Zo was ik zelf ook. Hopelijk is mijn zoontje hierin hetzelfde, dat zou het voor mij in elk geval een stuk makkelijker maken in de toekomst! Het lijkt mij een stuk lastiger als je zelf erg van de logica/wetenschap/feiten bent en je kind daar gewoon geen boodschap aan heeft. Mijn man bijvoorbeeld kreeg vroeger van zijn moeder de opdracht om op de stoep te lopen. Dat deed hij dan ook, maar met één been. Met zijn andere been liep hij op de weg. Ik vraag me dan af of zijn ouders met hun autoritaire opvoedstijl ergens waren vergeten over te brengen waarom je op de stoep moet lopen, of dat hij daar als kind gewoon niet 'vatbaar' voor was. Ik vind dit wel een mooie aanvulling van jou Hilly!
Maar puur uit interesse hoor. Wanneer is voor jullie het punt dat je stopt met de controle op huiswerk en cijfers?
Zodra ze geslaagd zijn? Nee, zonder gekheid. Oudste doet nu eindexamen en we vragen altijd hoe toetsen gegaan zijn. Het gaat goed, dus hoeven we ons er verder niet mee te bemoeien. Als ze vastloopt komt ze naar ons toe. Hebben met haar een flinke 'strijd' gehad in de tweede. Ze zat op een speciaal soort VWO, waar ze vanaf de brugklas werkten zoals op een HBO/Uni. Dus heel veel zelfwerkzaamheid, presentaties en projecten. Deze school had ze heel bewust zelf uitgekozen, ook toelating voor gedaan en alles. Haar cijfers bleken met het kerstrapport in de tweede echt zorgelijk te zijn. Oorzaak: ze plande niks. Maar ja, dat is nou net deze vorm. Je wordt niet aan het handje genomen, je moet het echt zelf doen. En je bent daar zelf verantwoordelijk voor. Dat met haar besproken. Aangegeven dat ze van ons echt niet per se deze vorm hoefde te doen. Dat ze ook prima naar een reguliere 'schoolse' variant kon. Maar dat wilde ze onder geen beding. Tja, dan moet je ook de inspanningen gaan leveren die gevraagd worden. En dat betekent dat je niet alleen kunt doen wat je leuk vindt, maar wat er nou eenmaal moet. Sindsdien eigenlijk geen discussies meer gehad. Ze is wel een streber trouwens, zéér ambiteus. Riep op haar vijftiende al dat ze later ambassadeur namens NL in het VK gaat worden en werkt daar ook echt naartoe. Zoon van 15 heeft een sporthart. Honkbal is zijn lust en zijn leven. Hij heeft dan ook zijn middelbare school uitgekozen op hun flexibiliteit rondom kinderen die fanatiek sporten. Betekent wel dat veel van zijn tijd gaat zitten in de sport en dat hij de overige tijd dus effectief moet benutten. Hij heeft weinig tijd over om te verrommelen. Ook met hem veel gesproken over wat hij wil en kan. Zijn pech: hij is een 100% beta. Haalt zonder enige inspanning 8-en en 9-s op natuurkunde en wiskunde. Maar helaas... Je komt tegenwoordig niet meer onder de talen uit. Hij kan wel naar havo gaan, maar dan wint hij weinig. De talen worden niet heel veel makkelijker en het is zonde van wat hij kan op de beta-vakken. Vindt hij overigens vooral zelf dit. Dus dat betekent hard trekken aan die talen. Mooier kunnen we het niet maken...
PS vragen naar cijfers is toch vooral ook een uiting van interesse? Zij werken ervoor, dan is het toch attent om geinteresseerd te zijn in de uitslag? Zo is dat in ieder geval hier in huis.
Nee dat denk ik ook niet maar Strijkkraal zegt dat zij ruimte had voor haar eigen mening in een autoritaire opvoeding en dat Nacho dus het punt mist van een autoritaire opvoedstijl. Dat denk ik dus niet, het deel van de opvoeding waar ze ruimte had voor een eigen mening was niet autoritair.
Maar stel dat ze heel veel waarde zouden hechten aan hun sociale leven tijdens de pubertijd en dus minder hard aan school willen trekken, zouden jullie dan ook de teugels wat laten vieren? Het interesseert mij namelijk erg omdat ik mijn schooltijd een soort van "verpest" heb. Mijn moeder heeft mij in deze periode erg vrij gelaten, misschien te vrij en zij was dus niet echt geïnteresseerd in mijn cijfers en in die periode voelde dat voor mij als een opluchting want ik wilde gewoon mijn ding kunnen doen zonder dat iemand mij op de hielen zat en druk zette. Maar nu ik volwassen ben en zelf kinderen heb ben ik wel aan het afwegen in hoeverre je als ouders beslissend kan zijn in zo'n pubertijd. Ik ben wel van mening, dat als je uiteindelijk iets echt wilt bereiken dit ook wel lukt, ook al is het niet meteen maar wat later. Soms zie je ook dat ouders te veel druk zetten en te veel van hun kinderen verwachten en dit zelf niet door hebben terwijl hun kinderen eigenlijk snakken naar wat meer vrijheid.
Ja maar daarom denk ik ook niet dat één bepaalde stijl past in een opvoeding tenminste niet als je je kinderen echt een goede opvoeding wilt geven. Er komen altijd meerdere stukjes bij kijken, bij de één autoritairder dan bij de ander.
Ik vind het altijd grappig hoe in dit soort discussies iedereen hetzelfde zegt, maar toch denkt dat ie bijzonder is. Voor zover ik kan zien, zijn er voor iedereen punten waarop geen discussie mogelijk is, en elementen waarin de mening van het kind meetelt. De punten waarop het ene of het andere geldt, kunnen verschillen. Maar echt iedereen werkt zo hoor. Welk labeltje je daarop plakt, maakt dat dan echt zoveel uit?
Eens met Shakes. Ik heb niet echt een opvoedstijl, ik kijk naar wat mijn kinderen nodig hebben en volg mijn hart. Als er een stijl aan gehangen moet worden dan is dat rust, regelmaat en reinheid.
Dochter heeft een vaste vriendinnengroep van 6 meiden, allemaal vrij ambitieus. Geen 'stappers'. Ze kijken samen films/series, gaan de stad in of samen naar de sportschool. Verder badmintont ze vrij fanatiek, incl training geven en dergelijke. Ze heeft een rijk sociaal leven, maar wel relatief 'braaf'. Dat is nu eenmaal hoe zij is, ik durf niet te zeggen hoe groot onze impact daarop is? Nature/nurture Als zij vraagt of ze wat met vriendinnen mag doen is onze reactie zonder uitzondering: 'past het in je planning?' En als dat zo is, dan mag ze zeker gezellig afspreken. Natuurlijk bleek het soms achteraf wel eens niet in haar planning te passen en dat bespreken we dan. Dat het niet handig is om jezelf voor de gek te houden, dat je er uiteindelijk toch tegenaan loopt. En ze heeft ook wel eens aangegeven dat ze het moeilijk vond om de 'goeie' keus te maken. Toen zei ik: zou het helpen als ik zeg dat je niet mag gaan? Is dat makkelijker dan het tegen jezelf moeten zeggen? Nou, dat vond ze inderdaad. En toen heb ik dus braaf gezegd dat ze niet wegmocht. Klinkt vast heel raar.... Zoon besteed zoveel tijd aan zn sport dat hij weinig extra tijd over heeft. Minstens 2x trainen en soms nog extra, in ieder geval 1 wedstrijddag in het weekend, zelf scheidsrechteren... Als hij met zn vrienden af wil spreken, dan bespreken we met hem hetzelfde als met zn zus: past het in je planning? Het uitgangspunt is voor beiden dat we sociale contacten toejuichen, maar dat we niet willen dat ze (zelfverkozen) verplichtingen uit het oog verliezen.
Niet iedereen werkt zo. Ik heb een familielid die haar kinderen op Iederwijs heeft en zij heeft echt een wezenlijk andere omgang met haar kinderen.
Ja dat klinkt wel als twee hele brave kinderen. Ik hoop dat die van mij dat later ook zullen zijn als ze aan het puberen zijn.
Ja inderdaad, het ene kind heeft een andere aanpak nodig dan het andere. Hier ook twee hele verschillende meiden met twee hele andere aanpakken.
Ze zijn inderdaad heel braaf, heel lief, heel gezellig en ook nog zorgzaam en attent. Wij knijpen onze handjes dicht. Ik heb echt geen flauw idee in hoeverre dat aan opvoeding toe te schrijven is en hoeveel aangeboren is. Wel hebben hun ouders een zeer respectvolle en 'gelukkige' scheiding. Er zit geen (wezenlijk) licht tussen het ene of het andere huishouden. Dat maakt in ieder geval wel uit voor de rust, denk ik.
Ja, ik denk dat dat soort dingen er stiekem best veel mee te maken hebben. Mijn ouders zijn ook gescheiden en dat was niet zo'n pretje. En ondanks dat mijn moeder ons een geweldige opvoeding heeft gegeven, is het in het weekend toen we bij mijn vader waren door hem maar vooral stiefmoeder "verpest". Als ik echt diep ga graven heeft dat waarschijnlijk een grotere impact gehad dan dat ik zelf ooit had kunnen bedenken. Daarom zijn die jongere jaren van kinderen zo ontzettend belangrijk. Veel liefde en rust doet wonderen. En nogmaals ik was echt geen vreselijke puber hoor maar ook niet altijd makkelijk voor mezelf, nog steeds niet. En als ik dat kan voorkomen voor mijn eigen kinderen dan zal ik daar ontzettend mijn best voor doen. Ik vraag me alleen af in hoeverre je dingen inderdaad in de hand kan hebben bij pubers en wat opvoeding en liefde op dat moment kan inbrengen.
Ik zeg altijd dat ik het als stiefmoeder in ieder geval niet negatief heb beinvloedt. Volgens man en kinderen heb ik zelfs een positieve invloed, maar ik vond ze al echt geweldig toen ik ze leerde kennen, dus... Mijn man en zijn exvrouw (en ik trouwens ook) zijn heel duidelijk en consequent. En we zijn van de logica. Dus we leggen uit waarom en verwachten eigenlijk wel dat dat dus door de kinderen wordt herkend. We praten behoorlijk veel met ze, maar afspraak is afspraak. En we geven ze geen grotere verantwoordelijkheid dan ze aankunnen. Maw: ik ga met een dreumes niet discussieren over of een jas aanmoet. Die keuze kan hij helemaal niet overzien, dus dat bepaal ik. Wel leg ik uit waarom. Zo gaat het bij de groterds ook. Over andere zaken PS: pubers hebben juist kaders en grenzen nodig om tegen te kunnen botsen. Als je die niet biedt gaan ze steeds verder in hun gedrag tot ze iets vinden waar ze wel de gewenste tegendruk krijgen. Grenzen en duidelijkheid = liefde.