Twee jaar geleden hebben er eindelijk ons eerste eigen huis gekocht. Ik was zo blij! Maar steeds meer krijg ik het gevoel hier niet op mijn plek te zijn. Hiervoor hadden we een klein huurhuisje in een wat dorpelijker stuk van de stad. Hier hebben we altijd gezeten met de wetenschap dat het niet het eindstation was en dat was goed. Nu zijn we in de aangrenzende wijk gaan wonen. Ik heb altijd gezegd dat als we een huis kopen is dat ik elk geval om lang te zitten. Maar ik had nooit gedacht dat ik tegen zoveel dingen aan zou lopen en vooral toch dat ik eigenlijk wel steeds meer gewoon de stad uit wil en terug wil naar waar ik ben opgegroeid. Nu zijn we ons aan het oriënteren op huizen in die regio, maar telkens als er een leuk huis tussen komt en de gesprekken met mijn man serieuzere vormen aannemen over wel of niet verhuizen naar de andere kant van het land, blijven we tegen dezelfde dingen aanlopen. Hij heeft heel veel geluk gehad met zijn huidige werk en voor hem is het alles behalve eenvoudig om iets nieuws te vinden. Door omstandigheden heeft hij geen diploma's en door zijn lichamelijke gesteldheid kan hij niet zomaar al het werk doen. Forenzen is de afstand te groot voor. Verhuizen is 1 ding, maar zijn inkomen missen kunnen we niet. Het voelt alsof we vast zitten.
Al mijn familie zit daar (eigen gezin niet meegerekend). Het niet zomaar even heen kunnen mis ik, corona buiten beschouwing gelaten. Ik heb hier los van mijn gezin en werk maar weinig. Plus dat je in het noorden veel minder stads woont. Ik kom uit een boeren dorp van oorsprong, vooral ook de mentaliteit van de mensen om je heen is niet te vergelijken.
Ik vrees dan eerst beginnen bij diploma's voor je man. Of jij moet de buffer kunnen slaan en substantieel meer gaan verdienen. Of je trekt even de jackpot in de oudejaarsloterij, dat helpt ook. Wij willen op termijn richting t oosten gaan verhuizen of naar Duitsland. Werk (en evt papieren) zal dan toch eerst geregeld moeten zijn alvorens we die stap kunnen doen. Nu zit ik in de IT al zou ik op de bahama's zitten dan kan ik nog mn werk doen bij wijze van, mn man zit in t onderwijs met een lang arbeidsverleden. Plekkie krijgen zal niet heel ingewikkeld zijn maar dezelfde of betere voorwaarden is wel een ding. Ik ben nu bezig met mn papieren te regelen, certificeringen die aantonen dat ik dit werk kan. Want ongecertificeerd ben ik wel ingerold en doorgerold maar dat geluk hoeft zeker niet blijvend te zijn. Winnen we de jackpot dan koop ik bouwgrond en gaan die palen er in, de rest volgt wel. (willen een hacienda dan laten bouwen, waar onze ouders gelijkvloers kunnen wonen en evt zorg kunnen ontvangen)
En iets dorpsers zoeken in de omgeving waar je nu woont? Het "dorp" waar wij woonden is op het moment enorm aan het verstedelijken. Dacht ik vroeger daar nooit weg te willen, nu wil ik er nóóit meer terug. Wij zijn dus verhuist naar een dorp wat maar 15 kilometer verderop ligt, maar echt nog dorp is. En wat ook niet zomaar "uitgebouwd" kan en mag worden. Heeeerlijk vinden we het hier. En ook echt een andere mentaliteit, ondanks dat het nog steeds in het westen is. Soms ligt de oplossing dichterbij dan je denkt..
Ja herkenbaar hoor. Wij zouden ook wel willen verhuizen naar andere kant van het land. (Ouders en veel familie/vrienden van mn man wonen daar) We kunnen en durven geen financiele risico te nemen, dus werk enzo moet je vooraf al regelen en de baanzekerheid die we nu hebben, opgeven. Daarbij komt dat ons huidige huis niet verkoopklaar is. (Achterstallig onderhoud) Dat zouden we dan eerst moeten realiseren. Ook heeft mijn gezondheid een flinke stap achteruit gedaan door een hartinfarct. Al met al heel veel beren die ons tegenhouden, maakt me wel een beetje verdrietig. We zijn niet ongelukkig hier, maar het zou ons nog gelukkiger maken als we daar zouden wonen. We hebben wel een groot vangnet daar, waar we altijd op terug kunnen vallen. Zelfs tijdelijke logeer mogelijkheden. Dus we zouden de sprong kunnen wagen en vertrouwen dat het goed uitpakt allemaal. Mja... dat durf ik dus niet.
En een compromis, in het midden misschien? Er zijn natuurlijk meer dorpen met echte dorpse mentaliteit, buiten het noorden. Ik woon in de Betuwe, ook echt in een dorps-dorp. En toch ben je overal redelijk snel (den Bosch, Utrecht, Arnhem, Nijmegen, Apeldoorn etc).
Nee, ik heb het hogere inkomen van ons tweeën en werk al 32 uur. Op mijn werk is fulltime 36 uur en dat gaat zijn inkomen niet volledig vervangen. Een dorp dichterbij overwegen we ook, maar dan mis je nog steeds het stukje familie en het is even afwegen hoe zwaar dat valt. Het is ook niet dat verhuizen moet, we zitten super praktisch en daardoor hebben we onze dagen zo in kunnen richten dat we minimaal kdv nodig hebben en mijn man thuis is zodra school uit is. Mijn werk is 500 meter van ons huis en mijn man moet 20 minuten fietsen. Alle voorzieningen die je kunt bedenken op loop of fietsafstand. Ook als we naar een dorp dichterbij zouden gaan zou dat stukje gemak wegvallen. Het is gewoon echt een gevoels dingetje en ik baal dat ik er last van heb want als je logisch gaat nadenken zitten we zo slecht niet.
Als ik je laatste bericht lees, dan is het misschien niet eens zo zeker dat je weg zou gaan, ook al zou het kunnen? Over welke afstanden hebben we het? Zou je man eventueel met behoud van zijn huidige baan kunnen verhuizen? Kan hij vanuit huis werken? Kan jij zelf makkelijk ander werk vinden? Voordeel van vlakbij vrienden en familie wonen is dat je makkelijk even langs kan gaan, maar om heel eerlijk te zijn doen wij dat nauwelijks, terwijl bijna iedereen bij mij in de buurt woont. Dat zou ik niet romantiseren. Misschien goed om weer even op een rijtje te zetten waarom jullie deze woning 2 jaar terug hadden gekocht en waarom je er toen zo blij mee was. Qua leeftijd kinderen is dit wel de timing vind ik, mbt vriendjes maken enz. Is het voor je man mogelijk om alsnog diploma’s te halen?
En (tijdelijk) in je voorkeursplaats wat kleiner wonen zodat je minder afhankelijk bent vh inkomen van je man? Dan zou hij tijdelijk deeltijds kunnen werken en bijscholen of wellicht een leerwerktraject starten...
Als verhuizen op dit moment geen optie is, 'moet' je een andere oplossing voor je gevoel vindem. Volgens mij is het belangrijkste aspect van je gevoel je familie? Hoe ver woont je familie? Is het zo ver dat je heen en weer rijden echt niet haalbaar is? Want als het 2 uur rijden is het ook gewoon een knop omzetten. Het klinkt lang maar er zijn mensen die dagelijks zolang onderweg zijn van en naar werk. Dus goed plannen, af en toe de reis voor lief nemen en kijken wat dat doet met je gevoel. Ik heb tijden gehad dat ik mn familie zo miste dat we voor 2 uur bezoek, in totaal bijna 4 uur zijn gereden. 'Spontaan', gewoon om een theetje in de avond te doen. Dat went na een tijdje en gevoelsmatig is de afstand voor mij ook gewoon minder geworden met de tijd.
Daar heb je wel gelijk in Manderijntje. In Nederland vinden we afstand al snel een ding. In Amerika is het doodnormaal dat je 5 uur rijdt om ergens aan toe te gaan of familie te bezoeken.