Hoi meiden, Wie van jullie vindt het nog meer lastig om je dochtertje/zoontje bij een oppas te brengen? Ik vind het zelf best lastig, al breng ik haar dan gewoon bij mijn zus of mijn ouders/schoonouders. Ben dan als ik weg ben constant aan het denken 'hoe zou het met haar gaan? zou ze wel willen slapen? doen ze wel voorzichtig met haar?' enz... Ik ben al rampscenario's aan het bedenken zoals dat ze de hele middag/avond met haar rondjes moeten lopen/rijden om haar stil te houden of dat ze in haar bedje op haar buik rolt (wat ze nog niet doet maar wel elk moment zou kunnen doen) en dat ze dan stikt. Of dat mijn broertjes niet voorzichtig met haar doen... Ook vind ik het vervelend dat het bij mijn ouders en zus anders gaat dan bij mij. Bij mij slaapt ze als een roosje, maar bij mijn ouders bijv. slaapt ze heel weinig en is ze ook wel huilerig. Ik denk dat dat komt doordat het daar drukker is (mijn broertjes zijn nog jong en wonen nog thuis). Ik weet dat het stom is om me zo druk te maken en het is ook erg vervelend omdat ik dan niet echt rustig ergens naartoe kan gaan zonder me zorgen te maken.
Ik heb dit het eerste jaar ook heel erg gehad, wou overal de controle op houden en belde een aantal keer per dag hoe het ging.. Ik gaf hem met kraamvisite al niet graag uit handen en typen ik moest gaan werken vind ik het vreselijk om de touwtjes wat losser te laten en het bij mijn (schoom) ouders niet zo ging als bij mij.. Nu hij ouder is en zelf al redelijk kan aangeven wat en hoe hij het wil heb ik het minder! De een zal je voor gek verklaren en de ander begrijpt je, elk kind is anders, maar ook elke mama..het komt goed
Ik herken het wel. En volgens mij de meeste moeders wel. Maar ik weet ook dat het vanzelf minder wordt. Deels omdat je leert vertrouwen en loslaten. Maar ook omdat je, naarmate je kindje ouder wordt, ook echt gaat merken dat ze het leuk vinden bij opa en oma. (Althans, ik hoop dat dat voor de meeste kinderen geldt!)
Ik heb het tot in extreem gehad... Ik ben nu op het punt dat ik net zo ver ben als jullie! Geen paniek meer, maar wel zorgen maken! Ik ben erachter gekomen dat ik mijn zoontje beter naar het KDV kon brengen... Daar doen ze het meer op mijn manier, en als het me niet zint kan ik het aangeven en doen ze er iets mee! Hij gaat sinds twee weken en ik ben nog thuis! Het gaat eigenlijk super! Ik ga vanaf volgende week weer werken, dat is moeilijk voor me omdat ik dan niet meer binnen 10 minuten bij hem kan zijn als er iets is! Daarom ben ik vorige week met mijn man naar zijn ouders gegaan op de fiets (15 km heen en 15 terug! Zo kon ik wennen aan die grote afstand waarbij ik niet zo snel bij hem kon zijn!
Inderdaad.. ik wil bij haar ook het liefst zelf overal de controle op houden. Ik bel of sms dan ook geregeld hoe het gaat.. Het liefst zou ik haar in ieder geval het eerste jaar lekker thuis houden en nooit weg gaan zonder haar, maar daar ontkom je niet aan en ik moet haar ook een beetje leren loslaten. Als ik straks weer moet gaan werken zal het helemaal moeilijk worden
is heel normaal hoor dat je je zo voelt... je kindje is nog zo klein... had ik ook wel met mn dochters toen ze nog jong waren... nu vind ik het nog steeds wel een beetje ehm wennen als ze eens uit logeren gaan maar tegenwoordig hebben we whatsapp dus als ze bij mn zus logeerd of een vriendin dan appen we altijd wel ffe hoe het gaat... gaat altijd goed hoor en ze hebben er veel plezier van dus... dat zul je op een gegeven moment een beetje losser moeten laten zodat ze zich op dat vlak ook kunnen ontwikkelen... met een paar uurtjes ergens heenbrengen heb ik gen moeite... waar ik ze heenbreng is voor hun en ons vertrouwd.. (familie) dus hoef me nergens zorgen over te maken.. evenals bij mn beste vriendinnen...
Dit is wel normaal hoor je zorgen maken als je kind niet bij je is bij mijn eerste had ik er persoonlijk meer last van dan nu bij de jongste. Soms speelt het nog wel eens in me achterhoofd. En als je wilt bellen gewoon doen.
Ik maak me dus helemaal geen zorgen meer en voel me juist daar schuldig over. Omdat ik mijn meisje best makkelijk achter kan laten vraag ik me dan bij mezelf af of ik haar dan niet te makkelijk achterlaat en voel ik me schuldig als ik haar iets later ophaal zodat ik nog wat tijd voor mezelf heb. Dus juist het omgekeerde.
Ik denk zelf ook wel dat je minder bezorgd wordt als ze wat ouder zijn. Als ze zo klein zijn denk je als moeder voortdurend aan je kindje... Ik in ieder geval wel Ik HOOP tenminste dat die bezorgdheid bij mij minder gaat worden...
Ik heb het ook gehad, en nu weer opnieuw met mijn jongste dochter. Is heel normaal, gaat vanzelf over als ze wat ouder worden. Alhoewel er dan weer andere zorgen aan te pas komen
Ik herken dat heel goed. En daarom wil ik haar niet bij iemand anders brengen. Ik KAN het gewoon niet (natuurlijk ga ik weleens de deur uit zonder haar, maar dan is mijn man thuis en dat is geen oppassen). Nu wonen mijn ouders ook ver weg dus even oppassen is ook geen optie. Ik vind het eigenlijk wel fijn ook. Anders zou ik toch tegen mijn gevoel ingaan. Met 2,5 zal ze naar de kleuterschool gaan en dat vind ik een prima leeftijd.
hier precies het zelfde, ben weer begonnen met me studie en vind het zooo erg om de kleine achter te laten bij me man. al is et mijn man en de vader van het kind maar toch maak ik me vreselijk zorgen of het alles goed gaat als ik het huis uit ben. hoop dat dit gevoel ooit over gaat.
Die van mij is nog niet geboren maar ik weet nu al dat ik daar hel veel moeite mee ga hebben. Voor mijn gevoel maakt het wel uit of ik hem bij een KDV/ gastouder achter laat of bij mijn moeder. Ik weet dat mijn moeder alle aandacht voor hem heeft en dol op hem is en het lijkt me fijn voor hem om een band met zijn oma op te kunnen bouwen. Maar 'vreemden' van een KDV of gastouder met mijn kind? Au! dat doet nu al pijn hoor.