Mijn zoon wordt binnenkort 3 en hij vindt mij geweldig. Ik hem ook, maar ik word soms helemaal gek van hem. De hele dag door zit hij aan me. Hangt boven op me, wil knuffels en kusjes geven, plukt aan m’n kleren etc. Tijdens het eten houdt hii bv constant mijn rechter arm bezet. Hij wil handje/arm vasthouden, of gaat er met z’n hoofd bovenop liggen. Ook moeten er om de haverklap kusjes en knuffels gegeven worden. Als hij naast me ligt in bed wordt er constant geaaid, geplukt, gekust of bovenop me gelegen. Toppunt is het tandenpoets-moment, waarbij hij het niet kan laten om aan me gezicht te zitten. Constant m’n gezicht aaien, wijzen en plukken, vinger in m’n mond... Daarnaaat word ik ook geregeld, gepast en ongepast, als klimtoestel gebruikt. Hij bedoelt hij super-lief en hij zegt dan ook geregeld (als ik echt nukkig wordt omdat hij ook na 100 keer vragen niet ophoudt): ‘maar mama, ik vind jou lief! Ik wil jou een kusje geven.’ Herkent iemand dit? Wat moet ik hier nu mee?
Haha, zeer herkenbaar. Maar hier zit er ook een hele vervelende (verveelde?) klierige kant aan, dus ik stel gewoon grenzen.
Grenzen stellen, hij gaat echt niet minder van je houden als je grenzen stelt. Op dit moment laat jij alles toe en irriteert je in plaats van blij met zo veel kusjes en knuffels. Zeggen wat je wel en niet wil, doet hij dat niet dan van je af. Onze uk is ook gek op kusjes en knuffels maar weet zijn grenzen.natuurlijk soms wel er over probleem te gaan maar hij is niet voor niks een peuter haha.
Knuffels en kusjes mogen hier altijd. Maar ik ben geen klimrek. Als ik dochter haar gang laat gaan hangt ze ook de hele dag op en aan me. Als ik er geen zin meer in heb is dat dan heel jammer voor haar maar dan is het klaar.
Hier ook zo'n knuffelkont. Hier wil er speels op reageren ook wel eens helpen. Dus dan ga ik hem terug kusjes geven. Liefst waar het kietelt, in zijn nekje ofzo dan houdt hij er wel mee op. "Ik vind jou ook zo lief en heb ook 1000 kusjes voor jou", op zo'n, manier. Ook met klimmen, gewoon zorgen dat ik een onpraktisch, tegenwerkent klimtoestel ben. Als dat alles niet helpt, inderdaad duidelijk zijn. "Ik vind jou de allerliefste, maar ik vind dit niet fijn. Hou daarmee op."
Mijn ervaring is dat kinderen op die leeftijd gevoelig zijn voor duidelijke regels. We hebben hier bijvoorbeeld de keiharde regel dat er geen kinderen op mn schoot zitten als ik aan het eten ben. Op schoot zitten vind ik heel gezellig, maar het gebeurt gewoon niet tijdens het eten. Nooit. Punt. Hoe duidelijker en consequenter je bent, hoe beter ze zich eraan houden. Op die manier kun je proberen voor jezelf een aantal rustmomenten in te bouwen, dat scheelt al een hele hoop. En dingen als vingers in andermans mond zou ik sowieso heel snel afleren. Ik neem aan dat je ook niet zou willen dat hij dat bij een klasgenootje doet. Maar op deze manier leert hij niet dat dat grensoverschrijdend gedrag is.
Ach wat schattig..... Maar wel irritant soms. Ik ken het. Vooral die vingers in mijn mond als ik een liedje voor hem moet zingen. Hij ligt dan lekker in z'n bed, ik zit erbij en dan gezellig nog een liedje zingen. Of inderdaad onder het tanden poetsen... Soms tijdens het eten gaat hij ook ineens heel 'zielig' doen en wil dan bij mij op schoot zitten. Tja, sorry dan kan ik zelf niet meer eten dus dat doen we niet. Ik geef hem dan een knuffel en zeg dat ik hem lief vind, maar dat ik eerst even wil eten en dat we daarna weer kunnen knuffelen. Dat helpt vaak wel en anders heeft hij echt ffies pech....
Klinkt een beetje als mijn middelste dochter van 3. Zij is heel aanhankelijk en kan na school ook heerlijk een kwartier op je schoot zitten en helemaal niets doen. Ze heeft die knuffels heel duidelijk nodig om op te laden. Mijn oudste van 5,5 is helemaal niet zo, die moet je echt vragen om een kus of om op schoot te komen zitten, bij wijze van. Maar de middelste is ook veel meer bezig met lichamen (kijken naar ons als we in of uit de douche stappen), op je billen slaan is 'grappig', etc.. Ik laat het een beetje begaan maar klimmen op mij ben ik sowieso geen fan van. En er zijn grenzen, tijdens het eten idd geen kinderen op schoot. Met handen in mijn gezicht zitten wil ik ook niet. Ter compensatie geef ik haar veel 'normale' kussen en knuffels.
Fijn dat er in ieder geval herkenning is. Consequent zijn, ja daar ben ik zeker ‘voor’. Ik wil gewoon normaal kunnen eten etc. Maar er blijven toch ook heel veel momenten waarop ik het lastig vind. Want het lijkt wat sneu dat hij z’n affectie wil tonen en ik wijs het af. Wanneer mag een kus wel en bij hoeveel zijn het er opeens te veel? Ik merk dat ik het hem ook niet echt duidelijk krijg. ‘Ja maar mama, ik hou gewoon heel veel van jou!’
Kun je er niet even een tijdsbestek aan hangen? Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen. Maar stel, hij wil je een kusje geven of op je arm hangen tijdens het eten. Zeg dan bijvoorbeeld dat je dat 1 minuut toelaat ofzo. Na die minuut zeg je bijvoorbeeld: ik vind jou erg lief " naam kind", maar nu gaan we weer gewoon verder met eten". Dan heeft hij de tijd gehad om je even te knuffelen en wijs je hem dus ook niet af. Bouw dus een soort knuffelmomentjes in, laat het toe, maar hang er wel een tijd aan.
Mijn dochter heeft dat ook een tijd gedaan, rond dezelfde leeftijd ook. Ik wist ook nooit echt hoe te reageren, ze werd altijd echt verdrietig als ik zei dat ik nu toch echt even wilde eten of wat dan ook. En dan voelde ik me weer schuldig.... Het is vanzelf over gegaan gelukkig.