Wij hebben een 13-jarige zoon waar het op school momenteel niet zo goed mee gaat. Hij is behoorlijk intelligent, had een score van 100 op zijn IEPtoets en kreeg daarmee VWO Tweetalig advies, wat hij ook heel graag wilde. Dat viel in het eerste jaar behoorlijk tegen. Nooit gewend om ook maar iets te doen, haalde hij de eerste toetsweken alleen maar onvoldoendes, waardoor hij de rest van het jaar keihard heeft moeten werken om dat op te krikken. Motivatie nam hierdoor af, ook doordat allerlei uitstapjes en tripjes naar Engeland niet door konden gaan door corona. Uiteindelijk is hij gestruikeld op wiskunde, waar hij een 4 voor stond (verder was alles net voldoende, maar wel twijfelachtig of hij tweetalig aan zou blijven kunnen). Die 4 was echter het punt waardoor hij niet verder mocht met tweetalig. Dus 'afgestroomd' naar normaal VWO, in de hoop dat het in het Nederlands allemaal wat makkelijker zou gaan. Hij had zich ook echt voorgenomen om nu wel gelijk vanaf het begin normaal aan het werk te gaan, om het zichzelf niet weer zo moeilijk te maken. Maar al puberend blijkt dat niet erg te lukken. Hij staat voor sommige vakken heel goed, maar ook een paar flinke onvoldoendes alweer inmiddels. Hij komt te laat, wordt er vaak uitgestuurd en op zijn leerlingbespreking stond bij bijna elk vak dat hij de lessen verstoort, door teveel te kletsen en niet op te letten. Hij mag bij sommige vakken niet meer naast zijn vrienden zitten. We hebben al een gesprek met de mentor gehad, nu krijgen we de zorgcoördinator op onze nek en moeten we voor een gesprek op school komen. We hebben natuurlijk zelf ook al met hem gepraat en hij zegt gewoon dat het hem allemaal totaal niet boeit, hij vindt school volledig oninteressant en is niet van plan om zich in te spannen voor iets waar hij geen zin in heeft. Dat is op zich vrij normaal pubergedrag, vrees ik, maar ik vind het zo zonde. Als hij ook maar zich voor 50% zou inzetten, zou hij al voldoendes halen, met 75% zou hij er supergoed voorstaan, want hij is ontzettend intelligent. Ik herken het ook totaal niet. Zelf heb ik gymnasium gedaan en ik was echt zo'n meisje die uit zichzelf hard werkte en hoge cijfers wilde halen. Mijn ouders werkten fulltime en vroegen nooit naar mijn huiswerk, hielpen me vrijwel niet en verwachtten gewoon domweg dat ik het goed deed en dat deed ik ook. Mijn man werd thuis totaal niet gestimuleerd, Mavo was goed genoeg, en die heeft later als volwassene alsnog via een omweg het HBO gedaan, toen hij mij had leren kennen en merkte dat hij veel meer uit zichzelf kon halen. Ik weet dus niet zo goed hoe ik met zo'n lanterfanter moet omgaan, haha. Ik zit er nu wat meer bovenop, hou in de gaten waar hij huiswerk voor heeft, dat hij het ook doet. Maakwerk gaat nog wel. Maar leren/studeren is echt een probleem. Ik merk dat hij heel erg snel afgeleid is. Hij heeft nu toetsweek en ik laat hem regelmatig bij mij aan de werktafel leren. Ik ben dan aan het werk en hij moet ook werken. Maar hij houdt het nog geen 5 minuten vol, dan moet hij weer plassen, dan weer wat drinken pakken, dan weer even een dansje doen, dan schiet hem weer een leuk feitje te binnen dat hij echt even aan mij moet vertellen (in de categorie: mam, wist je dat watermeloenen voor 95% uit water bestaan?). Als dat altijd zo gaat, snap ik wel dat hij niks leert, dat gaat echt niet zo. Projecten vindt hij wel heel leuk om te doen en daar haalt hij dan ook altijd goede cijfers voor (die helaas vaak niet of nauwelijks meetellen voor het eindcijfer). Zo heeft hij voor Nederlands 1 cijfer, een 5, die telt mee. Twee projecten waar hij een G van goed voor had tellen niet mee. Dus onvoldoende voor Nederlands. De mentor zei al dat hij misschien beter naar Montessori onderwijs kan, maar dat trekt ons totaal niet en de dichtstbijzijnde Montessori VWO zit midden in Rotterdam, dus dat gaan we ook echt niet doen. We hebben geprobeerd hem te motiveren door beloningen in het vooruitzicht te stellen, maar daar is hij niet erg gevoelig voor. Afgelopen week hebben we nog een keer met hem gepraat, aangeboden om hem te helpen (sindsdien 'leert' hij dus aan mijn werktafel), gezegd dat we het zelf beter in de gaten gaan houden en hem aan het werk zullen zetten. Ook gedreigd dat als dat allemaal niet genoeg was, dat we dan bv de afleidingen in de vorm van zijn telefoon of sport zullen moeten wegnemen. Dat gesprek was op zich wel positief, hij zag wel in dat hij er echt harder aan moet trekken, maar tegelijk boeit het hem blijkbaar nog niet echt genoeg of hij kan het gewoon echt niet opbrengen. Ik probeer het elke dag positief te benaderen, hem te motiveren, werk in stukjes te hakken, overhoren, noem maar op. Ik ben zelf deze week drie avonden aan het werk geweest, omdat ik overdag teveel tijd nodig had om hem te begeleiden om mijn eigen werk nog af te kunnen krijgen. Maar zodra ik even mijn aandacht voor iets anders nodig heb, stopt hij ook weer of hij smeert 'm gewoon terwijl hij moet leren, als ik even niet oplet. Intrinsieke motivatie is dus nog ver te zoeken. Het is een heel verhaal, ik vind het fijn om het even op te schrijven, dus bedankt als iemand het heeft willen lezen. En als je dan ook nog tips hebt wat we zouden kunnen doen, hoe we hem kunnen helpen, motiveren, steunen of wat dan ook, heel graag!
Ik herken het ten dele. Mijn zoon nu 2e jaars Kader, kan er ook zo met de pet naar gooien, vreselijk irritant. Hier begeleiden we hem wel meer dan mijn dochter maar ook zij had beter vanaf het begin beter begeleidt kunnen worden (dan hadden we eerder doorgehad dat het allemaal niet zo makkelijk was qua leren in 3 vwo en mogelijk eerder ontdekt dat ze ADHD heeft). Hier moet zoon ook aan de keukentafel huiswerk maken, geen telefoon en geen laptop (mits nodig voor vakken). Samenvatting maken vanuit het boek, begrippenlijst en alle opdrachten opnieuw maken. (planning maken mag hij zelf doen, we controleren zelf de planning). Op school moet hij zich gewoon gedragen en te laat is gewoon nablijven, eigen schuld dikke bult, dit moeten ze gewoon ervaren dat het leven geen poppenkast is. Ook ff weg naar vrienden, ik ga eerst huiswerk controleren en leerwerk. En dan kan mijn zoon helemaal boos worden; dat zeg ik alleen ik controleer omdat je zelf de keuze maakt om iets anders te doen. Als ik aan het werk ben, dan mag hij dus niet weg naar vrienden, want daar heeft hij het zelf naar gemaakt... (hij is nog wel zo dat hij dan echt niet gaat). Ik denk dat consequent zijn, maak- en leerwerk controleren en af en toe onderuit laten gaan het beste is... maar ja het is gewoon lastig. Mijn zoon is slim genoeg maar door dyslexie is het gewoon lastig (nu ook onderzoek ivm zijn zus) Consequentie bij jouw zoon is afstromen, blijkbaar vindt hij dat niet erg genoeg. Ik merk het in mijn omgeving ook hoor dat motivatie nu echt ver te zoeken is, terwijl ik toch ook anders opgevoed ben. En waarom geen idee? Wat zegt de zorg coördinator?
Wat de zorg coördinator zegt weet ik nog niet, we moeten daar nog heen. Met zijn mentor hebben we al wel gesproken. Zij zegt dat ze hem wil helpen, maar volgens mij weet zij ook niet precies hoe. Wat lastig is: het is een nieuwe docent op die school, ze spreekt vrijwel geen Nederlands en is niet alleen zijn mentor maar ook nog zijn docent voor natuur/scheikunde. Hij klaagt daar steen en been over (ik ben toch niet voor niks gestopt met tweetalig VWO, en gelijk heeft hij).
Is het onwil of onmacht? Lees behoorlijk wat ADD kenmerken: u snel afgeleid zijn; u dromerig zijn; u passief lijken; u niet lijken te luisteren; u vaak dingen kwijt zijn; u gemakkelijk afgeleid worden; u moeite hebben met het opvolgen van instructies; u ongeorganiseerd zijn; u moeilijk blijvend hun aandacht kunnen richten; u moeite hebben om hun aandacht bij taken Maar goed een dwarse puber kan ook. Hoe is dit alles op andere niet schoolse vlakken?
@Lieke2022 hij tikt inderdaad zo ongeveer al die boxen aan. Maar goed, ik ben niet zo van de etiketjes. Het is vast heel lastig hoor als je zoiets hebt, maar je zult er mee moeten leren dealen. De hele wereld gaat niet je hele leven rekening met je houden omdat jij je niet kunt concentreren. Dat moet je maar leren. Dat is een beetje hoe ik daarin sta. En ik wil hem graag helpen om dat te leren, maar ik weet dus niet zo heel goed hoe. En hij kan het wel hoor. Hij is bv dol op koken en dan kan hij ineens een recept volgen, vooraf bedenken wat hij nodig heeft, dat in huis halen, het klaarmaken (en onderweg erop los improviseren bij de ingrediënten, dat dan weer wel) en het smaakt altijd fantastisch en ziet er nog mooi uit ook. Dus het is meer dat hij niet wil, geen zin heeft, dan dat hij het echt niet kan, denk ik.
Zou iets van huiswerkbegeleiding kunnen helpen waar ze hem kunnen leren leren? Ik heb ook pas leren leren vanaf de tweede keer klas 4, tot aan de vierde was het gewoon niet echt nodig. En eigenlijk heb ik pas écht leren leren vlak voor mijn eindexamens in de zesde Dat heb ik mezelf uiteindelijk geleerd, maar met een beetje hulp zou ik het misschien eerder onder de knie hebben gehad. Het zou bij hem iets van ADD kunnen zijn, maar onderschat ook niet wat telefoons e.d. met je spanningsboog doen. Filmpjes van 5 minuten duren voor jongeren al te lang tegenwoordig, alles moet in 10 seconden worden gepropt. Concentreren kun je leren. Zoek eens de pomodoro methode op. Dat heeft mij best geholpen om het te trainen!
Heel veel van die dingen komen ook voor bij hoogbegaafdheid. En dan is het logischer te verklaren dat dingen die hem wel interesseren hem wel lukken. lukt het hem wel om samenvattingen of mindmaps te maken?
Goede tip, die laatste. Dat maakt het leren actiever ipv dat je alleen uit een boek leest. Zo blijf je actief bezig en dat helpt met de concentratie.
Tja dat is natuurlijk moeilijk maar heb je hem ook uitgelegd dat met zijn instelling (op dit moment) hij alleen maar langer naar die oninteressante school moet ivm zitten blijven. Daarbij denk ik ook dat hij slim is maar (net als mijn dochter) nooit heeft leren leren. Mijn dochter is daar vorig jaar goed mee op haar b*k gegaan. Die dacht dat ze (net als op de basisschool) genoeg had aan , de avond voor het proefwerk, een keertje doorlezen. Dat was dus niet zo maar geen haar op haar hoofd die het zou toegeven. Vanuit school werd het werkleerplein aangeboden maar ook daar wilde madam niets van weten. Uiteindelijk was de dreiging te blijven zitten (of afstromen) en onze uitleg dat school zo alleen maar langer ging duren genoeg om haar (op het laatste moment) te motiveren en is ze met de hakken over de sloot overgegaan. Wat verder nog kan meespelen is dat het gewone vwo voor hem toch te simpel is en hij daarom loopt te etteren in de klas. Maar soms moet je ze op hun giegel laten gaan en is dat de enige manier waarop ze uiteindelijk leren.
En daarom is een etiketje soms wel heel handig, dan krijgt niet alleen je kind de goede begeleiding maar krijg je als ouder ook handvatten hoe ermee om te gaan etc.
klopt hier gelukkig een mentor die hier in het begin van het jaar flink wat aandacht aan heeft besteed wat een telefoon doet met je effectieve leren. Hadden wij het ook al over gehad maar wanneer een leraar het verteld dan neemt kind het aan en als ouders dit vertellen dan ben je aan het zeuren
Klopt helemaal mee eens, maar er zijn wel zeker hulpvormen welke kunnen helpen om dit te leren. Je hoeft daarvoor niet persee een label te hebben. Dit is mijn werkgebied dus mocht je meer willen weten mag je altijd een PB sturen!
Met die telefoon ben ik het helemaal eens. Die kinderen van tegenwoordig (haha) hebben echt totaal geen spanningsboog meer. Ik heb net voor de derde keer de hele Outlander boekenserie uitgelezen. 9 boeken van ca 500 bladzijden per stuk, achter elkaar door. Ik hoop de laatste twee delen voor kerst te krijgen. Ze kunnen zich er helemaal niks bij voorstellen hier. Een boek van 50 bladzijden is al een opgave als de Mount Everest. Een film kijken kunnen ze niet eens, 1,5 uur stilzitten en aandacht bij het verhaal houden, pfff..... Die pomodoro methode klinkt wel heel interessant. Ik ga eens kijken of ik dat bij hem erin kan krijgen. Wel grappig, ik werk zelf ook zo, maar wist niet dat het een naam had.
Het is sowieso handig om te weten wat de oorzaak is. Want iedereen oorzaak vraagt een net iets andere aanpak. En in sommige gevallen is het echt te simpel gedacht van ‘dat moet je maar leren dralen’. Ja, je moet als 13-jarige dingen leren, maar daar heb je wel hulp bij nodig natuurlijk. En die hulp kan voor iedereen verschillend zijn. En soms is het daarvoor nodig om te weten wat de oorzaak is. En ik zou hem ook vragen wat hij wil. Wil hij vwo doen? Wil hij daar ook moeite voor doen (zowel qua huiswerk en leren als qua gedrag)? Wat is zijn lange termijn doel? Weet hij bv. al wat hij wil gaan studeren? Wil hij hulp en zo ja, van wie? Ik herken het ook met onze dertienjarige dochter. Zij haalt met minimale inspanning voor de meeste vakken aardige cijfers (wiskunde staat ze zwaar onvoldoende voor) en heeft nog geen idee wat ze later wil gaan doen, plannen en echt leren kan ze niet, ze heeft wel een diagnose (ADHD - bepaalde dingen zijn daardoor echt heel moeilijk voor haar, betekent niet dat ze het niet moet leren oid, maar het doet wel recht aan haar ‘struggles’ met bepaalde dingen - het maakt overigens ook dat ze in andere dingen juist heel sterk is, het is dus niet alleen maar negatief). Qua gedrag weet ze precies hoe ver ze kan gaan (op school) en ze is ontwapenend eerlijk, dat werkt wel in haar voordeel. Ze wil geen hulp van ons of school mbt schoolwerk en dingen als leren plannen en leren ed en dat is toch wel een vereiste om iets te bereiken op dat gebied.
Ik herken heel erg wat je zegt over die spanningsboog…. Mijn zoon was eerst als hij een uur “huiswerk maakt” ook 3 kwartier bezig met randzaken… maar hij heeft toch ergens de draad weten op te pakken. Het is ergens langzaam beter gegaan. Ook realiseert hij zich nu dat hij meer tijd overhoudt voor leuke dingen als hij eerst gefocust zijn huiswerk maakt. Heb je een maximum tijd dat hij op zn telefoon mag? Ik heb soms ook sterk het gevoel dat teveel tiktok en andere social media die concentratie ernstig aantasten. Verschil is denk ik dat mijn zoon zich wel vreselijk verantwoordelijk voelt. Een beetje teveel soms zelfs. Ja, hij vergeet veel en hij kan slecht plannen, maar hij kan echt niet slapen als hij iets van zn huiswerk vergeten is ofzo. Hij ligt ook echt wakker van zn toetsweek en hij staat er dus wel echt voor open als wij hem proberen te helpen. Ik ben wel blij dat hij die verantwoordelijk zo voelt, want als hij dat niet zou voelen zou ik ook niet weten wat ik moest doen om hem dat bij te brengen. Mijn zoon zit nu in de brugklas, heeft nooit echt hoeven leren… maar omdat hij nu op een school zit met toetsweken en verder geen andere toetsen tussendoor moet hij wel echt aan de bak, je redt het echt niet met de avond tevoren even door lezen, dat is echt teveel. Toch worden ze er heel goed in begeleid door school: planning maken, samenvatting maken, flitskaartjes maken en tussendoor laten zien dat je al echt bezig bent geweest met leren en niet alles opspaart voor het laatst. Is dat bij jullie op school allemaal niet?
Ik heb vanwege ADHD en ADD ook 2 met de concentratie van een visstick. Maar als ze dat etiketje wel hebben kan er in de vorm van medicatie wel hulp komen. Het is niet zaligmakend, maar kan een kind wel het juiste zetje geven.
Hier was die medicatie ook nodig om überhaupt iets van begeleiding binnen te laten komen. Zonder medicatie kon/kan ze die dingen als helemaal niet leren. Ik was eerst ‘tegen’, wilde het met enkel begeleiding doen, maar ben nog steeds iedere dag blij dat ik haar die kans gegeven heb. (Inmiddels weet ik uit eigen ervaring wat het verschil is en ik zal nu helemaal nooit meer zeggen dat ik tegen ben - iedereen die met ADHD te maken krijgt moet dat voor zich bepalen/uitproberen, voor sommige mensen werkt het misschien niet, maar dat weet je pas als je het geprobeerd hebt). Maar goed, kan natuurlijk dat er bij de zoon van ts hele andere dingen aan de hand zijn.
En daar is zo’n ‘etiketje’ dus handig voor; je kan toegang krijgen tot hulp die noodzakelijk is, ipv zelf proberen het wiel uit te vinden. Hier had dochter ook de concentratie van een visstick, zoals @tuc zo mooi zegt Informatie komt bij haar gewoon heel moeizaam aan, terwijl ze alles opslurpt als ze gemotiveerd is (en dan zie je dus dat ze het wel kán). Nu met medicatie gaat het veel beter, en ook nu zie ik daardoor eigenlijk pas hoe beperkend haar adhd was - echt geen kwestie van ‘dat moet je maar gewoon leren’, net zoals je tegen iemand die mank loopt niet zegt ‘je moet maar gewoon normaal gaan lopen’. Voor de een is hulp en ondersteuning genoeg, voor de ander is medicatie nodig. Maar ik zeg hiermee niet dat jouw zoon dat ook heeft natuurlijk, ik zou echter wel kijken of je hulp kan vinden. Als hij eerder bv mooie cijfers haalde met twee vingers in z’n neus, en nu ineens moet leren leren, kan dat ook extreem demotiverend zijn als hij gewoon niet weet hóe.
Ik vergelijk het voor dochter (op het moment heel dwars en wil geen medicatie) met "tastbare" ziekten zoals een hartaandoening of suikerziekte. Die mensen kunnen ook niet zonder medicatie om te blijven functioneren.