Nou inderdaad hahaha. Heb er hier 2 van bijna 4 en 1 van bijna 2 (allemaal zelfde maand jarig). En heel eerlijk vind ik het meest lastige met de jongste toen hij nog niet kon lopen en dus niet snel en goed vooruit kwam, maar wel graag zijn oudere broers wilde bijbenen. Met de 2 oudste was het voornamelijk de periode rondom de 2 idd, zoals al eerder gezegd is, het matige praten, en veel willen. Niet goed duidelijk kunnen maken oa.
Zooo.. dat is behoorlijk lang. Pittig lijkt me dat Rond 4 jaar.. ik moet wel lachen. Ik lees heel vaak dat de kindjes echt toe zijn aan school maar zo te horen zijn vooral de mama's erg toe aan school! Hier eentje van 3 jaar en 10 maanden die echt toe is aan school: lezen, schrijven, leren, leren leren... helaas zal dat waarschijnlijk wel een beetje tegenvallen in groep 1 maar gelukkig compenseert alle sociale lessen dat wel weer (hoop ik). Ik heb hier heel erg rekening mee gehouden.. de laatste maanden besteed ik extra tijd aan mijn zoon en we doen veel dingen die bij de kleuterleeftijd horen + meer fysieke activiteiten.. ook dat helpt enorm
Van 0 tot 4 maanden...constant ermee bezig zijn en geen slaap, bah! ja ook lkr knuffelen maar toch. Verder leeftijd van de meiden veel makkelijker, gewoon praten. En die van 2,5 valt ook reuze mee hoor, maar ja dat komt misschien door ervaring. Die plak ik gelijk achter het behang met peuterpubergedrag en dan is het zo afgelopen
sem is nu 2,5 en ik moet zeggen dat ik het nu erg pittig vind hoor. hij wil niets alleen doen..zegt overal nee tegen. en word echt enorm boos om niets oja hij sliep altijd goed maar nu word ie steeds erg vroeg wakker en wil dan naar beneden dwingen om hem in te laten liggen is geen optie want dat krijst ie alles bij elkaar en maakt zijn zusje wakker.. ik vond de 11 maanden sprong ook echt erg trouwen haha
Deze leeftijd, hij word in september 4 jaar en is ZO toe aan school en nieuwe uitdagingen. Hij moet echt de hele dag bezig gehouden worden anders verveelt hij zich.. Alles is NEE en WAAROM en luisteren... dat woord is uit zijn woordenboek verdwenen.. Maar ik weet zeker dat er nog veeeeeel moeilijkere periodes aankomen zoals de puberteit etc.. Dus ik maak mijn borst alvast nat met onze temperamentvolle jongen hihi!
Oei, meerdere periodes eigenlijk wel. Ik had ook een huiler door medische toestanden. Van 7 weken tot 6 maanden was heel erg zwaar. Toen ging eigenlijk alles wel lekker tot 18 maanden. Toen was het weer een moeilijk half jaar. Toen een paar goede maanden en weer een periode met een hoop pijn, medisch gedoe, ziekenhuizen, onderzoeken etc. tot we afgelopen januari een diagnose kregen. Sindsdien hebben wij een ander kind: minder pijn, slaapt goed, ontwikkelt zich lichamelijk en mentaal als een speer! Nu hebben wij een echt knokkertje die ondanks zijn pijnen meestal wel goedgemutst is. Wat ik het moeilijkst vond in die periodes was om te zien dat mijn kind zoveel pijn en ongemak had. Dát sloopte me en niet zozeer de vermoeidheid of niet aan jezelf toekomen.
Ik vind de periode van mn mijn mannetje nu op dit moment het moeilijkst. Hij is 2,5 jaar en heel pienter, pikt snel dingen op, kleine details vallen hem op. Maar hij is ontzettend druk, kan zich niet focussen op 1 ding, hij kan niet loslopen in winkelcentrum want dan rent hij steeds weg of gaat verzetten als hij naast ons moet blijven lopen, moet hem tig keren waarschuwen of dingen zeggen en ga zo maar door. Het breekt me soms op en als ik dan savonds gewerkt heb en hij ligt op bed dan plof ik als een baksteen op de bank. Dus ja deze leeftijd vind ik wel zwaar. Wie weet ziet het er er over een jaartje of over 2 jaar wel anders uit, we zullen zien
Ik vind de periode vanaf 2,5 jaar juist het aller- allerleukst! Je kind kan dan al zoveel en is zo zelfstandig, je kan er een gesprek mee voeren, ze kunnen je perfect vertellen wat ze willen/voelen/ervaren. En het geheugen werkt zo goed! Ik vind het echt fantastisch als mijn zoontje vertelt over de vakantie; hoe het was allemaal. Het leeraspect vind ik ook geweldig en ook het motorische; ze kunnen fietsen en rondrennen en voetballen zonder dat ze vallen enzo, je tilt en zeult je geen breuk meer. Ja; met stip op nr.1 : deze periode!
Damiën heeft toen hij 2 was echt een vreselijk periode gehad. Niets was goed, hij deed alléén maar dingen die niet mochten, schreeuwde en gilde alsof ik 'm ik weet niet wat aandeed, de hele dag huilen, zeuren, klieren, oh man, wat was dat een ramp Nu heeft hij nog wel eens een vervelende dag, week of maand, maar die periode heeft echt een maand of 8 geduurd!
Zogelukkig, Idem als mij en het wordt almaar beter. Zoon is nu 4,5 en man die kan ik opeten, zijn uitspraken en zijn apestreken, om je dood te lachen. En idd ze zijn al wat groter, mobieler, sterker. Ze kunnen zelfstandig eten, plassen, schoenen aandoen ed.Je kan ermee argumenteren en redeneren en uitleggen waarom iets gaat gebeuren (de dokter geeft een spuitje om de stoute beestjes kapot te maken en daarna krijg je een ijsje als je flink bent) Zalige leeftijd.
Ik merk dat ik het de ene dag moeilijker vind dan de andere. Op zich heb ik makkelijke kids. Ze zijn bijvoorbeeld bijna nooit ziek, geen allergieen of andere aandoeningen. Ze hebben nog nooit een huisarts gezien. Verder zijn ze lief tegen elkaar en buiten de driftbuien luisteren ze redelijk goed! Maar toch genoeg dagen dat ik de héle dag alleen maar bezig ben met de kids te corrigeren. Mijn dochtertje wordt volgende maand 3 jaar en jeeeeeeeetje, wat kan zij de dramaqueen uithangen, zeg! Ik ben al niet de meest geduldige persoon op aarde dus dan voel ik me echt zo een klote mama. Verlies mijn geduld en kan dan weleens mijn stem verheffen of in mezelf denken: 'Kinderen..ppfff waar ben ik aan begonnen?!!' Dan denk ik echt: Ik ben de slechtste moeder op aarde!!!! En dat vind ik gewoon moeilijk. Ze testen je zo uit! Gelukkig is mijn zoontje van bijna 1 jaar echt makkelijk.
Mijn dochter wordt over 2 mnd 11 en begint onwijs te puberen. Ze heben me altijd wijsgemaakt dat hoe moeilijker ze in de terrible two zijn hoe makkelijker ze tijdens de pubertijd zijn. Nou dat is de grootste bakerpraat onzin die ik ooit gehoord heb! 't Is hier met grote regelmaat niet gezellig in huis. Tot nu toe vind ik deze periode het zwaarst. We hebben nu discussies over make up... over 2 jaar zullen die discussies wel over piercings gaan ofzo
Ik moet zeggen dat ik de puberteit echt wel mee vindt vallen. Ik ben echt altijd heel consequent geweest, nee is nee en wat ik beloof doe ik, hoe dan ook. Ze weten hier dus heel duidelijk wat ze aan mij hebben, ik ben een lieve gezellige moeder, maar ik ben ontzettend streng. Ze hebben wel buien etc, maar dat heeft een 2 jarige ook. Ik denk ook dat het mede door de houding van de ouders is, ik heb zowiezo al nooit een houding gehad van Oh jee straks komt die pubertijd. Mijn zoon zei een keer tegen mij: oh ik heb zo'n bui en dat komt omdat ik puber, daar kan ik niets aan doen. Heeft hij 1x gezegd daarna dus nooooooooooit meer, want mijn antwoord was "oh, als je dan blijkbaar toch weet waar het door komt, kun je dat ook per direct veranderen"kom zeg ik ben gekke Henkie niet
Bij de eerste heb ik nog geen enkele moeilijke leeftijd 'gevonden'. Met de jongste vond ik het het eerste jaar erg zwaar. Hij was erg gefrustreerd, sliep ontzettend slecht, huilde erg veel. Maar nu, hij is net 2, is het een fantastisch kereltje en precies zoals onze oudste.