Mijn dame wou gisterenavond niet slapen. Ik ben vanaf 8 uur s'avonds elk half uur naar boven gelopen omdat ze helemaal hysterisch huilde. Ze had gisteren 2 prikjes gekregen op het consultatie bureau. Ze had geen koorts oid. Om 00:00 uur begon mijn geduld op te raken. Ik was vreselijk moe en ten eide raad. Mijn man is voor zijn werk in het buitenland dus ik stond er alleen voor. Toen ik om 00:30 uur in bed lag en dacht te kunnen slapen begon ze weer hysterisch te huilen. Ik trok het niet meer. Ik ben naar haar kamer gelopen, heb de deur open gegooid en met een verheven stem gevraagd; 'Wat is er nu weer aan de hand!!!'. Ik ben voor mijn gevoel zo tegen haar uitgevallen. Heb er zo'n spijt van. Heb haar getroost en duizenmaal sorry gezegd. Heb haar uitgelegd dat ik wanhopig was en dat mama moe is. Moet ik voel mij zo'n slechte moeder!! Zeg mij dat jullie dit ook weleens hebben gehad. Het maalt maar door mijn hoofd. Ik verlies nooit mijn zelfbeheersing, maar helaas gisterenavond dus wel...
Joh zo vaak ( niet heel vaak hoor hahaha) maar soms ook om man wakker te laten worden die niet begreep dat ik moe was
Heb ik ook af en toe. Als hij maar blijft huilen en ik weet niet wat er aan de hand is en wat ik eraan kan doen durf ik ook wel eens uitvallen. Achteraf natuurlijk spijt van, maar dan verontschuldig ik me tegen hem. We zijn ook maar mensen hé.
Och meid, dat is mij ook al eens gebeurd en toen was dochterlief nog veel kleiner. Mama's zijn ook maar mensen! Knuffel!
Natuurlijk ben je geen slechte moeder. Ik snap wel dat je er gewoon even niet meer tegen kon. Je weet zelf ook wel dat het geen handige actie was, mede doordat het absoluut niet helpt... Ik herken het wel hoor. Mijn dochter huilde de eerste maanden bijna onafgebroken. Toen wisten we nog niks over reflux en snapten we echt niet wat er was. En ik heb ook wel eens naast haar bed gestaan en op nogal luide toon iets gezegd als: wat is er nou?! Wees toch eens stil!! Resultaat: nog harder huilen (althans, dat leek wel zo....) Het is, in mijn ogen, gewoon een uiting van het gevoel dat je geen idee hebt wat er is en wat je moet doen en daar dus zelf aardig van overstuur raken... Het enige voordeel is dat je daarna zoveel spijt hebt dat je ineens weer een hele tijd het geduld hebt om haar telkens weer te troosten...
Als je wanhopig en moe bent, gooi je er weleens wat uit waar je later spijt van hebt. Tip: laat het los... Wat gebeurt is is gebeurt en het heeft geen zin om je er druk over te maken. Zonde van je energie.
Ik heb mijn dochter weleens arrogant mens genoemd haha dus nee je bent niet de enige. Daarna inderdaad ook direct een schuldgevoel, sorry sorry enzo
Schuldig en dan heb ik niet eens een "huilkind" ...rond m'n menstruatie is m'n geduld een stuk minder en als het dan gebeurd word ik boos op mezelf en ben ik teleurgesteld in mezelf ...máár weet ook wel dat het menselijk is, de geduldigste mama's vallen wel eens uit hun rol
Je bent geen slechte moeder, je bent een mens! Ik heb het ook weleens gehad hoor, dat ik echt ten einde raad was en het gehuil gewoon niet meer trok, dat ik echt tegen mijn dochter uit viel. Kan gebeuren. Ik heb haar daarna uitgelegd waarom Mama zo uitviel en dat het haar speet en heb haar overladen met kusjes.
Ik heb daar met die kleintjes niet zo'n last van. Gelukkig maar, want twee huilbaby's. De frustratie ken ik wel hoor, want op een gegeven moment ben je een keer moe en zit je er doorheen. Maar ik ben op dat soort momenten nog nooit tegen ze uitgevallen, (als ze groter worden, heb ik dat ook af en toe hoor, dus ben geen supermoeder ofzo ). Wat mij erg helpt, is vooral alle verwachtingen los laten. M'n kind is niet lekker, huilt veel, dus ik stel me in op het worst-case-scenario. Dat helpt echt, want dan wordt de frustratie van hoop en verwachtingen die de grond ingeboord worden iig een stuk minder, en heb je enkel nog te dealen met je vermoeidheid.
Dames, Heel erg bedankt voor jullie reacties. Gelukkig (voor mij) dat jullie het gevoel herkennen. Voel me al weer een klein beetje beter. Soms wordt het je allemaal even te veel en verlies je jezelf.. Gelukkig blijft het alleen bij woorden en 1 enkele uitval. Maar inderdaad wat jullie zeggen, je bent ook maar een mens.