Mijn zoontje is best een pittig ding en wordt deze maand nog 2. De peuterpuberteit is in volle gang en ik heb ook nog een dochter van 10 maanden erbij waardoor ik me af en toe echt tekort voel schieten als mama. Voor mijn gevoel kan ik geen van beiden eigenlijk de aandacht geven die ze verdienen. Vooral bij mijn dochter heb ik het idee dat ik veel van de babytijd mis omdat mijn zoontje al een paar maanden lang erg veel aandacht opeist en erg jaloers is op zijn zusje. Ik werk 4 dagen (helaas financieel nodig) en als ik dan thuis kom en ik bv. mijn dochter als eerst oppak begint mijn zoontje meteen te brullen en gillen. Ook zal hij standaard met het eerste object wat voor de hand ligt gooien en smijten als iets hem niet bevalt. En vaak is dat dus geen aandacht krijgen of als zijn zusje aandacht krijgt. Ook eten is tegenwoordig een drama. Niet omdat hij niet wilt eten of het niet lust maar omdat hij dan persé met een vorkje wilt eten (wat hij zeker mag proberen van mij) maar wat nog niet goed lukt. Hij raakt dan acuut zó gefrustreerd dat hij bord en al op de grond gooit en dan is het gillen en brullen geblazen. En van eten komt dan uiteraard niets meer terecht. En zo kan ik nog wel 20 dingen opnoemen die op deze manier gaan. Ook acuut gaan gillen en schreeuwen als zijn zusje toevallig een stuk speelgoed vast heeft wat van "hem" is. We proberen zo goed mogelijk te corrigeren en als hij bv. aan tafel gaat zitten brullen pak ik gewoon (als ik op tijd ben) zijn bord eten af en zet het weg totdat hij rustig is. Hij kalmeert dan ook wel weer, maar weigert vervolgens om nog te eten en wilt ook niet geholpen worden. Ook afpakken probeer ik te corrigeren door het terug te geven aan zijn zusje en hem af te leiden met wat ander speelgoed. Soms lukt dat en soms niet. Zijn hier nog meer mama's met pittige kindjes of kindjes die weinig schelen in leeftijd? En hoe gaan jullie om met dit soort situaties? Ik voel me soms echt zooooooo vreselijk onzeker!! Hoe weet je nou of je het goed doet? Hij lijkt totaal niet te werken want het schreeuwen, gooien en brullen gewoon 100x per dag!!
Jouw verhaal is best herkenbaar hoor! Mijn oudste wordt 3 en de jongste is nu 4mnd. De oudste eet al ruim een jaar slecht en nu mini er is, nog slechter.. Haha. Ik heb ook het idee dat ik alleen maar kan mopperen op het meisje. Ik voel me dan zo vervelend, maar af en toe haalt ze het bloed onder mijn nagels vandaan. Ze kan ook gooien als iets niet lukt en als ik mini de fles geef, dan is het de hele tijd mama mama mama mama.. Ik ga een keertje met de oudste een dagje weg, gewoon saampjes. Dan krijgt ze ook even alle aandacht die ze verdient..
Ik denk dat het helaas ook even een moeilijk fase is qua leeftijd en met zn zusje. Misschien een tip voor met het eten: leg een vork met een hapje klaar op de rand van zn bord terwijl hij zelf met zn vorkje probeert. Dan kan hij toch een hap nemen als het niet direct zelf lukt en het daarna weer zelf proberen.
Misschien anders eens kijken of een beloningskaart werkt als hij positief gedrag laat zien een sticker plakken en bij negatief gedrag denk dat het ook een beetje de leeftijd is van grenzen uitproberen. Tot hoever kan ik gaan..... Tuurlijk mogen ze wel eens boos zijn maar zowat continu is niet nodig dat moeten ze ook leren
Ik heb zelf maar 1 kindje, maar ik heb wel gastkindjes. Daar kan mijn dochter ook heel heftig op reageren. Ik probeer eigenlijk vooral strijd te voorkomen. Zo heeft mijn dochter echt een aantal dingen die alleen van haar zijn. Dat is qua speelgoed, maar ook met het servies. Dat geeft haar het gevoel dat ze niet alles hoeft te delen. Ze heeft echt een eigen doosje met spulletjes. Wat bij mijn dochter ook heel goed helpt tegen frustratie aan tafel is in een losse stoel zitten. Wij hebben de tripp trapp stoel en de beugel eraf sinds een paar maanden. Ze kan dus zelf aan tafel en er vanaf. Wanneer ze klaar is mag ze ook gaan spelen. En echt waar, vanaf de dag dat ze die vrijheid heeft smijt ze niet meer met haar eten. Voor een kindje van deze leeftijd is delen ook gewoon heel erg moeilijk, dat snappen ze nog niet echt. Ik zou juist zo min mogelijk corrigeren, dat maakt dat je zelf het gevoel hebt steeds boos te zijn en hij heeft steeds het gevoel mama is boos. Dan lijkt me dat je in een cirkeltje van frustratie uitkomt. Wanneer ik echt voel dat mijn kookpunt is bereikt gaan we wandelen, uitwaaien. Ik heb wel makkelijker praten, bij mij gaan ze aan het einde van de dag weer naar huis en blijft alleen mijn eigen meisje over. Maar het gedrag wat mijn dochter vertoont zal niet heel erg anders zijn volgens mij.