2Doc: 2Doc: Pijnlijk bewijs kijk je op npo.nl Echt een interessante documentaire over de Forensische Polikliniek Kindermishandeling. Wel met heftige beelden.
Goede docu idd. Uiteraard heel naar om de verhalen en foto's van slachtoffers te zien en ook de dilemma's waar professionals (artsen, kdv's, etc.) voor staan. Goed dat er zo'n polikliniek is!
Ik vond het een heftige docu, maar dat komt ook omdat dit soort dingen met kinderen mij erg raken sinds ik zelf kinderen heb. Bewonderenswaardig dat er mensen zijn die dit soort werk kunnen doen en vervolgens het na een rapportage volledig af kunnen sluiten zonder dat je weet wat er verder met een kind gaat gebeuren, ik zou het niet kunnen.
Het is inderdaad heftig en het raakt mij ook. Ik heb hem toch gekeken, omdat ik het heel belangrijk vind dat hier meer aandacht voor en alertheid op is. En dat we/ik de ogen hier bewust of onbewust niet voor sluiten. Al snap ik dat sommige mensen het echt niet aan kunnen om de docu te kijken.
het is een heftige docu, maar wat ik zo goed vind is dat het heel professioneel en klinisch is weergegeven. Dit maakte dat hij goed te kijken was, terwijl ik normaal jankend voor het scherm lig als het om kinderen gaat. Wel schokkend om te horen hoe lang het soms duurt voor ze worden ingeschakeld en tegelijkertijd is die handelingsverlegenheid wel heel herkenbaar. Ik zit zelf in het onderwijs en hoewel ik wel eens een vermoeden heb doorgegeven ben je toch angstig. Wat als je miis zit. Die handelingsverlegenheid vond ik ook confronterend.. Want wat als je niet mis zit komt dan bij je op.
Heel goed dat dit uitgezonden wordt! Ik hoop dat er vooral veel mensen die met jonge kinderen werken hebben gekeken. Ik snap heel goed dat je geen loos alarm wilt slaan, omdat de gevolgen ook bij een loos alarm zo heftig kunnen zijn. Echter, als je geen alarm slaat en het was niet loos, dan zijn de gevolgen soms zo vreselijk dat het wat mij betreft wel een aantal loze alarmen waard is. Ik verbaas me zelf er wel eens over hoe weinig ze op ons kdv naar blauwe plekken vragen. Mijn oudste heeft zo af en toe wel eens een blauwe plek gehad op een heel onlogsiche plek op haar lijfje (bijvoorbeeld een relatief grote donkere op haar bil). Dit waren gelukkig altijd onschuldige blauwe plekken, vaak van valpartijen van haar fietsje of in de speeltuin, maar als ik niet bij het ontstaan van sommige plekken was geweest, hda ik ze in ieder geval opmerkelijk gevonden. Maar nog nooit in al die 4 jaar dat ze op het kdv zat heeft iemand mij gevraagd naar een blauwe plek op haar lijfje. Dat laat maar zien dat ze er op ons kdv in ieder geval niet echt mee bezig zijn.
Daar zat ik dus ook over te denken. Maar aan de andere kant, dan hebben de meeste kinderen wel eens een onlogische blauwe plek toch? Onze dochter is momenteel ook een wandelende blauwe plek En misschien vragen ze er wel naar, iets van,goh ben je heel hard op je billen gevallen? Ben ik nu toch wel benieuwd naar inderdaad.
Maar bij een kind van 2 kun je meestal niet echt een fatsoenlijk antwoord verwachten . Ze kunnen het dan toch gewoon even op een onschuldige manier aan de ouders vragen. Ik weet ook wel dat dit geen echte goede screening is, maar alle kleine beetjes helpen. Als je hier maar één geval meer per jaar door kan ontdekken is het het wat mij betreft al wel waard.
Ik denk dat je dat niet goed kunt inschatten. Een (mishandelende) ouder vragen naar een blauwe plek op een kind, dat kun je niet zomaar doen hoor. Daarbij vind ik een blauwe plek op een bil zeker geen vreemde plek. Het gaat om veel meer dingen. De soort blauwe plek, hoevaak het er zit, gedrag van een kind, enz.
@Misa: in de documentaire komt duidelijk naar voren dat blauwe plekken op plekken waar geen bot zit in principe verdacht zouden kunnen zijn. Daarnaast wordt er door de professionals juist gewoon eerst aan ouders gevraagd wat er aan de hand is als een eerste screening. Bij een onsamenhangend of ongeloofwaardig verhaal gaan er alarmbellen rinkelen en zou er meer aan de hand kunnen zijn. Dit betekent natuurlijk niet dat dit een goede manier is om alle gevallen van mishandeling te ontdekken, maar kwaad kan het ook niet.
Precies. Professionals worden in principe daar ook op getraind, juist om signalen te herkennen en over hoe je het gesprek moet aangaan. Het is toch vaak de eigen schroom die maakt dat het niet gebeurd. En dat is jammer.
Wij hebben de documentaire met alle collega's bekeken (kdv). Ik vind inderdaad ook dat alle mensen die met kinderen werken hem zouden moeten bekijken. Het is momenteel actueel op ons kdv omdat we bij een paar kinderen "vermoedens" hebben. Mede door deze documentaire zijn we allemaal weer extra alert op signalen.
Als je een professional ook een Pm-er op een kdv bedoeld, dan is dat niet helemaal waar. Op een kdv weet je wat je moet doen bij een vermoeden, maar getraind is wel een veel te groot woord ervoor. Bij ons zouden we nooit maar dan ook nooit zomaar een vraag stellen aan een ouder. Er zou altijd eerst flink overleg met een meerdere over gevoerd worden en dan beslissen wat ermee gedaan wordt.
Echt waar? Dat verbaasd mij zeer. Hoezo kan je niet gewoon aan ouders aangeven dat je hebt gezien dat het kind een blauwe plek heeft. En dan aan ouders vragen of ze dat al wisten. En zeggen ze ja, dan kan je toch gewoon vragen wat er is gebeurd. Zeggen ze nee, dan kan je aangeven dat het je is opgevallen en dat je je afvraagt hoe het is gebeurd. Dit alles kun je vragen zonder te beschuldigen. Ik denk dat er vaak al veel te zwaar gedacht wordt over dit soort gesprekken.
Kinddossiers aanleggen, ieder signaal vastleggen en direct met ouders bespreken, stichting veilig thuis bellen en vragen om advies.