Mijn kinderen hebben wel fases. Bij de jongste duurt een fase 2 dagen hij is erg makkelijk. Bij de oudste duurt een fase langer. Maar ik ksn er niet echt een leeftijd aan koppelen.
Tot nu toe met fases het eerste jaar.. Ze heeft hele makkelijke periodes gehad met uitslapen etc. Maar ook hele lastige. Vanaf dat ze 1 is/kon lopen vind ik het makkelijker!
Het eerste jaar Verder uiteraard fases maar nee dat eerste jaar vond ik heel heftig (met makkelijke & gezonde baby).
Hoewel de babytijd pittig was, vond ik ze het moeilijkst tussen 1,5 en 4,5 Sinds mijn oudste 5 is, is hij echt een heel fijn, liefdevol, slim, creatief mens geworden. Daarvoor luisterde hij heel slecht, liep weg, maakte dingen stuk etc. maar sinds hij gerichte hulp en onderwijs krijgt voor zijn ASS, gaat het zo goed met hem. Nu hetzelfde met de jongste, weer een heel moeilijke tijd gehad, ook hij gaat hopelijk na de vakantie naar het speciaal basis onderwijs en dan gaan we betere tijden tegemoet
Ik moet nog veel moeilijke momenten krijgen denk ik want mijn zoontje is pas 14 maanden maar we hebben net een lastige tijd achter de rug. Tussen de 11 en 13 maanden was het echt niet leuk. Driftig, gefrustreerd, huilen, zeuren en heel veel last van doorkomende kiezen. En dan hebben ze het soms over sprongetjes. Nou, in die weken volgde de ene de andere op volgens mij. Nu is hij sinds een week of drie weer het liefste, gezelligste kind dat er is met af en toe een driftige reactie als hij zijn zin niet (direct) krijgt maar dat zal ook zijn karakter wel zijn (dat wordt nog wat in de peuterpubertijd). Het eerste half jaar ben ik echt doorheen gefloten. Mijn zoontje was een makkelijke baby, sliep heel goed en was tevreden. En ik ben ook niet echt een babymens maar ik vond het geweldig. Ik ben pas gaan werken toen hij zeven maanden was dus toen ging hij ook pas naar de opvang en kreeg hij zijn eerste prikken (uitgesteld programma). Die tijd vond ik ook niet zo leuk. Zowel de prikken als het kinderdagverblijf waren een aanslag op zijn weerstand. Hij was constant verkouden en had regelmatig koorts. Daarnaast moest ik erg wennen aan het weer gaan werken. Maar achteraf gezien hebben we ons daar goed doorheen geslagen. Ik ben wel heel benieuwd wat ons nog te wachten staat. 😄
Bij de eerste: de eerste 8 weken toen ze nog niet doorsliep. Daarna was alles appeltje eitje en genieten. Bij de tweede: het eerste jaar. De combi van gebroken nachten en een baby en peutertje vond ik echt killing. Ze zijn hier nu 2,5 en 4,5 jaar en ik kan wel zeggen dat de tropenjaren hier echt voorbij zijn. Elke dag denk ik, wat is het toch allemaal heerlijk makkelijk en genieten. Kids zijn beste vriendjes dus er is nauwelijks ruzie en er kan uren samen gespeeld worden. Ik krijg altijd een beetje kriebels als ik weer iemand met luiertas, flessen, wagen zie slepen . Die tijd zijn wij echt voorbij en ik vind deze fase waar we nu in zitten echt geweldig.
Ons oudste meisje is zwaar gehandicapt, dus om eerlijk te zijn vind ik alles met de jongste echt heel erg makkelijk en geniet ik ervan. Nou is onze jongste dochter ook wel een heel makkelijk tevreden kind maar goed, ze is net 1 jaar dus er zullen vast nog wel moeilijk fases gaan komen!
Het eerste halfjaar - huilbaby En ik moet eerlijk zeggen dat ik op dit moment de fase waarin mijn zoontje zit erg vermoeiend vind (hij is 2,5). Hij zit met zichzelf in de knoop lijkt het, wil vanalles waar hij nog te klein voor is.. "zeurhuilt" ontzettend wat me als ik eerlijk ben af en toe behoorlijk irriteert
Vind 2,5/3 jaar daarentegen wel erg vroeg hoor, om fulltime naar school te gaan en ook nog overblijven (neem aan dat dat hetzelfde is als ineten ) Maar wat je zegt, het is ook net wat je gewend bent en waar je op ingesteld bent.
Hier is de jongste bijna 4 jaar en ik kan haar soms wel achter het behang plakken. Het is een vrij introvert meisje tov anderen. Gisteren is ze een dagje op de creche geweest en daar is ze toch niet helemaal zichzelf en als ze dan thuiskomt dan heeft ze een enorme ontlading waardoor ze heel drammerig is en me letterlijk helemaal leeg kan zuigen. Niet prettig als je zelf een ontzettend drukke werkdag heb gehad waarbij ik al helemaal leeg was gezogen. Ik hou mijn hart vast als ze straks naar school/overblijf en BSO gaat. De middelste is 10 jaar en een echte pre puber en daar word ik momenteel ook niet heel blij van. Vanuit het niets boos en onredelijk. De oudste is 12 jaar en heeft ook zijn streken maar daar heb ik momenteel de minste last van
De laatste paar maanden voordat ze naar school mogen. Op een gegeven moment zijn ze er echt klaar voor en daar wordt het thuis niet gezelliger van . En bij ZL ook wel zijn babytijd, hij had reflux en huilde véél en kwam (tot 2,5 jaar) elke 2 uur 's nachts. Dat was vooral heel vermoeiend (vooral het laatste halve jaar daarvan, omdat DL toen ook vaak 's nachts kwam).
Poeh, ik kan echt niet kiezen hoor ... De oudste is moeilijk vanaf 1 jaar en hoewel het wel anders is nu dan vroeger blijf ik het vreselijk moeilijk (en vermoeiend) vinden. Ik denk ook niet dat dit anders gaat worden (ik heb ook steeds meer begrip gekregen voor het concept 'uit huis plaatsing', hoe je op een punt kunt aanbelanden dat het echt niet meer te doen is. Punt gelukkig nog nooit bereikt, maar ik zie nu veel beter hoe dit soms de beste oplossing kan zijn). De middelste denk ik de eerste 2 jaar. Prikkelgevoelige baby die slecht sliep en erg aanhankelijk/eenkennig was. Maar... idd, die fase van 3,5-4 jaar was ook bepaald geen feestje hier ... De jongste tussen 1-3 jaar, vreselijke handbinder en pittige peuterpuberteit.
Zijn er ook fases waarin het niet lastig is dan? Haha.... Ik vond tot 4jaar goed te doen. Met 4 en net naar school gaan, enorme vermoeidheid en brutaal vind ik pittig. Mijn oudste is bijna 8 en begint al met puberen, ook geen feestje die continue discussie en ruzie in huis
De eerste 3 maanden waren pittig omdat je leven totaal op zijn kop staat, je moet echt wennen aan alles. De moeilijkste fase vond ik van 1 tot 2 jaar, de fase van het lopen en de wereld ontdekken. Hier een tweeling die tegelijkertijd gingen ontdekken, ik had geen moment mijn handen vrij en dat was pittig. Ik vind het nu steeds makkelijker worden omdat ze zelfstandiger worden en je steeds beter met ze kunt communiceren. Nu vind ik het ook wel weer even heftig omdat ze ontzettend veel ruziemaken samen, ik hoop dat dat ook wat minder gaat worden als ze over een tijdje naar school gaan.
Hier juist tussen de 2 en 3,5 zo ongeveer, bij de oudste dan. Nu is ze ruim 4 en sinds ze op school zit hebben we weer een blij en gezellig kind thuis. Jongste is nu bijna 3 en is tot nu toe eigenlijk een heel makkelijk kind haha
Ik vind de moeilijkste periode steeds van 3,5-4 jaar. Ze zijn eigenlijk al toe aan school, vervelen zich thuis te pletter, maar mogen nog niet. En dan worden die van mij heeeeeeeel vervelend. Mijn jongste valt hopelijk mee. Hij komt bijna in de risicoleeftijd, maar omdat hij 3 dagen naar het kdv gaat en ook nog op peuterzwemmen zit, hoop ik dat we de verveling op afstand kunnen houden. Rond 1 jaar vond ik ook wel een lastige leeftijd. Die van mij waren toen erg gefrustreerd, omdat ze meer wilden dan ze konden. Vooral de middelste was een paar maanden heel bozig. Toen hij leerde lopen ging het in een klap een heel stuk beter met hem.
Ik vond bij mijn oudste de periode van ongeveer 3,5 tot 4 erg pittig in combi met jonger broertje. Bij de jongste vond ik die periode meevallen want die vermaakte zich veel beter. De jongste is met (veel) vlagen erg pittig dus daar kan ik geen leeftijd aan hangen
Hier vond ik het na 1 jaar erg pittig, hij wou al zo veel maar kon het nog niet en kon niks duidelijk maken en tussen 3,5 en 4 jaar zo graag naar school willen en niet mogen en nu is hij erg brutaal en echt aan het uittesten, erg vermoeiend