Onze zoon van 11 maanden (die altijd best goed sliep 's nachts) is nu al zeker twee maanden erg veel verdrietig 's nachts. Hij huilt enorm, is heel lastig te troosten en ik ben een beetje ten einde raad. Door de weinige slaap die wij zelf krijgen kunnen we ook niet meer goed nadenken wat nu het beste is voor onze jongen en daarom zijn we dringend op zoek naar goede raad. Bij het consultatiebureau afgelopen week zeiden ze dat ze vanaf zeven maanden je uit gaan proberen, dat we hem niet meer uit bedje moeten halen en om de tien minuten hem even opnieuw moeten instoppen maar toch moeten laten huilen. Dit hebben we vannacht voor het eerst gedaan (oeh vreselijk) en ik heb er zo'n slecht gevoel over!!! (al werd hij na twee uur, wel met tussenpozen trouwens, toch stil en viel in slaap) Ik twijfel namelijk of hij een spelletje met ons speelt, ik vind hem echt verdrietig over komen (hij is lastig te troosten, ook als je hem eruit haalt blijft hij nog flink verdrietig) Zelf vermoed ik dat het een enorm lastige sprong is die hij momenteel maakt, maarja... voor het zelfde geld hebben we hem inderdaad al 'verpest' door hem altijd eruit te halen als hij huilt. Het zijn waarschijnlijk geen doorkomende tandjes of oorpijn. Tijdje dacht ik dat het misschien verlatingsangst was, maar bij hem op de kamer slapen, of naast hem zitten tot hij slaapt heeft geen effect (dan brult hij nog harder) Ook geprobeerd een iets groter nachtlichtje te plaatsen maar ook dat heeft geen invloed op zijn verdrietjes 's nachts. Overdag gaat het allemaal prima, ook het slapen. Hij slaapt dan zo vast dat ik zijn kamer kan opruimen en toch blijft hij in dromeland. 's Nachts hoeft er maar een speld te vallen en hij wordt wakker. Wie kan nog wat bedenken? Wie heeft goede raad, wat moeten we doen? Toch doorgaan met die slaaptechniek? (laten huilen?) Of...?
Ik zou nog even volhouden met het laten huilen. Als het alleen uitproberen is, moet je er met 2 a 3 dagen doorheen zijn. Weet je zeker dat het geen honger kan zijn?
Nee honger is het niet, een paar keer een flesje aangeboden en dan neemt hij drie kleine slokjes en duwt de fles weer weg...
Ik zou zeker niet laten huilen. (zou ik trouwens nooit doen) Maar je eigen gevoel zegt dat hij jullie echt nodig heeft, luister daarnaar! Dit is trouwens een periode waarin verlatingsangst ook erg de kop op kan steken en, nog meer dan anders, kan huilen dan echt schadelijke gevolgen hebben!
Laten huilen klinkt gelijk zo zwaar! Wij hebben deze periode met Chloé ook gehad en dit was waarschijnlijk verlatingsangs. Tis wel zo dat als je er elke keer naartoe gaat bij het kleinste kikje ze het wel snel door hebben en dan toch wel zoiets hebben van ach als ik maar volhoud komen papa en mama wel weer. Wij hebben toen echt volgehouden om Chloé elke keer 10 min. te laten huilen en er dan naar toe gaan, en dit hielp, na ongeveer 2 weekje sliep ze weer heerlijk! Succes meid!
@Elke1984 Ik ben ook als de dood voor schadelijke gevolgen of trauma's voor mijn zoon. Hoe zou jij het in mijn situatie doen? (mijn eigen gevoel, ik heb geen idee meer... ik wordt van hot naar her geslingerd en weet niet wat wijsheid is) @Palmie37 Kan het ook verlatingsangst zijn wanneer ik er gewoon naast sliep en hij nog enorm bleef brullen? En als jij na tien minuten ging kijken, rechtleggen enz, werd ze dan wel stil? Vannacht hebben wij dat dus zo gedaan, en zoon bleef huilen en zetten het pas echt op een brullen wanneer ik de kamer weer uitliep... Twee weken... pfffieuw
Elke keer als we dan weer bij haar gingen kijken en troosten na 10 min. was ze inderdaad moeilijk te troosten en ja als ze dan eenmaal getroost was en je wilde weggaan begon ze weer des te harder. Hoe moeilijk ik het ook vond ik ging gewoon weg en liet haar huilen om na 10 min. weer terug te gaan! Dit net zo lang totdat ze weer rustig ging slapen, en ja dit heeft ongeveer 2 weken geduurd. Moet er wel bij zeggen dat er af toe wel een paar uurtjes tussen zat voordat ze weer opnieuw kwam en wij hadden wel echt uitgesloten dat het niks medisch was!
Tis, onze zoon slaapt bij ons in een co-sleeper. Ook hij wordt soms huilend wakker 's nachts terwijl hij dus geen reden heeft om ons te 'manipuleren' want wij zijn er gewoon altijd. Ik vind het werkelijk vréselijk dat mensen zo snel denken dat kinderen ervan verdenken een 'verborgen agenda' te hebben als ze huilen. Dat denk je van anderen toch ook niet steeds? En beeld je eens in wat 10 minuten moeten zijn voor zo'n kleintje als je bang bent en er niemand komt?
Elke, denk dat dit voor iedereen anders is hoor maar ieders eigen mening. Ik trek me hier in ieder geval terug want anders krijgen we DIE discussie weer. Tis heel veel succes meid!
Dankjullie voor je reacties (maar hier word ik dus zo mega onzeker van, iedereen beweert wat anders... en als iemand zegt: 'luister naar je eigen moeder gevoel' tja... maar ik weet niet meer wat mijn eigen gevoel zegt) Ik hoop dat er nog meer mensen zijn die hier wat over te zeggen hebben? Of ervaringen?
Ik vind het ook moeilijk. Simone kan ook zo paniekerig huilen af en toe en het eerste uur ben ik heel geduldig en troost ik haar steeds als ze begint maar als het veel langer duurt denk ik ook vaak van bekijk het maar en laat ik haar toch steeds eventjes een paar minuten uithuilen (10 minuten vind ik te lang hoor, meestal zijn het er 4 ofzo). Ik geloof niet dat ze me probeert te manipuleren, ze is gewoon niet zo happy op dat moment en ik probeer haar dan te leren dat mama wel in de buurt is maar niet urenlang aan haar bedje blijft zitten. Gek genoeg is het af en toe een nachtje, geen hele weken achter elkaar. Wat ik principieel niet doe is bij me in bed nemen als ze huilt. Ik slaap er slechter door en zij kan dan ook haar draai niet vinden dus daar hebben we uiteindelijk allebei niks aan. Verder hangt het dus af van mijn geduld en hoe ze zelf reageert. Vanmiddag huilde ze ook voor ze in slaap viel maar dat was meer een jammerhuiltje dat ze zo ontzettend moe was, dan kan ik wat gemakkelijker een paar minuten wachten met troosten dan wanneer ze dikke paniek heeft.
ons mannetje vanaf een maand of 8 ineens hard huilen..zelfde verhaal erbij zitten..nog harder huilen. Wij hebben hem op een gegeven moment laten huilen omdat het hem niet hielp om erbji te gaan zitten oid. we zijn 1x naar hem toe gegaan, luier verschoont(ook als ie niet vol zat) en opnieuw bedritueel en in bed leggen, daarna niet meer gereageerd. Na 3 nachten was het klaar..nu heeft hij af en toe nog een nacht er tussen zitten dat hij zo huilt, dan verschonen,ritueel en bed. Daarna is het dan ook stil en slaapt hij lekker. na 1x kijken zien wij dat alles goed is, geen volle luier, geen pijntjes, geen andere zaken wij waar aan zouden twijfelen...dan kwestie van even doorbijten voor ons en onze zoon. Sterkte en succes met de keuze die je kan maken en die bij jullie past.
dat is de 11 maanden sprong!echt vresselijk. hier hielp ook niks, zelfs bij mij in bed sliep hij niet. (hij sliep in zijn bed naast onze bed, dus het was geen uitproberen.)hij wist niet denk ik achteraf wat hij met zichzelf moest doen, en mama is de enige waar hij een vast hou kon hebben. ik heb hem wel op een gegeven moment laten huilen-nadat ik zeker was dat hij geen pijn had,geen honger of dorst, geen koud of warm etc. ik bleef bij hem terwijl hij huilde. t duurde 45mn, 2de dag 15mn, daarna 5 min, en zo ging het weer goed.(dat was dus bij in slaap vallen probleem, hij sliep ook niet door toen)t is vresselijk, als er geen verbetering is in de 2de of 3de dag betekent dat t niet werkt las ik ergens. heel veel succes en sterkte en heel veel slaap toegewenst!
het is heel persoonlijk maar ik hou niet van laten huilen...het is nu ook bewezen dat laten huilen niet goed voor een klein kindje is, dat brengt erg veel stress mee en dat is niet goed voor de ontwikkeling...ik kies ervoor toch te troosten en als het echt niet lukt hem toch op te pakken. wij doen het zo...ik denk altijd maar: als 'ie 18 is dan doet 'ie het niet meer hahahaha! nee het is vervelend en hier hetzelfde probleem maar laten huilen dat kan ik echt niet en mijn man al helemaal niet hihi! sterkte/succes!
Onze zoon van 10 maanden heeft het 's avonds soms moeilijk. Hij kan niet goed in slaap vallen of wordt tussentijds wakker en kan dan niet meer goed verder slapen. Hij gaat dan enorm tekeer. Als ik hem hoor ga ik er altijd meteen heen om hem even te troosten, te knuffelen en een slokje sap te geven. Vaak slaapt hij daarna weer door, als ik hem weer in bedje leg. Doet hij dit niet, dan laat ik hem even huilen en kom na vijf minuten weer terug om hem weer even te knuffelen en een slokje sap aan te bieden om rustig te kalmeren. Ik wieg hem dan om schoot en zeg dat hij lekker gaat slapen. Vaak moet ik dit maximaal 3x doen om hem rustig te krijgen. Ik troost hem altijd op deze manier en hij weet wat hij moet verwachten dus het is vaak ook snel weer over.
Nog even ter aanvulling: soms moet je een kindje wel even laten uithuilen, vind ik. Ik geloof dat iedereen er wel eens nood aan kan hebben om lekker te huilen maar uiteraard kijk je eerst of er niet iets is waar je iets voor kan doen (honger, luier, pijn,...). Maar als je echt denkt dat je kindje 'gewoon' verdriet heeft (of angstig is of...) en moet huilen, vind ik wel dat het de taak is van een ouder om je kindje niet alleen te laten maar net dan te laten weten dat je er bent voor hem/haar. TS, op het moment dat je kindje huilt...denk dat niet na! Denk niet: als ik dat doe, dan... Of als ik dat niet doe, dan... Doe gewoon wat je gevoel je ingeeft! Als je je er goed bij voelt om hem 10min te laten huilen, laat je hem doen. Als het je een knoop in je maag geeft of wat dan ook, ga je naar hem toe en knuffel je hem of pak je hem bij je in bed of wat dan ook.
Die onderzoeken gaan vooral over huilbaby's en dan nog over regelmatig veel en lang te laten huilen. Bij huilen komt idd een stresshormoon vrij, hoewel het soms ook ontlasting kan zijn (denk maar aan het huiluurtje). De vraag is in hoeverre een of tweemalig je kind laten huilen erg is (en daar is nog geen wetenschappelijk antwoord op). Dit gezegd hebbende, ik denk dat je inderdaad je moedergevoel toch moet proberen te volgen en daarbij goed naar je kindje kijken en luisteren. Hier twee kinderen die op een gegeven moment uit die verlatingsangstfase leken te raken (na 12-13m), toen hebben we ze wel laten huilen. Ook omdat troosten ed niet hielp. Het huilen was niet uit angst of verdriet maar WOEDE . Beide eerste nacht zo'n 40 min (oid), tweede nacht niet meer dan 10 min. Was bij allebei het omslagpunt van dramanachten (2-6x wakker) naar doorslapen. Overigens wordt T nu nog wel eens wakker, dan troosten we wel gewoon, meestal gaat hij zonder brullen weer slapen, soms eventjes gehuil. M heeft van 1 jaar tot 2 jaar zalig geslapen, maar van 2 tot een paar weken geleden weer drama. Dus doorslapen met 1 jaar zegt helaas ook niet alles . M hebben we daarna eigenlijk nooit meer laten huilen, ook omdat ze goed kon vertellen wa er aan hand was ... Maar goed, probeer hier je eigen weg in te vinden. Wie weet is het vannacht al veel minder lang en heftig ... Succes!
Ter aanvulling: beide kinderen sliepen absoluut niet bij ons in bed, hadden ze dat wel gedaan, weet ik niet hoe we het probleem dan hadden aangepakt . Mijn schoonzus laat haar kinderen nooit huilen en die hebben dus allemaal tot een jaar of 3 bij haar geslapen en werden dan ook vaak nog meerdere malen per nacht wakker. Is dus wel vanzelf goed gekomen, maar zij heeft nu al bijna 8 jaar geen nacht doorgeslapen (oef!) ...