Iedereen heeft zijn eigen stijl en al die vormen zijn te rubriceren in een van de algemene vormen. Het is dus niet zo dat ik een stijl uitzoek uit een boekje of van internet, maar ik zoek naar de categorie waar ik mijn stijl het meest in vond passen. Ik kom zelf uit een gezin van 3 kinderen en wij zijn ook autoritatief opgevoed. Het kan dus wel gewoon hoor... Ik baseer mijn stijl op hoe ik (en mijn man) in elkaar zit. Het is net als leidinggeven in een bedrijf. Als je orders uitdeelt krijg je lang niet zoveel voor elkaar als dat je met je team in gesprek gaat. Natuurlijk niet over ieder wissewasje, maar wel over de grote lijnen. Het zal nog moeten blijken hoe het bij ons in de praktijk gaat, maar ik zou het van mezelf (dus niet van een ander) falen vinden als ik niet in staat zou zijn in een semi democratische setting met mijn kind(eren) om te gaan. Met die instelling heb ik in elk geval geen kinderen gekregen. Zo'n ouder wil ik niet zijn.
Ik vind dit wel kortzichtig, hoe leert je kind dan zelf naar zijn lichaam luisteren als ie niet eens zelf mag voelen of een jas nodig is.
Jawoord, afzetten mag, praten daarover doen we ook, maar uiteindelijk gaat het niet door als wij tegen zijn. Dan moeten ze zich daarbij neerleggen.
Zo doen wij dit: Ik geef bij 'twijfelweer' wel eens de keus, ga maar even voelen of je jas wel of niet aan moet, of voel maar of een vest ook kan. Wanneer het koud is bepaal ik gewoon dat de jas aan moet. Dus ik hou de regie in handen, ze mogen niet elke dag gaan 'voelen'.
Dit dus ... ik ben ook een groot voorstander van "wie niet horen wil moet maar voelen" principe in dit soort gevallen. Weiger je je jas aan te doen als het 10 graden vriest ... prima, dan komt je er zelf maar achter. Zo heeft mijn zusje ooit eens haar jongste dochter met pyjama en al op school afgeleverd (met een pakketje kleren wat ze aan de meester heeft gegeven) domweg omdat ze weigerde zich aan te kleden. Dat vond mijn nichtje helemaal niet fijn, maar dat was de consequentie van niet aankleden. Nooit meer een probleem geweest. Ik geloof niet in overlegstructuren en democratische beslissingsmodellen met mijn 2,5 jarige. Wij geven aan wat ze moet doen (bv. "jas aan, het is koud") en that's it. Tegen de tijd dat ze oud genoeg is om daarover te praten, dan zal dat ook gebeuren, maar dan nog zullen wij als ouders vetorecht houden over bepaalde zaken.
Jouw voorbeeld is juist niet je eigen regels opleggen toch? Op het punt van discussie heb je toegegeven. Consequentie is dan inderdaad dat je kind geen kleren aangeeft.
En ik denk dus dat wanneer je niet autoritair bent in je opvoeding, de kinderen duidelijk laat merken dat hun mening telt en dat daar waarde aan gehecht wordt dat je dus niet van die gekke taferelen krijgt als midden in de winter op sandalen en zonder jas de deur uit. Ik heb nl ook 2 kinderen met een hele duidelijke mening maar wanneer zij zoiets bedenken en ik leg uit dat dat niet kan omdat....dan wordt dat helemaal geen drama. Ze weten nl dat wanneer iets wel kan dat ik het dan serieus overweeg en we dan overleggen.
Eens met bovenstaande. Hoe meer je roept dat iets moet, hoe meer kans op tegenwerking. Ik kreeg vroeger en nog steeds echt de kriebels van dingen die moeten, zet ik mij alleen maar tegen af. Idem met regels.
Nee hoor, ik ga de discussie gewoon niet aan. Niet horen, dan voelen. en de volgende dag gaat dus gewoon de jas aan. Omdat ik dat zeg. Omdat het gisteren ook niet zo goed bevallen was (te koud bv.). Mijn punt is hierin dat ik niet in overleg ga daarover. Hetzelfde met kleding of beleg op het brood. Je mag kiezen tussen twee dingen die ik aangeef. Iets anders krijg je niet (of straks) Want als het aan haar ligt, eet ze de hele dag witte boterhammen met speculoos. En dat mag ze best eens een keertje ... als ze eerst haar bruine boterham met kaas/worst heeft gegeten, of met pindakaas/appelstroop. En als ze dan nog een plekje over heeft mag ze een boterham met speculoos. Avondeten doe ik al helemaal niet moeilijk over. Eet je niet, ook goed maar dan ook geen koekje/snoepje e.d. Ga je met je eten gooien, dan gaat het bord weg van tafel (maar je blijft wel zitten want papa en mama zijn nog niet klaar). Ga je gooien met speelgoed, dan wordt dat dus ook afgepakt (je bent er blijkbaar klaar mee, dus dan ruimt mama het op). En als ze het helemaal te bont maakt, dan mag ze even op het stoeltje nadenken wat ze heeft gedaan. En zoals ik al zei .. mijn opvoedstijl is "gezond boerenverstand". Dus ik bekijk per situatie hoe ik daarmee omga. In sommige dingen ben ik streng en heeft ze niet zo vreselijk veel in te brengen, in andere dingen ben ik wat makkelijker.
Ik ga ook geen discussies aan met mijn kinderen. Dat wil niet zeggen dat ze niks in te brengen hebben, het is juist belangrijk dat ze zich gehoord en begrepen voelen. Maar ik baken voor hun de grenzen af waarbinnen ze zelf autonoom kunnen zijn. Ze moeten dus wel luisteren terwijl mijn wil geen wet is.
Daar ben ik het niet mee eens! Iedereen mag een eigen mening hebben en dat is goed zelf maar dat betekend niet dat er altijd iets mee gedaan wordt. Maar een kind heeft zich aan onze regels te volgen anders volgen er consequenties. Autoritair betekend niet dat een kind absoluut niks in te brengen heeft.
Ik vraag me af in hoeverre je je autonomie ontwikkelt als je steeds je mening mag geven, maar bij voorbaat de uitkomst al vast staat...
Dit dus, maar niet iedereen kent die stijlen. Autoritair is niet dat je gewoon consequent bent met regels oid maar gewoon echt altijd de baas bent en het kind heeft geen inbreng. "Omdat ik het zeg" is echt iets waar ik kriebels van krijg. Er zit altijd een achterliggende gedachte achter een regel, leg dat gewoon uit. Je hoeft nooit iets te doen in je leven omdat iemand "dat zegt" maar omdat er een reden achter zit. Het enige wat je kind leert is naar mama luisteren maar begrijpen doet ie niet.
Er is niets mis met mijn autonomie hoor... Daarnaast denk ik dat jij het punt even mist in die opvoed stijl... Er was prima ruimte voor eigen mening alleen in bepaalde zaken bepaalde mijn ouders dingen en hadden we dat te accepteren.
Wij hebben een zoon van 1 en 2 pubers van 18 en 15 in huis (mijn stiefkinderen). Hoe we het bij die oudsten deden en doen: We maken afspraken en er zijn regels. Zolang je daar binnen blijft is er niks aan de hand. Houdt je je niet aan wat er afgesproken is (bijv op een bepaalde tijd thuiskomen), dan gaan we daar een gesprek over aan. Waarom is dat gebeurt? En als dat een onbevredigend antwoord is, dan betekent het waarschijnlijk dat je bij een volgende keer iets minder eigen ruimte hebt en dat wij iets meer bepalen. Wij geloven heel sterk dat bij vrijheid verantwoordelijkheid hoort. Met andere woorden: je krijgt steeds meer ruimte om zelf in te vullen (en daar helpen en begeleiden we bij), maar als we merken dat de vrijheid een beetje te groot is, dan passen we het aan. Ik zal een voorbeeld noemen: Zoon van 15 wil graag boven op zn kamer huiswerk maken, dus zonder toezicht (vroeger beneden aan tafel). Cijfers gingen omlaag. Erover gesproken. Hij geeft aan zn telefoon maar moeilijk te kunnen weerstaan. Twee opties gegeven: je komt weer beneden zitten of je laat je telefoon beneden tijdens huiswerktijd. Vindt hij niet leuk, maar daar houden wij dan voet bij stuk. Zoon en dochter zeggen wel dat ze een dergelijke reactie (dus keuze tussen beneden huiswerk maken of telefoon inleveren) een straf vinden. Wij vinden van niet. Wij vinden dat een consequentie van een ontstane situatie. Bij zoon van 1 speelt dit natuurlijk allemaal nog lang niet. Hij mag lekker de wereld ontdekken, binnen veilige grenzen. Krijgt een rustige 'nee' te horen als hij iets doet wat niet mag en een alternatief. Verder mag hij niet slaan (aai) en niet knijpen. Geen idee hoe onze stijl heet.
Ik vind het altijd knap als een 15 jarige zich nog altijd zo binnen dit soort regels schikt, dat deed ik toen echt al niet meer.
Onze 18-jarige riep ooit zeer geirriteerd: "kunnen jullie misschien stoppen met dingen zo logisch brengen?! Zo kan ik er toch niet meer tegenin gaan?" De oudste twee zijn zeer 'vatbaar' voor logica. Ik weet niet of dat aangeboren of aangeleerd is?
Hmm dat is een goeie. Ik kon als puber in sommige zaken opstandig zijn, en goed dingen voor mezelf houden, zo had ik waarschijnlijk de onschuld zelve gespeeld als mijn cijfers omlaag waren gegaan en had ik dan ook nooit aangegeven dat mijn mobiel de aanleiding hier toe was. Ik was geen heel moeilijke puber maar mijn gedrag veranderde tijdens de pubertijd wel. Ik denk niet dat dat heel vreemd gedrag is voor de meeste pubers, opstandigheid. Mijn moeder was ook een echte prater, en kon alles heel goed uitleggen maar dat kon ik ook. Mijn hersenen werkte in de pubertijd gewoon heel anders, ik vond mezelf al heel wat, en ineens rond mijn 18de werd ik "volwassen".
Als hij niet zelf een oorzaak had aangegeven, dan hadden we ongetwijfeld gezegd: kom dan maar beneden leren. Misschien dat we, door met je mee te kijken, kunnen ontdekken wat er niet goed gaat. Dus de uitkomst was er niet heel anders door geworden.