Mijn dochter is een heel erg makkelijk en lief meisje, ze luistert ook 'gewoon', bijna altijd. Wij hoeven dus helemaal (nog?) niet streng te zijn en zijn dus vrij makkelijk. We zijn wat strenger op gebied van beleefdheid en rommel opruimen. Nu ben ik wel docent, dus misschien 'van nature' iets pedagogischer, maar ik denk dat wij geluk hebben en haar geven, qua opvoeding/begeleiding wat ze nodig heeft.
Een opleiding en werkervaring met kinderen scheelt echt wel maar het zegt niet alles. Ik ben pedagoog maar behalve dat ik bepaalde "trucjes" al beheers in plaats van dat ik ze nog uit moet vinden en dat ik weet dat bepaald gedrag wel of niet gangbaar is heb ik er in de opvoeding van mijn zoontje heel weinig aan. Ik heb ook niet heel veel ervaring met kinderen van zijn leeftijd maar je eigen kind opvoeden is op de één of andere manier toch heel anders dan werken met kinderen. Er komt veel meer gevoel (dus ook frustratie bijvoorbeeld) bij kijken. Ik ben dol op de kinderen op het werk maar op de één of andere manier kijk ik naar hen veel objectiever en met meer afstand en hanteer ik een heel andere opvoedstijl dan bij mijn zoon.
Volgens sommige hier ben ik harteloos en gemeen naar de kinderen toe Ik vind zelf dat wij streng maar gezellig opvoeden. Wij hebben regels en daar dienen de kinderen zich aan te houden. Doen ze dit niet hangen daar consequenties/straffen aan. Ik vind vooral manieren erg belangrijk en hamer daar enorm op. Maar ik heb wel ontzettend leuke kinderen die zich prima kunnen gedragen als we bijvoorbeeld uit eten gaan. Mijn dochters luisteren over het algemeen prima. Vaak is een keer straffen voldoende en doen ze het daarna niet meer. Het is dus niet zo dat ze hier continu op de gang zitten ofzo. Ze mogen buiten de regels om veel en ik wil best af en toe compromissen sluiten. Verder vraag ik hen ook vaak wat ze willen doen, zo wilde N laatst naar buiten om te dansen in de stromende regen en dat hebben we gedaan, was super leuk. Er kan dus veel, maar wel binnen de regels.