echt verbanden zien tussen dingen die gebeuren en de gevolgens ervan (ik huil, dus mama komt) Maar is het verwennen of gewennen? Dat is maar net waar je de grens zelf legt.. In ons geval sliep er niemand meer, als mijn zoontje bij ons in bed lag. Mijn man slaapt ligt, ik had vingers in mijn ogen, en de kleine werd heel vaak onrustig wakker. In zijn eigen bedje sliep hij wel prima door, dus gekozen om toch even tegen het gemopper in te gaan. Met dat gemopper/gehuil was hij na een paar minuten (5-10 of soms ook echt wel langer) wel rustig, en sliep hij goed de rest van de nacht. Dus voor mij was het in ieder geval een ongewenste gewenning om in ons bed te slapen.. Nachtrust is me dan ook veel waard, zeker als je dan het verschil in humeur bij hem ook zag de volgende dag.. Bij hem blijven hielp ook niet, dan eiste hij na een paar dagen een hand op zijn lijf, en een paar dagen later om op schoot te zitten, etc.. Dat schoot niet op.. Al was dat met ietsjes ouder.. Je moet doen waar jij je goed bij voelt. De ene moeder laat het kind makkelijker huilen, of kan echt niet slapen met een kind in bed. De andere moeder vind de geborgenheid belangrijk en neemt het kind wel in bed. Allebei is een optie, doe wat goed bij jullie past! Ik ben iets strenger, maar mijn oudste heeft een prima gevoelsband met mij, en voelt zich ook geborgen, ondanks die aanpak.. Ik maak me er dus niet echt zorgen om..
Niet echt mee eens. Je kan een kind van 10 niet vergelijken met een kindje in de 8 maandensprong (met vermoedelijk verlatingsangst). Ik denk ook niet dat het bij dat kindje van 10 daar is mis gegaan (bij de 8 maanden). Dit klinkt meer als iets structureels dus waarschijnlijk een ander (slaap)probleem dan wel het in stand houden ervan. Ook denk ik dat het om een uitzondering gaat. Bij ons is het na 2,5 maand ook weer goed gekomen en is onze dochter vanzelf weer uit deze fase gekomen.
Natuurlijk wil hij wel in zijn eigen bed slapen, alleen, hij ziet het bed waar mama slaapt als zijn eigen bed... Aan een 7-jarige kunt je meer uitleggen en opleggen dan aan een baby van 8 maanden. Dat is echt niet te vergelijken!
Helemaal mee eens, dit doe ik ook altijd. Ik begrijp zara75 wel, ik ken ook een manneke van 12 jaar wat alleen maar bij mama wil slapen! 12 jaar??? Dus ergens is het mis gegaan de vraag is wanneer en dit is moeilijk in te schatten Ik zou lekker je kleintje volgen, vooral tijdens sprongetjes. Het hangt denk ik ook af van de karaktertjes van de baby. Bolleke huilt niet vaak maar als hij huilt is het nooit zonder reden dus ik volg hem helemaal, maar ik ken dan ook het probleem niet echt wat jij hebt. Die sprong wil maar niet komen bij ons, nou 2 dagen was hij een beetje van slag maar ik lees overal dat de 8 maandensprong gigantisch is dus ik wacht nog Heel af en toe is er soms van de één op de andere seconde een paniekerig huiltje en dan sta ik onmiddellijk bij hem. Neem je baby lekker bij je maar probeer hem wel telkens eerst in zijn bedje te laten slapen, ik vermoed dat als je het niet meer probeert dat het dan pas echt een gewoonte gaat worden wat je niet meer kan afleren. Probeer je je baby elke dag in zijn bedje te laten slapen dat weet hij wel dat hij daar "hoort" te slapen en dan zal dat ineens wel weer eens omslaan e slaapt hij lekker in zijn bedje. Als hij huilt en niet getroost kan worden, lekker bij je nemen
I.sa slaapt overdag zonder enige problemen in haar eigen bedje. 'S avonds als ze naar bed gaat om 19:30uur gaat ze ook gewoon naar haar eigen bedje en slaapt daar ook prima zonder problemen tot 1:00uur dan wordt ze in paniek wakker en is niet meer rustig te krijgen, als we wakker worden en ze slaapt breng ik haar terug in haar eigen bedje, dus als we opstaan haal ik haar altijd uit haar eigen bedje, ze wordt nooit bij ons wakker zeg maar. Ze heeft dit nu gewoon even heel erg nodig. En ik weet dat ze door kan slapen, dat doet ze al vanaf 8 weken oud, dus er is momenteel 'iets' waardoor dat even niet meer lukt en dan ben ik er voor haar helemaal! Dit gaat ook weer vast alle aal voorbij en dan slaapt ze heerlijk in haar eigen bedje tot die tijd laat ik haar weten dat het veilig is en dat mama en papa er altijd voor haar zijn. Aan een kind van 7 of 10 jaar kun je uitleggen dat het niet de bedoeling is, die kun je vragen wat er is, en samen naar een oplossing zoeken dat gaat bij een baby van 9 maanden natuurlijk niet, dat is maar gissen wat er is het de beste oplossing zoeken en proberen dat is geen vergelijk met een kind van een jaar of 7.