Hallo mama's, Ik zit even met mijn handen in het haar. Mijn dochter van bijna 4 (jarig in april) luistert slecht en kan bij het minste ontploffen. Als ze zo'n driftbui krijgt om niets negeer ik dat, maar soms moet ik echt ingrijpen omdat ze zichzelf of haar zusje dreigt pijn te doen. Op school gaat het heel goed, ze is daar nooit driftig of zelfs maar vervelend. Ze vindt alles leuk en doet goed mee. Ze gaat ook echt graag naar school, nooit moeilijkheden bij het afscheid... en heeft volgens de juf veel vriendjes. Er is ook niets anders in haar situatie. Haar zusje is nu 16 maanden en ze beginnen eindelijk eens samen te spelen. Natuurlijk zijn er nog dagen dat het helemaal niet gaat tussen die twee, maar die eerste jaloezie is bij haar nu wel weg. Voorbeelden waar ze niet luistert en, als ik aandring, een driftbui om krijgt: -zeggen dat we nu gaan eten (na het al 2 keer te hebben aangekondigd) -zeggen dat ze iets niet van haar zusje mag afpakken -zeggen dat ze haar beker moet leegdrinken -zeggen dat we nu gaan vertrekken Het gaat meestal mis bij de aankondiging dat ze iets moet. Het liefst gaat ze helemaal haar eigen gang. Maar als ik dat zou doen zouden we nooit op tijd op school zijn en zou ze de hele dag in haar pyjama lopen. Ze is enorm koppig. Ze heeft liever schreeuwende dorst dan naar mij te luisteren dat ze haar beker moet leegdrinken. Ze kan dat gerust een uur of langer volhouden. En later zie ik dat ze die beker leegdrinkt maar stiekem, ik mag het dan absoluut niet zien. Boos worden maakt hoegenaamd geen indruk op haar. Soms lacht ze me gewoon uit, maar meestal wordt ze zelf zo kwaad dat ze een kwartier aan het krijsen is. Ik zet haar dan op de gang of stuur haar naar haar kamer. Als ze dan gekalmeerd is is ze gerust weer lief, tot het volgende incident. Verder kan ze ook gewoon vervelend doen. Speelgoed door de kamer gooien, op alles beginnen te kauwen (viltstiften!), op de muren willen tekenen... terwijl ik dan net een half uur met haar bezig ben geweest (voorlezen, samen tekenen...). Die buien komen voor mij een beetje uit het niets. Ze krijgt echt veel aandacht en we geven haar ook genoeg uitdaging. Daarbij zijn er duidelijke grenzen, zus expres pijn doen of spuwen (iets van de laatste tijd!) betekent direct op de gang. Voor andere kleinere dingen krijgt ze max. 2 keer een waarschuwing, en dan ook is het naar de gang. Ze wil van alles een strijd maken. Lekker naar buiten gaan met de loopfiets, omdat ze dat graag doet en het gewoon goed is? Niet voor een strijd van een kwartier omdat ze haar jas niet aanwil of gewoon niet wil gaan. Het is zo vermoeiend en ik merk dat ik ook niet zo geduldig ben als eerst. Als ze weer om niets gaat brullen en krijsen, gewoon genant hard, vlieg ik ook weleens uit de bocht. En dat lost niets op, achteraf voel ik mij dan heel schuldig. O, het is alleen thuis. Bij anderen en op school/buiten is ze heel erg lief. Hebben jullie tips voor mij?
Temperantvolle kinderen zijn vaak echt niet onder de indruk van straf. Ik zou straffen waarbij je haar spullen direct wegneemt of haar wegzet echt vermijden. Wat hier helpt is haar zoveel mogelijk vrijheid en keuzes geven. Het helpt echt wanneer ze mee mag denken. Laat haar zelf oplossingen bedenken wanneer ze het niet met je eens is, wie weet zit er iets tussen wat ook jij schappelijk vindt. Lees het boek Temperantvolle kinderen van Eva Bronsveld eens. Ook Luisteren naar kinderen van Thomas Gordon geeft praktische handvatten om met kinderen om te gaan. En als laatste, blijf zelf rustig, neem je tijd en blijf verbinding zoeken met je kind. Temperantvolle kinderen werken veel beter mee als ze samenwerken dan wanneer je lijnrecht tegenover elkaar staat. Tijd nemen, niet boos zijn maar wel herhalen wat je verwacht. Wanneer er niks gebeurt, gewoon kalm blijven en desnoods gewoon zelf doen wat zij weigert. Dus kleedt zij zich niet aan? Prima, dan kan jij dat op kalme wijze alsnog doen. Het niet boos worden is het sleutelwoord. Kinderen zoeken jouw grens en kunnen tekeer gaan wanneer jij je geduld verliest. Wanneer jij geduldig blijft, gaat zij minder tekeer en leert ze geduldigheid van jou.
Carino, bedankt voor je reactie. Het meedenken laat ik haar ook echt doen, en ze werkt dat altijd veel beter mee. Al toen ze heel jong was legde ik alles uit. Anderen vonden het raar dat ik al met een peuter van 2 'in discussie' ging, maar bij haar werkte het echt. Die peuterdriftbuien hebben we dus nooit echt gehad. Maar nu des te meer. Ik moet weer ergens de sleutel vinden, om tot haar door te dringen. Om de driftbui te voorkomen, als dat gaat. Dat betekent niet dat ik haar in alles haar zin kan geven, en dat wil ik ook niet. Bepaalde dingen kunnen gewoon niet, ze moet dat ook leren. Ik verlies de laatste tijd weleens mijn geduld. Als ze bijv. haar zusje een tik geeft en ik dan boos word en zij sorry zegt. En het vervolgens 5 minuten later wéér doet. Al blijf ik kalm of word ik boos, op haar maakt het evenveel indruk. Zo ook met het aankleden, het blijft even lang duren. Als ik maar een poging doe om haar te helpen, ontploft ze echt. Dan trekt ze alles wat ik aandoe, net zo hard weer uit.
Geen idee of dit speelt voor je dochter maar er wordt vaak gedacht aan onderprikkeling en het geven van genoeg uitdaging maar de andere kant word soms vergeten. Kinderen kunnen ook moeilijk gedrag vertonen door overvragen. Als ze juist teveel moeten en dit niet anders kunnen uiten dan door driften en impulsief gedrag. In dat geval is het juist nodig om ontspanning te vinden in fysieke en of sensorische activiteiten. Onwijs pittig om rustig te blijven! Heel veel sterkte met het vinden van de juiste ingang
Hier ook een pittige dame, eigen willetje, eigenwijs maar ook weer lief en zorgzaam. Ze herft ook af en toe van die driftbuien. En als ze iets niet wilt, dan is het bij haar ook nee. Voorbeeld: ogentest op CB, wilde ze absoluut niet. Moet over 3 mnd terug dus. Nu hoor ik dat meerdere kids het niet willen. Maar net dst tikkeltje eigenwijsheid.. ik vind het soms erg lastig als ze een driftbui heeft, gaat dan schreeuwen, op grond stampen en liggen. Vooral in een winkel of ergens schaam ik me er beetje voor. Ik zeg dan op strenge manier dat het niet mag. Soms helpt het, soms averechts.. het is met de dag verschillend. Op het kdv merken ze het ook wel, maar ze is er wel in gedrag beter dsn thuis. Thuis kunnen ze net een stapje verder gaan, en dst weten ze dan ook. Ze weten precies bij wie ze iets wel en niet moeten doen. Over het algemeen is ze een heel lief en zorgzaam meisje van 3, gaat goed en lief met andere kindjes om. Misschien toch een beetje jaloezie dst ze een zusje heeft bij jou? Dat ze ineens alles moet delen?
Ons meisje werd door de kraamverzorgster al temperamentvol genoemd en dat bleek ook zo te zijn. Ik merk inderdaad dat boos worden weinig indruk maakt en voor je weet hou je zoveel rekening met haar driftbuien dat bij jezelf het emmertje overloopt en je weer boos bent. Niet zo'n fijne cyclus. We hebben er nog steeds wel eens issues mee, maar ik zal proberen wat dingen op te schrijven die ons hielpen. 1) moeheid, dorst, honger, overprikkeld: dan is het temperament niet meer te houden. Ze is vijf, maar slaapt dus nog twee of drie per week in de middag. Meestal komt ze daarna een stuk rustiger haar bed uit. Check eerst dus even de eerste behoeften, voor je iets anders probeert. 2) we hebben een poster met regels gemaakt. Niet schoppen, niet slaan, niet schreeuwen, niet duwen... Enz. Met plaatjes erbij en heel consequent een paar minuten op de trap als ze die regels overtrad. Het moeten er dus geen 20 zijn en ze moeten wel leeftijdsadequaat zijn. Ik walg eigenlijk van dat soort posters en "gezinsregels", maar het was ontroerend om te zien hoeveel zij eraan had. Trots liet ze ze aan al het bezoek, incl. speelafspraakjes, zien. En wij moesten ook wel eens naar de trap (gieren van het lachen voor haar, mama had gescholden!). Ander stout gedrag (speelgoed niet opruimen, brutaal doen, niet luisteren) krijgt een passende consequentie. Ze zit dus niet altijd op de trap, maar moet soms een speelgoedje inleveren of mag ze niet bij een vriendinnetje spelen. Dat is het dan ook voor die dag. Ze zegt soms sorry met als doel om zo snel mogelijk weer haar zin te krijgen. Dan zeg ik dank je wel, maar blijft de consequentie voor die dag staan. 3) Nog zo'n "walgelijk ding", we hebben een stickerposter opgehangen. Voor alle dingen die ze beter deed dan eerst (netjes vragen, helpen met opruimen, dank je wel zeggen, geduldig zijn, enz.) kon ze stickers verdienen. 25 stickers betekende dat zij mocht bepalen wat we gingen eten (haal de pannenkoekenmix maar in huis). Ze had zo'n trots bij iedere sticker en zat glimmend aan tafel bij de eerste pannenkoeken. Deze poster is een tegenhanger voor de regel-poster, trouwens. Ze kan dus goede dingen verdienen als ze haar best doet en moet even naar de trap als ze een regel overtreedt. 4) ze pakt feilloos spanning in huis op. En spiegelt het een dag of soms twee dagen later weer terug. Dus als Zilverman en ik even bonje hebben gehad, hebben we een dag of twee later een mopperend kind. Als we het te druk hebben gehad, weinig rust, dan krijgen we een mopperig of stuiterig kind. Ik dacht altijd dat ze dat niet deed, omdat ze op het moment zelf heel aangepast is. Maar kreeg later door dat er een pauze tussen zit. 5) ze heeft geen broertjes of zusjes, maar zit soms stevig in de jaloezie naar mij als het gaat om aandacht van papa. Wij proberen dat te zien als leeftijdsadequaat maar stellen er ook grenzen aan. En we verzorgen tijd alleen met haar. Dus, moeder-dochter en vader-dochter dates. Maar ze ziet ook dat papa wel eens tijd maakt voor mama en dat er tijd is voor het hele gezin. Het benoemen hielp erg. Misschien kan je af en toe heel bewust tijd voor haar maken. Een middag de kinderen verdelen en een op een iets met haar gaan doen? Of doe je dat al? 6) tot slot, onze meid lijkt zo sterk en eigengereid, maar is een enorme binnenvetter. Ruzie op school of buitengesloten in een spelletje, wij horen het pas weken later! Soms is er meer dan ze zegt en zit ze verschrikkelijk met iets. Ik heb inmiddels door dat ik na het voorlezen 's avonds even moet blijven zitten. Er niet naar vragen, maar vaak begint ze uit zichzelf te vertellen. Er is niet altijd iets naars, meestal zijn het gewoon vragen (als opa op een ster woont, heeft hij het dan koud of warm?) of leuke dingen. Maar zo net voor het slapengaan vertelt ze wat er in naar hoofdje omgaat, en soms verklaart dat ook weer wat over het gedrag. Gewoon vragen "hoe was het school" tijdens het naar huis fietsen levert in ieder geval niks op.
Wat ook wel helpt, Over 30 minuten gaan we eten. Over 15 minuten gaan we eten, Over 5 minuten kom ik je ophalen dan gaan we naar de eettafel om te eten. Desnoods met een "kook"wekker dat haar tijd erop zit. Dat ze ook wat visueel's heeft om te zien hoe lang het nog duurt. Meestal is het snelle omschakelen niet fijn voor als de kinderen zo in het spel zitten. Duidelijk zijn lost meestal heel veel problemen op. Dit kan in elke situatie, naar school gaan, aankleden, in bad of naar de wc noem het maar op.
Helemaal eens, wij hebben ook zo'n 4 jarige Al is het soms moeilijk, kalm blijven en praten werkt het beste. Soms zit er ineens een heel verhaal achter de driftbui.