Ik doe maar wat. Gewoon op gevoel. Mijn man en ik hebben besproken wat we belangrijk vinden. Ik wil dat hij de wereld kan ontdekken maar stel wel grenzen bij gevaar (op stoelen/banken staan) of in het algemeen (etiquette, dankjewel zeggen, niet slaan, bijten etc) Ik straf nog niet maar hij is ook pas 1,5. Ik zeg wel dat hij dingen niet mag, spreek hem aan, zeg waarom hij het niet mag en haal hem uit de situatie. Ik weet nog niet of we in de toekomst gaan straffen ofzo. Dat zien we dan wel weer.
Niet echt een opvoedstijl maar merkt dat hechting en mentalisatie erg belangrijk zijn. Dus we laten m niet onnodig huilen, hij mag bij ons zijn als hij dat wil (sliep eerste jaar vanaf halverwege de nacht bijv bij ons in bed), wanneer hij boos of verdrietig is benoemen we dat en ook waarom hij die emotie voelt en wat wel kan/mag/moet. Hij snapt natuurlijk nog niet alles maar we merken dat wanneer hij zich begrepen voelt hij gelijk stopt met huilen. Verder vinden we zelfstandigheid belangrijk en laten we m helpen binnen zijn mogelijkheden. Zitten ongetwijfeld elementen van Attachment Parenting in onze visie, over opvoedstijlwn gesproken maar wij kunnen ons niet in alles ervan vinden. Dus een beetje AP, beetje gezond verstand en een beetje van onze eigen opvoeding.
Uh geen stijl. Maar probeer wel zo veel mogelijk rust voor de kleine te creëren. Hij ging ook pas met 3 weken voor het eerst even in de draagdoek naar buiten en met 6 weken in de wagen. Geen tv of radio aan waar r. Bij is. Geen plastic speelgoed en gezond en vers zelfgemaakt eten. Ik stimuleer hem dingen te ontdekken en te leren. Probeer hem te begrijpen of hem te laten zien wat hij wil. Lang laten huilen liever niet soms wel even 5 min. En heel veel knuffelen. En ik praat normaal tegen hem. Dus geen koedie koedie babytaaltje.
Fluisterkind-methode! Werkt (voor ons) als een tierelier. Ik ben heel open naar de kinderen toe, en voed vooral op vanuit emoties/gevoel, dus wanneer ik een dag heb dat ik minder van ze kan hebben geef ik het ook gewoon aan dat ik niet lekker in mijn vel zit. Dat doen ze zelf inmiddels ook, wanneer ze gefrustreerd of boos zijn oid even uit laten razen en ze komen vrijwel altijd daarna naar me toe met wat ze precies dwars zit en even knuffelen. Rotdagen mogen, verdriet mag, woede mag, en daar is wederzijds begrip voor. Uiteindelijk zie ik ons meer als een team wat elkaar helpt groeien, we zijn gelijkwaardig. Mijn kinderen voeden mij net zo goed op, ik leer zo veel van hun spiegels. Moeders wil is wet heb ik helemaal niks mee, dat ik ouder ben betekent niet dat ik alle antwoorden heb en ik sta open voor hun inbreng en ideeën. Grenzen zijn er wanneer het om gevaar gaat of hun gezondheid, maar die respecteren ze ook vrij makkelijk. Ik ben niet de baas, maar ik wil ze graag begeleiden/ondersteunen en hun respect verdienen in plaats van afdwingen, en in mijn ogen doe ik dat door ze de ruimte te geven om zichzelf te mogen zijn, en niet door bepaald gedrag af te wijzen of te bestraffen. En natuurlijk zijn er dagen waarin dit compleet in de soep loopt, maar dat mag ook. Die ruimte is er om fouten te maken, en er weer van te leren. Morgen weer een nieuwe dag.
Vanuit mijn Islamitische achtergrond pas ik zoveel mogelijk toe, de profeet Mohammed -vrede zij met hem- heeft ons moslims een hele boel meegegeven met betrekking tot opvoeding wat ik toe probeer te passen. Zo was hij een voorstander van het kind, kind te laten zijn en zijn plezier niet te onderbreken omdat mama/papa zo nodig nog iets moeten doen, sleutelwoord hierin is geduld. Tegenwoordig leven we erg onder tijdsdruk en verplichten we de kinderen om hierin mee te gaan, een heleboel regels daarnaast en kinderen moeten maar presteren en presteren, waar is de kindertijd denk ik dan ? Verder haal ik ook veel uit de antroposofie, opvoeden vanuit het kind als basis. Als het een mij lag waren alle gadgets in de wereld verdwenen en speelden we samen met elkaar, knutselen, breien, houtzagen, noem het maar op. Nu hebben we een grote uitdaging om kinderen hiervoor te interesseren vooral op latere leeftijd.
Ik volg het onvoorwaardelijk ouderschap (unconditional parenting) waar ik veel mooie uitgangspunten zie voor in de opvoeding (o.a. niet straffen en niet belonen, kijken naar de behoefte van het kind achter het gedrag dat hij/ zij laat zien etc.), ik ben vrij "los", maar wel met duidelijke grenzen stellen. Probeer veel met gevoelens te doen (en die te accepteren dat ze er zijn) en veel oprechte aandacht te geven aan de kinderen. Verder ook wel principes van attachment parenting (AP), maar ik merk dat onze meiden daar niet altijd goed op reageren, dus eigenlijk doen we dat minder dan ikzelf zou willen . Wat ik ook belangrijk vindt is goede voeding en voldoende buiten zijn/ bewegen.
Hier geen echte opvoedstijl. Ik weet wel dat ik niet van de AP en de UP ben. Veel dingen van AP vind ik gewoon logisch en natuurlijk, en daardoor te ver gezocht om er een opvoedstijl aan te hangen. Hetgene in AP wat nog veel verder gaat, vind ik te ver gaan. UP vind ik helemaal niks. Alsof ik minder liefde heb voor mijn kinderen als ik ze straf en ik meer van ze houd wanneer ik ze beloon? De liefde voor mijn kinderen staat los van alles en is juist daarom al onvoorwaardelijk. Juist omdat ik van ze hou, corrigeer ik ze soms en verbind ik consequenties aan hun gedrag, zowel positief als negatief. Dus ik straf en beloon. Ik stop ze niet in een kolenhok, maar voer wel passende consequenties uit. Ze worden niet bedolven onder cadeautjes en snoep, maar ik leer ze wel dat positief gedrag positieve gevolgen heeft en negatief gedag negatieve gevolgen. En kijken wat een kind daadwerkelijk nodig heeft? Nou soms gewoon zeer duidelijke grenzen en consequenties op hun gedrag. En ondertussen een moeder die nog steeds even veel van ze houdt en die inziet dat afwijken van de regels gewoon hoort bij de ontwikkeling en opgroeien. Oh en verder doe ik ook gewoon maar wat! Op gevoel, maar probeer mn verstand ook te laten spreken af en toe. Vooral als ik het moeilijk krijg met mn gevoel, probeer ik even iets meer van een afstand te kijken. Waar komt dit gedrag vandaan, hoe zou ik het beste kunnen reageren, wat zou het gewenste effect hebben, wat is nou echt in het belang van mijn kind?
Ik doe veel op mijn eigen gevoel. En dat was in het begin lastig, vooral als je mensen om je heen hebt die je het omgekeerde adviseren. Toen ik voor het eerst las over ap en up voelde het als thuiskomen. En ondertussen voel ik me vrij om mijn hart te volgen. Dat is makkelijker dan een methode aanleren imo. Toch lees ik veel. Het brengt me tot inzichten, bekijk alles van verschillende kanten en maak dan mijn eigen overwogen keuze. Ik vind het soms jammer als ik zie dat mensen worstelen met hun eigen opvoedstijl, maar niet verder kijken dan hun neus lang is. Ik heb ook totaal geen moeite met mensen die andere keuzes maken. Wel vind ik het lastig als blijkt dat mensen zich nauwelijks inlezen, maar bij voorbaat al niet openstaan voor een andere mening of erger; (ver)oordelen. Up is bijvoorbeeld juìst geen vrije -lamawaaie - opvoeding, ts. Weet niet of je dat dacht, maar wilde het toch even zeggen.
Hier meer in de lijn van Tuc als Het aankomt op opvoeden. Wel is hier de regel als je je netjes en fatsoenlijk/ beleeft gedraagt kan er veel. Gedraag je je brutaal dan kan er weinig en sta ik voor weinig open. Mopperen en boos zijn mag maar schelden, brutaal slaan enz absoluut niet. Stampen met de voeten op de grond mag dan weer wel iemand tegen het been stampen niet.
Ik doe maar wat. Ik heb geen bepaalde opvoedingsstijl. Wel heb ik heel veel geduld wat mijn dochter betreft (moet ook wel, dochter heeft een achterstand waardoor ik minder van haar mag verwachten) maar ik ben met sommige dingen ook streng. Als ze net luistert met het uitlaten van de hond. We draaien dan om naar huis. Als ze niet wil eten, dan niet maar je krijgt later op de avond ook niks, etteren op de trap, dan pak ik haar op en mag ze niet meer zelf de trap op. Zo zijn er nog wel meer dingen. Maar mijn dochter heeft ook de nodige gedragsproblematiek. Dit komt ergens vandaan, waar vandaan wordt nog onderzocht Dan weet ik soms helemaal niet hoe ik met haar om moet gaan en dat vind ik heel lastig. Dan doe ik ook maar wat en de ene keer pakt het beter uit dan de andere keer. Ik leer daar ook weer van.
Wat ik net aller aller belangrijkste vind is het echt luisteren naar mijn kinderen. Verbaal en non-verbaal oppikken wat er speelt. Mijn leidraad in de opvoeding komt dan ook van Thomas Gordon die dit perfect beschrijft in zijn boeken. Dat betekent niet dat alles mag of dat alles om de kinderen draait maar alle kinderen voelen zich beter en werken veel meer mee wanneer ze zich begrepen voelen. Ik vind een lichte versie van unconditional parenting erg fijn maar de starheid waarmee alfie kohn dit brengt is wat minder leuk. Ik heb twee verschillende kinderen, een hele gevoelige en tevens temperantvolle dochter en een zoon die tegen een stootje kan en waar de teugels wat strakker mogen. Maar het uitgangspunt hoe wij ze benaderen is wel hetzelfde, met respect en gelijkwaardig. Mijn dochter vergt trouwens wel een specifieke benadering en die is vooral gebaseerd op gevoel en met achtergrond info over hoogsensitieve kinderen. Eva Bronsveld leest fijn. Ook De innerlijke familie van Ariënne Klijn verklaart veel. De cursus over stong willed sensitieve kinderen van Janneke van Olpen is super, echt een aanrader (gevoeligheidgrootbrengen.nl) En zo nog veel meer.
Aan de ene kant ben ik de no nonsens, nuchtere moeke. Aan de andere kant de wat alternatieve geitenwollensok. Een beetje van beide 😊 En dat bevalt erg goed! Wij hebben 2 leuke, vriendelijke en down to earth mannen die sociaal erg sterk zijn. Ben ik erg trots op! Ik heb nog nooit opvoedingsboeken, goeroe's of onderzoeken gelezen, gewoon ons gevoel gevolgd.
Ik heb geen idee waar ik mee bezig ben!! Maar ze is lief, beleefd, zegt u, kan heel goed tekenen/schilderen, eet goed, speelt met anderen en ook alleen.... En ze zit ook echt wel eens in haar kamer of op de trap als ze iets stouts gedaan heeft, want dat is ze ook soms. We zullen ergens wel iets goed doen, maar een bepaalde stijl? Nee, geloof het niet. (Nu ben ik docent in het VSO, dus ik schijn pedagogisch verantwoord te zijn )
Ons zoontje is nog maar 11 maanden, dus de opvoedstijl van mijn voorkeur is nog niet zo heel erg toepasbaar. Maar dit is de manier waarop ik het wil gaan aanpakken en ik denk dat deze manier ook heel erg past bij mijn (kritische/nieuwsgierige) persoonlijkheid. Autoritatieve opvoedingsstijl Bij een autoritatieve opvoeding staan de kinderen en hun individuele ontplooiing centraal. Opvoeders zijn dat ook erg betrokken. Er zijn duidelijke grenzen gesteld met daarbij wel aandacht en acceptatie van het kind. De opvoeders steunen het kind, waardoor het kind een positief zelfbeeld ontwikkelt. Bij deze opvoedingsstijl wordt er veel gecommuniceerd, opvoeders en kinderen onderhandelen dan ook met elkaar. De opvoeders bepalen de regels, maar de kinderen hebben wel de mogelijkheid om daar hun mening over te geven, dus er wordt ook gediscussieerd. De inbreng van kinderen wordt dus serieus genomen. Kinderen die zo zijn opgevoed kunnen samenwerken en zijn betrokken op andere kinderen. Ze zijn zelfstandig en hulpvaardig. Ze zijn sociaal voelen en hebben persoonlijkheid goed ontwikkeld. Ze hebben ook een goed inlevingsvermogen. Deze opvoedingsstijl stimuleert het zelfvertrouwen en zelfstandigheid van het kind.
Vooral: de inbreng van kinderen wordt serieus genomen. Met mijn 7 jarige pas afgesproken dat ze mij ook feedback mag geven. Voor haar heel belangrijk omdat zij het moeilijk vindt haar gevoel te uiten en daar op school nu op vastloopt. Als oefening daarvoor afgesproken dat wanneer ik mopper/boos wordt dat zij aangeeft: oke mam snap het...of nou mama snap eigenlijk niet waar je nu over moppert...
ik denk niet dat je zomaar een opvoedstijl kan kiezen maar pas welke het meest past bij jou doen en laten en dat van je kind. Ben zelf tijdens mijn studie doodgegooid met opvoedstijlen enz (hbo pedagogiek) en nu zelf bijna 2 jaar moeder. Ik had wel een ideaalbeeld maar uiteindelijk werkt niet alles zoals het in de boeken staat..
Ja, dat vind ik ook belangrijk. Ik begrijp dat in de gezinssituatie het het makkelijkste is om een autoritaire opvoedstijl aan te hangen: de ouders bepalen en het kind gehoorzaamt. Dat is natuurlijk geen voorbereiding op het echte leven. Hoe gelukkig wordt een kind dat geleerd heeft niet voor zichzelf op te komen, maar te gehoorzamen aan anderen? Mijn ervaring met mensen die zo'n opvoeding hebben genoten is dat zij zich zien als slachtoffer van hun eigen leven. Zij nemen geen regie, omdat ze dat niet geleerd hebben.
Vind dit wel erg kort door de bocht van je trouwens. Ik heb zo'n opvoeding gehad en ben gewoon een sterke, zekere vrouw. Geen slachtoffer in m'n eigen leven. Waar haal je dat in godsnaam vandaan? Eigenlijk al mijn vriendinnen hebben zo'n opvoeding gehad en we doen het allemaal prima. Meer dan prima zelfs. Mijn kinderen krijgen die opvoeding ook en zijn zeker geen slachtoffertjes hoor.
Geen stijl, tenminste, niet eentje met een naam. Ik denk een combinatie van alles. Op dit moment lijkt het op attachment parenting. Hij is altijd in dezelfde ruimte, ik draag hem, hij slaapt overdag op schoot en 's nachts bij mij in bed. Dit omdat ik vind dat hele jonge baby's zo dicht mogelijk bij hun moeder horen te zijn. En ik merk ook echt aan hem dat hij er behoefte aan heeft. Hij slaapt echt niet als hij alleen ligt. Voor later, tja, kan ik enkel zeggen hoe ik het nu voor me zie. Duidelijke regels, maar er mag wel over gepraat worden. Dus als hij een regel onzin vindt ofzo mag hij dat zeggen en kan er gepraat worden over waarom die regel er is, zodat hij hem begrijpt, of indien nodig een aanpassing. Want het moet in huis voor iedereen prettig zijn en als hij iets niet prettig vindt gaan moet daarover gesproken kunnen worden. We zijn in feite geen dictatuur maar een democratie. Ik vind het belangrijk dat hij leert dat zijn mening telt, dat hij voor zichzelf op mag komen, dat hij nee durft te zeggen en dat hij de maatschappij begrijpt. Dus wil de opvoeding binnenshuis zoveel mogelijk aansluiten bij hoe het in de grote buitenwereld gaat.