Zijn er nog meer mensen met kinderen die ontroostbaar huilen en die het gevoel hebben dat dit geen huilen is 'dat erbij hoort?'. Ik verbaas me erover dat er door professionals tips worden gegeven als 'laat hem een keer logeren' (het mannetje is net 5 weken oud!) en 'ga iets voor jezelf doen om even geen gehuil in je oren te hebben'. Natuurlijk scheelt dat voor mij even, maar voor mijn arme zoontje gaat de ellende gewoon door! Alsof een baby het allemaal maar gewoon moet ondergaan, omdat het er nu eenmaal bij hoort. Ik wil daar dus niet aan. Ik wil een oplossing zodat het huilen ophoudt of op zijn minst minder wordt, Herkennen mensen dit?
heel herkenbaar, onze dochter huilde de eerste weken ongeveer 13u per dag..en iedereen zei oh joh geef haar maar aan ons dan kan jij even tot rust komen..NEEE..ze gaat helemaal nergens heen .. ik had die tijd precies dezelfde gedachte gang als jij schrijft. ik was vastbesloten om uit te zoeken waarom ze zoveel huilde, achteraf bleek dit ernstige reflux te zijn en kma, kma kwamen we met 5 maanden achter en reflux pas met 7 maanden helaas
Kan je iets meer informatie geven, dan is het wat makkelijker voor 'ons' om met je mee te denken... Hoeveel huilt hij, welke momenten, wat voor voeding krijgt hij, hoe lang is dit al aan de gang, wat is er door de artsen al gedaan, enz enz.
Nou vond ik mijn baby geen huilbaby ofzo maar hoe moeilijk/makkelijk je het hebt ligt mi vaak aan jezelf! Ik liet hem niet huilen de eerste twee maanden. Nu denk ik (na schone luier, voeding, boertje, knuffel) weleens als hij huilt oke effe de afwas afspoelen en dan ga ik naar hem toe. Maar zeker niet in het begin hoor. Gewoon doen wat jij denkt dat goed is. Mijn baby woonde zowat in de draagdoek.
Tja, Tim was een huilbaby de eerste maanden, door pijn achteraf maar ik heb hem inderdaad in die periode wel eens laten logeren. Ging tegen mijn moedergevoel in maar ik ging er aan onderdoor en het gaf mij even de mogelijkheid enigszins bij te tanken.
Kinley was ook een huilbaby en juist daardoor vond ik het veel moelijker om haar over te laten aan iemand anders. Achteraf bleek ze zo'n ernstige obstipatie te hebben dat zelfs de lucht er niet meer langs kon en ze zichzelf als het ware opblies (haar maag rijkte van ribben tot navel en dan echt van linker zijkant naar rechterzij kant). Ik had 1 mazzel 's nachts sliep ze redelijk omdat we het bedje wat schuiner hadden staan ivm snotterig zijn. Later hebben we het bedje ontzettend schuin gezet mbv autokrikken zodat de zwaartekrach kon meehelpen met het probleem. (naast de extra dosis infacol om de luchtbellen zo klein mogelijk te krijgen en de Lactulose om de poep los te krijgen). Maar al die tijd heb ik haar bij mij gehouden, uren mee rondgelopen ondanks dat dit het huilen niet verminderde. In de maxicosi op de tafel, met 1 hand het ding in beweging houdend en dan snel afwassen. Want als ze bij mij al zou huilde (bij degene die het beste voor haar kon zorgen) dan zou ze toch bij een ander helemaal door het lint gaan. Toen ze 6 maanden was en het echt lekker ging lopen moest ik het echt afleren om op elk huiltje te reageren, ze hoefde nog maar te kikken of ik stond er al, pas na een jaar vond ik de rust om het eerst even aan te kijken of het serieus verdriet was of even een jengel momentje
Ik sluit mij aan bij deze reactie. Een baby van 5 weken huilt niet zomaar. Er is dan iets aan de hand. Dit kan van alles zijn, luier, flesje, kramp of andere pijn.
Ik herken het ook wel Ze noemen als snel een kindje een huilbaby, ik heb dat bij mn zoontje ontkent dat hij dat was Een baby huilt niet voor niks en in ons geval bleek het obstipatie reflux en KMA te zijn Ze zeggen inderdaad makkelijk laat je kindje logeren en doe iets voor jezelf maar daarmee is "het probleem" niet opgelost
Zeer herkenbaar! Meerdere keren door de ha weggestuurd van " je hebt gewoon een klassieke huilbaby" of " het is een wisselwerking van jou op je kind ". Nou niet dus, mijn ventje had gewoon hartstikke veel pijn en als moeder hoor je dat verschil echt wel hoor! Quinten bleek dus ernstig verborgen reflux te hebben, licht ontstoken slokdarm, verstopping, kma en daarbij ook nog flinke blokkades in zijn nekje en ruggetje! Ik was blij dat we uiteindelijk bij het JKZ en een osteopaat terecht kwamen en dat hij eindelijk geholpen werd met medicatie en behandelingen. Volg dus echt je moedergevoel en schrijf de symptomen goed op. Film het eventueel ook, dan kan de ha er ook niet meer omheen. Sterkte!
Gelukkig is ons mannetje geen huilbaby, maar hij heeft momenten dat hij plotseling enorm begint je huilen/krijsen. Eerst hoorden en voelden we dan flink gerommel in zijn darmen of moest hij een boertje laten (terwijl hij tijdens de voeding al twee boertjes laat en erna ook nog). Vooral die darmkrampen leken vreselijk pijnlijk. Omdat hij ook pukkeljes had, heftige stinkwinden liet en dit alles begonnen was toen we Nutrilon zijn gaan geven zijn we via hypoallergeen overgegaan op Pepti. Dit omdat we dat zelf graag wilden uitproberen. De darmkrampen lijken weg. Nu lijkt er nog iets anders over te blijven. Reflux? Op dit moment heeft mijn zoontje weer een 'aanval'. Hij zit nu weliswaar te kermen, net huilde hij nog, en hij zuigt als een bezetene op zijn speentje. Dit is nu de derde avond op rij dat hij dat doet. Ik merk wel dat het sneller over is nu, dus wie weet zit er verbetering in en moet ik toch gewoon geduld hebben? Wat ik in ieder geval niet wil is maanden doortobben om er dan achter te komen dat er inderdaad iets aan de hand is. Dat hou je toch niet vol? Ik zou me dan ook schuldig voelen naar mijn zoontje, denk ik.
Filmen is een goed idee. Dat was ik al van plan, maar ik zal het ook echt even doen. Als ik al die reacties zo lees, dan zijn het veel dezelfde verhalen: kma, reflux, houdingsproblemen. Hoe kan het dan dat iedereen zo moet strijden voor de juiste diagnose en behandeling? Volgens mij is het een gat in de markt als je je hier als arts op toelegt. Zou bijna zelfgeneeskunde willen gaan studeren...
Ja zeker herkenbaar en ik ben ook helemaal met je eens..! Ik weet hoe lang en vermoeiend de strijd kan zijn, dus ik wil je alleen maar erg veel sterkte wensen met het opboksen tegen anderen. Volg je moedergevoel, dat is er niet voor niets!
Dat is fijn. Succes! Hier maanden bij allerlei hulpverleners gelopen, maar omdat alle klachten vaag waren, werden we niet gehoord en hebben we erg moeten vechten. Maar je moet ook zeker de juiste mensen treffen en zelf niet afwachtend zijn denk ik. Ben benieuwd wat er is met jullie kindje..!
Wees bij de kinderarts heel concreet, heb ik wel geleerd: hoeveel huilt hij, wat zie je aan hem, wat doet hij als hij zo krijst, enz enz. Blijf je te algemeen, dan wordt het namelijk idd snel afgedaan als 'hoort erbij'.
Dit dus. En schrijf de komende dagen op hoelaat hij drinkt, slaapt, huilt etc. Bouwt het huilen zich op (snikken, zachtjes, hard, krijsen), of is het er ineens?
Ik snap wel wat je bedoelt en ben het grotendeels met je eens. Maar het is idd makkelijk praten als je kind geen huilbaby is. Huilbaby's hebben bijna altijd lichamelijke klachten, ze huilen niet zomaar. Dus dan kan je nog zo relaxed zijn, die baby huilt toch. Ik snap ook wel dat er moeders zijn die hun huilbaby soms een nachtje wegbrengen. Als zij dat nodig hebben om op te laden en het weer aan te kunnen, dan is dat toch prima? Liever dat dan een kind met shaken baby syndrome. Extreem neergezet, dat weet ik wel, maar toch...
Je hebt, als ik het even zo mag beschrijven; Jammeren, huilen en gillen/krijsen. Jammeren laat ik gebeuren, ons zoontje is dan vaak moe en valt na een paar minuten in slaap. Huilen, dan ga ik even troosten als ik denk dat dit niet vanzelf over gaat tot hij rustig is maar pak ik hem in eerste instantie niet op. Gillen/krijsen, dan pak ik hem direct op. Vaak is dit kramp oid. Laten huilen, dat werkt bij mij niet. Hij gaat gewoon door en ik kan er echt niet tegen om hem te horen huilen. Vaak is er gewoon wat en moet mama even komen.
Ik vind het ook heel gek dat mensen aanraden om je baby een nachtje of dagje weg te brengen naar familie. Ik heb dit ook nooit willen doen (nu nog steeds niet). Ik ben degene die haar het beste kan troosten. Ik breng haar echt niet weg, omdat ik weet dat ze dan nog harder huilt dan thuis. Als je als mama het gevoel hebt dat je baby pijn heeft, moet je dit echt laten onderzoeken!